Wat zou je liever niet meer in films willen zien?

[X-File]

Bij Alien vs Predator (de eerste) film gaf onze overlevingsexpert 3 gouden regels die je moet onthouden om te overleven. Dan kan je er de donder opzeggen dat binnen 10 minuten de eerste regel al overtreden wordt.

Gezien de acteurs die in de film zaten was ook al redelijk te voorspellen in welke volgorde de cast leden doodgaan.

En dan de hoofdmoot van de film, het daadwerkelijke gevecht tussen de Aliens en de Predators: slaapverwekkend.

Zoals Trutgras het al zei, het zijn van die dingen die je feilloos gaat aanvoelen, gewoonweg omdat je als kijker al aan teveel materiaal bent blootgesteld. En het gros van de films wordt nu eenmaal gemaakt met (te) weinig liefde, interesse en intelligentie.

[GPS]

Waarom kijken jullie dan naar die films? Ik bedoel, wat de één niet wil zien, wil de ander juist wel zien. Ruil dan gewoon.

Op verzoek een toelichting: Hoe bepaal je wat je niet wilt zien een film? Geldt dat voor die ene keer, of voor altijd? Als ik een film zie waar iets in gebeurd, wat ik in die film niet wil zien. Dan stop ik met kijken. Als mijn favoriete wederhelft het wel wil zien, ga ik een boek lezen. En omgekeerd. Dat bedoel ik dus met ruilen

Van te voren weet je niet altijd hoe goed de film is, en als bepaalde negatieve elementen zijn waar je je aan stoort (wat dat ook mag zijn), betekent dat natuurlijk niet dat de hele film als zodanig waardeloos is.

Verder zet ik ook regelmatig films af

De meeste van dit soort baggerfilms zie ik trouwens bij meets en MMM's enzo Dan kun je moeilijk een boek gaan lezen.

Ik heb ook gezegd dat ik dan wakker probeer te blijven in de hoop dat het beter wordt. M
Maar het is wel zo, dat wat ik in de ene film als storend ervaar, best iets kan toevoegen aan een andere film. Flims afzetten gebeurt hier ook wel. Ook ben ik wel eens uit de bioscoop weggelopen, omdat de film duidelijk niet aan mijn verwachtingen voldeed.

^ Ik heb de Kuifje niet gezien, en ben ook niet super bekend met de strips en verhalen verder, maar het volgende heb ik van mijn vriendin begrepen, en die is wel TinTin-strip fan Dit is een verfilming van het verhaal waarin Kuifje kapitein Haddock voor het eerst ontmoet, en als ik alles goed heb gesnapt speelt dat zich voor de eerste ontmoeting met de professor af.

Als ik een film zie waar iets in gebeurd, wat ik in die film niet wil zien. Dan stop ik met kijken. Als mijn favoriete wederhelft het wel wil zien, ga ik een boek lezen. En omgekeerd. Dat bedoel ik dus met ruilen

Impliceer je hier nou dat je meer dan één wederhelft hebt?

Ik vroeg me al af of en van wie ik commentaar zou krijgen.

[Vis]

Waarom kijken jullie dan naar die films? Ik bedoel, wat de één niet wil zien, wil de ander juist wel zien. Ruil dan gewoon.

Gaat er meer om wat je in 't algemeen liever niet meer terug ziet in een film, niet wat voor soort films je bij voorbaat al niet wil gaan kijken en dan tóch zou gaan kijken.

Iets dat ik persoonlijk storend vind in films: onnatuurlijk gebruik van namen in dialogen. Als je in prive gesprek bent iemand die weet dat je met m in gesprek bent (zit niet op z'n iPhone te kijken ofzo), dan noem je zo goed als nooit z'n naam. 'Mike, hoe moet het nu verder met onze relatie?' - Wat, heeft ze nog met iemand anders dan Mike een relatie? Ik begrijp het wel in het begin van een film, we moeten nu eenmaal te weten komen hoe al die mensen heten. Maar moeten we het twintig keer horen? En hoe erg is het om niet te weten dat een karakter Joe Smith heet? Dan noem ik 'm wel Bruce Willis, mij best.

Dat vind ik ook erg storend. Zo af en toe zijn er films waarbij het niet gedaan wordt en dat is gewoon té opvallend (als in: dat zou veel vaker zo moeten zijn). Of ze praten of een derde wiens naam nooit genoemd wordt, of je weet niet eens hoe de ander heet. Maar zolang het niet relevant is maakt het niets uit. Telkens een naam noemen is te geforceerd. Maar meestal zegt dit al genoeg over het niveau van de dialogen; in de betere films komt dit veel minder voor.

Wat ook vervelend is: mobiele telefoon opnemen met: "Hallo met Piet" —"Oh hoi, Piet. Je spreekt met Klaas, je beste vriend!" Ja, mensen, nummerherkenning bestaat toch echt al een tijdje. Hoeveel mensen zijn er nog die weten wie er belt en alsnog opnemen met hun eigen naam i.p.v. direct het gesprek beginnen?

Wat naast namen noemen ook vervelend is, is teveel uitleggen in 't algemeen. Altijd als er iets met science voorbij komt wordt het uiteindelijk altijd in Jip en Janneke-taal uitgelegd voor de kijker. De enige films waarin dit niet gebeurt zijn indies en zo af en toe wat niet-Amerikaanse films, maar in elke Hollywood-productie moeten de domme Amerikanen alles uitgelegd krijgen. Logisch enzo, maar toch jammer. Moeten mensen echt altijd het gevoel hebben dat ze alles snappen? Die enkele keer dat domme mensen niet alles uitgelegd krijgen en een film niet gelijk doorhebben is het een enorme hit want het is oh zo "geniaal". Meest recente voorbeeld: Inception. BRRRRRRRRRRRRM.

In Contagion was ik verrast dat er een hele scène was met sciene babble waar ik weinig van kon volgen maar zonder verdere uitleg. Ik dacht: wow, cool! Ik snap er niks van, dus het zal wel een fancy virus zijn. Maar helaas volgde later een "meeting of the board"-scène waarin ze het hapklaar wilden krijgen. Zelfde in Margin Call waarin ze het ontstaan van de financiële crisis tot 4x toe (!!) in kindertaal hebben herhaald voor een zogenaamd dom karakter. Gelijk mijn grootste probleem met de serie Numb3rs destijds: "Oh, Don, dat is het zus-en-zo probleem." —"Sorry Charlie, ik ben niet zo bekend met dat probleem." —"Geen probleem, Don. Stel je maar eens voor dat je een peper en zout stelletje hebt, en die gaan samen..."

[X-File]

Eensch!

Briljante wekelijkse parodie in Police Squad! uit de jaren \\\'80. Expositie scenes zuigen, houden het verhaal op, en de held -die het vaak niet snapt- gebruikt die info toch niet om de dag te redden. Af en toe het idee dat zulke scenes bestaan vooral voor het ego van de schrijver. \\\"Kijk eens wat ik weet?\\\"

Nu ik er aan denk: Star Trek zat vol zulke scenes.

[Nemesis]

je kan je daarom aan veel zaken ergeren, zoals bijv. het gedrag van de moeder van Kevin in Home Alone 1 en 2... waar kevin de schuld krijgt van zaken, die overduidelijk voor het oog van iedereen niet zijn schuld zijn.,..

is zo'n film dan direct bagger... nee, ik vind het in films dan vaker ook minder erg dan bijv in tv series. Ik heb bijv. the 4400 gevolgd, maar een groot nadeel was in deze serie de onlogische reactie van mensen, totaal buiten karakter en ongeloofwaardig...

doch heb je films als bijv. James Bond die in basis altijd hetzelfde principe hebben, maar nooit vervelen..

[GPS]

Waarom kijken jullie dan naar die films? Ik bedoel, wat de één niet wil zien, wil de ander juist wel zien. Ruil dan gewoon.

Gaat er meer om wat je in 't algemeen liever niet meer terug ziet in een film, niet wat voor soort films je bij voorbaat al niet wil gaan kijken en dan tóch zou gaan kijken.

Tja, maar dat heb ik niet. Zoals ik hierboven al ergens gezegd heb, Iets wat me in de ene film enorm stoort, kan in de andere film best passen. Dat men in films overdreven doet? Oké, je moet wat. Het is tenslotte een film en die neem je toch niet serieus.

[Vis]

is zo'n film dan direct bagger... nee

Daar gaat 't verder ook niet om.

Tja, maar dat heb ik niet. Zoals ik hierboven al ergens gezegd heb, Iets wat me in de ene film enorm stoort, kan in de andere film best passen.

Dan kun je dingen opnoemen die je in bepaalde films niet meer wilt zien. Context is altijd belangrijk. Al zullen er vast dingen zijn die je liever in geen enkele film ziet. Al valt splatter in splattermovies daar niet onder, want dat is gewoon aangeven dat je niet van dat genre houdt. Das hetzelfde als geen horror willen in horrorfilms omdat je niet van horror en horrofilms houdt. Nou ja, dat mag hoor, maar das hier niet echt relevant.

Dat men in films overdreven doet? Oké, je moet wat. Het is tenslotte een film en die neem je toch niet serieus.

Hoeft helemaal niet; er zijn zat films waarbij dat niet gebeurt. En serieuze films neem ik graag serieus, en dat gaat beter als ze realistisch zijn i.p.v. overdreven.

[X-File]

Oh, wat ik ook niet meer wil zien in een film:

Tom Cruise
Christian Bale die een astmatische stem op zet wanneer hij in de rol van Batman speelt.

[Greetje]

Bij veel van bovenstaande zaken vind ik het geheel aan het soort film en het verhaal liggen of zoiets passend is of niet. In heel veel gevallen kan het juist wenselijk zijn zo'n scène te filmen en voegt het veel toe.

Gekus en getongzoen
goedmaakgevrij

Er is niets mis met seks als het iets toevoegt aan het verhaal en binnen de film past. Geldt voor zo'n beetje elk romantisch drama? Maar inderdaad, als het niet iets toevoegt en enkel te doen is om maar seks op het scherm te hebben, dan liever niet.

Alledaags geruzie en gekibbel

Voor de wat tragere drama's waarin je meeleeft met mensen hun dagelijkse leven is dat wel zeer geschikt.

Liedjes ter opvulling.

Muziek als opvulling kan een enorm sterk effect hebben. Meest recente en perfecte voorbeeld: Drive.

gepraat terwijl de inhoud ook met acties geuit had kunnen worden.

Hier ben ik 't wel mee eens, op wat uitzonderingen na. Veel te vaak worden zaken uitgelegd aan het publiek door het allemaal te bespreken, terwijl het ook zonder woorden kan. In veel gevallen kan, mits goed gedaan, het effect hierdoor ook veel sterker zijn.

Dat een vrouw die ergens voor wegrent valt (zooooo clicé)!

Zo zijn vrouwen nou eenmaal, get over it . Maar inderdaad, goedkope manier om "spanning" te creëren.


Iets waarvan ik vind dat het véél te vaak voorkomt in en vrijwel nooit passend is:

- Een GSM waarvan de accu dood is of dat ie geen bereik heeft, en iemand daardoor (verder) in de problemen komt.

Dit kan ook in sommige gevallen passend zijn; bijv. in van die films waarin iemand levend begraven is en of geen bereik heeft of de accu na een tijdje dood gaat, of mensen boven op een berg zitten. Dan is het geloofwaardig en ook redelijk logisch. Maar in vrijwel elke film waar het gebruikt wordt is het gewoon bullshit. Denk aan MI:3 waar ze door Shanghai rijden en achtervolgd worden, maar ze schijnbaar geen bereik hebben en geen belangrijk telefoontje kunnen maken. Je gaat mij niet vertellen dat er in Shanghai geen fatsoenlijke coverage is. Andere voorbeelden: oh jee, ik ga dood want m'n telefoon is op en kan de politie niet bellen! Oh jee, ik kan de terrorist niet stoppen want ik heb geen bereik op deze hoek van de straat (toegegeven, als ze AT&T hebben in SF kan dat nog wel geloofwaardig zijn).

- Dat de impact van een kogel iemand meters verplaatst.

Deze myth is in MythBusters als gebust. Als je iemand raakt met een kogel beweegt diegene daardoor vrijwel niet. Zelfs niet met een shotgun. In veel films vliegt de persoon voor het effect echter een flink stuk door in de richting van de kogel, want gewoon nergens over gaat. Hiervoor moeten ze zelfs hele stellages bouwen om iemand met touwen en elastieken te kunnen laten vliegen. Zoiets mag alleen gebeuren in films als Minority Report waarbij ze supercoole energy pulse weapons hebben.

Als een film echt als thema relatiedrama's heeft is het een bepaald genre waar je naar wil kijken of niet, maar eigenlijk heb ik iets tegen opvulling in het algemeen, dat afwijkt van het verhaal. Dat constateer ik nu ik mijn eigen lijstje weer eens lees.

Liedjes kunnen wel mooi zijn als het diepgang geeft in het thema. Vind ik althans.

Verder ben ik het eens dat een goeie film een beetje rekening moet houden met geloofwaardigheid en feiten. Aan de andere kant zijn feiten op een mooie, ontroerende, spannende enz. manier presenteren en verwerken in een film ook weer een kunst apart. Ik zou haast zeggen dat er sowieso voor elke dure film er tenminste een descundige voor wordt ingehuurd die veel samenwerkt met de scriptschrijvers en de regisseurs. Daarnaast hoeven dingen die niet kloppen met de feiten niet storend te zijn mits het geloofwaardig is.

Btw. Myth busters is echt gaaf!

Waarom kijken jullie dan naar die films? Ik bedoel, wat de één niet wil zien, wil de ander juist wel zien. Ruil dan gewoon.

Op verzoek een toelichting: Hoe bepaal je wat je niet wilt zien een film? Geldt dat voor die ene keer, of voor altijd? Als ik een film zie waar iets in gebeurd, wat ik in die film niet wil zien. Dan stop ik met kijken. Als mijn favoriete wederhelft het wel wil zien, ga ik een boek lezen. En omgekeerd. Dat bedoel ik dus met ruilen

Is het van weinig invloed, dan probeer ik wakker te blijven/mijn aandacht er bij te houden in de hoop dat het toch nog beter wordt.

Oké, er is één ding/soort film wat ik absoluut niet hoef te zien. De zogenaamde splattermovies, waarin je zie hoe mensen verbrijzeld worden of door het hoofd geschoten worden. Maar aan zulke films begin ik niet eens.

Sorry dat ik dit vergat te vermelden, maar ik doelde met dit topic eigenlijk op bepaalde storende details in films, waarbij de film verder best mooi kan zijn. Een film dat toch al niet mijn genre is, daar kan het me niet zo veel schelen of daar storende details in zitten. Ik vind het veel erger bij films die prachtig hadden kunnen zijn zonder dergelijke opvullingen.

Jeugdfranchise die door 30 plussers met nostalgische gevoelens in Hollywood een film krijgt. Vervolgens worden alleen de karakters gebruikt, of de merknaam, en de rest van het achtergrond materiaal wordt vernietigd. Waar je je dus bij gaat afvragen waarom ze dan uit nostalgie die karakters moesten oproepen als ze niet in hun begrijpelijke context geplaatst worden.

Ohw ja vreselijk. ik boycot dat soort films in de regel.

[Greetje]

Zoals Trutgras het al zei, het zijn van die dingen die je feilloos gaat aanvoelen, gewoonweg omdat je als kijker al aan teveel materiaal bent blootgesteld. En het gros van de films wordt nu eenmaal gemaakt met (te) weinig liefde, interesse en intelligentie.

Misschien dat de bedenkers het verhaal wel met liefde en intelligentie hadden bedacht, maar dat producenten te veel macht uitoefenen en van de commercie een heilige koe maken om zo een zo'n breed mogelijke doelgroep te bereiken. Doodzonde, want hoe breder een film op een doelgroep is gericht, hoe groter de kans wordt op oppervlakkigheden.

[USS Enterprise]

Ik zie liever keira knightley niet meer in een film

Topic opgeruimd. Dit gaat niet over of je een bepaalde acteur mag of niet, een genre je aanstaat of niet, etc. —Vis

[GPS]

Tja, maar dat heb ik niet. Zoals ik hierboven al ergens gezegd heb, Iets wat me in de ene film enorm stoort, kan in de andere film best passen.

Dan kun je dingen opnoemen die je in bepaalde films niet meer wilt zien. Context is altijd belangrijk. Al zullen er vast dingen zijn die je liever in geen enkele film ziet. Al valt splatter in splattermovies daar niet onder, want dat is gewoon aangeven dat je niet van dat genre houdt. Das hetzelfde als geen horror willen in horrorfilms omdat je niet van horror en horrofilms houdt. Nou ja, dat mag hoor, maar das hier niet echt relevant.

Nou nee, niet echt. Ik zie films net als toneelstukken als een bewerkte weergave van iets. Per definitie gemaakt en dus niet echt. Daar kun je van alles in doen of mee doen. Dat staat of valt hoe het gedaan wordt. Dat geldt ook voor de zogenaamde serieuze films. Als er veel gebabbeld wordt in een film, ga ik niet beoordelen of ik dat vervelend vindt ofzo. Maar welke functie het heeft. Aan de hand daarvan beoordeel ik of het ze gelukt is of niet. En dat zal per film/toneelstuk verschillen.

Dat men in films overdreven doet? Oké, je moet wat. Het is tenslotte een film en die neem je toch niet serieus.

Hoeft helemaal niet; er zijn zat films waarbij dat niet gebeurt. En serieuze films neem ik graag serieus, en dat gaat beter als ze realistisch zijn i.p.v. overdreven.[/quote] Misschien, maar een serieuze film is ook gespeeld, dus nep. Alleen maar te beoordelen of het een beetje goed is gedaan.

[Vis]

Nou nee, niet echt. Ik zie films net als toneelstukken als een bewerkte weergave van iets. Per definitie gemaakt en dus niet echt. Daar kun je van alles in doen of mee doen. Dat staat of valt hoe het gedaan wordt. Dat geldt ook voor de zogenaamde serieuze films. Als er veel gebabbeld wordt in een film, ga ik niet beoordelen of ik dat vervelend vindt ofzo. Maar welke functie het heeft. Aan de hand daarvan beoordeel ik of het ze gelukt is of niet. En dat zal per film/toneelstuk verschillen.

Ik doelde op deze reactie:

Oké, er is één ding/soort film wat ik absoluut niet hoef te zien. De zogenaamde splattermovies, waarin je zie hoe mensen verbrijzeld worden of door het hoofd geschoten worden. Maar aan zulke films begin ik niet eens.

Correct me if I'm wrong, maar dat gaat gewoon over het soort film of het genre, en heb niet 't idee dat dit topic daar over gaat, of dat het überhaupt nuttig is dat iedereen gaat melden welke genres (of acteurs/-trices) ze niet willen zien. Dat is inderdaad gewoon op te lossen door er niet naar te kijken. Als je een splatterfilm kijkt zal er splatter in voorkomen, en daar kun je moeilijk iemand de schuld van geven. Als de platter niet realistisch is kan dat natuurlijk wel iets zijn wat je liever niet meer ziet, i.p.v. hoofden die op een realistische manier uit elkaar spatten omdat de beperkte weergave daarvan toch iets beter wordt en je meer of op een meer wenselijke manier aanspreekt. Om maar een voorbeeld te geven.

Dat men in films overdreven doet? Oké, je moet wat. Het is tenslotte een film en die neem je toch niet serieus.

Hoeft helemaal niet; er zijn zat films waarbij dat niet gebeurt. En serieuze films neem ik graag serieus, en dat gaat beter als ze realistisch zijn i.p.v. overdreven.

Misschien, maar een serieuze film is ook gespeeld, dus nep. Alleen maar te beoordelen of het een beetje goed is gedaan.

Ja natuurlijk is het nep. Maar nep of overdreven is iets compleet anders. Binnen de context van een film kan iets realistisch en geloofwaardig zijn of niet. Iemand in Star Trek kan heel serieus met een phaser schieten wat binnen die context realistisch is en gewoon heel serieus genomen kan worden. Als je Star Trek bij voorbaat al afdoet als overdreven want het is fictie, phasers bestaan niet en zo'n situatie kan nooit écht echt zijn, dan kun je nooit meer iets serieus nemen. Zelfs documentaires zijn gekleurd, evenals alles wat door de journalistiek voortgebracht wordt, en ook jouw eigen ervaringen zijn gekleurd door je voorkeuren, eigen geschiedenis, chemische processen in je hersenen, etc. en dan kom je uit bij het leuke filosofische "wat is waarheid?" vraagstuk. Maar nu overdrijf ik natuurlijk. M'n punt is: ikzelf, en neem toch aan iedereen, kan films heel serieus nemen, omdat ik me op dat moment verplaats naar die specifieke situatie en het bekijk vanuit de context waarin de film zich afspeelt.

[GPS]

Oké, er is één ding/soort film wat ik absoluut niet hoef te zien. De zogenaamde splattermovies, waarin je zie hoe mensen verbrijzeld worden of door het hoofd geschoten worden. Maar aan zulke films begin ik niet eens.

Correct me if I'm wrong, maar dat gaat gewoon over het soort film of het genre, en heb niet 't idee dat dit topic daar over gaat, of dat het überhaupt nuttig is dat iedereen gaat melden welke genres (of acteurs/-trices) ze niet willen zien. Dat is inderdaad gewoon op te lossen door er niet naar te kijken. Als je een splatterfilm kijkt zal er splatter in voorkomen, en daar kun je moeilijk iemand de schuld van geven. Als de platter niet realistisch is kan dat natuurlijk wel iets zijn wat je liever niet meer ziet, i.p.v. hoofden die op een realistische manier uit elkaar spatten omdat de beperkte weergave daarvan toch iets beter wordt en je meer of op een meer wenselijke manier aanspreekt. Om maar een voorbeeld te geven.

Ik weer dat dit topic daar niet over gaat, dat was me al opgevallen.
Ik haalde dit nu juist aan om aan te geven dat ik hoe ik het ook probeer, niet iets kan bedenken dat ik niet meer in een film zou willen zien behalve een bepaald soort film. Al het andere is zo film afhankelijk dat ik niets kan bedenken en ik het eigenlijk ook niet begrijp dat jullie wel zaken kunnen bedenken die je in geen enkele film wilt zien. Maar goed dat zegt waarschijnlijk meer over mijn manier van films kijken, dan over jullie mening.

Dat men in films overdreven doet? Oké, je moet wat. Het is tenslotte een film en die neem je toch niet serieus.

Hoeft helemaal niet; er zijn zat films waarbij dat niet gebeurt. En serieuze films neem ik graag serieus, en dat gaat beter als ze realistisch zijn i.p.v. overdreven.

Misschien, maar een serieuze film is ook gespeeld, dus nep. Alleen maar te beoordelen of het een beetje goed is gedaan.

Ja natuurlijk is het nep. Maar nep of overdreven is iets compleet anders. Binnen de context van een film kan iets realistisch en geloofwaardig zijn of niet. Iemand in Star Trek kan heel serieus met een phaser schieten wat binnen die context realistisch is en gewoon heel serieus genomen kan worden. Als je Star Trek bij voorbaat al afdoet als overdreven want het is fictie, phasers bestaan niet en zo'n situatie kan nooit écht echt zijn, dan kun je nooit meer iets serieus nemen. Zelfs documentaires zijn gekleurd, evenals alles wat door de journalistiek voortgebracht wordt, en ook jouw eigen ervaringen zijn gekleurd door je voorkeuren, eigen geschiedenis, chemische processen in je hersenen, etc. en dan kom je uit bij het leuke filosofische "wat is waarheid?" vraagstuk. Maar nu overdrijf ik natuurlijk. M'n punt is: ikzelf, en neem toch aan iedereen, kan films heel serieus nemen, omdat ik me op dat moment verplaats naar die specifieke situatie en het bekijk vanuit de context waarin de film zich afspeelt.

Kijk, daar leg je de vinger op de zere plek. Dat kan ik niet. Het zal wel komen door de manier waarop ik heb geleerd te kijken naar toneelstukken en films. Namelijk hoe ze gemaakt worden en gebracht worden. Dat komt door dat ik driekwart van mijn jeugd heb doorgebracht achter het toneel (mijn vader was decorbouwer/toneelmeester). Dan ga je er automatisch anders tegen aankijken en analyseer en ontleedt je zo'n voorstelling.
Neemt niet weg dat ik best met plezier naar films kan kijken. Maar dan als ik ze voor de tweede of de derde keer zie. Het is natuurlijk logisch dat daarin, in mijn ogen, geen storende factoren in voorkomen. Die heb ik de eerste keer al afgekeurd.
En om je vraag maar voor te zijn: andere mensen, met name GMS, worden van die houding nogal eens kriegel. Daarom geef ik meestal geen commentaar en ga ik een boek lezen als het me niet aanstaat.

[Vis]

M'n punt is: ikzelf, en neem toch aan iedereen, kan films heel serieus nemen, omdat ik me op dat moment verplaats naar die specifieke situatie en het bekijk vanuit de context waarin de film zich afspeelt.

Kijk, daar leg je de vinger op de zere plek. Dat kan ik niet. Het zal wel komen door de manier waarop ik heb geleerd te kijken naar toneelstukken en films. Namelijk hoe ze gemaakt worden en gebracht worden. Dat komt door dat ik driekwart van mijn jeugd heb doorgebracht achter het toneel (mijn vader was decorbouwer/toneelmeester). Dan ga je er automatisch anders tegen aankijken en analyseer en ontleedt je zo'n voorstelling.

Vind je dat niet jammer? Kan ook wel aan de setting liggen. Als je in een verlichte kamer zit met veel afleiding (zeg niet dat dat zo is) ervaar je een film ook compleet anders dan wanneer het donker is en het enige wat je ziet de TV is met de film en enkel het geluid om je heen hoort. Dat maakt het ook een stuk makkelijker om je in te leven in de film.

Ik heb zelf ook genoeg (maar zeker niet zoveel als jij ) theaterstukken gezien, achter de scherm en voor de schermen, en talloze making-ofs van films. Maar zodra ik een film kijk maakt dat allemaal weinig meer uit en leef ik gewoon mee met het verhaal (veel of weinig, afhankelijk van hoe goed het is gedaan en hoe goed je daardoor kan meeleven). Alles bekijken van waar op dat moment de cameraman staat en hoe het belicht wordt etc. vind ik dan gewoon niet meer interessant en let daar ook niet op.

Neemt niet weg dat ik best met plezier naar films kan kijken. Maar dan als ik ze voor de tweede of de derde keer zie. Het is natuurlijk logisch dat daarin, in mijn ogen, geen storende factoren in voorkomen. Die heb ik de eerste keer al afgekeurd.
En om je vraag maar voor te zijn: andere mensen, met name GMS, worden van die houding nogal eens kriegel. Daarom geef ik meestal geen commentaar en ga ik een boek lezen als het me niet aanstaat.

Dat is wel interessant, dat het inleven bij het lezen van een boek wel lukt . Op zich zou je daar op eenzelfde manier er tegenaan kunnen kijken. Waar de schrijver op dat moment aan dacht, woordkeuze, zinsbouw, karakterkeuze, etc. Alles is te ontleden, ook bij boeken.

[Greetje]

Ik wil juist zo als GPS kunnen kijken.

Sinds ik weet dat Marc Alaimo en Nana Visitor buiten hun rol het wel met elkaar konden vinden en gewoon als vakmensen zich met verve in hun rol verplaatsten, vind ik dat wanhopige gedoe van Dukat om vergiffenis van Nerys af te dwingen heel wat beter te verteren dan toen ik nog helemaal opging in de personages.

[EMH]

Wat je niet meer zou willen zien in films ligt toch ook aan het genre en wat je verwacht bij een betreffende film
Bij films van Seagal, Van Damme Schwarzenegger weet je van te voren dat de meeste dingen zwaar over the top zijn zoals mensen die meters naar achteren vliegen, het liefst ook nog dwars door muren dueren en glazen puien heen, als ze neergeschoten worden.
En dat bloed met fontijnen uit de kogelgaten blijft komen. En ook dat er in de hele film meer munitie doorheen gejaagd wordt dan een leger in bezit heeft.
Bij meer serieuze films verwacht je dit niet en erger je daar ook sneller aan.

[GPS]

M'n punt is: ikzelf, en neem toch aan iedereen, kan films heel serieus nemen, omdat ik me op dat moment verplaats naar die specifieke situatie en het bekijk vanuit de context waarin de film zich afspeelt.

Kijk, daar leg je de vinger op de zere plek. Dat kan ik niet. Het zal wel komen door de manier waarop ik heb geleerd te kijken naar toneelstukken en films. Namelijk hoe ze gemaakt worden en gebracht worden. Dat komt door dat ik driekwart van mijn jeugd heb doorgebracht achter het toneel (mijn vader was decorbouwer/toneelmeester). Dan ga je er automatisch anders tegen aankijken en analyseer en ontleedt je zo'n voorstelling.

Vind je dat niet jammer? Kan ook wel aan de setting liggen. Als je in een verlichte kamer zit met veel afleiding (zeg niet dat dat zo is) ervaar je een film ook compleet anders dan wanneer het donker is en het enige wat je ziet de TV is met de film en enkel het geluid om je heen hoort. Dat maakt het ook een stuk makkelijker om je in te leven in de film

Ik heb zelf ook genoeg (maar zeker niet zoveel als jij ) theaterstukken gezien, achter de scherm en voor de schermen, en talloze making-ofs van films. Maar zodra ik een film kijk maakt dat allemaal weinig meer uit en leef ik gewoon mee met het verhaal (veel of weinig, afhankelijk van hoe goed het is gedaan en hoe goed je daardoor kan meeleven). Alles bekijken van waar op dat moment de cameraman staat en hoe het belicht wordt etc. vind ik dan gewoon niet meer interessant en let daar ook niet op..

Weet ik. Maar ja, ik ben opgegroeid in een wereld waar ze de moeilijkheden probeerden te onderkennen en op te lossen voordat het publiek dat door kreeg. Dat betekent ook altijd opletten tijdens de voorstelling. Dat gaat er niet zo makkelijk uit. Vooral niet omdat uit puzzelen hoe iets werkt (of juist niet werkt) in mijn aard zit. Daar heb ik dan ook mijn geld mee verdient. Denk niet dat het er nog uit gaat. Maar nee, echt jammer vind ik het niet.

Neemt niet weg dat ik best met plezier naar films kan kijken. Maar dan als ik ze voor de tweede of de derde keer zie. Het is natuurlijk logisch dat daarin, in mijn ogen, geen storende factoren in voorkomen. Die heb ik de eerste keer al afgekeurd.
En om je vraag maar voor te zijn: andere mensen, met name GMS, worden van die houding nogal eens kriegel. Daarom geef ik meestal geen commentaar en ga ik een boek lezen als het me niet aanstaat.

Dat is wel interessant, dat het inleven bij het lezen van een boek wel lukt . Op zich zou je daar op eenzelfde manier er tegenaan kunnen kijken. Waar de schrijver op dat moment aan dacht, woordkeuze, zinsbouw, karakterkeuze, etc. Alles is te ontleden, ook bij boeken.

Tja, bij een boek lukt het over het algemeen wel, omdat ik veel zaken zelf moet invullen. Achtergrond, gezichten, kleuren etc. Daarom vallen films dan ook vaak weer zo tegen. Ten eerste gaat er een knop om en kijk ik hoe ze het gedaan hebben en ten tweede wordt ik vaak teleurgesteld omdat de regisseur het anders invult dan ik had gedaan.

Een mooi iets is in dit verband Harry Potter. Ik had de eerste film gezien, voordat ik het boek had gelezen. Ik vond de film matig. Als verhaal, niet zoals het gedaan was. Maar het boek werd ineens een stuk beter omdat ik de detail automaitsch invulde met wat ik in de film had gezien. Toen Rowing (bewust of onbewust, ik denk bewust) in haar volgende boeken ook nog eens de setting en details ging overeenstemmen met zoals ze er in de film uitzagen, keek ik de eerste keer heel anders naar de films als ik gewend was te doen.

[Greetje]

Wat je niet meer zou willen zien in films ligt toch ook aan het genre en wat je verwacht bij een betreffende film
Bij films van Seagal, Van Damme Schwarzenegger weet je van te voren dat de meeste dingen zwaar over the top zijn zoals mensen die meters naar achteren vliegen, het liefst ook nog dwars door muren dueren en glazen puien heen, als ze neergeschoten worden.
En dat bloed met fontijnen uit de kogelgaten blijft komen. En ook dat er in de hele film meer munitie doorheen gejaagd wordt dan een leger in bezit heeft.
Bij meer serieuze films verwacht je dit niet en erger je daar ook sneller aan.

Wat zou dat lekker makkelijk geweest zijn, maar er zijn ook vaker films waarbij er iets gebeurt wat je totaal niet in een dergeijk genre kunt verwachten. Enerzijds kan dat een experimentele misser zijn, anderzijds kan het weer verfrissend uitpakken.

Hmm... Misschien moeten er wel films met missers gemaakt durven worden om verfrissingen kansen te geven.

[Vis]

Weet ik. Maar ja, ik ben opgegroeid in een wereld waar ze de moeilijkheden probeerden te onderkennen en op te lossen voordat het publiek dat door kreeg. Dat betekent ook altijd opletten tijdens de voorstelling. Dat gaat er niet zo makkelijk uit. Vooral niet omdat uit puzzelen hoe iets werkt (of juist niet werkt) in mijn aard zit. Daar heb ik dan ook mijn geld mee verdient. Denk niet dat het er nog uit gaat. Maar nee, echt jammer vind ik het niet.

Heeft ook z'n voordelen natuurlijk. Wellicht heb je een uniek inzicht om nog wat meer dingen te vinden die vaak slecht gedaan worden op wat meer het technische/directie-vlak? Ik vind het in ieder geval altijd wel interessant om als ik de film een paar keer gezien heb nog eens te kijken met DVD commentary tracks waarin de director of de acteurs uitleggen hoe alles zit, waarom keuzes zijn gemaakt, etc. Maar natuurlijk is dit enkel bij fatsoenlijke films (en films die ik zelf de moeite waard vind ik überhaupt vaker te kijken) want anders doen ze daar niet eens moeite voor en gaan ze echt niet verklaren waarom ze zoveel bagger geproduceerd hebben .

[Vis]

Wat ik ook liever niet meer zie is een film die totaal niet overeen komt met wat de poster suggereert. Vaak heb je van die hele gave posters waarop van alles gebeurt. Explosies, achtervolgingen, etc. En dan kijk je de film uiteindelijk en dan is het een low quality baggerfilm zonder enige actie of ook maar iets van wat er op die poster staat.

[EMH]

^^^ Op de poster de titel in een mooi letterrype afgedrukt. Kijk je de film en dan staat de titel heel goedkoop en klein in een Arial fontje op de opening credits

[captain crash]

Er is eigenlijk maar een ding waar ik me echt aan stoor: Films die meer willen zijn dan ze daadwerkelijk waar kunnen maken. Ik vind het helemaal niet erg om naar een voorspelbare actiefilm te kijken, als die film dan ook maar als dusndanig aangekondigd wordt. Als ze er vervolgens een trailer bij gaan maken die doet voorkomen alsof het een zeer diepgaande film is...tjah.

Oh...er is nog iets waar ik me ontzettend aan kan storen, maar wat eigenlijk niet de schuld van de film is, overhypeing. Denkt aan wat ze nu met de Hobbit aan het doen zijn. Die film kan, zelfs als je er nu nog wel wat van verwacht, nooit waar maken wat er nu in de previews en trailles van gesuggereerd wordt.

[Greetje]

Waarom moet in vredesnaam van alles ook verfilmt worden?
Ach, ik ga maar gewoon niet kijken en ik lees wel een boek.

Ik vind de meeste remakes ook geen verbetering van het origineel.

[Miriam]

Waarom moet in vredesnaam van alles ook verfilmt worden?
Ach, ik ga maar gewoon niet kijken en ik lees wel een boek.

Ik vind de meeste remakes ook geen verbetering van het origineel.

Omdat ze waarschijnlijk veel te weinig inspiratie meer hebben in hollywood
Hoewel boeken natuurlijk altijd al werden verfilmt valt het nu extra op omdat het nu ook duidelijk wordt vermeld en het vaak om een reeks gaat.

[Vis]

Wat je ook vaak ziet is dat ze mensen heel snel laten praten om ze interessant of slim te laten lijken. Recent voorbeeld: Limitless. Dude wordt superslim en blaat een eind in de ruimte om te laten zien hoeveel hij allemaal wel niet weet. Maar als je werkelijk luistert naar wat ie zegt gaat 't helemaal nergens over en is het alles behalve slim. Zoiets mogen ze van mij mooi weglaten en karakters werkelijk slim laten zijn.

[Nemesis]

computersysteem die niet lijken op de computersystemen die er zijn in films die zich in de destijds huidige tijd afspeelden...

denk bijv. aan het mail systeem van Mission Impossible.. en zo zijn er talloze voorbeelden... ja, zelfs star trek.. denk maar aan deel IV... met de beroemde, Scotty praat met muis...

[X-File]

Of het altijd maar weer gebruiken van Unix systemen, en dan net doen alsof iedereen daar mee kan omgaan en dat het ene Unix systeem precies hetzelfde werkt als een andere.
Denk hierbij bijvoorbeeld aan de huppeltrut in Jurassic Park die feilloos kan omgaan met een van de meest geavanceerde computer/beveiliginssystemen die er op dat moment waarschijnlijk was, volgens mij was de tekst letterlijk \"Unix, I know that system!\" Bek dicht trut, je kent een variant van Unix, dat betekend niet dat je ze allemaal kan gebruiken.

Of de belachelijke weergave van de wereld van hackers in de film... HACKERS.

Een betere benadering van hacken/computer gebruik zou zijn in de film Sneakers met Robert Redford (o.a.), een zwaar ondergewaardeerde film die ik tot een van mijn favorieten reken (alleen al om de prima soundtrack).

[Vis]

Of de belachelijke weergave van de wereld van hackers in de film... HACKERS.

Een betere benadering van hacken/computer gebruik zou zijn in de film Sneakers met Robert Redford (o.a.), een zwaar ondergewaardeerde film die ik tot een van mijn favorieten reken (alleen al om de prima soundtrack).

Ja, dat is altijd zo verschrikkelijk. Computers moeten altijd menselijk gemaakt worden en vage 3D werelden weergeven. Toen The Matrix: Reloaded uitkwam was er nog veel buzz over de realistische Trinity hack waarbij ze gebruik maakte van een echt bestaande SSHv1 exploit .

Nog een erge: product placement. Reclame voor hedendaagse producten in films, wat nog erger is als de films zich in de toekomst afspelen. In The Island zag je bijvoorbeeld overal van die MSN-terminals staan op straat met dat vlindertje. I, Robot met zogenaamde futuristische Audi's. In Real Steel heb je de "Bing area" met HP-score boards en Sprint-reclamebanners overal . Wat je ook vaak ziet is dat ze overal computers van één merk gebruiken en dat logo steeds prominent in beeld brengen. Of gesponsord worden door Coca Cola en iedereen het flesje zodanig laten vasthouden en neerzetten dat 't logo goed te zien is. En dat in elke andere scène .

[Punisher]

^ In Blade Runner was dat b.v. wel goed gedaan ... Maar dat was natuurlijk ook geen opzettelijke reclame.

Bij Tranformers 3 viel het wel erg op dat de boel gesponsord was door Cisco/Linksys ... Beetje jammer dat dat zo opzichtig gebeurd...

Toen The Matrix: Reloaded uitkwam was er nog veel buzz over de realistische Trinity hack waarbij ze gebruik maakte van een echt bestaande SSHv1 exploit .

SSHv1 ... Geen telnet?