Unnamed

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 27 okt 2004, 21:35

hmm, het is weer even ingewikkeld, maar wel nog steeds erg aantrekkelijk om verder te lezen.

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 27 okt 2004, 22:18

Hieronder dan maar even een overzicht:

Proloog: het zogenaamde 'heden' van 2019
1st Chapter: Een paar maanden terug in de tijd
2nd Chapter: zelfde moment als 1st Chapter, alleen een andere hoofdpersoon
3th Chapter: aantal dagen/weken na 1st Chapter
4th Chapter: 2011, de Grote Oorlog
5th Chapter: Verder na 3th Chapter
6th Chapter: Zelfde tijd als de 3e en 5e, maar dan met de hoofdpersoon uit het 2e gedeelte
7th Chapter: Vervolg op de 5th Chapter

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 27 okt 2004, 23:36

Hebben jullie trouwens ideeën of theoriën over hoe het verder gaat? Ben benieuwd wat jullie denken.

Ik weet het lekker allemaal al...

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 28 okt 2004, 17:13

daar doe ik meestal liever niet aan, niet in zo';n vroeg stadium

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 28 okt 2004, 17:59

Jammer. Ik moet natuurlijk wel zeker weten dat ik niet te voorspelbaar werd. En over 'vroeg stadium'...dat dit een vroeg stadium is ken je wel stellen...(is een grapje die alleen ik snap)

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 28 okt 2004, 18:42

hehe, je gaat nog minstens 100 hoofdstukken scrhijven?

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 28 okt 2004, 19:02

Zonder iets te spoilen, ik heb hier een opzetje gemaakt en die loopt op dit moment tot een hoofdstuk of 25. Dit is echter alleen het eerste gedeelte van het verhaal en de aanloop tot het feitelijke begin.

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 28 okt 2004, 19:03

dat is cool

Zo blijf ik nog wel lang bezig

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 28 okt 2004, 19:09

Nou, ik denk dat ik ook nog wel een poosje bezig ben. Niet dat ik het erg vind.

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 28 okt 2004, 19:17

insgelijks.

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 28 okt 2004, 19:34

Nu weer terug on-topic. Chapter 7 komt vandaag of morgen nog online.

Paulstartrek · Bericht door **Paulstartrek** » 28 okt 2004, 19:56

zo ik heb even het hele verhaal weer gelezen van voor naar achter.

ik wil meer lezen!!!!

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 28 okt 2004, 23:17

The plot thickens...

7th Chapter

De nacht was al langzaam ingevallen. Een sterrenhemel straalde boven, hoog in de lucht. Ze reden met aangepaste snelheid, langzaam over de weg richting de Donia-bossen.
‘Waar zoeken we naar?’
‘Ik wou dat ik het wist.’
‘Weet je wel waar ongeveer moeten zijn?’
‘Nee…het kan overal hier zijn binnen een straal van 10 kilometer. Hij is ergens op deze weg gevonden.’
‘Wie zegt er dan dat er überhaupt hier iets in de buurt is?’
‘Dat zeg ik ook niet. Maar we moeten toch ergens zoeken?’
‘Waarom dan? Waarnaar?’
‘Luister dan nog eens!’ Hij haalde een briefje uit zijn linkerzak, terwijl zijn rechterhand aan het stuur bleef. Een klein briefje kwam tevoorschijn.
‘Dit is wat toen die dag bezorgd werd!’
‘180403? Wat betekent dat?’
‘Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik iets moet doen. Het voelt zo…vreemd.’
‘Ik heb het idee dat je me nog niet alles verteld hebt…’ Katie begon achterdochtig te kijken.
‘Nee, dat klopt. Maar je zult het niet begrijpen. Ik begrijp het zelf amper.’
‘Wat dan? Wat is er gebeurd?’
‘Ik ben…ik ben niet alleen door die mannen in het ziekenhuis benaderd.’
‘Zoiets vermoedde ik al…een gek komt nooit alleen.’
‘Huh?’ Matt keek Katie vragend aan.
‘Ik bedoel…ik ken jou. Jij gelooft niet meteen de eerste de beste gek.’
‘Maar wel als er twee zijn…of als er dingen gebeuren die niet kunnen.’
‘Matt…ik heb geen idee waar je het over hebt…maar ik zal je helpen.’
‘Mooi. Ik denk alleen niet dat…’
‘Matt, kijk uit!’ Katie schreeuwde het uit en trok met al haar kracht het stuur naar rechts. Een flinke knal volgde.

Matt voelde zichzelf in een zacht kussen liggen. Hij keek om zich heen, zich duizelig voelend. Naast hem lag Katie, met een flink gat in haar hoofd. Ze kreunde zachtjes.
‘W-wat gebeurde er?’, vroeg ze zachtjes.
‘Je trok aan het stuur.’
‘Owja…ik zag iets op de weg.’
‘Geeft niet. Je wond moet verzorgd worden.’

Op dat moment viel zijn oog op een klein lampje in de verte. Het leek op een klein blokhutje.
‘Kom, misschien is daar wel iemand met een pleister.’
Hij opende de deur voor haar, om haar vervolgens te ondersteunen. Hij bekeek de auto.
‘Die moeten we hier weg laten slepen. Ik denk dat hij nog wel te repareren is.’

De twee vervolgen hun weg naar het huisje. De weg was zwaar, vooral voor Katie. Haar knie had met grote vaart met het dashboard kennisgemaakt. Ze zakte telkens door haar benen. Matt deed zijn best om haar te ondersteunen, maar hij had last van zijn rug.

Na ruim een kwartiertje lopen zagen ze het lichtje voor hun ogen verdwijnen.
‘Het is al laat. De bewoners zullen vast naar bed gaan. We moeten er toch proberen te komen.’
Matt sleepte haar nog een minuut of vijf verder, maar van het huisje was geen spoor meer te bekennen. Matt gaf het op, en zette Katie tegen een boom.
‘We moeten wachten tot het lichter wordt. Zo raken we alleen maar verder weg.’
Opeens hoorde hij een geklik achter zijn hoofd, als het laden van een pistool. Een vrouwenstem sprak.
‘Sta langzaam op…met je handen in de lucht. Jullie beiden!’ Hij voelde de loop van het pistool in zijn hoofd drukken. Ze stonden beiden voorzichtig op. Katie zakte zachtjes door haar linkerknie, maar herstelde zich.
‘Geen geintjes, dame’, herhaalde de vrouw.
‘Jullie allebei, strook je mouwen op! Helemaal!’
De twee gehoorzaamden.
‘Jij bent het…’ Ze merkten dat de vrouw verstomde en haar pistool deed zakken. Matt reageerde vliegensvlug en trapte met zijn been naar achter, waardoor de vrouw achterover viel en het pistool op de grond liet vallen. Katie raapte het pistool op, waarbij ze omviel. Ze rolde door op haar rug, zodat ze meteen weer het pistool op de vrouw kon richten. Matt zette zijn linkervoet op haar buik.
‘Wie ben jij?’, vroeg Matt op indringende toon.
‘Ik-ik ben je zus,’ antwoordde de vrouw stotterend. Ze stroopte haar mouw op. Een teken lichtte op. Een soortgelijk teken als Matt op zijn arm. Katie stond weer voorzichtig op.
‘Ik-ik heb geen zus,’ antwoordde Matt.
‘Nee, ik ben ook niet je bloedzuster. Maar ik ben wel één van de Volgers.’
Matt tilde zijn voet van haar buik.
‘Waar heeft ze het over?’, vroeg Katie.
‘Dat leg ik je nog wel uit, schat. Wat zoek jij hier?’, richtte hij zich weer tot de vrouw.
‘Ik ben al heel mijn leven op zoek naar de andere Volgers. Ik heb mijn Openbaring gehad, en dit is mijn Derde Opdracht.’
‘Je bent…echt…je liegt niet.’
‘Nee. Maar kom, we moeten terug naar de blokhut.’
‘Woon jij daar?’, vroeg Katie.
‘Nee…maar ik moest daar vanavond zijn. Mijn Gids heeft mij hierheen geleid.’
‘Ik denk ook dat ik hierheen geleid ben…Dathropi,’ schoot ineens door zijn hoofd.
‘Ok nu ben ik het beu. Kan iemand mij alsjeblieft uitleggen wat hier aan de hand is?’ Katie liep nonchalant naar voren.
‘Katie…deze vrouw…’
‘Ik heet Nania.’
‘Nania hier, en ik, wij zijn…’
‘Wij zijn verbonden.’
‘Ok…dit gaat te ver voor mij, ik loop wel naar huis.’ Ze draaide zich om, waarna ze instortte.
‘Ze moet verzorgd worden. Kom, we tillen haar naar de blokhut,’ zei Nania.

Een halfuur later zat er een grote pleister op het voorhoofd van Katie en was haar knie verzorgd. Nania en Matt gingen tegenover elkaar aan een tafel zitten, terwijl Katie op bed was gelegd.
‘Ik wist dat ik hier vanavond niet voor niks zou zijn. Mijn Gids heeft me altijd juist begeleid.’
‘Vertel eens wat meer over je eerste twee Opdrachten’
‘Nee…dat is ten zeerste verboden. Misschien heb jij wel dezelfde Opdrachten, dit zou alles verpesten.’
‘Wanneer krijg ik dan mijn eerste Opdracht?’
‘Ik denk dat je er op dit moment al mee bezig bent…je zegt toch dat je immers hierheen bent geleid…?’
‘Ja…ik denk het wel. Teveel toevalligheden…eerst de man in het ziekenhuis, dan dat ding wat Katie op de weg zag. Het kan niet anders.’
‘Dan is je avontuur begonnen.’

Opeens kwam Katie de kamer binnenstrompelen.
‘Ik vond dit onder mijn kussen.’ Ze had een vrij groot vreemd soortig plomp ding bij.
Nania’s ogen gingen wijd open staan.
‘Ik ken dat ding. Ik heb het eerder gezien…ik weet niet waar.’
Plots viel er een stuk papier uit. Matt raapte het op en bekeek het.
‘Ken jij dit?’ Nania pakte het papier uit Matt’s handen en bekeek het.
‘Nee…er gaat geen belletje rinkelen.’
‘Laat mij eens kijken.’ Katie liep op het papier af en pakte het uit Nania’s handen. Ze zag dat er een groot landhuis was afgebeeld. Op de voorgevel stond ‘Anno 1847’.
‘Ik weet waar dat is!’
‘We moeten er naar toe…onze auto is echter stuk.’
‘Mijn auto staat hierachter…maar we kunnen beter wachten tot het licht wordt.
‘Je hebt gelijk. En Katie moet ook nog wat slapen.’
‘Bedankt, schat.’

De twee Volgers en Katie kropen onder de wol, om daar van een welverdiende nachtrust te gaan genieten.

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 29 okt 2004, 13:27

dit is wel een prettig vervolg, gewoon een goed tussenstuk.

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 02 nov 2004, 21:09

Ter informatie: bedankt voor jullie feedback. Ik ben nu bezig met de eerste versies van nieuwe hoofdstukken en verbeteren van de oude.

Vanaf januari komt ook de website online. Het was altijd al mijn bedoeling om elke week een nieuw stukje van mijn verhaal te publiceren. Jullie krijgen hier voorlopig nog wel de exclusive hoor

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 02 nov 2004, 21:47

cool

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 08 nov 2004, 00:34

Extra achtergrondinformatie: in het hoofdstukje dat over de oorlog vertelt, wordt nog een dialoog ingevoerd waaruit duidelijk wordt dat alle soldaten in deze oorlog wezen zijn. Matt en David dus ook.

8th Chapter

David zat daar, alleen achter zijn computer. Geen werk. Geen inkomsten. Niks. Zijn enige steunpilaar na de Oorlog waren zijn beste vriend Matt en zijn vriendin Katie. Hij struinde het inmiddels illegale Web af, op zoek naar meer info over de aanslagen van de laatste weken. Hij voelde zich nog steeds verbaasd over het feit dat Matt hetzelfde teken op zijn arm had als de tekens die telkens achter gelaten werden na de aanslagen. Hij keek het raam uit, naar boven. Hij zag de kwart maan, die fel straalde en de straten verlichtte. Zijn bureau was een zooitje. Een stapel papier lag ongesorteerd naast zijn toetsenbord, een omgevallen koffiebekertje rolde telkens als er ook maar een zuchtje wind langs stroomde. Een felle toon klonk schel door het huis. Het was de deurbel. David stond langzaam op van zijn stoel, om vervolgens de trap af te lopen. De bel bleef ingedrukt worden.
‘Jaja, ik kom al.’ Hij liep steeds sneller de trap af. Plots klonk er een knal, en zag hij de deur naar binnen vallen.
‘Dat is hem! Pak hem!’, hoorde hij een vrouwenstem. Twee mannen, met zwarte kousen over hun hoofd, stormden de trap op en grepen hem stevig vast. Hij verzette zich hevig, maar het mocht niet baten. Ze sleepten hem de trap af en gooiden hem bruut op de grond.

Hij voelde zich draaierig, en probeerde weer op te staan. Een sterke voet drukte hem echter weer terug op de grond.
‘David…hallo.’ De voet was van een bloedmooie vrouw. Ze had lang blond haar, lange benen, parelachtige ogen en een klein neusje, in zwart leer gekleed.
‘Wij zijn hier voor jou gekomen’, vervolgde ze.
David wist niet wat die moest zeggen. Hij had geen idee wie de ongewenste mensen waren, en wat ze kwamen doen.
‘Nemen we hem gewoon mee?’, vroeg één van de andere mannen.
‘Is goed. Verdoof hem en neem hem mee.’

Twee verschillende vlaggen wapperden, hoog op een toren. De rechter vlag, die eerst geel omlijnd was met in het midden twee bergen, begon te branden, totdat er niks meer overbleef.

Hij schrok wakker. Het zweet liep over zijn rug. Hij voelde iets hards onder hem liggen, en wilde zich omdraaien. Zijn handen zaten echter geboeid. Twee ijzeren ringen waren strakgetrokken rond zijn polsen, bevestigd aan een plank hout, waar hij zelf op lag. Zijn enkels waren stevig vastgeketend met leer. Rechts van hem stond een tafeltje, waarop allerlei dingen als scharen, pincetten en ander gevaarlijk uitziend spul lag. Hij begon erger te zweten, en probeerde zich los te trekken. Het mocht echter niet baten. Hij keek de kamer rond waar hij in lag. Deze was klein en donker. Voor zover hij kon zien was er geen raam aanwezig. De muren begonnen langzaam te ontkalken, het cement kruimelde eruit. Hij hoorde een muis zachtjes over de grond tikken. Een constant gedrup van een lekke riolering klonk achter hem. Plots klonk van dezelfde kant een felle knal, gevolgd door een frustrerend gekraak.
Twee zachte voetstappen naderden hem langzaam van achteren. De voetstappen kraakten zachtjes. Dit werd snel verklaard toen de vrouw, die hem ontvoerd had, voor hem stond. Ze droeg twee lederen laarzen, onder een rokje van dezelfde stof afgekleed in een zwarte top. Haar haar was gitzwart, en haar hoofd zo bleek als een lijk, alsof ze een tijdlang in een koelcel had doorgebracht. Ze boog voorover, tot haar mond vlak naast zijn oor was.
‘En…hoe voelt dat nou…die bank?’
David weigerde antwoord te geven. Ze vervolgde haar verhaal.
‘Ik heb altijd al hierop willen liggen…het idee vastgebonden te liggen, lijkt me gewoon enorm…’
‘Ja, wat?’, vroeg David haar, geïrriteerd aan de zachte stem in zijn oor.
‘…het lijkt me…opwindend.’ Ze beet zachtjes in zijn oor, waarop hij zijn gezicht wegtrok. Ze ging achter hem staan, waar ze met haar handen zachtjes door zijn haar ging wrijven.
Hij probeerde weg te komen, maar over zijn voorhoofd liep een band die hem vasthield. Zijn tanden knarsten over elkaar. De vrouw begon verder te spreken.
‘Ik zal me eerst eens voorstellen.’ Haar handen bewogen overal over zijn hoofd.
‘Ik ben Dathropi.’ Hij dacht terug aan de verhalen van Matt, die een vrouw in zijn auto heeft gezien die zichzelf ook zo noemde. Zonder na te denken schreeuwde hij:
‘Wie ben jij? Wat moet je?’
‘Hoho…rustig maar.’ Haar handen verdwenen langs boven zijn bloesje in.
‘Ik zal je vertellen waarom je hier bent…mits je braaf blijft.’ Hij antwoordde wederom niet.
‘Niet?’ Ze begon om de tafel heen te lopen. Ze pakte een pincet op, deed zijn bloesje omhoog en zette de punt tegen zijn buik.
‘Ik hoef deze toch niet te gebruiken…?’ Ze zag dat zijn ogen groter werden, en hij zag dat zij zijn angst herkende.
‘Nee, toch maar niet.’ Ze legde het voorwerp terug op het tafeltje. ‘Het is tijd om je te bevrijden…je zegt toch niks en bent geen leuk speelmaatje voor me.’

Een minuut of tien later vond hij zichzelf terug in een ander kamertje, die niks onderdeed voor de andere. Alles was precies hetzelfde. Alleen lag hij nu niet vastgebonden op een tafel. Langzaam maar zeker begon hij het koud te krijgen. Het enigste geluid was te horen was was het geknor van zijn maag. Hij vroeg zich af hoe lang hij al niet gegeten had. Hij hoorde af en toe een paar voetstappen achter de deur. Niemand trad echter binnen.

Een aantal uren later, zoals het leek voor hem, ging de deur eindelijk open. Dathropi trad binnen.
‘Ik heb wat eten voor je…dood hebben we niks aan je.’
Ze gooide een halfvolle zak chips op hem af. Hij ving het als in een reflex. Ze liep nonchalant dichterbij. David keek omhoog naar haar.
‘Wat kijk je me minderwaardig aan?’, zei ze. ‘Zijn chips niet goed genoeg voor je…?’ Ze rukte de zak uit zijn handen, waarna ze hem op de grond gooide en onder haar laarzen verkruimelde.

Op dat moment sprong David op, greep haar bij haar middel en duwde haar in zijn duik achterover op de grond. Ze lagen boven op elkaar, het gezicht slechts enkele millimeters van elkaar verwijderd.
‘En nu…wegrennen?’
‘Alles beter dan naar jou te kijken.’ Hij glimlachte even naar haar.
Hij stond op en rende de cel uit, terwijl hij de deur achter zich sloot. Hij rende een grote trap op, die in een grote kamer uitkwam. Hij trof er enkel een muur vol beeldschermen aan, die enkele locaties in de stad weergaven. Hij herkende een aantal van de getoonde beelden…op die beeldschermen zag hij diverse kamers van het appartement van zijn beste vriend…Matt.

Ondertussen was Dathropi langzaam opgestaan, alsof het haar niks uitmaakte. Ze bewoog haar arm naar haar mond, en drukte op een knop op haar polsarmband. ‘Het lokaas heeft het gebouw verlaten. Alles volgens plan.’

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 08 nov 2004, 22:38

Owja...feedback graag.

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 09 nov 2004, 12:22

sorry, ik zal het wat later lezen, heb tentamens en andere moeilijke dingen.

Paulstartrek · Bericht door **Paulstartrek** » 12 nov 2004, 01:40

Leuke verhaalwending, Eerst helemaal vernederd, dan gevangen gezet en opeens de ontsnapping. Is wel leuk verzonnen.
Krijgt hij nou nog argwaan omdat het iets te makkelijk is geweest dat ontsnappen?

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 21 nov 2004, 23:30

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 21 nov 2004, 23:30

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 21 nov 2004, 23:30

Het werk aan de site gaat verder! Kijk maar op de preview-site hoe het werk verder gaat!

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 30 nov 2004, 23:29

Nog 31 dagen...

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 01 dec 2004, 21:59

ik heb m nu ook gelezen, wel een goed vervolg zeg, ga vooral door!

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 06 dec 2004, 18:28

Hoi. Ik weet niet of er interesse is of iemand voor mij de verbeterde versies van de oude delen wil checken. Als dat zo is, PM mij dan even, PM ik je ze terug.

Guess who? · Bericht door **Guess who?** » 06 dec 2004, 22:33

Hmm, kun je ze anders niet gewoon een beetje centraal ergens neerzetten, in een bastandje, op een site, whatever?

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 06 dec 2004, 23:37

Ja is goed vanaf 5 januari

Nee, ik wil voor ze op de echte site komen nog één keertje feedback.

Paulstartrek · Bericht door **Paulstartrek** » 13 jan 2005, 18:18

Ik ben (een van) de gelukkige die de unnamed verhalen mag reviewen alvorens ze gepubliceert worden.

Het verhaal is grotendeels herschreven t.o.v. de verhalen gepost in dit topic.
Het begint steeds beter te worden, voor meer info zie de (hernieuwde site) www.unnamed-thestory.tk

Daarom aan allen de oproep registreer je op de site en geniet mee van de spanning in UNNAMED

Galenfuinion · Bericht door **Galenfuinion** » 28 jan 2005, 01:44

Unnamed contineus...ooit.