Proefpost

Volg hier of doe mee aan de startrek.nl forum sim

Moderators: mr_Vulcan, Raynor's Revenge, captain crash

Plaats reactie
Gebruikersavatar
captain crash
Administrator
Administrator
Berichten: 26502
Lid geworden op: 02 jun 2002, 00:48
Locatie: Nowhereland
Contacteer:

Proefpost

Bericht door captain crash »

Je karakter voor het eerst (weer) aanboord van ons schip. Maak hier een post over wat er vervolgens gebeurde.

Idee hiervan is dat je kan oefenen met het schrijven en men tips kan geven over hoe en wat.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Juliaan Sneeuw (Chief Tactical)

Vanochtend had Juliaan nog snel even gekeken of hij alles wat hij nodig had gepakt had. Nu mocht hij dan eindelijk aan boord gaan van de USS Lagrange. "Een mooie naam voor een Nebula Class." dacht hij nog toen hij de naam groot zag staan vanuit het spacedock.
Na enkele veiligheidschecks kreeg hij een Padd in zijn handen gedrukt waar hij onder andere kon zien waar zijn hut zou zijn. Op het moment dat hij door de sluis naar één van de ingangen van het schip liep, besefte hij hoe bijzonder dit allemaal was. Hij zou op een schip gaan dienen dat na jaren weer eens nieuwe dingen zou gaan ontdekken in het universum.
Toen hij door de deur stapte liep hij eerst naar zijn hut, tussendoor kwam hij nog wat andere officieren tegen die hij niet eens bij naam kende maar die hij toch beleefd groette.
Na een korte wandeling kwam hij aan bij de turbolift en vertelde de computer dat hij naar de crewquarters wilde. Eenmaal aangekomen ging hij zijn kamer zoeken. Op zijn Padd stond dat kamernummer 25 zijn kamer was en na een keer verkeerd te zijn gelopen kwam hij aan bij zijn kamer. De computer vroeg om zijn code:"Beta-Omega-325", zei Juliaan. En de deuren gingen open.
"Nou, dit valt wel mee eigenlijk." mompelde Juliaan, die had verwacht dat zijn hut zo groot zou zijn als op zijn vorige schepen waar hij op gediend had. Het grote verschil was dat hij nu op een veel groter schip zat en ook nog bij de Senior staff hoorde en zij hebben nou eenmaal grotere hutten die je niet eens hoeft te delen. De kamer was nog wel wat saai en grijs, maar daar zou hij binnenkort wel wat aan gaan veranderen.
Juliaan zette zijn spullen naast het bed op de grond, hij zou ze later wel opruimen in z'n kast, en liep naar het raampje achter zijn bed.
Zachtjes bromde de machines in het schip en Juliaan keek naar buiten. Naast het spacedock zag hij aarde en de sterren. Hij wilde er niet te lang over nadenken dat hij aarde voor lange tijd niet zou zien en draaide zich om en keek op het klokje op de Padd. "Ah, 3 uur pas, over een uur hoef ik pas klaar te zijn voor de verwelkoming door de Captain" zei Juliaan in zichzelf en begon alvast zijn spullen uit te pakken en zijn uniform klaar te leggen voor zometeen.

--

Hier stop ik maar even, graag opmerkingen :)
Gebruikersavatar
mr_Vulcan
Moderator
Moderator
Berichten: 4775
Lid geworden op: 12 jun 2002, 11:50
Locatie: Upgrade van kelder naar huis
Contacteer:

Bericht door mr_Vulcan »

Afbeelding
Lt.-Cmdr. Sydnee Casteel - Chief OPS

--Utopia Planetia Shipyards Spacedock Alpha 6--

Het voelde vreemd. Sydnee stond bepakt en bezakt in de luchtsluis tussen de LaGrange en spacedock in. Het was bijna vier jaar geleden na het incident en hoewel ze het echt graag wilde, bleef ze aan de grond genageld staan. Ze keek over haar schouder naar de uitgang van het dok. Mensen liepen langs haar heen, maar schonken haar verder geen aandacht. Het liefst zou ze nu terug lopen en de eerste shuttle terugpakken richting de starbase.

~Kom op Sydnee!~ dacht ze bij zichzelf. ~Je gaat me toch niet vertellen dat je niet aan boord van dat schip durft te gaan? Kom op! Jij wilde die baan. Jij wilde carriere maken en dat doe je niet op een muffe starbase!~

Ze haalde diep adem en stapte resoluut naar binnen. Het voelde een beetje als een overwinning, maar tegelijkertijd schaamde ze zich er een beetje voor om gewoonweg niet naar binnen te durven. Ze zette de gedachte van zich af. Ze hoefde zich nergens voor te schamen. Het was immers een nieuwe stap in haar leven. Een stap waar ze twee jaar geleden nog niet over peinsde! Bovendien was er geen weg terug. Het was een belangrijke overplaatsing en het was een eer om erkent te worden door Starfleet om de rol van Chief Operations te vervullen na alles wat ze had meegemaakt.
Haar hoofd was er vol van toen ze door de wandelgangen van het schip liep. Het viel ook pas na een tijdje op hoe mooi de La Grange was. Anders dan andere schepen van haar klasse was de LaGrange een prachtige refit geworden. De Nebula heeft de laatste jaren te kampen gehad met termen als oubollig en niet meer van deze tijd. Nou, met deze update, door Utopia Planetia's Engineering Corps, was daar geen sprake meer van! Ze had op de heenweg al de specs doorlopen van de LaGrange en naast de vele technologische updates hadden ze blijkbaar ook nagedacht over het interieur. Een mix van klassiek en modern deden de warm verlichte gang mooi uitkomen. Nieuwe, zwarte computerpanelen glinsterde in het licht als je langsliep en het rook er nog naar nieuw tapijt. Nee, de LaGrange was zeker niet een uit de mottenballen getrokken schip. Daar leek het in ieder geval zeer zeker niet op. Sydnee kreeg er steeds meer vertrouwen in.

Nu eerst wat spullen afgooien in haar hut. Dan was ze van deze zware last af. Als alles goed was, waren haar meubels en persoonlijke bezittingen al gearriveerd en zou de hut al bijna vol moeten staan. Het standaard Starfleet interieur werd door Sydnee meestal gelijk vervangen door haar eigen spullen. Haar werk was immers haar thuis en dat kun je maar beter zo persoonlijk mogelijk maken. Ze moet er meestal wel wat moeite voor doen, maar met haar charmes heeft ze al menig quartermaster kunnen overtuigen.

Ze voelde zich steeds beter en ze plande dat na het korte bezoekje aan haar hut, ze het schip meteen ging onderzoeken. Beginnend met de brug!
Ha! Misschien loopt ze wel een toekomstige collega tegen het lijf of misschien.....

Zoveel leuke dingen, dit gaat geweldig worden. Waar maak je je druk om? Misschien toch maar de afspraak met die counselor afzeggen voor vanmiddag....
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18794
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Bericht door Blind Guardian »

[lieutenant Sven Bjornson]

Een lange man, van ongeveer twee meter hoog, met een Noors uiterlijk, loopt in de richting van de Gate waar de USS Lagrange zich aan bevind.. Met zijn documenten word Bjorn, door gelaten..

Bjorn, grote gedeelte van zijn leven opgevoed en gehard door Klingons, kijkt wat vreemd naar de 'Babyface' militairen van Starfleet, vaak jonkies, niet ouder dan een jaar of twintig...

Een Security medewerker houd Bjorn tegen, en vraagt om zijn papieren tegen het einde van de brug naar het schip toe.

De man in kwestie is klein van stuk zelfs voor een mens, niet groter dan 1,70...

'Hallo Lieutenant, ik ben Ensign Harrold Exeter, ik ben gestuurd door, door de kapitein van dit sterreschip, om uw te begeleiden naar de brug waar hij momentueel is'...

Bjorn, knikt, en met een zware stem met een Klingon Accent in het.

'Ik volg uw, Ensign..'... De Ensign, kijkt wat verbaast op naar het Accent wat Bjorn heeft.

Bjorn valt het niet echt op maar als reactie zegt hij.

'Uiteraard bent u verbaast, ik ben sinds ik een jaar of tien was opgevoegd door Klingons, na dat mijn ouders, overvallen waren door een groep bandieten, en helaas stierven'...

Bjorn keek, treurig uit zijn ogen toen hij dat zij...

'Een klingon wetensschapsschip heeft me daarna opgepikt, en ben ik opgegroeid tussen de Klingons'.

'Juist'... Zij de Ensign met een kunstmatige glimlach, 'wilt u mij volgen'...

Daarna volgde Bjorn, de jonge Ensign naar de brug van het schip.

(( wellicht wat kort, maar het is even een korte introductie))
Gebruikersavatar
Paulstartrek
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5935
Lid geworden op: 13 jun 2002, 14:21
Locatie: zoeterwoude
Contacteer:

Bericht door Paulstartrek »

Afbeelding

Luitenant / Luitenant-Commander kan er trouwens wat duidelijkheid komen over mijn rang? Miriam schrijft consequent Luitenant en CC had aangegeven dat Luitenant-Commander beter zou zijn.
Bobby 'Bob' Fisher.

Bob liep op de sterre basis naar buiten te kijken. De sterren straalden hem tegemoet. Een traan stroomde langs zijn wang. Vandaag had de dag van zijn leven moet worden. Hun trouwdag stond al maanden vast en vandaag had het zover moeten zijn. Maar helaas, het had niet mogen zijn. Tanya was er niet meer. Zijn verloofde was gestorven 'in the line of duty'.
Het onderzoek naar de ramp liep nog, maar volgens de laatste berichten was een ruimte anamolie de oorzaak geweest. Een nabije explosie had hun lifesupport aangetast.
Tanya was een van de medici aan boord, een bekwame dokter is zij, was zij vebeterde Bobby zichzelf.
Ineens voelde hij een hand op zijn schouder. Hij keek op en zag zijn vader.
"Je denkt aan Tanya zeker?" informeerde hij. Waarom konden ouders dat toch altijd aanvoelen?
Bobby knikte. "Ja, het had vandaag onze trouwdag geweest, pa."
"Ik weet het zoon, maar vandaag is nu ook je eerste dag aan de LaGrange. Het schip kan veel, maar het heeft nog steeds de chief engineer nodig."
De trots klonk door in zijn stem. Zijn zoon de officier en nu als afdelingshoofd en deel van de senior staff.
Patrick keek nog eens naar zijn zoon. Zijn nieuwe rangpips waren nog even gepoets door zijn vrouw vanochtend en hij zag er daarom uit als een plaatje.
"Nou zoon, komop. Laat je mensen en je kapitein niet wachten. Gaat aan boord."
Bob veegde zijn tranen weg en nadat hij zijn vader nog even een knuffel had gegeven liep hij de luchtsluis in. Op weg naar een nieuw avontuur aan boord de USS LaGrange!
Gebruikersavatar
SCC Dauntless
Commander
Commander
Berichten: 1416
Lid geworden op: 16 jun 2004, 17:38
Locatie: Hoofddorp
Contacteer:

Bericht door SCC Dauntless »

ON: USS Defender, defiant klasse

Haar lange haar zat warrig voor haar voorhoofd. Jessica Harper, het hoofd vluchtleiding hield zich vast aan de zijkant van haar panaal op de nu bijna zwarte brug van deze ooit zo trotse Defiant. Ze keek snel even naar de stoel waar de kapitein op zat. Onder het geschud liep ze zo goed en zo kwaad als het ging richting de stoel. "Kapitein? Kapitein?" Ze schudde hem door elkaar. "HOSPIK!" Een medische officier kwam aanrennen. Hij scande het lichaam. Hij klapte al snel zijn tricorder dicht. "Sorry mevrouw" Jessica keek hem aan.

Ze zat nog niet lang op de Defender, ze was tijdelijk hier overgplaatst omdat ze een hoofd vluchtleiding nodig hadden. Haar post op Deep Space Nine was al zeker maar de Kolonel Neyrs had haar uitgeleent. "Wie is de hoogste officier nu" Plots keek ze even rond. Het waren allemaal ensigns die de brug bevolkte. De hospik zweeg even. "U bent dat mevrouw" Jessica keek hem aan. Ik heb nog nooit het bevel gevoerd dacht ze. Ze trok haar uniform recht.

"Vaandrig, bijsturen, ga overstag. koers 234-59." De jonge vrouw knikte en Jessica moest moeite doen om te blijven zitten. "Ze vuren.............." De brug werd een gigantische explosie......

ON: Ziekenboeg
Jessica werd met een bezweet gezicht wakker. Ze kon vaag de vormen van een ziekeboeg onderscheiden. "W...W...Waar ben ik?" vroeg ze aan een man in een zeegroen uniform. "De ziekenboeg van Deep Space Nine" Ik ben weer thuis dacht ze. Kolonel Neyrs en Lieutenant Ezri kwamen bij haar bed staan. "We waren je bijna kwijt" sprak Ezri met haar zoete stem. "Geloof me, dat gevoel had ik ook." Langzaam stond Jessica op. "Kan ik weg Julian?" vroeg ze aan de hoofdarts. Deze knikte.

Samen met Kolonel Neyrs en Lieutenant Ezri liep ze richting OPS.....

Dit was nu 4 maanden geleden, de tijd die Jessica vooral had gebruikt om bij te komen in de holografische kroeg van Vic's. Nu zat ze achter het stuur van de 'Waal' een van nieuwe klasse 2 Runabout shuttles die Deep Space Nine had gekregen. Zij mocht deze nu hebben als vervoer richting de USS Lagrange. Langzaam maar zeker naderde ze de klauwvormige instalatie van het droogdok waar het schip in lag.

"Shuttle Waal aan Droogdock 4, verzoek toestemming om te landen" "Mevrouw Harper-Kathern, u heeft toestemming om koppelen aan poort 5" klonk de stem van de nieuwe hoofd vluchtleiding door de comm. Jessica kreeg even een glimlach rond haar gezicht. Ze was de dochter van Kyle Kathern namelijk. Het oude hoofd vluchtleiding van het station, die nu second officer op de Benidorm was. Jessica lande rustig haar shuttle en trok haar uniform nogmaals recht.

Snel en zeker van haar zaak liep ze door de gangen naar de hoofdpoort. Even zuchte ze. Nou Jessica, zo dacht ze. Een nieuw avontuur.

[tag]Wie Wil
Gebruikersavatar
captain crash
Administrator
Administrator
Berichten: 26502
Lid geworden op: 02 jun 2002, 00:48
Locatie: Nowhereland
Contacteer:

Bericht door captain crash »

Plaatje komt nog

Sam (Samuel) Miller liep rustig terug naar huis. Wat was het toch heerlijk om niets te doen te hebben. Zijn huis lag op de rand van een rots uitkijkend over de blauwe zee. Het was hier, met dank aan de klimaatcontrole, altijd heerlijk weer, niet te warm maar nooit koud. Hij had de laatste jaren niet van zjn huis kunnen genieten en hij was dan ook vast besloten om voorlopig niets anders te doen dan "niets"...wat Starfleet ook van hem zou willen.

Thuis aangekomen besloot hij nog even op zijn tuinstoel voor het huis te gaan zitten. De tuin was al die tijd netjes onderhouden en hij was blij dat hij dat nu ook niet hoefde te doen. Aan de andere kant was het heerlijk om in een verzorgde tuin te kunnen zitten, of erop neer te kijken vanaf zijn tuinstoel. Zijn ouders zouden trots op hem geweest zijn, als ze ooit nog eens de moeite zouden nemen om contact met hem te zoeken. Ze waren nooit trots geweest op de keuzes die hij gedaan had, mensen uit zijn familie hoefden geen dienst te nemen in Starfleet om binnen de Federatie wat te bereiken en dat hij dit wel had gedaan was dan ook meteen een definitieve breuk geweest. Dat zijn carriere in eerste instantie niet van de grond was gekomen door zijn achternaam had ze niet kunnen schelen. Een keer had hij nog bericht gehad, als hij zijn naam zou veranderen zou hij ook geen rechten meer kunnen uitoefenen op het familiekapitaal, de rechtsbijstand en eventuele opvolging in het bedrijf. Het had hem niet kunnen schelen, hij moest die naam kwijt en nadat dat met veel moeite was gelukt maakte de gevolgen hem niet uit...zijn carriere kon nu eindelijk echt beginnen.

De oorlog had hem nog verder geholpen, door de grote verliezen werden er binnen de vloot niet veel vragen meer gesteld als iemand goed functioneerde. Na de oorlog was hij dan ook luitenant commander geweest en had hij zich gespecialiseerd in beveiliging met weinig mankracht. Hij was bekend geworden om de snelheid waarmee hij kon reageren, zijn kracht die vergeleken werd met die van de beste Klingostrijders, uit ervaring wist hij dat hij die helemaal niet aankon maar verhalen waren er om overdreven te worden, en met het feit dat wanneer hij het nodig vond om te schieten hij nooit miste. Zijn bijnaam was dan ook geworden "Samfury". Zijn carrierehoogtepunt tot nu toe was het mogen beveiligen van de president bij haar eerste bezoek aan Bajor na de oorlog. Als zijn vader daar nou eens bij geweest was...

Binnen in zijn huis hoorde hij het ergerelijke gepiep waarmee zijn computer aangaf dat iemand hem wilde spreken. Iemand kon in dit geval alleen een persoon van Starfleet zijn, een of andere flapdrol van een officier ofzo, want hij zou niet weten wie er verder contact met hem zou willen. In alle rapporten over hem stond niet voor niets: Functioneert uitermate goed als het om zijn werk gaat, maakt moeilijk tot niet vrienden. Zijn verweer daarop was altijd geweest dat je als beveiligingsofficier niet te betrokken moest raken bij de mensen om je heen, anders kon je ze niet echt beveiligen. De waarheid was da hij, sinds niemand zich meer druk maakte om zijn naam, als de dood was dat ze achte zijn echte naam en dus zijn achtergrond zouden komen. Hij kon dan wel commander zijn, het zou naar zijn mening niet helpen.

Voor de vierde keer hoorde hij de irritante pieptoon. Ok, dacht hij, nu is het mooi geweest. Hij stond op, liep naar binnen en zette zijn computer aan. Daar zat Admiral Benson aan de andere kant. Benson was zijn enige echte vriend, de persoon die hem had geholpen met zijn naamsverandering, de persoon die hem had aangedragen voor de beveiliging van de president. Hij wist dat Benson erg teleurgesteld was geweest toen hij een vaste positie als hoofd beveiliging van de president had geweigerd. Hij had wel begrepen dat Sam een terugkeer naar Aarde niet zag zitten, maar zo'n baan...

Benson:"He, he, dat duurde zeg"
Sam:"Sorry sir, ik dacht dat er weer een of ander figuur aan de lijn zou zijn die zou willen dat ik kwam optreden op een of ander festival. Dat soort dingen gebeuren de laatste weken wat vaak."
"Hoe bevalt je vakantie?"
"Heerlijk, voor mijn gevoel is het nog maar een paar dagen"
"Het is toch echt al een week of zes hoor."
"Sir, ik neem aan dat u mij niet wilde spreken over mijn vakantie. Is er iets aan de hand?"
"Jah, er is eindelijk een manier gevonden om het laatste stukje niet verkende ruimte binnen de Federatie te verkennen. Ik heb je over mijn persoonlijke fascinatie voor dit stuk ruimte vroeger al eens verteld toen ik je commanding officer nog was. Ik ben nu admiraal en kan de missie dus zelf niet meer leiden. Daarom vind ik dat jij als een soort van laatste bedankje aan mij mee moet gaan."
"Dit is geen verzoek?"
"Nu nog wel maar het kan ook een order worden. Zorg ervoor dat je je zo snel mogelijk meldt bij de USS Lagrange, je zal daar dienen als hoofd beveiliging en je zal direct rappot aan mij uitbrengen over alles wat je tegenkomt."
"U verwacht nog steeds te vinden wat die eerste scans ooit uitwezen?"
"Jah, maar hou daar je mond maar over, het staat nergens opgeschreven zoals je weet en het is beter dat het niet bekend wordt zolang niet zeker is dat het ook daadwerkelijk zo is."
"U kunt hopelijk begrijpen hoe groot mijn zin hierin is, ik heb nog een half jaar vakantie..."
"Als alles gaat zoals het zou moeten gaan dan ben je binnen een week of acht weer terug. Je hoeft geen hoofd beveiliging aanboord van de Lagrange te blijven na afloop. Als je dat trouwens onverhoopt wel zou willen is die positie natuurlijk voor jou."
"Als ik zou willen zou ik zo'n beetje iedere post die te maken heeft met beveiliging kunnen krijgen, ik krijg nog regelmatig de vraag of ik beschikbaar ben."
"Vanaf nu dus voorlopig niet meer."

En zo vertrok Sam Miller met een gezonde dosis tegenzin naar de USS Lagrange.
Miriam
Admiral
Admiral
Berichten: 14285
Lid geworden op: 14 feb 2005, 14:12

Bericht door Miriam »

Met een schrik schiet ze overeind “Kut zooi” Het was de eerste dag sinds de 5 maanden verlof waar in ze om 07:00 wakker werd lokale tijd. Want het was een grote dag vandaag werd er een nieuw schip te water gelaten de USS-LANGRADE een Nebula class dat was niet niks. Het was een van de eerste science schepen die werd gebouwd na de Dominion oorlog.
Rustig staat ze op uit bed. Wat een dag, buiten was het al weer vol met toeristen en ander volk dat naar Risa kwam om maar een ding….

Zacht vallen de waterdruppels op haar huis, een dergelijk warme douche is ideaal om wakker te worden. Er moet nog vordering in komen want er zou over 2 uur een Starfleet Runabout komen om haar op te halen.
Snel draaite ze de kraan dicht en grijpt een handdoek uit het kastje. Ze loopt terug de slaapkamer in en kleed zich aan, ze wist niet met wat voorc aptain ze van doen had. Dus ze ging maar gelijk in Starfleet uniform, dat zou altijd een positieve indruk wekken.
Ze pakt haar baggage in en neemt het zekre voor het onzekere en neemt maar extra veel mee. ~ Je weet maar nooit.~ denkt ze.... Even kijtkt ze rond of ze niets is vergeten en ze loopt naar buiten. Daar staat een taxi. De enige nog. “ Taxi!!!” roept ze de man stapt uit en wil meteen haar koffers aan nemen. Terwijl de taxi chaufeur de laadbak open maakt voelt ze in eens een hand op haar schouders. “Zeggen we geen gedag meer?”
Ze schrikt.” O, pap....” “ Mijn oudste dochter vetrekt weer naar een of ander schip en neemt niet eens de moeite om mij gedag te zeggen.” “ Ik, ik weet hoe moelijk je het vind en nu zit je weer een week elk nieuwsbericht te lezen van de Federatie.” “ Je zou gewoon hier meoten blijven. Dan kan ik met pensioen en neem jij het strand over. Maar nee....”
Onder tussen had de taxi chaufeur de koffers al weer uitgeladen. En was wegereden.
“ Nou, hij rijd zomaar weg! Pa ik ga nu echt want zogaat het elke keer en over een half uur komt de Runabout.” Ze loopt weg “ Pas goed op je zelf en bel me elke dag.”

Even verder op komt ze een bushalte tegen.
Niet vee later komt er een bus aangereden. De deuren openen zich en hij zit vol met toeristen ~ Fijn heb ik weer.~ “Waarnaar toe?” vraagt de man. “ Klingon & Federation shuttle bay”
“ 5 De halte” en het gevaarte rijd/vliegt/zweeft door.

“ Federation shuttle port.” Klinkt het over de comm.
Moeizaam stapt ze uit en loopt richting een runabout. ~ Hmm, de Uss-Donau ~ “ Dat moet hem zijn.” Ze stapt naar binnen en ziet wat andere mensen zitten. “Ook voor de langade.”
Ze knikken instemmend. “Wat zien jullie posities?” “Allemaal Ensigns vers van de academy voor de Engineering section. “ En u bent crewman?” “ Ow , haha nee buitendienst maar om een goeie indruk te maken heb ik toch maar even mijn uniform aan gedaan. Ik ben eigenlijk Commander. “ Ze pakt 3 gouden bolletjes en doet ze op haar kraag.
Meteen kijken de 4 ensigns voor zich uit en groeten ze beleefd. “Maar ik ben buiten dienst dus geen rang Ensign.” De piloot stijgt op en het eerste gevoel van gewichtloosheid geeft haar altijd een beetje een raar gevoel.

Later....
Daar ligt ze dan de prachtige Nebula class.

Wist niet veel meer en dze telt dus ook niet mee als scheeps post.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding

Uss Geminon, 5jaar geleden, dag 12 zonder warpcore

Alle lichten waren uit, scherven lagen overal door de gangen heen, soms hoefde je de deur niet meer te gebruiken vanwege de gaten in de muren. Het was al de twaalfde dag dat ze zonder hun warpcore zaten. De helft van het schip genoot van de vacuüm van de ruimte, gangen waar de kou van de ruimte doordrong tot in de lijken van de officieren die het niet overleefd hadden.

Het schip stond op ‘silent run’ deze status hield in dat zo goed als alles over het hele schip uitgeschakeld was, van de sonische douches tot de wapens aan toe. De rantsoenen waren bijna op en alle overlevenden hadden zich op een drietal plekken samengevoegd.

‘Jij blijf hier de wacht houden voor als hij probeert te vluchten, we hebben hem in een hoek gedreven maar dat betekent niet dat we hem hebben. Jij gaat met mij mee en beschermt me. Begrepen?’

‘Yes sir!’ fluisterden de 2 mannen in koor.

Christopher keek nog één keer achterom om te kijken of ze niet beslopen werden, met de nachtkijker was het nog steeds moeilijk om te zien wat er in de aardedonkere gangen gebeurde, maar het zag er leeg uit.

‘Kom mee.’ Zei hij terwijl hij naar luitenant Gray wenkte.

Als ze geluk hadden zouden ze hem raken voor hij doorhad wat er gebeurde, als ze pech hadden…

Zo laag mogelijk bij de grond kwamen ze stap voor stap dichterbij, de compression phaser rifle strak om zijn handen geklemd, zijn vinger op de trekker de lichtste beweging zou genoeg zijn om te vuren.

Er was nog steeds niks te zien, hier en daar waren lijken te onderscheiden van de rest van het o zo vrolijke decor. De Uss Geminon was niet meer bedoeld als gevechtschip, het was een oud beestje geweest, maar in deze tijd had de federatie alles nodig wat ze konden gebruiken, er gingen zelfs geruchten dat er weer een aantal constitution klasse schepen de ruimte in waren gestuurd.

Hij voelde een tik tegen zijn schouder, Christopher keek om en zag dat het Gray was, hij wenkte hem.

‘Daar 10 meter verderop in de linkerhoek zie je het?’ fluisterde hij

En inderdaad pak weg 10 meter verderop in de hoek zag hij een gestalde liggen. Het was bijna niet te onderscheiden van de lijken die ze al tegen waren gekomen, maar als je goed keek kon je zien dat het wel degelijk bewoog.

Deze klootzak had de laatste 12 dagen voor vele doden gezorgd, hij had geprobeerd contact te maken met een van zijn schepen maar dat was hem nog niet gelukt, in plaats daarvan ging hij van plek naar plek en moordde hij wanneer hij kon.

‘Op mijn teken pakken we hem.’ Fluisterde Christopher terug.
‘1..2..’

De wapens werden op de vijand gericht…

‘Dri..’ voor hij het tellen af kon maken, voordat ze konden reageren voelden ze een doffe klap op hun hoofden en lagen ze op de grond.

Instinctief draaide hij zich onmiddellijk om en keek tegen de benen van een Jem’Hadar aan.

Met volle kracht trapte de Jem’Hadar hem in het gezicht. Hij voelde iets kraken en ongeveer een seconde later liep er warm bloed zijn mond in.

Zijn phaser rifle was uit zijn hand gevallen dus strekte hij zijn hand uit en trok de Jem’Hadar onderuit.

Achter hem kwam de andere Jem’Hadar overeind die zich in de hoek had bevonden en begon hun kant op te lopen.

Hij moest iets doen, anders waren ze er allebei geweest.

Hij voelde wat kouds bij zijn enkel, het was een mes wat hij mee had genomen voor het geval hij zijn wapen kwijt zou raken, hij was het al helemaal vergeten, het had er al minstens 19 uur gezeten. De tijd die hij bezig was om de laatste Jem’Hadars op te zoeken, zonder sensors moest dat op de oude manier gebeuren, met je ogen en je oren.

In een fractie van een seconde pakte hij het mes en stak deze in het hart van de Jem’Hadar die op de grond lag, met een vloeiende beweging haalde hij het mes weer uit het harde harnas van de Jem Hadar en sneed hij de KetracelWhite toevoer af.

Naast hem hoorde hij gekreun, het was Gray, hij kwam weer bij bewustzijn.

‘Wat is er..’
‘Het waren er godverdomme twee!’ schreeuwde hij terwijl hij zich naar zijn rifle snelde om de andere Jem’Hadar neer te schieten die zich nu nog maar 2 meter van hun af bevond.

Maar voor hij zijn geweer kon pakken kreeg hij weer een schop, dit keer tegen zijn ribbenkast aan, hij vloog een meter achteruit tegen de muur aan en zakte daar in elkaar. Wazig zag hij de Jem’Hadar zijn eigen wapen op pakken en op zijn slaap richten.

Hij wou weg rennen, maar hij kon zich niet bewegen, hij leek of hij aan de muur genageld was. Zou dit dan het einde zijn?

Zijn oogleden waren zo zwaar dat hij ze sloot. ~Zou er een hemel zijn, of was er niets na de dood?~

***

‘Chris kan je me horen?’ klonk het van ver weg.

Langzaam deed hij zijn ogen open en zag de ziekenboeg, de enige plek waar nog minimaal stroom aanwezig was. Het was de eerste officier die over hem gebogen stond.

‘Waar is de Captain?’
‘Die…’ Reyner haalde even diep adem voor hij verder ging.
‘Die… is overleden, een eps-leiding die is gesprongen toen we kracht reserve kracht naar de interne sensors wouden leiden, ik heb het bevel overgenomen… jij bent mijn eerste officier totdat we gered worden, als je weer op de been bent natuurlijk.’
‘Dat is nu.’ Zei Christopher vastberaden terwijl hij rechtop ging zitten.

Een helse pijn schoot door zijn hoofd, hij kon nog maar net rechtop blijven zitten.

‘Wat is de status van het schip?’
Laatst gewijzigd door Tactical_Cube op 09 jan 2007, 22:31, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Juliaan Sneeuw (Chief Tactical officer)
Afbeelding

“Heb je alles?”, vroeg Liesbeth, de moeder van Juliaan. “Ja mam, blijf je dat nou vragen?” Liesbeth glimlachte alleen maar en keek nog even in Juliaan zijn tas. “Neem je ook nog je muziekboeken mee?”, vroeg Liesbeth. “Oh, vergeten, even halen.” zei Juliaan en liep vlug nog de trap op om zijn muziekboeken te pakken.

Ze lagen nog op zijn bureau in de nu toch wat lege kamer van de ééngezinswoning in Leiden. Normaal vergat Juliaan vrijwel nooit dingen in te pakken, zeker niet zijn muziekboeken.

Dit keer was het allemaal anders. De eerste keer dat Juliaan aan een serieuze missie deelnam op een mooi en groot schip. Dat is wel anders geweest, toen hij van de Academy afkwam werd hij geplaatst op een Sabre class schip. Een leuk scheepje, maar erg klein voor Juliaan. Hij had namelijk nogal wat ambities en hoopte ooit op een Galaxy class of Sovereign class schip te mogen dienen. Na de Sabre werd hij overgeplaatst op een Akira class. Een hele verbetering, maar hij kwam nooit aan het echte werk toe.

Toen Juliaan hoorde dat hij toch erg veelbelovend leek, werd hij bij wijze van proef aangesteld als Chief Tactical officer op de USS Lagrange. Een Nebula Class schip dat naar een niet verkend stukje ruimte ging binnen het territorium van de Federation. Hij zou dan wel gaan dienen onder het hoofd van het Security/Tactical department, maar Juliaan was vastbesloten zich op te werken tot volwaardig Chief Tactical en niet alleen een functie met die naam.

Snel pakte Juliaan zijn muziekboeken en ging snel van de trap af naar beneden, de onderste trede kraakte nog even hard als hij altijd gedaan had. “Ik heb ze mam, wil jij ze even in m’n tas doen? Dan loop ik nog even naar pappa toe.” En Juliaan liep door de achterdeur naar de tuin van het huis waar Eduard, de vader van Juliaan, languit in de tuinstoel een pijpje zat te roken. Met onschadelijk gerepliceerd tabak, dat wel, maar het smaakte nog even goed volgens Eduard. De zon scheen, er was geen wolkje voor de zon, het gras werd door een drainage systeem vochtig gehouden. Dit was heel erg nodig, omdat het in Nederland zo heet was geworden in de zomer dat alles anders uitdroogde.

Juliaan stapte op zijn vader af en zei: “Pap ik ga zo weg, m’n tas is ingepakt en ik moet nog met de shuttlebus naar het lanceerplatform.” “Dat is goed jongen, heb je er zin in?” “Ja”, antwoordde Juliaan kort. “Mooizo, hopelijk ontdekken jullie veel mooie dingen. Ga ja vanaf het lanceerplatform direct naar je nieuwe schip?” “Nee pap, eerst ga ik nog naar het spacedock waar de Lagrange aan vast zit gekoppeld. Dan moet ik me nog melden en dan mag ik eindelijk aan boord.” antwoordde Juliaan die alles snel opsomde en nu onderhand wel weg wilde. “Nou ga dan maar, anders haal je de bus niet.” zei Eduard. “Oke, dag pap, ik zal wel af en toe een bericht sturen vanaf het schip. Tot ziens.” “Tot ziens Juliaan, en veel succes hè.” Juliaan groette zijn vader voor de laatste keer en liep weer terug het huis in, pakte zijn tas op en zei zijn moeder gedag. “Doe je wel voorzichtig?” , vroeg Liesbeth. “Ja mam, nou ik ga nu, ik moet de shuttlebus halen.” Juliaan zijn moeder gaf hem nog een kus en zei gedag. Allebei zijn ouders waren nu meegelopen naar de voordeur en zwaaide Juliaan uit. Juliaan zijn broer, Robbert, had hem gisteren al gedag gezegd toen Juliaan bij Robbert thuis wat kwam drinken.

Juliaan liep de straat uit waar hij als kind nog verstoppertje in speelde en ging op weg naar de halte van de shuttlebus.


Bij de shuttlebus drukte Juliaan zijn duim op het paneel, welke meteen controleerde of hij nog genoeg krediet had voor de bus. Na een rit van een half uur kwam Juliaan aan bij het lanceerplatform. Wat niet veel meer was dan een grote lap asfalt met shuttles erop en een gebouw ernaast waar iedereen incheckte. Toen Juliaan ingecheckt was liep hij naar de juiste shuttle en stapte in.

Het opstijgen voelde goed aan, Juliaan besefte nu ook pas echt dat hij echt weg was van huis. Hij keek door het raampje en zag eerst Nederland, toen Europa en toen de hele aarde steeds iets kleiner worden. De aarde zag er nog steeds zo mooi uit als alle ander keren dat hij haar zag. De shuttle ging nu bijna docken met het spacedock en Juliaan zag de Lagrange liggen, een prachtig ship. Op dat moment was Juliaan zijn thuis alweer bijna helemaal vergeten en dacht aan hoe dit avontuur zou gaan worden.

Een positie als Chief Tactical op de brug van een schitterend schip. Hij zou ontzettend zijn best gaan doen om erkend te worden als senior officer, maar wist ook dat dit een grote uitdaging zou zijn en misschien nog eens heel moeilijk gaan worden. Juliaan had namelijk nog nooit een groot gevecht meegemaakt. Hij had hoogstens een paar schepen onschadelijk gemaakt, dit deed hij wel altijd met de grootste precisie. Maar echt presteren onder grote druk, zoals een gevecht met een vijandelijk schip dat dus ook terugschiet, dat hij nog nooit meegemaakt. Echter, door zijn goede presteren mocht hij het gaan proberen.

De deuren van de shuttle openden met een sissend geluid en iedereen mocht uitstappen. Juliaan liep naar iemand achter een desk. “Welke sluis moet ik hebben voor de Lagrange?” vroeg Juliaan. “Ah, jij bent de ensign die voor de koffie mag gaan zorgen?” vroeg de man achter de desk cynisch. “Nee ik ben de Lieutenant die als Chief Tactical officer is aangesteld op de Lagrange, welke sluis moet ik hebben?” De man keek wat beduusd op zijn scherm en snel zei hij: “Vier.” Waarop Juliaan de man vriendelijk bedankte.

Onderweg naar de sluis onderging hij nog enkele veiligheidschecks en kreeg hij een Padd in zijn handen gedrukt waar hij onder andere op kon zien waar zijn hut was. Op het moment dat hij door de sluis naar één van de ingangen van het schip liep, besefte hij hoe bijzonder dit allemaal was. Hij zou op een schip gaan dienen dat na jaren weer eens nieuwe dingen zou gaan ontdekken in het universum.

Toen hij door de deur stapte liep Juliaan richting zijn hut. In de gangen liepen al allerlei mensen, die hij beleefd groette. Ze hadden allemaal redelijk pips in hun kraag en Juliaan begon zich een beetje een jonkie te voelen. Ondanks dat liep hij stevig door naar zijn hut.
De wandeling duurde kort en al snel kwam hij aan bij de turbolift en vertelde de computer dat hij naar de crewquarters wilde. Eenmaal aangekomen op het desbetreffende deck, liep Juliaan de deuren langs op zoek naar hut 25.

Op zijn Padd stond namelijk dat hij daar moest zijn. Aangekomen bij zijn hut ging Juliaan voor de schuifdeuren staan. De computer vroeg om zijn code:"Beta-Omega-325", zei Juliaan. En de deuren gingen open.
"Nou, dit valt wel mee eigenlijk." mompelde Juliaan, die had verwacht dat zijn hut zo groot zou zijn als op de schepen waar hij vroeger op gediend had. Het grote verschil was dat hij nu op een veel groter schip zat en ook nog tot de Senior staff behoorde. En zij hebben nou eenmaal grotere hutten die je niet eens hoeft te delen met een collega. De kamer was nog wel wat saai en grijs, maar daar zou hij binnenkort wel wat aan gaan veranderen.
Hij had nog een digitale piano in zijn tas zitten die hij straks neer zou zetten. En ook nog allerlei foto’s en schilderijtjes die hij aan de muren zou hangen.

Juliaan zette zijn tas naast het bed op de grond, hij zou ze later wel opruimen in z'n kast, en liep naar het raampje achter zijn bed.
Zachtjes bromde de machines in het schip en Juliaan keek naar buiten. Naast het spacedock zag hij de aarde en de sterren. Hij wilde er niet te lang over nadenken dat hij de aarde voor lange tijd niet zou zien. Toch dacht hij nu aan zijn huis, hoe zouden zijn ouders zich voelen nu hun beide kinderen uit huis waren. Ook miste hij de tuin waar al jaren twee bomen in staan die elke dag druk bezocht worden door allerlei vogeltjes.

Toen draaide hij zich om en keek op het klokje op de Padd. “Ah, 3 uur pas, over een uur hoef ik pas klaar te zijn voor de verwelkoming door de Captain”, zei Juliaan in zichzelf en begon alvast zijn spullen uit te pakken en zijn uniform klaar te leggen.

===
Hee, deze is groot geworden :P
Gebruikersavatar
Dawn
Commander
Commander
Berichten: 1573
Lid geworden op: 15 aug 2004, 01:14
Locatie: Hier!
Contacteer:

Bericht door Dawn »

Afbeelding
Lt.-Cmdr. Kea'e Kumeliki - Chief Medical

--Earth, Waipahu, Hawaii--


Kea’e staarde naar de sterren. Haar verlof zou er binnenkort op zitten. Even wist ze niet of ze daar wel zo blij mee moest zijn. Ze had een nieuwe aanstelling gekregen, als chief medical officer op USS Lagrange. Ieder ander persoon zou daar blij mee zijn. Kea’e twijfelde daaraan. Haar bekroop het gevoel alsof ze deze promotie ten koste van anderen gekregen had. Hoeveel mensen heeft ze wel niet zien sterven de laatste paar jaren van haar leven? Corey, Karla, dr. Yamamoto. De mensen die haar mentoren hadden moeten zijn.
Ze wist het nog zo goed. met haar diploma net op zak, naar haar eerste aanstelling als arts assistent. Veel had ze al geleerd, en toen zou ze nog veel meer leren. Niet lang daarna brak de oorlog uit...
Een voor een stierven de mensen die haar zouden begeleiden naar arts. Mogelijkheden om de verliezen te vervangen was er niet altijd. Noodgedwongen leerde ze de kneepjes van het vak in vaak onmogelijke tempo. Ingrepen uitvoeren, waarvan ze niet dacht dat ze er al klaar voor was. Dr. Yamamoto geloofde dat ze het wel aan kon. Ze moest wel, ze had geen keus. Hij geloofde in haar, tot aan het moment dat hij het leven liet. Buiten woedde de strijd van leven op dood, evenals in de ziekenboeg. Het redden van mensenlevens werd haast een passie, van tijd tot tijd een onmogelijke strijd. Niet iedereen bleek te redden. De dood van dr. Yamamoto was haar vuurdoop. Op dat moment was zij de medical officer met de hoogste bevoegdheid. Met een team van groentjes stond ze er alleen voor. Kea’e herinnerde zich nog heel goed de angst in hun ogen. Alsof ze er nooit levend weg zouden komen...

“O na hoku no na kiu o ka lani”, zei haar vader glimlachend terwijl hij de veranda opliep. “De sterren zijn de ogen van de hemel, zij zien alles Keiki...”, hij reikte haar een kom thee aan, “Zelfs dat wat jij niet graag wil laten zien.”
“Makua, soms denk ik dat het allemaal te snel is gegaan. Dat het gewoon niet klopt...”
“Kea’e, op dit punt in je leven ben je gekomen op eigen kracht. De eer om mee te gaan op deze missie is je gegund. Voor het eerst sinds de oorlog weer een echte onderzoeks missie. Het leven hersteld zich weer, Keiki. Het zal weer allemaal beter gaan.”, zei haar vader met een glimlach. Kea’e liet een kort grinnikend geluid ontsnappen. Hij wist altijd wel hoe hij haar op moest beuren als ze in een dipje zat. Diep van binnen was hij trots op zijn dochter, dat haar talenten erkend werden. Zelf was Kea’e daar niet zo zeker van. Ze kon zelf geen reden bedenken waarom zij was uitgekozen voor de missie.
Nog een laatste keer keek ze omhoog naar de sterren.
“Waar denk je aan, Keiki?”, vroeg haar vader.
“Ik denk dat ik mijn spullen maar eens verder ga inpakken, Makua.”, zei Kea’e met een glimlach.
“Gelijk heb je, morgen is de grote dag...”
Gebruikersavatar
Paulstartrek
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5935
Lid geworden op: 13 jun 2002, 14:21
Locatie: zoeterwoude
Contacteer:

Bericht door Paulstartrek »

Ik had nog een stukje geschreven vanochtend. Ik had even inspiratie. Nu is ook gelijk duidelijk waarom hij geplaatst is aan boord dit schip met Romulan en Starfleet technologie.

Afbeelding

Luitenant Commander Bobby 'Bob' Fisher

USS ... 2 jaar geleden Dominion war
Luitenant Fisher

“Je bent nu chief engineer had de kapitein gezegd vanochtend. De eigenlijke chief was die nacht gestorven als gevolg van zijn verwondingen. Dit was de zoveelste in de lange rij van gesneuvelden. De XO, SO, Chief medical, allen waren al gestorven tijdens de gevechten met de Jem’Hadar.
Hun laatste confrontatie was twee uur geleden geweest. Ze hadden gewonnen, maar vraag niet hoe. Hun wapens waren nu uitgeput, schilden hadden ze niet meer en het lifesupport was volledig verwoest.
“Kapitein, volgens mijn berekeningen hebben we nog voor 1 uur zuurstof.”
Het bleef stil achter Bobby.
“Kapitein?” vroeg Bobby nog een keer terwijl hij omdraaide.
Een ensign die de stilte ook opmerkte liep naar de kapitein toe. Bobby hoefde zijn conclusie niet meer te horen. Ook de kapitein was omgekomen.
Een Luitenant Junior grade op de brug liep naar Bobby toe. “Uw orders kapitein?”
Bobby keek de man vreemd aan. De Luitenant moest zijn gedachten geraden hebben. “Na de kapitein bent u weliswaar niet de hoogste in rang, maar wel met de meeste brugervaring. Bovendien bent u de enige die nog overeind staat.”
Bobby haalde zijn schouders op. Hij wist het ook niet meer. Een noodsignaal uitzenden was alles wat ze konden doen. Het kon ook door de vijand gehoord worden, maar er bestond een kans dat er vrienden kwamen. Beter dan sterven door zuurstofgebrek.
Na minuten wachten wat wel uren leken hoorde Bobby opeens diverse transportersignalen.
Groene lichten haalden zijn kameraden een voor een weg.
Hij was laatst en hij zag zich eigen terug in een romulan transporter kamer. Voor hem stond een Romulan met de rangtekenen van een Sub-commander.
“Dank voor de redding, sub-commander” sprak Bob de Romulan toe.
“Bent u de hoogste in rang van uw schip?” vroeg de Romulan verbaasd. “We hadden de kapitein verwacht in de kapiteinsstoel.
“Alle hogere officieren zijn dood of gewond. Ik had inderdaad het commando op het laatst.”
De Romulan knikte. “Spijtig.” Hij keek naar het uniform van Bobby en detecteerde nog wat stukjes geel tussen de gehavende en besmeurde stof.
“Bent u engineer toevallig?”
Bobby keek nu vreemd op. “Ja, hoezo?”
De Romulan gebaarde aan Bobby hem te volgen. Terwijl ze liepen legde de Romulan hun probleem uit. “U bent niet het enige schip dat beschadigd is geraakt door Dominion troepen. Wij hebben diverse gewonden, vooral in engineering. We kunnen elke engineer gebruiken op dit moment.”
De Sub-Commander begeleide Bobby naar engineering en droeg hem over aan de Romulan chief engineer.
“Luitenant.” Bromde de Romulan.
“Zeg maar Bob” antwoordde Bob terug. Hij hoopte toch een wat vriendschappelijke relatie hier te vormen. Romulans waren nou eenmaal niet bekend om hun vriendschappelijke relaties.
“Oke, bob” antwoordde de Romulan. “Onze schilden zijn bijna uitgeput, repareer ze maar.”
De toon van de man was als van iemand die zijn vijand een van de ergste klusjes gaf en hoopte dat deze zou falen.
Bobby herkende deze toon wel, maar was vastbesloten de Romulans te danken voor hun redding.

Romulan engineering 6 uur later.

“Centurion, wie heb jij op de schilden gezet?” De vraag was afkomstig van de sub-commander die Bobby begroet had bij de transporter kamer.
De Centurion, denkende dat ze nog steeds niet gerepareerd waren, noemde toen vrolijk de Bobby als verantwoordelijke.
“Uitstekend denkwerk Centurion. Ik zal ervoor zorgen dat u hiervoor beloond wordt.”
Op dat moment kwam Bobby engineering binnenlopen.
“Ah luitenant. Uitstekend werk aan de schilden, we hebben al dagen niet zoveel power in onze schilden gehad. Ik zal zorgen dat Starfleet van uw hulp hoort.”
Ook de Centurion keek nu vrolijk. “Luitenant, ik heb uw kennis en vastberadenheid onderschat. Mijn dank.”
Na nog 2 dagen aan boord het Romulan schip hebben geholpen met diverse reparaties, werd Luitenant Bob Fisher samen met de andere overlevenden overgedragen aan een Starfleet medische faciliteit.
Gebruikersavatar
CmdrCrichton
Captain
Captain
Berichten: 2985
Lid geworden op: 16 jul 2003, 20:07

Bericht door CmdrCrichton »

Een wekkeralarm rinkelt. “Het is half 7, u vroeg om op deze tijd gewekt te worden.” klinkt het uit de speakers van de computer. Dit herhaalde zich een aantal keer totdat Leonard wakker werd. “Okay, okay… ik ben al wakker!” Antwoordde Leonard geïrriteerd. Hij nam een korte douche en kleedde zich aan. Hij liep zijn kamer uit en ging op weg naar de messhall.

In de turbolift kwam hij ensign Larissa Pedro tegen. “Hallo, sir.” zei ze, “Hallo, ensign.” antwoordde Leonard. “Mag ik vragen hoe laat u vertrekt, sir?” vroeg ensign Pedro. “Als het goed is om 9 uur, ensign.” antwoordde hij. De lift stopte en de deuren gingen open. “Hier moet ik eruit, sir. Mocht ik u niet meer zien, dan wil ik u alvast veel succes voor in de toekomst toewensen.” zei ze, met wat droevigheid in haar stem. “Dank je, ensign. Met mij komt het wel goed en als jij zo hard blijft werken als je nu doet kom je er ook wel.” antwoordde Leonard een beetje opgelaten. “Nog één stukje advies: vergeet nooit, dat je een plek als deze tijdig moet verlaten. Anders wordt het je leven en er is nog zoveel moois te zien daarbuiten.” Hij glimlachte. In zijn gedachten ging hij, zoals wel vaker in de afgelopen paar dagen, na hoe vervelend hij het vond om afscheid te nemen. Ze glimlachte, gaf hem een hand en stapte vervolgens uit de lift. De deuren sloten zich achter haar en de lift vervolgde zijn weg naar boven.

Eenmaal in de messhall aangekomen, bestelde Leonard wat eten en drinken uit de replicator. Zijn beste vriend, lieutenant James Rush, aan boord van de starbase zat op hem te wachten. “Ik dacht die komt niet meer.” zei hij lachend. “Ik had me verslapen en ik stond te lang onder de douche.” Antwoordde Leonard lachend. Hij nam plaats tegenover zijn vriend James. James trok een serieuzer gezicht “Zeg even voor de duidelijkheid, ik heb geen zin in dat sentimentele gedoe straks. Dus ik zal straks niet bij de luchtsluis staan om je gedag te zeggen.” Leonard zijn glimlach verdween. “Geeft niets ik zie er zelf ook tegenop. Ik heb te vaak afscheid moeten nemen in de afgelopen jaren, nu krijg ik tenminste de kans om afscheid te nemen. Dat was mij aanboord van de Diego niet gegund en hetzelfde geldt voor toen mijn moeder overleed. Toen ze in dat ongeluk kwam te overlijden had ik haar al een jaar niet meer gesproken.” Leonard keek verdrietig. “Kop op Leo, je hebt van die negatieve gebeurtenis wel iets positiefs gemaakt. Je gaat er weer op uit, we waren allemaal bang dat je hier zo blijven hangen en de rest van je leven zou vergooien.” Zei James met een opbeurende toon in zijn stem. “Nu krijg je een kans die ik heb laten schieten, iets van je leven maken en het onbekende verkennen.” “Dank je, James.” Leonard kreeg weer een glimlach op zijn gezicht.
De twee kameraden deelden nog wat prettige herinneringen over hun tijd samen aanboord de starbase, terwijl ze hun eten opaten. Ze namen geen afscheid en Leonard liep terug naar zijn kamer, om zijn laatste spullen in te pakken.

Als het goed is heb ik alles. Dacht Leonard bij zichzelf. Het was inmiddels vijf voor negen. Shit, nu moet ik me nog haasten ook. Leonard pakte zijn twee tassen en verliet zijn kamer. Hij rende de een openstaande turbolift in en riep: ”Dockingbay 4!”. De deuren sloten zich achter hem en de lift vertrok. Schiet nou op, potverdorie. Twee minuten voor negen arriveerde hij op de dockingbay. Daar stonden captain Park en zijn first officer commander Leffer klaar. “Het lijkt erop dat je het weer net op tijd haalt.” Zei de captain lachend. Commander Leffer zei sarcastisch “Nu hoef je in ieder geval niet lang afscheid te nemen.” Ze knipoogde naar Leonard. “Namens ons beide, veel succes gewenst in je toekomst.” En de captain schudde Leonard’s hand. “Kom nog een langs en vergeet ons vooral niet te schrijven.” Zei de commander. “Voor mij hoeft dat niet zo nodig.” Antwoordde de captain. De commander en Leonard omhelsden elkaar. “Tot kijk!” riep Leonard met een glimlach en een traan in zijn oog. Hij liep de shuttle binnen en de deur sloeg achter hem dicht. Net op tijd.

De shuttle verliet de starbase en landde aanboord de USS Berlin. Hij stapte uit en liep naar het dichtstbijzijnde raam. Hij voelde hoe het schip in beweging kwam. Hij keek uit het raam en zag de starbase steeds kleiner worden. Vaarwel thuis. En Leonard liep richting zijn vertrekken.
Gebruikersavatar
Lisanne
Cadet 2nd Class
Cadet 2nd Class
Berichten: 31
Lid geworden op: 10 jan 2007, 22:40
Contacteer:

Bericht door Lisanne »

‘’ SUZANNA ONTBIJT ‘’ schreeuwt opeens een stem van beneden, ‘’ kan ze nooit der bek houden, ‘’ zegt susie zacht, en loopt naar beneden, en gaat aan tafel zitten, ‘’ Goede ochtend Suzanna’’ zegt een vrouw die net naar boven riep, ‘’ Ma, ik heet Susie, geen Suzanna, Noem me dus Susie, en ik ben oud genoeg om me eigen eten klaar te maken, ik ben ondertussen al 24 en niet 14, ‘’ zegt susie, ‘’ Ja, sorry, ik vergeet het steeds, ik ben nog steeds in de war met Denise, ik kan nog steeds niet voorstellen dat ze er niet meer is’’ zegt susie’s moeder ( Mary ). ‘’ Ja, ik ook, maar we moeten verder gaan ma’’ zegt susie, ‘’ Ja’’ zegt mary en geeft susie een lekker gebakken eitje. Even later heeft susie het op, en zit lekker uit te buiken aan tafel. Opeens gaat er een oordovende piep, ‘’ Ow, dat zou Shinjou wel zijn’’ zegt mary en loopt naar de door en doet hem open, ‘’ Hinaga’’ zegt Shinjou, ‘’Deko grom’’ zegt mary en laat hem binnen, ‘’ aah dekleonu susie!’’ zegt shinjou, ‘’ aah ja, Sernshu desao eshu’’ zegt susie snel, ‘’ aah je hebt geoefend, je Koreaanse Dialect is een stuk beter geworden, ga zo door susie’’ zegt shinjou, Susie knikte, ‘’ zijn je koffers al gepakt?’’ vraagt mary aan susie, ‘’ Ja, 1 koffer, en het was niet zo moeilijk hoor, ik ben hier maar 1 dag geweest, ‘’ zegt susie, ‘’ ow ja das waar ook’’ zegt mary, Mary kijkt een beetje verward naar susie, susie kijkt naar shinjou, Shinjou zuchten even, ‘’ Haar Dementie word drastisch erger, nog even en dan moet ze in een opvanghuis, en dat op 55 jarige leeftijd’’ zegt shinjou, Susie knikte, en kijkt ernstig naar mary…

OFF : Kon niks anders verzinnen
Gebruikersavatar
.:Admiral-Janeway:.
Captain
Captain
Berichten: 2544
Lid geworden op: 08 aug 2005, 22:02
Locatie: Enschede

Bericht door .:Admiral-Janeway:. »

Afbeelding

On:

1 jaar eerder

(Club 788, Starbase 78)

Joran liep naar de bar en gin daarachter zitten hij bleef rustig wachten tot iemand kwam om een bestelling aan te nemen.
"Hey Joran... Ik heb jou een tijd niet gezien"zei Jack Mc'Lee
Joran draaide zich om en keek hem aan het was iemand die hij nog van de Academy kende.
"Jack... Wat doe jij op de Starbase?"vroeg Joran.
"Lang verhaal maar ik werk hier nu als Chief Security"antwoordde hij. Naar een lang gesprek en meerdere drankjes besloten ze maar weer weg te gaan. Joran besloot maar weer eens terug te gaan naar het schip waar hij momenteel verbleef.
Mischien ga ik over een tijdje ook wel weer werken.
Toen hij bij de dockingpoorten aankwam liep hij rustig aan boord van het handelsschip Jeremiah.

(USS Jeremiah)

Hij liep aanboord en ging op weg naar z'n hut waar hij naar binnen liep en zichzelf op z'n bed liet vallen. Hij keek eens naar een foto die op z'n nachtkastje stond. Het was een foto van hem en een paar vrienden toen ze geslaagd aan de Acdemy waren.
Hoe zou het met de anderen gaan?
Hij stond op en liep naar een klein bureau en opende zijn Lcars laptop de hut was nog vrij leeg aangezien hij toch maar een paar maanden op dit schip zou zijn. In ieder geval tot ze bij de Aarde aankwamen. Hij tikte enkele dingen in waarna hij toegang had tot z'n persoonlijke database.
=A=Engineering aan Joran zou je ons even willen helpen=A=
=A=Kom eraan=A=
Hij stond op en verliet z'n hut waarna hij naar Engineering liep en daarnaar binnenging.
"Wat kan ik doen?"vroeg hij
"Zou jij even een level 2 diagnostic op de Warp Engines willen draaien ze doen vaag en ik kan nu even niemand missen"zei de Chief Engineer.
Joran knikte en liep naar een console, waarna hij enkele dingen intypte waardoor de diagnostic begon. Naar enkele uren was de diagnostic klaar het leek erop day er niks mis was dat gaf hij dan ook door aan de Chief Engineer. Hij besloot weer naar z'n hut te gaan om even te rusten.

1 maand eerder

(Parijs, Aarde)

Joran zat in een café in Parijs net toen hij nog een drankje wou bestellen kwam er iemand van Starfleet Command binnenlopen die naast hem ging zitten.
"We zoeken je al een tijdje Ensign"zei de vrouw.
"Ik ben off duty en draag geen uniform dus u hoeft me niet bij rang te noemen.
En hij bestelde nog een stardrifter.
"Ik zou die maar even laten staan want je moet morgen voor een keuring... En over een maand zul je weer aan het werk gaan er is een nieuw schip de USS Lagrange hogerop hebben ze besloten je daar te plaatsen als Assistant Chief Engineering Officer met de rang van Lieutenant Junior Grade"zei de vrouw weer. joran keek haar eens aan en zag dat ze het meende.
"Ik had niet verwacht dat ze me wel weer in Active duty wouden u kent m'n file"mompelde hij. De vrouw moest even lachen en vertrok weer.

Off:Hopelijk vinden jullie m'n stijl goed.
startrekfan001
Lieutenant
Lieutenant
Berichten: 655
Lid geworden op: 19 okt 2006, 20:40
Locatie: Tsja

Bericht door startrekfan001 »

Het voelde een beetje gek aan...... voor het eerst zou hij op een nebula-klasse schip gaan dienen. In engineering nog wel! Dat was zijn droom altijd al geweest! Nouja, een galaxy-klasse of akira ging er ook wel in, dat was het punt niet. Maar hij werd bijna nooit toegewezen aan engineering. Het kwam ook eigenlijk allemaal door die stomme fout die hij 9 jaar geleden maakte..... toen werd hij tot assistant chief engineer benoemd, op de USS Hercules. Hij zal in het vervolg in ieder geval niet meer zelf beslissen of de warpreactor uitgeworpen moest worden. Als de captain een emergency shutdown wil moet hij dat gewoon maar doen. Maar nu is dat voorbij. hij is weer terug in engineering. op een veel groter schip nog wel!! Een beetje dromerig keek hij uit het raam van de shuttle, hij kon de USS Lagrange nog niet ontdekken. Nee wacht! Daar! Hij besloot eerst een rondje om het schip heen te vliegen voor hij dokte. Na bijna in de nacelle gekeken te kunnen hebben, dokte hij aan en liep door de schachten naar de USS Lagrange. Mooi interieur. Hij besloot om zijn quarters even te vergeten en meteen door te gaan naar engineering. Dit moest hij even zien. Een minuut later stond hij voor de nog uitgeschakelde warpreactor. Achter zich zag hij het MSD-scherm. Er ging een rilling door hem heen, terwijl hij bedacht dat hij in 2 jaar al geen engineering gezien heeft. En al 9 jaar er niet in is geweest. De Chief engineer liep ook al rond, hij groette hem. Hij besloot maar zijn spullen in zijn quarters op te bergen, en daarna ging hij maar naar ten forward. Kennis maken met de rest van de bemanning.

goed/slecht?
Gebruikersavatar
Hezingen
Commander
Commander
Berichten: 1255
Lid geworden op: 12 jun 2002, 12:37
Locatie: Hengelo
Contacteer:

Bericht door Hezingen »

Hier dan eindelijk die van mij.

Jan liep langzaam weg van de restanten die nog over waren van zijn eetcafe. Iedereen die binnen was heeft het gelukkig overleefd dacht hij, maar wat nu. Geld voor een nieuw cafe was er niet, waarom moet ik ook altijd mee doen met een gok partijtje. Gelukkig heb ik al mijn schulden afgelost maar wil wel graag verder in de horeca.

Later op een stoel zat hij te denken aan de heerlijk illegale escargots de bij hem in de zaak te eten waren. Maar liefst 10 slakken in 1 huisje, dit evenaarde niemand op de aarde.

Wat nu te doen. Ach bij Starfleet kunnen ze altijd mensen zoals als mij gebruiken laten we maar eens gaan kijken. Eerst slapen en dan zien we morgen wel verder.

De volgende dag; Jan stond zoals gewoonlijk om 0630 uur op en douchte zich. Na het ontbijt ging hij richting het wervings bureau van starfleet om zich aan te melden als mess hall chief. De wevings officier wist hem te vertellendat er een plek vrij is op een nieuw schip. Echter er is 1 maar. Wat dan vroeg Jan. Het schip zal de eerste tijd niet terug komen in de buurt van de aarde. ....oops daar had Jan geen rekening mee gehouden, wat moet je dan doen, weet je wat ik doe het. Geen probleem heb hier toch niets meer.

Zo stapt Jan Mans in zijn avontuur dat Starfleet heet.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Zo nog effe een korte post :)

2 jaar geleden, 28 september, Uss Allegro

“Second officers log. De Allegro zit in een baan rond de planeet Passacaglia, de federatie heeft niet veel contact gehad met de inwoners van deze planeet. Wij zijn er op uitgestuurd nadat we een bericht kregen met de vraag voor hulp, kennelijk werd de hoofdstad geteisterd door een grote natuurramp. Dat ze hulp aan ons vragen geeft aan dat ze erg in de problemen zitten, door hulp te verlenen hopen we dan ook stappen te zetten naar betere verhoudingen tussen ons en hun. Ik leid vandaag een verkenningsmissie naar de planeet om de schade te indexeren, tegelijkertijd gaat er een medisch team naar de oppervlakte om de gewonden te helpen. De shuttle vertrekt over ongeveer vier uur.”
‘Computer stop met opnemen.’
~Opnemen gestopt.~ klonk de vrouwelijke stem door het vertrek van Christopher Ryan.

Terwijl Christopher naar de specificaties van de planeet zat te kijken pakte hij met zijn rechterhand een dampende mok chocolademelk, van koffie had hij nooit gehouden dat had een veel te bittere nasmaak, iets waar hij niet van hield, misschien was dat ook een van de redenen dat hij nog nooit een lange relatie had gehad. Tijd speelde daarbij ook een belangrijke rol, de laatste paar jaren was hij zo verdiept in het werk dat hij bijna geen vrije tijd had gehad, wat dat betreft was het één van de pluspunten geweest van de Dominion oorlog, er was echt wat te doen geweest, hij had echt wat om handen gehad en de oorlog had hem veel goede dingen bezorgd, zo was hij gepromoveerd en had hij een goede aanstelling aan boord van de Allegro.

Zonder dat hij het doorhad glipte de mok uit zijn hand en viel de heette drank over de tafel, de computer en zijn linkerhand en broek.

‘Klote, verdomme!’ schreeuwde hij terwijl hij van zijn stoel opsprong.
‘Heb ik voor niks een schoon uniform aangetrokken.’

Hij rende naar de kraan want zijn hand begon al aardig rood te worden en hij had geen zin om naar de dokter te gaan, die meed hij wanneer het kon. Niet vanwege angst maar vanwege het irritante karakter van de Chief Medical Officer, echt zo’n kloothommel, zo’n iemand die zo voorzichtig was als wat en nooit kansen durfde te nemen, hoe hij het ooit tot Chief Medical Officer had geschopt wist Christopher niet, met het tempo waarmee hij een brandwond of snee behandelde wou hij niet weten hoe het in oorlogstijd gegaan was, met gewonde officieren waar je ook maar keek.

Nu zijn broek toch vies was kon hij net zo goed gelijk onder de douche stappen, terwijl hij zijn kleren uitdeed bedacht hij zich, het duurde nog 4 uur voor hij naar de planeet zou gaan, dan kon wat fitnessen geen kwaad. Hij kleedde zich om en deed zijn sportkleding aan, een paar minuten later liep hij met een grote handdoek over zijn schouder richting het holodeck.

‘Computer open holodeck 1.’

De deuren openden en er was een oud stadje te zien, over straat reden oude auto’s, uit de uitlaat stegen gassen op die in de lucht weer verdwenen. Een aantal meter verderop stond lieutenant Reinier, maar voordat hij de kans had om te zien wie de deur geopend had was Christopher alweer verdwenen, hij had geen zin aan gezelschap. Holodeck 2 vermijdend ging hij op weg naar Holodeck 3 dat wat afgelegener lag, daarom was het dan meestal ook vrij.

‘Computer start programma Ryan alpha-3.’

Om hem heen verscheen een groot fitnesscentrum dat helemaal leeg was.

‘Sluit de deur en laat alleen iemand toe met mijn permissie.’
~Deur gesloten.~

Nog even drie uurtjes fitnessen, daarna de sauna in en dan direct naar de planeet, dat leek een strak plan en dus begon hij met bankdrukken. Hij wist dat je daar het beste niet mee kon beginnen, maar het ging hem vooral om de buik en armspieren. Hij pakte een aantal gewichten en begon met 80 kg.

Off
Gebruikersavatar
uss defiant
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5700
Lid geworden op: 21 mei 2003, 19:49

Bericht door uss defiant »

Afbeelding

Lt. Commander Ian Hunt, Chief Science Officer

Ian rende door de gangen van de starbase. Voorbij hem flitsten deuren. "Altijd op het laatste moment. Kan ik nu nooit echt op tijd komen?" dacht hij.
Na enkele minuten kwam hij aan bij de juiste plek. Na wat administratief werk mocht hij dan eindelijk naar binnen op de USS LaGrange. Als hij niet snel opschoot kwam hij nog te laat bij de eerste kennismaking. Eenmaal in zijn hut aangekomen had hij eigenlijk geen tijd om goed rond te kijken, maar hij deed het toch. Het was een standaard hut voor officieren, maar hij was groot genoeg en voor hemzelf. Dat was toch wel het grootste voordeel van officier zijn. Vanuit zijn raam kon hij de sterren zien en tot zijn verbazing zag hij ook de plek van de missie, de enige onbekende plek in Federation gebied. Het verkennen van dit gebied zou een mijlpaal zijn en mogelijk ook een avontuur. Ian was benieuwd naar wat er was.
Ian begon zijn spullen uit te pakken. Naast de gebruikelijke spullen had hij nog wat boeken bij zich, muziek en zijn favoriete holoprogramma, waardoor hij ook op de LaGrange nog kon genieten van elektrische gitaar spelen. Hij speelde al jaren gitaar, maar echt goed was hij eigenlijk nooit geworden.
"Computer, Is er muziek van Deep Purple beschikbaar?"
"Deep Purple is niet beschikbaar" kwam het antwoord. "Computer, het wordt hoog tijd voor wat cultuur hier." zei Ian terwijl hij de muziekbestanden overzette. "Speel Highway Star."
Terwijl de muziek speelde deed Ian snel zijn Dress uniform aan. Toen hij klaar was, wilde hij het liefst nog het nummer afluisteren, maar daar had hij simpelweg geen tijd voor. "Computer, stop muziek."
Hij liep zijn hut uit en zocht de dichstbijzijnde turbolift. Hij had nog nooit op een Nebula gedient en al had hij het wel, deze refit was natuurlijk niet hetzelfde. Na wat zoeken vond hij de turbolift en stapte naar binnen. "Bridge."

Off
Plaats reactie