Missie 0: Op weg naar starbase 117

Volg hier of doe mee aan de startrek.nl forum sim

Moderators: mr_Vulcan, Raynor's Revenge, captain crash

Gesloten
Gebruikersavatar
captain crash
Administrator
Administrator
Berichten: 26502
Lid geworden op: 02 jun 2002, 00:48
Locatie: Nowhereland
Contacteer:

Bericht door captain crash »

De medische controles hadden zoals verwacht niet veel bijzonders laten zien. Sam vond het jammer dat hij de dokter niet in vertrouwen kon nemen, maar zover was het nu eenmaal nog niet. Ze kwam op hem over als een goede officier. Ze wist in ieder geval heel goed wanneer ze op moest houden met het stellen van vragen en dat was in zijn ogen altijd een pre. De drie jaar die niet opgenomen waren in zijn zichtbare dossier bevatten niet zozeer geheimen als het ging om zijn routine controles. Het had betrekking op een ongelukje dat hij had gehad tijdens het testen van een aantal nieuwe wapens. Het idee van die wapens was dat ze niet met phaserenergie werkte maar op gasbasis. Tijdens een van die testen was er een vrij enrstig ongeluk gebeurd waardoor hij drie weken in coma had gelegen. Maargoed, Starfleet, meer specifiek Special Operations, wilde die zaken niet openbaar hebben en daarom hadden ze besloten zijn hele dossier te 'geheim' te verklaren. Het argument was zijn beveiliging van de president in diezelfde periode, maar hij wist wel beter. Hij had graag aan de dokter gevraagd of er nog blijvende schade was. Zij stond zover van die experimenten af dat ze het objectief zou kunnen vaststellen. Hij had het niet gedurfd, ze leek betrouwbaar, maar dat hadden meer mensen, waaonder Benson, geleken.

Hij bracht de dokter naar het holodeck en startte haar test. Gezien haar persoonlijkheid, ze leek iemand die niet snel zou opgeven, zou ze er wel met vlag en wimpel voor slagen. Nu moest hij voor zijn brugdienst zou beginnen eerst McAllen nog even spreken.
"Miller aan McAllen."
Het bleef langer stil dan hij had gedacht, wat zou McAllen aan het doen zijn?
"McAllen hier"
Zijn stem klonk alsof hij hem in iets belangrijks had onderbroken.
"Sorry voor het storen. Ik wilde je nog bedanken voor het goede werk aanboord van het Klingonschip, dat was er gisteren een beetje bij in geschoten. Je werk rond het geknoei van onze first officer was ook erg goed. Misschien kan je de volgende keer alleen beter eerst het rapport naar mij brengen. Ik zou je willen vragen of je voor mij eens wil kijken wie een niet gemelde subspace transmission heeft ontvangen. Er staat er eentje in het log, niet geautoriseerd door de captain. Kan je dat nakijken en zo snel mogelijk rapport aan mij uitbrengen? Ik ben straks op de brug."
"Ik zal er naar kijken sir."
McAllen verbrak de verbinding. Sam hield wel van zijn zakelijkheid. Hij was gisteren echt wat te afstandelijk geweest, dat moest hij nog goed maken. McAllen kon wel eens de persoon zijn waar hij de komende tijd het meest vertrouwen in moest hebben.

1 uur later op de brug
Sam was de hele tijd druk geweest met het samenstellen van nieuwe rooster nu de chief tactical tijdelijk zijn taken niet kon uitvoeren. Hij had het zo geregeld dat McAllen een deel van zijn brugtaken voor security over nam en dat hij voorlopig Tactical waar nam. Hij moest nu dus ook nog langs al het personeel. Later op de dag zou hij Lt. Sneeuw ook nog eens bezoeken. De jonge officier had er gisteren dusdanig verward uitgezien dat het hem toen niet handig leek een gesprek te voeren over wat er gebeurd was en wat er nu gedaan moest worden. Vandaag kon het wel.
Er kwam een bericht van het holodeck binnen. De dokter was klaar. Dat had veel langer geduurd dan bij de anderen. Sam keek naar haar resultaten. Ze was drie niveau's hoger geeindigd dan hij had gedacht. Dit had hij nooit gedacht van de dokter. Hij stuurde haar een bericht:
Gefeliciteerd dok, u bent de beste van iedereen. Dat had u vast niet gedacht, volgens mij zijn het verborgen talenten. Zie het maar zo, als ik volgend jaar weer voor mijn controle moet hoeft u dit niet nog een keer te doen. Lt. Commander Miller.
Nu moest hij alleen de chief science nog te pakken krijgen. Die ging hij persoonlijk trainen en niet onderwerpen aan de computertest. Hij stuurde een bericht waarin hij verzocht zo snel mogelijk contact op te nemen. Als hij dat gedaan had waren alle leden van de senior staff geweest. Dan zou tot slot de training van de captain nog volgen, wat ook meteen een mooie gelegenheid zou zijn om de aankomende missie goed door te spreken.

Tag: Lt. Sneeuw, Lt. McAllen, Dok en onze chief science ;)
Miriam
Admiral
Admiral
Berichten: 14285
Lid geworden op: 14 feb 2005, 14:12

Bericht door Miriam »

Afbeelding
Afbeelding

Deck 7 – Senior officers quatres

“Lt sneeuw, ik verwachte u al. Kom maar naar binnen, ik moet even wat aantrekken. Dan lopen we naar het office toe.” Nicole loopt naar een stoel en gaat zitten. Ze wist nog niet precies wat er met Juliaan aan de hand was, maar ze vermoede dat ze er wel snel achter zou komen.
Juliaan was een paar stappen naar binnen gelopen en bekeek de leefruimte. “Leuk in gericht.”
~ En twee keer zo groot als mijn hut.~
“Ja, er komt nog meer in. Maar heb nog geen tijd gehad. Het is net zoals dit schip nog een beetje rommelig.” Zegt ze lachend.
Juliaan geeft een vriendelijke glimlach terug en knikt er bij.
Nicole ritst haar laars dicht en staat op: “Zo, laten we maar eens gaan…. Oh, ach voor ik het vergeet.” Nicole pakt de combadge en 3 rang pips. En pint ze op de desbetreffende plekken. “Zo, komt u mee Lt. Sneeuw.

Gezamenlijk lopen ze door de gang, naar een turbo lift. Het is een vrij zwijgzame tocht anders dan het getik van Nicole’s hakken hoor je niet. Nicole besluit maar om het ijs te breken als ze voor de deuren staan van een turbolift. “Zo, Lt. Waarvoor ben je naar mij toe gekomen ?” vraagt ze

Tag: GW?
Laatst gewijzigd door Miriam op 29 mar 2007, 12:19, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
Commander Christopher T. Ryan
Excecutive Officer on board of the Uss Lagrange


Daar zat hij dan op de bridge. De Captain was er nog niet, dus of die was druk bezig in zijn ready room of ergens anders. Er was nog niet zo heel veel te doen aangezien ze nog steeds niet bij de andere starbase waren aangekomen. Het werk bestond nu vooral uit standaard bezigheden. Maar met deze standaardbezigheden was je ook niet altijd lang bezig en dus zat Christopher eigenlijk maar wat op zijn scherm te staren. Hij kon niet wachten tot ze eindelijk bij de nebula waren.

Zijn gedachten gingen even naar Sydnee uit, ze wou waarschijnlijk de zo weinig mogelijk met hem te maken hebben. Normaal gesproken had hij daar geen problemen mee, als hij een vrouw eenmaal gehad had boeide het hem niet meer zoveel, maar dat was juist het probleem, voor de rest van deze missie zou hij zich misschien wel afvragen hoe Sydnee zou zijn. Misschien zou hij het later nog eens proberen, dan kwam het vast wel goed, tot nu toe was het hem met iedereen gelukt dus waarom met Sydnee niet?

Hij had de roosters voor de komende maand klaar gemaakt, die grotendeels de maanden daarna hetzelde zouden blijven dus dat was zo goed als klaar, voor de rest van de dag had hij niet zoveel dingen meer te doen, nog een aantal kleine ditjes en datjes dus het beste wat hij kon doen was wat meer informatie winnen over de nebula waar ze heen gingen.

Christopher stond weer op en liep naar de turbolift, omdat hij de rechterkant omging zou hij langs Sydnee lopen.

‘Ik ben in het science lab als iemand me zoekt.’ Zei hij tegen Sydnee waarnaar hij doorliep zonder op een antwoord te wachten.

Misschien was dat de manier om wat uit te lokken, geen aandacht aan haar besteden wanneer het niet hoefde, als ze dan met hem wou praten of iets doen moest ze zelf naar hem toe komen.

In het science lab aangekomen trof hij Ian Hunt aan, hij had zijn file al gelezen maar had de man nog niet ontmoet.

‘Ik ben Chrstopher Ryan de excecutive officer.’ Zei hij terwijl hij zijn hand uitstak.
‘Ik vroeg me af wat je mij over de nebula waar we heen gaan kon vertellen.’

Reply: Uss defiant als je wilt en anders post ik binnenkort gewoon weer :)
Gebruikersavatar
CmdrCrichton
Captain
Captain
Berichten: 2985
Lid geworden op: 16 jul 2003, 20:07

Bericht door CmdrCrichton »

Afbeelding
Lieutenant Leonard McAllen, assistent chief security.

Leonard lag, al luisterend naar muziek, op bed in gedachten verzonken. Ik heb eigenlijk nog geen zin in mijn dienst. Haar haar, haar ogen, haar geur. Leonard zuchtte. Misschien stel ik me wel aan, ze is immers tien jaar ouder dan mij. Maar ik hoop van niet. Misschien was ze gewoon nog te overstuur. Maar die zoen dan? Misschien een manier van wraak? Maar waarom ging ze iets mee drinken dan? Oh, wat twijfel ik hierover.... er zat toch echt geen alcohol in die drankjes. Ookal blijft het bij die ene zoen, wat ik hoop van niet, dan nog ben ik blij. Leonard werd ruw uit z'n gedachten gehaald.

~Miller aan McAllen.~
Ik zal het Sydnee straks vragen, wanneer we even alleen zijn. Nu eerst is er werk te doen. "Computer, muziek uit."
~McAllen hier.~
~Sorry voor het storen. Ik wilde je nog bedanken voor het goede werk aanboord van het Klingonschip, dat was er gisteren een beetje bij in geschoten. Je werk rond het geknoei van onze first officer was ook erg goed. Misschien kan je de volgende keer alleen beter eerst het rapport naar mij brengen. Ik zou je willen vragen of je voor mij eens wil kijken wie een niet gemelde subspace transmission heeft ontvangen. Er staat er eentje in het log, niet geautoriseerd door de captain. Kan je dat nakijken en zo snel mogelijk rapport aan mij uitbrengen? Ik ben straks op de brug.~
~Ik zal er naar kijken, sir.~

Misschien is Miller toch niet zo'n robot als ik dacht. Een nieuwe dag, een nieuwe taak. Leonard stapte zijn kamer uit en ging op weg naar het Security Office. Hij liep naar binnen en zag Sevensön al aan het werk.
"Goedemorgen."
"Morgen."
"En hoe is het met Bjorn?"
"Gaat wel. En jij?"
"Goed. Ik had gisteren een goede dag, op het tot twee keer toe bijna doodgaan na."
"Ja, dat begrijp ik. Maar ik nu moet nu echt even verder, sir."
Sevensön liep de gang op. Wat een gezelschapsdier, zeg.

Leonard keek op zijn console en zag dat er niet veel bijzonders in de nacht gebeurd was. Nu dat subspace signaal... krijg nou wat... Een ongeauthoriseerd signaal van het kantoor van de admiral naar counselor deMatteo.
"McAllen aan lieutenant commander Miller."
"Miller hier."
"Sir, ik heb de informatie die u verzocht. Ik kom het nu brengen, waar bevindt u zich?"
"Op de brug."
"Dan zie ik u zo. McAllen uit."
Leonard zette de data op een padd en ging naar de brug.

Tag: Miller
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Het was inmiddels alweer bijna 12 uur 's middags, en de Lagrange had Outpost MZ-5 alweer achter zich gelaten. Ze lagen netjes op koers, en dankzij een korte tussensprint bijna weer op schema. Nu er geen problemen meer leken te zijn besloot Jasper dat het dan toch eindelijk tijd werd voor zijn wapens-test. Hij stond op en liep naar Miller toe, die achter zijn console op de brug zat. "Goedenmiddag. Heb jij op het moment tijd voor die wapens-test die je mij wilde laten ondergaan?" Jasper liet niet erg veel ruimte voor een antwoord, gezien hij al snel zag dat iets de andere man zijn gedachten danig bezig hield. "Miller, is er iets dat ik moet weten?" vroeg Jasper terwijl McAllen de brug op kwam lopen.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
Afbeelding Commander Christopher T. Ryan
Executive officer: Uss Lagrange


Het gesprek met Ian Hunt had hem wat meer informatie opgeleverd dan wat hij al wist, al was het niet wat hij gehoopt had, maar het was nou eenmaal zo dat er nog niet zoveel bekend was over deze nebula, natuurlijk maakte dat deze missie des te leuker, maar hij had graag geweten wat hun ongeveer te wachten stond in de nebula. Voor hetzelfde leefde er een tot nu toe nog onbekend ras, vredelievend of oorlogzuchtig… En oorlog was er genoeg geweest vele families waren nog steeds niet bijgekomen van de Dominion oorlog, velen hadden familie en of vrienden verloren inclusief hij. Hij had gelukkig geen familie verloren, als je het al echte familie kon noemen want zijn eigen vlees en bloed was het niet, maar het waren de enige mensen die hij familie kon noemen. Tijdens de oorlog was hij een tweetal van zijn beste vrienden kwijtgeraakt, het was tijdens een missie geweest dat de Uss Yukon door een ongeluk samen met een Dominion schip gestrand raakte in een uithoek van de federatie. Beide schepen waren zo goed als onklaar en beiden moesten ze op hulp wachtten voor er echt iets kon gebeuren. Het was een race tegen de klok geweest, welk schip zou als eerste hulp krijgen en voor welk schip betekende dat het einde?

Tijdens het wachten had natuurlijk niemand stil gezeten, de Dominion stuurde aanvalsgroepen naar de Yukon zo vaak ze konden waardoor het er op de Yukon niet veiliger op werd. Alle overlevenden werden naar de bovenste twee decks geëvacueerd zodat security teams ongemoeid op jacht konden gaan op de Jem Hadar die op het schip waren. Achteraf had hij er een onderscheiding voor gekregen omdat hij het bevel had moeten overnemen toen de Captain stierf, de onderscheiding had zijn twee vrienden echter niet teruggebracht. Als het goed was had hij de foto van hun drieën nog ergens in zijn onuitgepakte dozen zitten, de foto waar ze gefeest hadden dat ze alle drie gepromoveerd waren.

Door zijn dubbele diensten was hij het grootste gedeelte van de dag bezig met werken en dat kwam hem goed uit, door zijn kamerarrest wist hij buiten werktijd om niet veel te doen, hij had nog niet echt veel vriendschappen gesloten op het schip en zijn relatie met de Captain was ook niet zoals het zou moeten. Misschien was hij in het begin wat snel geïrriteerd geraakt en misschien kwam dat wel door het voorval wat hij ooit eerder eens met een Trill had gehad, misschien zou hij binnenkort eens proberen de relatie te verbeteren, dat kon immers sowieso geen kwaad en al helemaal niet na wat hij met de logs geflikt had.

Christopher liep de officers mess binnen om wat te eten, het was ongeveer 12 uur en dat betekende dat hij even pauze had, iets waar zijn maag blij mee was, hij had vanochtend niet veel kunnen eten omdat hij zich bijna had verslapen. In de mess zag hij een aantal bekende gezichten, Jessica Harper Kathern, de vrouw die in slaap was gevallen op de bridge zat met een aantal mensen aan een tafeltje verderop zat de Communications officer Quinn en er waren nog een aantal mensen die hij van gezicht kende.

‘Doe mij maar rode bieten met aardappelen een gehaktbal en een bakje appelmoes.’ Zei Chirstopher tegen de vrouw die achter het eten stond.
‘Komt er aan sir, ik breng het zo bij u, wilt u ondertussen iets te drinken?’
‘Doe me maar zo’n smoothie die daar staat.’
‘Alstublieft.’
‘Bedankt, oh trouwens er zitten geen aarbeien in toch? Daar ben ik namelijk allergisch voor.’
'Ehm laat me even denken... Nee banaan en bosbessen zitten er in.' zei ze terwijl ze even op een kaart keek.
'Nogmaals bedankt.' Antwoordde Christopher met een glimlach en hij draaide zich weer om.

Aan het einde van de mess stond het tafeltje waar hij met Sydnee had gegeten die overigens ook al bezet was. Uiteindelijk besloot hij alleen aan een tafeltje bij het raam te gaan zitten, hij ging met zijn rug naar het raam zitten zodat hij iedereen zo ongeveer in het zicht had.

Tag: wie wil :)
Gebruikersavatar
captain crash
Administrator
Administrator
Berichten: 26502
Lid geworden op: 02 jun 2002, 00:48
Locatie: Nowhereland
Contacteer:

Bericht door captain crash »

Sam dacht na over de vraag wie er nu zomaar een subspace transmission verstuurd kon hebben. Het moest iemand met een hoge rang zijn, anders lukte je dat niet. De First Officer was hoe dan ook uit te sluiten, die zou echt neit nog meer op zijn geweten hebben. Daarbij had hij het dan vermoedelijk ook wel meteen gemeld. Hij kon zich het van de andere senior staff leden ook amper voorstellen. Maar wie wel dan?
"Miller, is er iets dat ik moet weten?" vroeg Jasper terwijl McAllen de brug op kwam lopen.
Sam keek de captain aan terwijl hij uit zijn ooghoeden McAllen zag komen.
"Dat zullen we snel genoeg weten sir."
"Hier is het rapport."
Terwijl hij dit zei gaf McAllen de PADD met het rapport erop aan Sam. Sam las het vlug door, las het nog een keer door om zeker te zijn van wat hij las en gaf het toen zonder verder iets te zeggen aan de captain. Hij zag dat de captain duidelijk schrok.
"Komen jullie even mee naar mijn ready room?"
Sam en McAllen volgde de captain. Sam dacht bij zichzelf dat dit voor het eerst was dat hij het nut van deze kamer echt inzag. De deur sloot zich achter hen.
"Wie weten hier nog meer van dan jullie twee?" Vroeg de captain.
"Niemand, ik wist niet zeker wat er gaande was. Voor hetzelfde geld was het iemand met kinderen, vrouw of vriendin elders die niet wilde dat iemand erachter kwam. Dat heb ik vaker mee gemaakt."
"Heb je enig idee wat we met deze informatie moeten?"
"Ik zou er nu nog niets mee doen sir, misschien is het verstandig als we de counselor de komende tijd extra goed in de gaten houden. Misschien ook wel een goed taak voor Lt. Sneeuw."
"Ik betrek hier verder liever geen andere mensen bij Miller, stel nou dat we het allemaal verkeerd begrijpen."
"Dan wil ik voorstellen sir dat McAllen de counselor extra in de gaten mag houden en dat wij daar zover mee mogen gaan als wij denken dat nodig is."
"Lijkt mij een goed idee, maar ik wil wel dat jullie alles aan mij rapporteren."
"Yes sir." zeiden Sam en McAllen gelijktijdig. Ze verlieten de ready room.
"Ik denk dat jij het beste vanaf hier de nodige voorbereidingen kan treffen met betrekking tot het volgen van de counselor." zei Sam tegen McAllen toen ze bij het security station waren aangekomen.
"Ik ga even wat eten en ben over een uurtje terug denk ik. Laat me dan weten wat jij denkt dat de beste manier is om dit aan te pakken. Je hebt goed werk geleverd, en vooral erg snel, dank je."
Sam liet de luitenant op brug achter en ging naar de officers mess om wat te eten.

Miller bestelde zijn vaste gerecht, gebakken ei, twee witte boterhammen, glas jus de orange en een bakje aarbeienjam. Terwijl hij op zijn eten wachtte keek hij eens om zich heen. Hij zag dat de mess goed vol zat, wat natuurlijk ook niet vreemd was om deze tijd van de dag. Hij zag dat de first officer er ook was. Ze hadden eigenlijk nog amper kennis gemaakt en het werd wel eens tijd dat hier verandering in kwam. Toen Sam zijn eten kreeg liep hij naar het tafeltje van de first officer toe.
"Mag ik bij u komen zitten?"

Tag: McAllen, Captain, First Officer (maak er wat moois van TC, dat kan je vast)
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
Afbeelding Commander Christopher T. Ryan
Executive officer: Uss Lagrange


Terwijl hij aan het eten was wist hij weer waarom hij liever echt voedsel had, de rode bieten smaakten lekker, daar niet van, maar hij wist nog hoe de echtten smaakten en op de een of andere manier was dat lekkerder. Natuurlijk was er op het schip geen ruimte om alle groenten en etenswaren zelf te verbouwen dus het was nou eenmaal zo dat het overgrote deel van al het voedsel uit de replicators kwam.

Het was nog wat drukker geworden in de mess hall en Christopher voelde zich toch niet zo heel erg op zijn gemakt alleen aan een tafeltje terwijl voor de rest bijna iedereen ten minste één persoon extra aan de tafel had zitten, dus begon hij wat sneller te eten zodat hij sneller klaar zou zijn.

Een paar minuten later kwam er weer iemand de mess binnen lopen, dit keer was het niemand minder dan Miller. Christopher had Miller nog niet echt gesproken sinds hij hier op het schip was, en hoewel hij liever niet alleen zat zag hij het nou ook niet echt zitten om met Miller aan tafel te zitten, als hij geluk had zou hij hier niet eens naartoe komen maar om daar zekerder van te zijn keek hij de andere kant op, misschien zou hij hem dan voorbij lopen.
Maar niets leek minder waar, zodra Miller zijn eten had gekregen kwam hij zijn kant oplopen.
"Mag ik bij u komen zitten?" vroeg hij
‘Neem plaats.’ Zei Christopher zo gewoon mogelijk, wie weet, misschien was het niet eens zo’n erge man. Hij schatte Miller rond dezelfde leeftijd als hij, misschien wat jonger, maar vast niet ouder.
Miller nam plaats tegenover Ryan waardoor Miller met zijn rug naar de rest van de mess zat.
Er volgde een ongemakkelijke stilte. Christopher wist niet wat hij moest zeggen, praten over het werk? Waar hij gister aan logboekvervalsing had gedaan, of iets persoonlijks?
‘Dus gebeuren er nog dingen op het schip waar ik iets van af moet weten?’ besloot Christopher maar te vragen. Terwijl hij een stukje gehaktbal aan zijn vork prikte en hoopte dat Miller niet over zijn akkefietje met de transporteerlogboeken zou beginnen.

Tag: Miller
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Jasper liet een diepe zucht en zakte onderuit in zijn stoel. Ze waren nog niet eens aan de missie begonnen en de problemen leken al klaar te staan. Dan had hij het niet over zaken als het gesaboteerde Klingon schip of de energie fluctaties waar de motoren last van bleken te hebben sinds ze MZ-5 achter zich hadden gelaten, maar over het grotere soort problemen. Problemen als admiraals die zich bemoeiden met zaken die hen niets aan gingen. Daarvan werd Verix altijd flink zenuwachtig, aangezien het in de paar eeuwen dat hij nu door dit melkwegstelsel ronddwaalde altijd de aanzet was geweest voor problemen en verborgen agenda's met weinig goed nieuws erin. Het zou hem ook weinig verbazen als... Maarja, er was toch weinig dat hij daar nu aan zou kunnen doen. De tijd zou het leren.

Pas toen viel het hem op dat Sam een PADD op z'n tafel had laten liggen. "Subtiel hoor, Miller." Jasper grijnsde toen hij de PADD las; er stonden instructies op voor de gevechtsoefeningen. Aangezien hij inmiddels wel zin had om wat kapot te slaan of te schieten, en er zowaar niemand om zijn aandacht stond te bedelen, besloot Jasper zijn kans te grijpen en op weg te gaan naar het holodeck.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding
Juliaan Sneeuw
Chief Tactical


Gezamenlijk lopen ze door de gang, naar een turbolift. Het is een vrij zwijgzame tocht anders dan het getik van de counselor’s hakken is er geen geluid. De counselor besluit maar om het ijs te breken als ze voor de deuren staan van een turbolift. “Zo, Lieutenant. Waarvoor ben je naar mij toe gekomen?” vraagt ze.


~Ze weet niet wat er is gebeurd. Oh natuurlijk weet ze het wel, maar ze moet het vragen.~
Juliaan keek even op naar de counselor, haar uiterlijk deed hem niks, zoals zoveel dingen de laatste tijd.
“De captain wilde dat ik een afspraak met u maakte. Met jou, eh, sir. Ma’am.”
Nicole glimlachte even.
“Zeg maar Nicole hoor.”
Haar glimlach verdween. “Waarom wilde de captain dat je naar mij toe kwam?”
“Miller heeft me een test laten doen. Op het holodeck. Zonder dat ik het wist. En alles ging fout, alle klingons waren dood, en de first officer ook.” Juliaan praatte snel en het was niet meteen duidelijk wat hij probeerde te zeggen.
“Rustig maar.” zei de jonge vrouw kalm. “Even bij het begin beginnen, je kreeg een test voorgeschoteld? Zonder dat je het wist? Vertel daar eens meer over.”
~Waarom stelt ze nu al die vragen al? We zijn nog niet eens in haar kantoor.~
“Eh, ehm, zullen we verder gaan als we in jouw kantoor zijn?”
“Dat is ook goed hoor, we zijn er bijna.”

De deuren schoven open en de kamer was al snel in zicht. Bij binnenkomst gingen de lichten automatisch aan en zag Juliaan een ruime, knusse kamer.
“Ik moet zeker op de bank?”
“Dat mag, wat jij wilt.”
~Ja wat wil ik eigenlijk? Die nevel zien. Ik wil wel eens naar science.~
Juliaan nam plaats op de zachte, bruine, stoffen bank. De counselor nam plaats op een houten stoel met lichtgroene kussens.
“Waar waren we gebleven? Oh ja, je vertelde over een test, hoe is dat allemaal gegaan?”
~Ik ben in een valkuil gevallen. Miller heeft die kuil gegraven en toch viel ik er in.~
Juliaan begon te vertellen.
“Ik zat op de bridge, en van het ene op het andere moment zat ik op het holodeck. Bleek achteraf. Op het holodeck was het Klingon schip er nog steeds en die begon zijn wapens te laden. En ik als tactical officer gaf dit door, maar niemand geloofde me.” Juliaan vertelde verder over alles wat er was gebeurd. Het laden van de wapens van de Lagrange, het geschreeuw met de captain, het schieten, de realisatie dat de first officer nog op het Klingon schip zat, het extra schieten om het vorige teniet te doen, het uit elkaar spatten van het vijandelijke schip.
Alles vertelde Juliaan nu op een rationele, rustige manier. In zijn hoofd was het chaos.
~De captain geloofde me gewoon niet, omdat die rotschermen niet werkten bij iedereen.
Ze zagen niet eens dat de Lagrange vernietigd zou worden.
Ik moest het opknappen zonder hun hulp. Alles zelf moeten doen. Het was een holodeck. Maar wel echt. Iedereen dood, iedereen. Zelfs de first officer. Die zweeft nu in stukjes door de ruimte. Een holodeck, Miller heeft dat programma zelf geschreven. Gemaakt om mij te laten falen. De hand op mijn schouder. Die van Miller, die van de captain.~

Juliaan voelde een korte rilling en keek vluchtig achterom.
“Wat is er Lieutenant Sneeuw?”
Juliaan keek de counselor lichtelijk verschrikt aan.
“Oh, ik heb het een beetje koud. Ehm, er staat geen verwarming aan zie ik.”
“Wil je dat ik de verwarming wat hoger zet?”
“Ik denk dat we de sessie hierbij moeten laten voor deze keer. We zijn al lang bezig en er zouden nog mensen bij mij langskomen vanmiddag.” Loog Juliaan.
“Goed, als jij voelt dat het zo even genoeg is gaan we de volgende keer verder. We kunnen het dan hebben over hoe je je nu voelt en wat je wilt gaan doen binnenkort. Maar dat is voor later.”
~Ik wil die nevel zien, ik wil wel werken bij science. Maar ik kreeg rillingen toen ik er heen ging. Zou dat iets betekenen?~
“Je hebt veel meegemaakt hoor ik, dus we laten het even bezinken. Zullen we over vijf dagen de volgende afspraak doen?”
~Miller heeft het bedacht hoor, hij wilde dat ik het meemaakte. De captain is tenminste een goede man. Maar dat is zijn vak.~
“Ja dat is goed. Ik laat de computer wel weer een afspraak maken. Als je het niet erg vindt ga ik nu echt weg, want ze wachten waarschijnlijk op me.”
“Jahoor, ga maar.”

Juliaan liep rustig de deur door. Hij merkte dat hij geen PADD in zijn hand had. ~Waar is de turbolift ook alweer? Ohja, tweede rechts.~
“Goedemiddag Ensign Argentât.” zei Juliaan met een glimlach. De ensign keek even vreemd op, maar liep door.
~Dat is haar niet, sukkel.~
Juliaan vervolgde zijn wandeling verder in een rustig jog tempo. Op weg naar zijn hut versnelde hij zijn pas en toen hij binnen was, ging hij op zijn bed zitten.
~Ik ga nooit meer naar de counselor. Wat een onzin. Alsof dit helpt. Nooit meer.~
“Nooit meer! Verdomme!”
Juliaan voelde weer een rilling. Hij keer naar rechts, de sterren, zijn piano.

Off: Volgende keer toch bezoek, van Miller. Die begin ik wel zelf. En misschien nog wat piano muziek.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Het zou nog een tijd duren voor ze eindelijk op hun plek van bestemming aan zouden komen, in die tijd bestond het werk vooral uit voorbereiden en kijken of alles aan het schip goed werkte. De nevel die ze zouden betreden was dodelijk, als de schilden het zouden begeven zou dat het einde van de missie en iedereen op het schip betekenen. Schilden waren in de nevel misschien nog wel belangrijker dan in de Dominion oorlog waar je niet altijd in gevecht was. Door Romulan aanpassingen zouden ze het eerste federatie schip zijn dat tot echte verkenning van deze nevel in staat was. Christopher zelf had het niet zo op Romulans, maar wie wel? Maar kansen moest je grijpen wanneer ze zich aanboden en als ze door Romulan aanpassingen de nevel konden verkennen dan zouden ze met Romulan aanpassingen de nevel verkennen.

Het was ondertussen de derde dag van hun reis vanaf de starbase, maar het waren geen saaie dagen geweest, de problemen met het Klingon schip hadden voor genoeg afleiding gezorgd, er hadden aanslagen plaatsgevonden, Christopher en McAllen waren bijna te pletter gevallen, McAllen was neergestoken en Christopher was met een Klingon in gevecht geraakt. Alsof dat niet genoeg was had er ook nog een akkefietje met Christopher plaatsgevonden waardoor hij nu tijdelijk kamerarrest had en dubbele diensten moest draaien.

Als deze dagen enige indicatie waren van wat er komen zou, dan zou het voor iedereen een erg interessante missie worden die geen van allen waarschijnlijk ooit zouden vergeten.

Afbeelding
Afbeelding Commander Christopher T. Ryan
Executive officer: Uss Lagrange


Christopher bevond zich op een onbekende plek, hij was hier nog nooit geweest. Toen hij om zich heen keek zag hij dat hij niet eens stond, hij zweefde, alles om hem heen was groen. Hij had geen controle over wat er gebeurde, hij zweefde maar wat rond. Van binnen had hij een gevoel dat er gevaar dreigde, maar hij kon niks anders zien dan de groene nevel. Opeens was hij weer ergens anders, dit keer bevond hij zich in een witte steriele omgeving, hij lag vastgebonden op een bed. Om hem heen lagen allemaal instrumenten. Hij lag op een operatiekamer, hij had alleen een ziekenhuis broek aan, achter een raam stonden allemaal mensen hem aan te kijken, maar hij kon niet zien wie het waren, ze hadden allemaal witte pakken aan met een kap over hun hoofd alsof hij een of andere besmettelijke ziekte zou hebben.
‘Waar ben ik?’ schreeuwde Christopher naar de mensen achter het glas, maar niemand bewoog, ze bleven allemaal zijn kant op staren en het feit dat hij hun gezichten niet kon zien gaf hem geen prettiger gevoel.
‘Hoe kom ik hier!’ schreeuwde hij.
Achter hem hoorde Christopher een geluid, er ging een deur open, er kwam iemand binnen lopen, maar omdat hij vastgebonden was kon hij niet omkijken om te zien wie het was.
Voetstappen kwamen dichterbij, hij kon horen dat de man of vrouw een instrument van een tafeltje pakte door het schrapende geluid dat een mes maakt als je het over staal heen haalt.
Met alle macht probeerde hij zich om te draaien, maar het lukte niet.
Weer kwamen de voetstappen dichterbij, nu kon hij een witte gestalte zien die om hem heen liep.
Nu stond de gestalte voor hem, net zoals de mensen achter het glas kon hij ook zijn gezicht niet zien, dat was verborgen achter een stuk glas waarachter hij op de een of andere manier niets kon zien.
‘Ga terug.’ Zei een holle stem die niet van de gestalte leek te komen, maar uit de muren leek te komen.
‘Wie ben je?’ vroeg Christopher terwijl hij zich probeerde los te rukken, maar de riemen zaten te strak.
De gestalte had een mes in zijn hand en boog zich over Christopher heen, hij hield het mes tegen zijn torso aan.
De gestalte stond nu over hem heen gebogen waardoor hij goed zicht op het gezicht zou moeten hebben, maar het enige wat hij zag was een groene nevel achter het glas van de gestalte die het mes nog steeds tegen zijn torso gedrukt had.
‘Nee! Flikker op.’ Schreeuwde Christopher, maar de gestalte zette druk op het mes en duwde het zo zijn lichaam in.

Schreeuwend werd Christopher wakker, hij bevond zich op zijn kamer. Zijn lichaam zat onder het zweet, nog trillend van de droom ging hij zitten.
‘Wat is er schat? Had je een nachtmerrie?’ klonk de stem van Sydnee naast hem.
Toen hij zich omdraaide zag hij alleen een groene wolk die naast hem zweefde.
‘Ik droom nog steeds.’ Zei Christopher tegen zichzelf.
Met een schok bevond Christopher zich weer in zijn kamer. Voorzichtig keek hij naast zich…
Daar was niks te zien.
‘Ben ik echt wakker?’ zei Christopher tegen zichzelf.
Voorzichtig stond hij op en liep naar de wastafel. Hij deed hem aan en gooide koud water over zijn gezicht heen.

Even later liep hij door de grijze gangen van de Lagrange, hij had niet meer kunnen slapen en had besloten wat eerder naar de bridge te gaan, maar voor hij dat deed zou hij een shake uit de mess halen, die bevatte genoeg voedingstoffen om tot de pauze door te gaan, hij had nu geen zin aan vast voedsel.

De mess was aardig leeg, het was dan ook nog maar 6.30, maar toch zaten er 7 mensen. Een daarvan was Sydnee die alleen aan een tafeltje zat. Dat was waar ook, ze had meestal dezelfde shifts als hem, dat had hij bij de laatste aanpassingen zo geregeld, toen was er nog een grote kans geweest dat er wat tussen hun zou gebeuren, maar die was nu waarschijnlijk zo goed als weg. Het was nu te laat om alle roosters weer te wijzigen en daarbij koste dat ook veel tijd, hij zou er maar mee moeten leven net zoals zij.

Toen hij een shake had gepakt zou hij op weg naar de bridge, maar toen hij bij de deur aangekomen was bedacht hij zich. Hij zou naar Sydnee gaan om zijn excuses aan te bieden, niet vanwege het feit dat hij met Jennifer geweest was, maar dat hij haar als excuus had gebruikt, ze had de systemen goed nagekeken en het feit dat hij had gezegd dat er fouten in zaten was fout geweest, al was het maar om er voor te zorgen dat het communiceren beter zou gaan op de bridge.
Maar toen hij haar kant op kwam lopen stond ze op en liep richting de deur.
‘Sydnee wacht even.’ Zei hij terwijl hij op haar af kwam lopen, maar ze reageerde niet.
Opeens ging er een schok door het schip, stoelen vielen om en glazen vielen van de tafel. Het sterrenlicht dat je op warpsnelheid altijd voorbij zag gaan was niet meer, ze reisden niet meer op warpsnelheid.
De schok had niet alleen objecten doen vallen, maar Christopher was met zijn shake op Sydnee gevallen, ze lagen beiden op de grond met een voedingsshake over hun uniform.
‘Ehm.. sorry.’ Zei Christopher die opeens in de lach schoot.

Tag: Sydnee Casteel
Off: Het is dus ietsjes later, CC ons gesprek kan nog wel plaatsvinden en ik wil er nog wel aan werken, misschien in een jp dat jij een stukje van eerder post en dan ook gewoon verder post? Misschien via pm? Ik hoor het wel :)
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Jasper werd met een schok wakker. Een ongebruikelijke ervaring voor hem gezien de Verix symbiont daar in zijn 270 jaar maar zo'n 3 maal mee te maken had gehad en Jasper ook altijd een rustige slaper geweest was, die hem daardoor ook gedurende een halve minuut lichtelijk desoriënteerde. Nadat hij zijn ogen open had gewreven werd hem pas duidelijk waar hij was; hij was in de ready room achter zijn bureau in slaap gevallen. Er lagen een paar rapporten naast zijn bureau. ~Zo verschrikkelijk kunnen ze toch niet geweest zijn?~ Met een kleine grijns pakte Jasper ze op en legde ze terug op het bureau. Hij keek uit het raam en zag de sterren rustig voorbij drijven, iets dat hij altijd een rustgevend aangezicht had gevonden.

Terwijl hij zijn armen boven zijn hoofd uitstrekte liep Jasper naar de wastafel in het toilet, om zichzelf met een paar handen vol water over zijn gezicht wakker te maken. Jasper gaapte nog een laatste maal en bekeek zichzelf in de spiegel, hij zou zich nog moeten scheren voordat hij de brug op ging. Opeens bekroop hem het angstige gevoel dat er iets niet klopte. Zich omdraaiende liep hij terug de kamer in en keek nogmaals uit het raam. De sterren dreven nog steeds rustig langs het raam. "Wat zullen we..." Zijn hand vond de commbadge op zijn uniform en drukte daar zachtjes op. "Verix aan de Brug, waarom zijn we uit warp gegaan?"

Tag: Brug-mensjes
Gebruikersavatar
Paulstartrek
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5935
Lid geworden op: 13 jun 2002, 14:21
Locatie: zoeterwoude
Contacteer:

Bericht door Paulstartrek »

Afbeelding
Afbeelding Luitenant Commander Bobby ‘Bob’ Fisher

Off: dit is op zich nog een redelijke tijd geleden.

On:
*Bieb Bieb* Bobby’s console naast hem begon te piepen. Met een vlugge blik zag hij dat het afkomstig was van de kapitein. Dat waren de wel interessante berichten. Vluchtig las hij het bericht door. Engineer overplaatsen naar Science, maar wel totdat uiterste nood terugkeer noodzakelijk maakte.
Moest hij nu een van zijn mensen daaraan kwijt? Konden die mensen niet zelf hun instrumenten en probes instellen? Terwijl hij dit dacht was zijn antwoord daar ook al.
Neen, dit kon niet. Ze deden weer wat verkeerd waardoor ze probes kwijt raakten of ze beschadigd werden en hij ze alsnog moest repareren.
Maar dan de kwestie van wie? Zou hij soms Petty officer 3 klasse Bear sturen? De man deed zijn best, maar was op een of andere manier niet de snelste. Hij zou hem niet echt missen, maar als de man niet alles kon bijhouden dan was het ook nutteloos. Bovendien deed de tweede regel van de kapiteins order hem nadenken.
De man moest terug als de nood hoog was, oftewel de man moest ook wat zelfkennis en initiatief hebben.
Bobby keek naar binnen en zag daar twee beren van mannen staan. De halfklingon en zijn plaatsvervanger. Ze waren beide in de running geweest voor de positie van plaatsvervangend chief engineer. Joran had gewonnen omdat hij senior was met maar een paar maanden ofzoiets in ieder geval.
Zou hij Valdero sturen? De man zou dat misschien wel kunnen waarderen, het was tenslotte wel een verantwoordelijke positie.
Hij stuurde Ian een kort berichtje met het service record van Valdero als bijlage. ‘Wat vind je van deze persoon voor de Science afdeling?’
Hij wist eigenlijk niet eens of de man wel interesse hierin had, maar gezien dat hij al diverse klusjes bij hun had opgeknapt en beide tevreden waren over Valdero’s werk, besloot hij dat de man niet mocht klagen.
Bovendien hij had maar te gaan waarheen Bobby besloot dat hij moest gaan.

Een tweede biep deed zijn aandacht weer naar zijn beeldscherm gaan. Het was zowaar weer eens druk met interne communicatie.
De resultaten van zijn wapenstest. Gefaald uiteraard. Miller had zijn klacht over de setting van het oefenprogramma ontvangen, maar had besloten in overleg met JAG dat een court-martial teveel van het goede zou zijn bij gebrek aan bewijs.
Bobby schudde zijn hoofd, dat soort instellingen werden toch opgeslagen meestal? Nou ja, hij zou in ieder geval zijn ogen op de verantwoordelijke persoon houden.
De tweede regel van het bericht deed hem opkijken. Er zou een tweede test geregeld worden nadat hij wat oefeningen had gedaan. Bij falen van de test of het weigeren van oefeningen zou zijn aanstelling op de volgende sterrenbasis worden beeindigd. Dit ongeacht eventuele verlies van kennis. Dit was niet helemaal wat Bobby verwacht had, door zijn kennis had hij een redelijke vrijbrief verwacht.
Tanya had hem nu al een klap gegeven, had hij zelfs durven dromen om zoiets voor te stellen.
Even dwaalden zijn gedachten naar Sydnee. Zij had hem over Tanya heen geholpen om hem vervolgens weer keihard in het volgende gat te duwen. Had ze nou iets met de XO? Of was het toch de tactische officier Sneeuw?
Bobby wist het niet meer, maar haar enthousiasme voor het werk deed hem wel realiseren dat het ontdekken ook in zijn bloed zat. Hij zou aan boord blijven en die verdomde test halen.
Hij stond op en begaf zich direct naar het holodeck, het waren zelf-training oefeningen dus hij zou ze zelf kunnen starten.


Off: Dit voorgaande gebeurde dus even geleden. We zijn dus nu iets verder (2 uur voor heden, de wapenstest duurt ongeveer 2 uur)

On:
De oefeningen waren erg nuttig geweest, er werden zelfs onderwerpen behandeld die hij nog niet eerder had gehoord. Het volgen van je doelwit bijvoorbeeld. Daar werden wat trucjes bij gegeven. Let op de stand van de zon, zorg dat je deze in je rug hebt bij vuren, de tegenstander kan hierdoor niet goed jou zien staan. Hierdoor zorg je dat je kans hebt een tweede schot af te vuren.
De test ging hierdoor ook stukken beter dan de vorige keer toen hij ook nog eens erg gedemotiveerd was. Bovendien was Bobby van mening dat het niveau ook weer lager stond.
Volgens de begeleidende officer was dit echter niet het geval.
Ook nu weer werden zijn resultaten doorgestuurd naar Miller. Hij vermoedde dat het echter wel voldoende zou zijn.

Hij besloot nog even een kijkje te nemen op de brug. Met deze adrenaline in zijn lichaam zou er van slapen voorlopig niets komen.
Voordat hij op de brug kwam was er opeens een schok. Als engineer herkende Bobby dit direct, dit was het teken dat ze uit warp sprongen.
Aangekomen op de brug keek Bobby uit naar de officier in het commando. Zowel de XO als de CO waren er niet. Ook Sydnee en Miller waren niet aanwezig.
“Wie heeft het commando en wat is er aan de hand?” Op ditzelfde moment kwam hetzelfde uit de mond van de kapitein overgebracht door het communicatiesysteem


Off. Ik heb echt geen idee wie er op de brug is, of wat er aan de hand zou moeten wezen :’)

Reply Miller, Valdero, Hunt, Officier van de wacht en anderen :P
Gebruikersavatar
.:Admiral-Janeway:.
Captain
Captain
Berichten: 2544
Lid geworden op: 08 aug 2005, 22:02
Locatie: Enschede

Bericht door .:Admiral-Janeway:. »

On:

(Uss Lagrange)

Joran zat in z'n hut kijkend naar buiten. Hij had een vreemd gevoel bij de nevel maar hij wist niet precies waarom misschien was het gewoon die kleine angst voor het onbekende, aangezien nog niemand de binnenkant van die nevel kon verkennen.
Het viel hem op dat enkele pas afgestudeerde Officers ook nerveus waren hij hoopte dat ze zich konden beheersen tijdens de dienst.
Hij besloot maar wat te gaan drinken en daarna in Engineering kijken ook al had hij nog geen dienst.
Hij liep naar de Replicator en nam er een kop hete Raktajino uit die hij in 3 keer opdronk. Hij deed de overjas van z'n uniform nog aan, waarna hij z'n hut verliet en op weg ging naar Engineering.
Onderweg liep hij tegen een Ensign op die blijkbaar niet helemaal wakker was.
Hij bood de vrouwelijke Ensign een hand aan die opstond.
"Gaat het wel?"vroeg Joran.
"Ja hoor... Sorry Sir."antwoordde de Ensign. Joran zei dat het wel goed was, waarna ze uit elkaar gingen ieder op weg naar hun post.

(Engineering)

Eenmaal aangekomen in Engineering liep hij rustig naar zijn console en bekeek wat ze vandaag moesten doen.
"Hmm dat valt mee slechts enkele routine dingen"dacht hij.
Hij keek eens om zich heen en nu pas viel hem op dat Valdero er niet was.
Hij zou het zo is vragen als Bobby er weer was.
Opeens hoorde hij een geluid wat iedere Engineer bekend voor zou moeten komen ze gingen uit Warp.
"Hmm dat is snel"dacht hij.

Off:Heb me in deze post extra een beetje afzijdig gehouden van de verhaallijn zodat ik zeker weet dat ik niks verpest

reply:Wie wil
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18794
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Bericht door Blind Guardian »

... Bjorn was een zakelijk ingesteld type, had maar weinig oog voor no-nonsens, en was altijd gereed voor een invasie, zo stond Bjorn op dit moment op een van de holodecken die het schip rijk was, hij opende een van zijn favouriete programma's, dat was een programma wat zich afspeelde in Samurai Japan, alwaar de clans met elkaar streden, Bjorn viel enorm op tussen de Japanners, aangezien ze een stuk kleiner waren en spleet ogen hadden, maar dit is was een holodeck dus niemand zo ook maar vreemd doen over Bjorn.

Bjorn speelde een Samurai Strijder compleet in strijdtuniek en met samurai zwaard, hij hield van dit scenario. Dit was niet zomaar vechten met vuil en veel bloed, maar dit was pure kunst, zelfs Klingons zouden dit in een geen weg kunnen evenaren, Japanners waren een klasse apart, Bjorn wist wel als de mogelijkheid door voor was dat Japanners in die dagen wellicht met gemak over de Aarde hadden kunnen heersen, maar in tegenstelling tot dat bleven ze vernamelijk op hun eiland in hun clan oorlogen, ze miste een 'leider'... Dat zouden ze later krijgen gedurende het keizerrijk, maar dat zo pas enkele eeuwen later afspelen...

Het scenario was afgelopen, Bjorn kwam er af met slechts wat schrammen... Bij het uitgaan van het holodeck zag hij Ensign LaMatta, een goed uitziende Italiaan, hij kon het wel vinden met LaMatta ondanks dat hij een Italiaan was, net als hem een no-nonsens type, wat niet van romantiek hield, wat vreemd was onder Italianen wat Bjorn had gehoord.

'Ah luitenant, fijn om uw te zien, zo te zien heeft uw niet aan het gestelde safty protocol gehouden'. Zij de ensign met een grijns op zijn gezicht. ' Nee, ach eigenlijk wel ja er zat wel een safty protocol heb, op verzoek van Luitenant McAllen, hij en de Commander toen ik de vorige keer er wat gehavender uit zag'. De Ensign knikte.' Ik vind die Japanse Veldslagen van uw heerlijk ik maak er tegenwoordig ook gebruik van'. Bjorn grinnekte. ' Ja, de Japanners konden heerlijk zijn in hun gevechten, ik heb die scenario's van die Romeinse veldslagen van uw geprobeerd Ensign, maar ik kan me niet zo vinden in die Romeinen'. De Italiaanse Ensign glimlachte.' Juist, ik dacht het al, maar ik moet nou verder'. De Ensign saludeerde en Bjorn zei. ' Een prettige avond verder'. De twee splitste op en niet veel later trok Bjorn zich terug in zijn hut, om zich klaar te maken voor zijn dienst.

Niet veel later stond hij in het Security Department. Een knik naar McAllen, die geiriteerd naar Bjorn zat te kijken. 'U kon het niet laten, Luitenant'. Bjorn keek met een serieuze blik naar Leonard. 'Ah fijn om te werken met een suicdiciaal ingericht persoon, die avonturen van uw holodedeck programma's kunnen nog weleens u dood beteken luitenant'. Bjorn Knikte. ' Juist, ik been bekwaam zwaardvechter weet uw'. Leonard een beetje irriterend worden.' Juist, dat is dus het punt de commadant is niet echt blij met uw veldslagen, sterker nog jij de saftey protocol niet beter hanteerd toen zal hij jouw verbieden om gebruik te maken van het holodeck'. Er viel een silte, en Bjorn sprak. 'Sorry, Luitenant maar u weet'... Leonard steekte een vinger op en legde Bjorn het zwijgen op. ' Ja ik weet dat u opgegroeid bent tussen Klingons, en u nog steeds moeite heeft met zich the hanteren - Leonard zuchte - , maar alstublieft... Nee, ik zal Klingons en hun levenstijl nooit begrijpen'. En Leonard zuchte nog een keer. Bjorn knikte. ' Laten we ter zaken komen'... Leonard zuchte nog een keer, en keek op zijn pad. 'Als u het niet erg vind ga ik verder met mijn opgedragen taken Luitenant'. Sprak Bjorn. ' Juist dat is wellicht het beste'. Bjorn ging naar zijn bureau toe, starte de computer op en keek op zijn pad naar zijn taken van die avond. Als er niks bijzonders zo gebeuren, leek het op een rustige avond.

Tag: Wie dat wil (security)

[/i]
Gebruikersavatar
uss defiant
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5700
Lid geworden op: 21 mei 2003, 19:49

Bericht door uss defiant »

Na zijn gesprek met de XO ging Ian weer aan het werk. Hij had de XO niks nieuws kunnen vertellen.
Even later kwam er een berichtje van de Chief Engineer. Ah mooi, een bericht over de overplaatsing. Ian bekeek de bio van ene Valdero Morningside. Hmm, grappig dat net degene die me aan een overplaatsing deed denken ook wordt overgeplaatst Lieutenant Morningside leek hem een bekwaam iemand. Hij had genoeg ervaring om van toegevoegde waarde te zijn bij Science.
"Lieutenant Morningside voldoet zeer zeker. Komt het u uit om zometeen de overplaatsing officieel te maken? Zo ja, dan zie ik u zo in engineering," stuurde Ian terug. Hij kreeg echter geen bericht meer terug en verwachtte dat Fisher druk bezig was.
Enkele uren later voelde hij een schok. Het was hem onmiddellijk duidelijk dat ze uit warp waren. "Wel verdomme. Computer, zijn we al bij Starbase 117?" zei hij. Ik kan dat niet geloven eigenlijk. "Starbase 117 is nog niet bereikt.''
"Hmm, raar. Computer, waarom zijn we uit warp?" "Reden van het uit warp gaan is onbekend."
Ian rende op zijn console af en onderzocht de plek waar ze nu waren. Zo op het eerste oog kon hij niks detecteren wat dit kon verklaren. "Computer, zijn er meer meldingen in deze regio van spontanisch warpuitval." Weer was het antwoord niet bevestigend.
Ian begon een grondige scan van de omgeving. Deze scan duurde echter nog wel even. Opeens schoot Ian te binnen dat hij nog iets vergeten was.
"Hunt aan captain Verix. Ik heb een kort onderzoek gedaan naar bepaalde zaken die het warpuitval kunnen verklaren. In een globaal onderzoek was niks te vinden in de omgeving van het schip. Ik ben nu bezig met een detailonderzoek. Mocht dit niets opleveren dan hebben we waarschijnlijk te maken met een technisch probleem. De computer kon me echter geen oorzaak noemen, wat erop lijkt te duiden dat het probleem niet op het schip ligt."
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

"Verix aan de Brug, waarom zijn we uit warp gegaan?"

Het eerste antwoord werd gegeven door Ian Hunt, de Chief Science. "Hunt aan captain Verix. Ik heb een kort onderzoek gedaan naar bepaalde zaken die het warpuitval kunnen verklaren. In een globaal onderzoek was niks te vinden in de omgeving van het schip. Ik ben nu bezig met een detailonderzoek. Mocht dit niets opleveren dan hebben we waarschijnlijk te maken met een technisch probleem. De computer kon me echter geen oorzaak noemen, wat erop lijkt te duiden dat het probleem niet op het schip ligt."

"Dankuwel meneer Hunt, laat het me weten als u iets vindt." antwoordde Jasper terwijl hij wat binnenkomende berichten van Engineering checkte. Ze leken het vermoeden van Hunt te bevestigen, met de motoren was niks noemenswaardigs mis. Jasper keek nog een keer in de spiegel naar zijn gezicht en zuchtte, ~Nouja, dan moet het zo maar, in ieder geval totdat ik wat tijd voor mezelf heb~ Hij grinnikte zachtjes, zich realiserend hoe onwaarschijnlijk het zou zijn dat hij in de komende paar uren tijd voor zichzelf zou hebben.

"Meneer Ryan, mevrouw Casteel, kunnen jullie naar de brug komen alstublieft? Ik weet dat jullie nog zeker een half uur hebben voor jullie diensten beginnen maar ik ga jullie hulp nodig hebben met de coördinatie op de brug." zei hij over de comm terwijl hij via de brug richting de dichtstbijzijnde turbolift liep. Het leek er sterk op dat dit inderdaad een probleem van buiten was, wat over het algemeen duidde op óf een Security, óf een Science probleem. Stiekem hoopte hij dat het Science betrof, het was al een poosje geleden dat hij daar iets mee had kunnen doen, en hij had nog niet eens de kans gehad de Science secties van dit schip goed te kunnen bestuderen, buiten de blueprints om.

"Meneer Hunt, hebben we al wat meer informatie?" vroeg Jasper terwijl hij de officier zijn kantoor binnen liep.

[tag: Hunt]
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding
Juliaan Sneeuw
Lieutenant

~Nee, nu geen piano.~
“Wat was er nou nuttig aan die counseling.” vroeg Juliaan aan zichzelf.
“Niks, niks. Onzin is het. Behalve dan dat ik nu echt weet dat ik naar science wil.”
~Ik moet zorgen dat ik weer eens doe wat ik leuk vind, in plaats van alleen maar hier rond te hangen. Rotkamer. Ik ben hier niet om op een kamer te hangen. Ik wil naar die nevel.~
“Computer lichten aan.”
Juliaan stond op van zijn bed en nam plaats achter zijn bureau. “Computer, hoe vraag ik een overplaatsing aan?” Dit had Juliaan al lang geleden geleerd, maar op het moment was hij niet in staat zulke onnodige dingen te herinneren.
Op het scherm verschenen de verschillende richtlijnen. “Oh nee hè, ik moet het aan Miller zelf gaan vragen. Shit.” ~Maar wacht, ik vraag hem gewoon hierheen te komen. Ken je vijand, maar bovenal, ken je omgeving.~
Juliaan verstuurde een bericht naar Miller en vroeg of deze langs wilde komen, het liefst vandaag nog. Het handige hiervan is dat iedereen zulke berichten ook op zijn communicator kan ontvangen. Miller was blijkbaar in de buurt, want na enkele minuten werd er al gebeld.
Juliaan, die ondertussen op de bank was gaan zitten, stond op. “Kom binnen.”

De deuren schoven open. ~Daar staat ie dan, de man die mij kapot maakt. Ik moet mijn best doen, hij kan er voor zorgen dat ik kan blijven werken. Altijd glimlachen.~
“Goedemiddag Lieutenant Sneeuw, goed te horen dat u bezig bent met het herstel.”
~Ja en waarom zou ik dat herstel nodig gehad hebben?~ “Goedemiddag Lieutenant Commander.” Juliaan pauzeerde even en de beide heren namen plaats op de zwart leren bank. Juliaan ging in een hoekje van de bank schuin zitten, zodat hij goed naar Miller kon kijken.
“Ja, ik ben vandaag bij de counselor geweest.” ~Leuk hè, iemand zo vernielen dat ie naar een counselor moet?~ “Dat is goed nieuws, hoe verliep de sessie?”
~Ik kreeg het gevoel dat iedereen opnieuw dood ging en ik weer alles fout deed. Klootzak.~
“Oh, het viel wel mee, ik vertelde wat er gebeurd was.” ~Wat kijkt die man me toch aandachtig aan. Zou die in me geïnteresseerd zijn?~
“En volgende week heb ik weer een afspraak.”
“Mooi, dat gaat de goede kant op.”
“Ja. Ik wilde wat vragen.” kwam Juliaan ter zake.
“Ik zag je bericht inderdaad.”
“Tijdens de counseling ben ik er achtergekomen wat ik nu wil. Ik neem aan dat ik bij tactical de komende tijd niet werkzaam zal zijn?” zei Juliaan met een sarcastische glimlach.
“Dat lijkt me niet verstandig nee, maar wat was je van plan Juliaan?”
~Oh, nu al bij de voornaam noemen, mooi dat ik dat niet doe.~
“Nouja, aangezien we op een science schip zitten, leek het mij interessant eens te helpen bij het science department. De hele missie draait eigenlijk om die afdeling en ik hoorde dat ze eigenlijk wat mensen tekort komen. Dus als ik me daar nou met de klusjes bezig houd, dan kunnen zij zich richten op het echte science werk.”
“Oke, science zeg je. Ik hoorde dat er wel al iemand heen gaat ter ondersteuning, maar die gaat iets met de probes doen. Hoe denk je daar te kunnen werken zonder science opleiding?”
~Je bent niet echt behulpzaam hè?~
“Ik dacht aan de standaard verkorte science training, zodat ik goed zou kunnen meedraaien, maar als je… eh.. u, dat niet goed vindt.”
Miller keek wat ongemakkelijk.
“Nouja, ik heb het er wel over met officer Hunt. Misschien kun je van de week eerst eens langsgaan om te zien hoe het daar is.”
~Altijd beter dan bij tactical, bij science hoef ik jouw kop tenminste niet de hele tijd te zien.~
“Bedankt sir, ik zal het doen. Ik kijk er erg naar uit.”
“Dat is heel goed, met deze snelheid kun je binnen de kortste keren weer fulltime aan het werk. Oke, dan zal ik maar gaan. Nog een prettige dag verder Lieutenant.”
~Ah, hij gaat weg, dan zal het wel een prettige dag worden ja.~
“Prettige dag sir.”

Daarop stond Miller op en liep naar de uitgang van de kamer. De deuren schoven open en dicht en Miller was vertrokken.
“Zo, dat was hem dan.” Juliaan stond op. “Klootzak. Klootzak! Ga dood! Net als de iedereen van het Kingon schip.” schreeuwde Juliaan, en hoopte dat ie het zou horen.
~Hij weet niet dat ie me kapot maakt. Hoewel, hij heeft het zelf allemaal bedacht. Wat heb ik toch misdaan? Niks. Hij heeft iets misdaan. En wie dat doet, moet gestraft worden.~
Juliaan voelde zijn gezicht opwarmen en kreeg een raar gevoel in zijn buik. Hij werd misselijk. Juliaan liep vlug naar de wasbak en zag na tien minuten daar gehangen te hebben dat hij te weinig had gegeten vandaag.
Nadat hij zijn mond had afgespoeld trok hij zijn uniform uit en stapte onder de sonic shower, maar voelde zich nog vies. Juliaan trok wat ondergoed aan ging op zijn bed zitten, en trok de dekens over zich heen. Hij had het nog steeds warm. Maar hij was te moe om nu nog dingen te gaan veranderen. “Computer, lichten uit.”
~Ik ga dan wel vooruit, maar het lijkt wel of het steeds slechter gaat. Wat betekende die blik van Miller nou weer daarnet. Ik ga echt helemaal kapot. En allemaal door hem, hij heeft me dit aangedaan. Ik zou hem met mijn blote handen moeten wurgen. De klootzak.~ Weer voelde Juliaan een raar gevoel in zijn buik, maar dit keer had hij geen energie meer om daar iets aan te doen en viel al in slaap.
Bij de meeste mensen is de dag afgelopen op het moment dat ze in slaap vallen. Bij Juliaan gebeurt er dan pas iets.
~Ik ben weer op de brug. Miller ook. Hij lacht me uit. Alles gebeurt hetzelfde. Weer. Weer gaat iedereen dood, nee, nee, NEE!!!~ Juliaan schreeuwt zichzelf wakker, badend in het zweet. Juliaan slaat de dekens van zich af en gaat weer slapen.
~Miller in mijn kamer. Hij lacht weer. Dit keer spring ik op hem. Mijn handen om zijn dikke nek. Er is geen beweging in te krijgen. “Jij wilt naar science hè, dan ga je toch. Daar kan je ook nog genoeg verpesten. Dan vliegen we allemaal de nevel in, en dan gaan we alsnog dood. Terwijl jij ons zou waarschuwen. Overal waar je komt gaan mensen dood.” Mijn handen laten los. Ik val op de grond.~
Met een harde plof ligt Juliaan naast zijn bed. “De klootzak laat me overal vallen.” ~Ik moet slapen, morgen wil ik bij science langs.~ “Computer, zet alarm op 08.00 uur.” De computer laat weten dat dit gedaan is.
Juliaan stapt weer in bed en valt nu iets rustiger in slaap en mompelt alleen nog wat. "Miller gaat dood."
Gebruikersavatar
uss defiant
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5700
Lid geworden op: 21 mei 2003, 19:49

Bericht door uss defiant »

Ian was net de resultaten van het detailonderzoek aan het bekijken toen hij een stem achter zich hoorde. "Meneer Hunt, hebben we al wat meer informatie?" Ian keek om en zag de captain binnen lopen.
"Het onderzoek is net klaar en ik heb een vermoeden van de oorzaak van ons probleem. Er is een lage concentratie aan tetryons aanwezig. Deze komen normaal alleen in subspace voor. We hebben hier dus te maken met een scheur in subspace. De tetryon emissie blijkt gelukkig maar laag te zijn. De scheur is dus ook maar klein, wat verklaart dat ik het eerst niet opgemerkt had. Hoewel de tetryon emissie laag is zal ik toch even de dokter waarschuwen uit te kijken naar symptomen. Nu hebben we twee opties, we gaan op impuls verder totdat we veilig voorbij de scheur zijn. Dit kan zeker twee dagen duren. Met een probe kunnen we ook de exacte locatie van de scheur bepalen en deze gemakkelijk omzeilen. Als dit werkt zijn we later vandaag nog op weg. Werkt het niet, dan zullen we alsnog op impuls verder moeten."
"Gaat u maar aan de slag met de probe, meneer Hunt. En laat het me weten als u iets heeft gevonden," kwam het antwoord van de captain. "Als u het niet erg vindt ga ik nu weer verder. Hoe eerder we weer weg kunnen hoe beter," zei Ian, die nu eigenlijk echt wel weer aan het werk wilde.
Nadat de captain weer was vertrokken ging Ian weer vlug aan de slag. "Computer, stuur prioriteitsbericht naar dokter Kumeliki: Dokter, er is een lage concentratie aan tetryon waargenomen buiten het schip. Hoewel de concentratie laag is en er op het schip geen tetryon is waargenomen zou ik u willen vragen uit te kijken naar enige symptomen. Zou u mij, Ian Hunt, kunnen waarschuwen wanneer dit het geval blijkt te zijn? Alvast bedankt. Einde bericht. Computer, waar is Lieutenant Commander Fisher?"
"Lieutenant Commander Fisher is op de bridge."
Eenmaal op de bridge aangekomen liep hij direct op Fisher af. "Meneer Fisher, met de huidige situatie zou lieutenant Morningside erg van pas komen bij science. Schikt het u om de overplaatsing nu officieel te maken?."

Tag: captain Verix, dokter Kumeliki, chief engineer Fisher
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding
Lieutenant Juliaan Sneeuw

De kamer was donker. Langzaam werd hij wakker. Hij opende zijn ogen en vroeg de computer hoe laat het was.
“Negen uur ’s avonds.” was het korte antwoord.
Juliaan besefte dat hij erg kort had geslapen. Een paar uurtjes, meer niet.
~Zelfs in zo’n korte tijd droom ik al over hem. Zelfs in zo’n korte tijd val ik uit mijn bed.~
De jonge Lieutenant draaide zich op zijn rug en ging rechtop zitten. Hij was nog steeds moe. Nog steeds bezig met denken. Het herbeleven van zijn dromen. ~Altijd weer Miller. Ik moet iets doen. Dit moet stoppen.~
Juliaan gooide de dekens van zijn bed en stond op. Hij voelde meteen een scherpe pijn in zijn linker knie.
“Computer, licht aan.”
De knie was rood geworden en aan de zijkant zat een blauwe plek. Hij ging er zacht overheen met zijn hand. Het was warm en deed bij de minste aanraking al pijn.
“Bont en blauw.” mompelde Juliaan tegen zichzelf en liep naar de sonic shower. Daar ontdeed hij zich van zijn ondergoed en douchte het zweet van zich af. Zelfs de geluidstrillingen van de douche maakte dat zijn knie gevoelig was. ~Dat ik dat niet heb gevoeld vannacht.~ Juliaan veranderde wat aan de instellingen van de douche om het kleine leed wat te verzachten. Hierdoor duurde het wel langer voor hij schoon was.
~Zelfs in zo’n korte tijd zweet ik genoeg om weer te moeten douchen.~
Na de langere douche dan gepland, kleedde hij zich aan in zijn uniform en ging weer zitten op het bed. Het bed was nog warm. En een beetje klam van het zweet. Juliaan voelde weer even over zijn knie. “Computer, repliceer een cold pack voor mijn knie.” Na een zacht geluid verscheen er een blauw gekleurd cold pack in de replicator. Juliaan stond even kort op om deze te pakken en nam weer plaats op het bed. Hij legde het ding op zijn knie, het voelde goed.
Juliaan keek naar buiten. Naar de sterren. Er kwam een brok in zijn keel.
~Altijd. Altijd maar weer pijn. Altijd. Altijd weer Miller. Zelfs in mijn dromen wil ie niet dood.~
“Hij moet dood.” “Nee.” ~Als ik dat doe, dan ga ik zelf de cel in en dan gooien ze me bij de eerste stop van het schip af.~
Toen bedacht hij iets. De buikpijn speelde weer op. ~Nee dat is slecht. Dat mag niet. Ik kan toch niet.~
“Als hij het kan, kan ik het ook.” Een immens gevoel van euforie en wraak borrelde op.
~Wat hij kan, kan ik ook. Miller gaat dood.~ “Dood! Hartstikke dood.” Juliaan sprong op en lachte als een gek. “Computer, ik wil wat weten. Is er nu iemand in…” Terwijl Juliaan zijn zin afmaakte, pakte hij een PADD.
De deuren schoven open. Juliaan liep over de gangen met een brede grijns op zijn gezicht. Als je vlug keek zag je alleen een vrolijke jonge man. Als je de tijd nam hem te bekijken, zag je dat zijn ogen niet paste bij zijn mond. Hij lachte, maar was kwaad.
~Ja ja ja, er gaat vandaag iemand dood. Wie zou het zijn. Het begint met een M en eindigt op iller. ~ “Wa ha ha ha haaa!” Juliaan liep steeds vlugger door de gangen.
“Computer, ik ben er bijna. Zet het maar vast aan.” ~Kapot op dezelfde manier als ie mij kapot gemaakt heeft. Maar dit keer blijft er maar één van ons leven.~ Weer lachte Juliaan. Inmiddels was hij aangekomen bij de deuren. “Computer, is het gereed?”
De computer gaf aan dat dit zo was en de deuren schoven open. Juliaan stapte de ruime kamer binnen. Het licht stond aan en achter het bureau zat hij. Juliaan stond stil en hield zijn handen met daarin de PADD op zijn rug. De stoel waarop hij zat draaide rond. Daar zat Lieutenant Commander Miller. “Lieutenant Sneeuw. Goed u te zien. Waar kan ik je mee helpen?” vroeg Miller opgewekt.
~Ik zal jou helpen.~ Juliaan fluisterde. “Computer. Stand by.”
“Wat zeg je daar?”
“Oh. Ik zei niks. Ik wil u alleen wat geven. Als dank voor uw steun eerder op de dag.”
“Maar dat was niks.”
~Net als jij straks bent. Niks.~ Juliaan glimlachte en liep rustig op Miller af. Vlak voor het glazen bureau stopte hij. Zijn linkerhand kwam naar voren en reikte de PADD aan. Miller nam de PADD in ontvangst.
“Deze is van u. U weet wel. Van gisteren. Of was het eergisteren? Of morgen. Wat maakt het uit. Voor u is er geen morgen.”
“Wat zeg je allemaal? Gaat het wel goed.”
“Computer, start.” Ineens was er keiharde Klingon muziek te horen.
Sneeuw zijn rechterhand kwam vanachter zijn rug vandaan. Hij hield een dolk vast. Miller stamelde nog wat maar voor Sneeuw bestond er alleen nog waar hij van gedroomd had. Sneeuw sprong op en sloeg met beide handen het glazen bureau aan diggelen. Een immens kabaal ontstaan door alle splinters op de harde vloer. Miller stond op. Sneeuw sloeg hem op de grond en schreeuwde “Nu ga je dood. Dood! Net als ik. Je hebt mij dood gemaakt. Klootzak. Gore klootzak. Ik maak je helemaal dood.” Niemand zou het gehoord hebben, alleen de Klingon muziek was te horen. Het kabaal was oorverdovend. Sneeuw bewoog als een razende. Hij sprong op Miller en begon op hem in te hakken. Het mes gleed in en uit de borst van de Lieutenant Commander. Het gele shirt veranderde in een donkerrode. “Hé, nu ben je van command. Wat gek. Gek. Waaaa ha ha haaa! Iedereen gaat dood. Iedereen!”
Het bloed spetterde op Juliaan zijn gezicht. Als rode wijn in de sneeuw. Bloedwijn.
Juliaan bleef schreeuwen. Tot zijn stembanden het niet meer aankonden. De dolk was glibberig en Sneeuw verloor de grip op het heft. Hij sneed zich in zijn rechterbeen. Dit deed hem niks. “Dood. Dood!!!” kwam er nu schor uit zijn keel. Met een plof viel Juliaan plat op Miller. Allebei zaten ze onder het bloed. Juliaan begon te huilen waardoor er lichte streepjes op zijn wangen kwamen.
Zo bleef hij liggen. Na lange tijd keek Juliaan op. Hij pakte de PADD van de grond en deed deze in de hand van Miller. Of wat er van hem over was. “Nu heb jij de PADD weer terug. Ga er maar mee door de gangen lopen. Misschien kom je Ensign Argentât nog tegen.”
Juliaan stond rustig op en liep over de knarsende restanten van het bureau. Zijn blik was glazig en hij keek alleen maar vooruit. Juliaan liep naar de deuren en deze openden zich. Hij liep door de deuropening. Op dat moment verdween het bloed van zijn handen en zijn gezicht. “Computer, end program.”
Langzaam liep Juliaan weer naar zijn kamer. Niet wetende dat er een spoor van zijn eigen bloed achter hem liep. De wond in zijn been was echt. Even echt als het bed waar Juliaan weer in belandde. “Computer, lichten uit.” Langzaam vielen zijn ogen dicht.
De kamer was weer donker.
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18794
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Bericht door Blind Guardian »

Luitenant J.G Sevenson

Afbeelding

Bjorn liep zijn patrouille ronde, over de slaapvertrekken van het dek voor de officieren. Tot hij bloed sporen zag liggen op de grond, ze volgend kwam hij al vlug bij slaapvertrekken van Luitenant Sneeuw de tacticial officier van het schip, hij had gehoord over recentelijke problemen met de jeugdige officier, maar daar bleef het ook bij.

Bjorn zelfverzekerd als hij was, trok op de bel van de deur, geen antwoord... Hij trok nog een keer op de bel... Nog steeds geen antwoord. :combadge naar miller: 'Sir, ik denk dat we met een probleem zitten, er ligt bloed naar het slaapvertrek van luitenant Sneeuw, en de luitenant wil niet open doen'. Miller klonk razend. 'Toestemming gegeven om de deur open te maken, ik kom zo naar uw locatie luitenant'. Bjorn maakte met geweld de deur open, en zag daar Luitenant sneeuw in zijn vertrekken, gewond aan een van zijn benen.

Re: Sneeuw, Miller ...
Gebruikersavatar
Paulstartrek
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5935
Lid geworden op: 13 jun 2002, 14:21
Locatie: zoeterwoude
Contacteer:

Bericht door Paulstartrek »

Afbeelding
Afbeelding Luitenant Commander Bobby ‘Bob’ Fisher

Na Bobby’s vraag kwamen er al gauw antwoorden van diverse personen. Ze wisten niet wat er aan de hand was, Science was bezig, om precies te zijn, Ian Hunt was diverse scans aan het verrichten. Hunt! das waar ook, hij had nog een bericht gehad van de man. Iets over de overplaatsing regelen. Hij had het te druk gehad om zich daar mee te bemoeien. Het leek toendertijd ook geen prioriteit te hebben.
Terwijl de kapitein op de hoogte werd gestelt door Hunt gaven de diverse departments hun rapporten door. Het leek op een tetryon scheur in subspace te zijn. Ofzoiets werd hem tenminste vertelt.
Hunt zou er wel meer vanaf weten. Terwijl hij dit dacht kwam de man zelf ook al de brug op.
"Meneer Fisher, met de huidige situatie zou lieutenant Morningside erg van pas komen bij science. Schikt het u om de overplaatsing nu officieel te maken?."

“Tuurlijk Mr. Hunt” =/\= Luitenant Valdero naar de brug aub=/\=
“Ik neem aan dat er ook een beetje haast achter zit? Akkoord ik zal het kort houden dan,” zei Bobby.
Ian knikte en na een korte conversatie arriveerde Valdero op de brug.
“Chief?”
“Attentie tot orders”
Valdero sprong in de houding.
“Luitenant Valdero Morningside, U bent hierbij TAD overgeplaatst naar Science departement tot nader orders of tot zulk tijdstip dat uw terugkeer noodzakelijk wordt geacht voor de veiligheid van dit schip. Luitenant Hunt zal uw verdere orders geven.”
Ian knikte en nam de luitenant direct mee.

Off: TAD: Temporary Additional Duty
Er komt hierachter een vervolg van zowel Ian Hunt als Valdero. Ik heb het maar even als aparte post gemaakt omdat ik morgen en de rest van het paasweekend geen internet toegang meer heb.
Gebruikersavatar
uss defiant
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5700
Lid geworden op: 21 mei 2003, 19:49

Bericht door uss defiant »

Joint Post Lieutenant Commander Ian Hunt - Lieutenant Valdero


"Zo, nu dat geregeld is. Lieutenant Valdero, zou u mee willlen komen?" zei Ian, toen ze klaar waren met de overplaatsing. Al lopend naar het Science Lab legde Ian verder uit: "Ik kan nu niet uitgebreid ingaan op je precieze taken bij Science, hier komen we na de huidige situatie wel op terug. Over de huidige situatie gesproken, dat is waarom ik deze overplaatsing zo gehaast wilde doen. We hebben te maken met een kleine scheur in subspace. Te klein om makkelijk waar te nemen, te groot om te kunnen negeren. Met een probe kunnen we detecteren waar de scheur precies zit en kunnen we vervolgens weer verder op warp. Aan jouw de taak om deze probe klaar te maken. Op deze PADD staan alle gegevens die we op het moment hebben. Ik ben op de bridge, mocht je me nodig hebben. Veel succes."
Nadat Ian hem de PADD had gegeven liep hij richting de bridge. Hij leek wat verbaasd, maar ja, wie zou dat niet zijn bij zo'n plotselinge overplaatsing. Nadat we weer op weg zijn zal ik wel een keer met hem praten. Ondertussen was Ian op de Bridge aangekomen. Zodra hij achter zijn console zat begon hij de gegevens opnieuw te analyseren. Zou het nog iets anders kunnen zijn? "It is an important and popular fact that things are not always what they seem." Wie dit ooit schreef wist Ian niet meer, maar waar was het zeker.

Valdero nam de PADD aan en zag Ian weglopen. ~Geen introductie? Lekker zakelijk bij Science zeg.....~ Valdero liep het science lab binnen en keek ondertussen naar z'n PADD. Een rift. Hier had hij zo vaak mee te maken gehad, met een kwartiertje zou alles wel weer zijn alsof dat rift nooit had bestaan.
"Goed." zei Valdero tegen zichzelf. "Eerst maar eens kijken of de impuls motoren genoeg energie leveren om ons hiervandaan te krijgen. 1 probe zal wel voldoende zijn om het rift onschadelijk voor de LaGrange te maken."
~ Uh? Jonge, je zit in Science he! Mochool, ga je doen alsof je in engineering zit.... En Ian had je de taak gegeven de probe klaar te maken slimme.~
Valdero liep naar de turbolift en stond 5 minuten later in het pod, waar hij naar de probewerkplaats toeliep.
"Computer, maak een standaard klasse-4 probe klaar en zet hem in werkplaats 2."
"Gereed."
Valdero maakte de probe open en keek wat er allemaal al inzat.
"Computer, begin een simulatie van het lanceren van een probe op console..... epsilon-7."
"Simulatie gereed. Voer variabelen in."
Valdero liep naar het console en vroeg het schema van een warpsustainer uit een torpedo op.
"Computer, als ik met de warpsustainer een passief warpveld overeind kan houden, kan die dan om de subspace scheur heen worden verlegd?"
"Ja. Voor deze actie is het onmogelijk om ruimte over te houden voor andere instrumenten. Benodigde voorzieningen nemen de complete probe in beslag."
"Shit. Uhh... Computer, als ik eerst een torpedo met sensorinstrumenten lanceer en daarna eentje met de warpsustainer, kunnen we dan genoeg informatie binnenkrijgen om een standaard probescan te voltooien?"
"Ja."
"Mooi. Oh, en voor ik het vergeet, als de subspace scheur afgeschermd word door middel van een warpveld, zal het warpveld van de LaGrange dan nog gehinderd worden?"
"Ja, maar de verhindering is te klein om significante invloed te hebben op het warpveld van de LaGrange."
Valdero liep naar het magazijn en vroeg een ongeladen torpedo op, zodat hij de warpsustainer kon uitbreiden. Hij zette een extra anti-materie depot in de torpedohuls en en sloot hem weer.
~Appeltje eitje.~
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Ondanks het feit dat niet alles geheel vlekkeloos aan het verlopen was, was de sfeer op de brug toch aanzienlijk relaxter dan toen ze voor dat Klingon schip hingen. Ian Hunt was inmiddels ook op de brug aangekomen en hard aan het werk om dit probleem zo spoedig mogelijk op te lossen, hoogstwaarschijnlijk met de hulp van de net overgeplaatste Engineer. Chris Ryan zag er zowaar opgelucht uit. Jasper vermoedde dat dit was omdat hij eindelijk z'n quarters uit had gemogen toen z'n dienst begon. ~Tja, ik kan me voorstellen dat hij het niet zo leuk vindt, maar hij heeft het er toch echt zelf naar gemaakt... Maar goed, als dit probleem is opgelost zijn we binnen de kortste keren bij SB-117 en dan mag hij weer vrij rondlopen~

Toen hij zijn nieuwe berichten checkte zag hij dat de uitslag van zijn wapenstest al binnen was. "Oh, dat is snel." mompelde hij zachtjes terwijl hij het bericht opende. Uiteraard was hij geslaagd; hoewel er altijd een periode van gewenning was bij een nieuwe host, was die periode voor Jasper nu toch echt al wel voorbij, en zo'n vijftig tot honderd jaar gevechtservaring was uiteraard niet niks. Miller had het uiteraard niet kunnen laten in een PS nog even te vermeldden dat de doctor toch beter had gescoord ondanks dat alles, 'lekker puh'. Jasper glimlachte en sloot het bericht, zich half-omdraaiend naar Ian. "Hoe gaat het bij u, meneer Hunt?"

Tag: Hunt
Gebruikersavatar
uss defiant
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5700
Lid geworden op: 21 mei 2003, 19:49

Bericht door uss defiant »

Ian had zojuist de meest actuele gegevens gestuurd naar zijn hele staff met het verzoek te zoeken naar andere mogelijke oorzaken. Tot nu toe had hij nog niks teruggehad. Zelf zag hij ook geen andere oorzaak dan degene waar ze al aan het werken waren.
"Hoe gaat het bij u, meneer Hunt?" hoorde Ian opeens. Hij keek even verwilderd om zich heen en zag toen de captain naar hem kijken. "Ehm. Morningside, de engineer die overgeplaatst is, is nu druk aan het werk de probe in elkaar te zetten. Aan de hand daarvan kunnen we bepalen of we de scheur kunnen omzeilen en zijn we zo weer op weg. Over een uur of twee weet ik als het goed is wel meer."
De captain leek tevreden met het antwoord. Ian wilde nog niet komen met de mogelijkheid voor andere oorzaken, zolang die nog niet gevonden waren. Ian besloot eens te gaan informeren bij lieutenant Morningside. "Hunt aan Morningside. Hoe staat het met de probe?"

Tag: Lieutenant Morningside
startrekfan001
Lieutenant
Lieutenant
Berichten: 655
Lid geworden op: 19 okt 2006, 20:40
Locatie: Tsja

Bericht door startrekfan001 »

=A="Hunt aan Morningside. Hoe staat het met de probe?"
"Uhh.... ik heb een klasse-4 probe klaargemaakt, daarmee kunnen we in ieder geval een standaard scan draaien, en daarna lanceren we een aangepaste torpedo met een uitgebreidere warpsustainer, om het rift af te schermen van normale ruimte. Met een halfuur kunnen we weer onderweg zijn."
"Mooi. Laat het me weten als je klaar bent om de probe te lanceren. Hunt uit."=A=

~Goed. Eerst maar de probes naar de torpedobuizen brengen.~
"Computer, bereid een transport voor van de 2 probes die ik net heb klaargezet naar de torpedokamer."
"Voorbereiding voltooid. Activeren op commando."
Valdero rende snel naar het dek erboven en liep de torpedokamer in. "Computer, voer transportcode Morningside-Alpha uit."
Met dat hij dat zei, kreeg hij een woedeuitbarsting en rukte een console van z'n plek. Na een paar seconden uitgeraasd te hebben, vroeg hij zich af waar hij boos op was. ~Mijn god hee, wat was dat nou? Najah, komt later wel. Eerst de torpedo's.~
De 2 torpedo's materaliseerden netjes voor Valdero op het lanceerplatform, ze konden zo gelanceerd worden.
=A="Morningside aan Hunt, ik kan de torpedo's lanceren. Zeg het maar als jullie klaar zijn."
"Heel even wachten."=A=
~Wachten? Waarom nou? Ach boeiunt.~
=A="Ja, je kan Valdero! Lanceer de eerste probe maar."=A=
~Ah, mooi.~

Valdero liep naar het besturingsconsole en activeerde een pre-launch sequentie. De eerste torpedo werd geladen en de hatches sloegen dicht. Valdero zag een grote oranje knop waar "Fire" op stond rood worden en aarzelde geen moment. Dit vond hij toch wel een van de leukste dingen, lekker vuren. Helaas is het geen geladen torpedo, maar dat mag de pret niet drukken. Hij drukte op de knop en hoorde de probe gelanceerd worden. Er ging een vreemd gevoel door hem heen, hij voelde zich diepongelukkig. Het idee om het zelfmoordritueel uit te voeren leek nu niet eens zo'n slecht idee. ~Nee! Valdero, wat is er met je!? Dat word een enkeltje counselor voor jou zometeen!~
Hij activeerde hij de tweede pre-launch sequentie en liep daarna naar het monitoringsconsole.
=A="Morningside aan Hunt. Krijgen jullie al informatie door?"
"Ja, het komt door! Wacht nog even een minuutje met het lanceren van de tweede torpedo, oke? Dan hebben we alle data binnen."
"Ik hoor het wel. Morningside uit."=A=
Gebruikersavatar
Dawn
Commander
Commander
Berichten: 1573
Lid geworden op: 15 aug 2004, 01:14
Locatie: Hier!
Contacteer:

Bericht door Dawn »

Afbeelding
Lt.-Cmdr. Kea'e Kumeliki - Chief Medical


Gefeliciteerd dok, u bent de beste van iedereen. Dat had u vast niet gedacht, volgens mij zijn het verborgen talenten. Zie het maar zo, als ik volgend jaar weer voor mijn controle moet hoeft u dit niet nog een keer te doen. Lt. Commander Miller.
Het bericht maalde door haar hoofd sinds ze het gelezen had.
In eerste instantie dacht Kea’e dat het een grap was. Ze scoorde nooit erg hoog met dit soort testjes, hooguit kantje boord voldoende. En nu zou ze beter zijn dan iedereen? Zelfs mensen met meer tactische training? De command staff? Het kon eigenlijk niet anders zijn dan een grap, of was er op iets anders beoordeeld dan ze had gedacht?

De afgelopen paar daagjes waren niet echt veelbewogen. Rustige routine. Ze bracht veel tijd door met rapportages en schema’s op haar kantoor.
Inkomend prioriteitsbericht schalmde de computer. “Laat bericht zien”
De computer opende het bericht: “Bericht van Chief Science officier Ian Hunt. Dokter, er is een lage concentratie aan tetryon waargenomen buiten het schip. Hoewel de concentratie laag is en er op het schip geen tetryon is waargenomen zou ik u willen vragen uit te kijken naar enige symptomen. Zou u mij, Ian Hunt, kunnen waarschuwen wanneer dit het geval blijkt te zijn? Alvast bedankt.”
Hmm, mogelijk verhoogd risico op tetryon straling. “Computer, wat is de huidige voorraad van hyronalin?”
Huidige voorraad bestaat uit 50 units, per stuk bestaande uit...
“Computer genoeg”, de rest van de informatie wist Kea’e al.
“Computer verspreid de volgende mededeling onder de medische staff: Door omstandigheden die niet nader genoemd worden bestaat er mogelijk een verhoogd risico op stralingsziekte onder de bemanning. Het zal naar verwachtingen geen ernstige vormen aannemen, echter, ik wil dat iedereen die ook maar de minste symptomen vertoont direct naar sickbay gestuurd word, en dat elk geval bij mij gemeld wordt. Einde mededeling.”

Zo, nu was het hele medische departement op de hoogte. Nu waren er genoeg ogen die op de symptomen waakten.
De rest van de dienst verliep normaal. Pas in de avond, toen ze net besloten had naar bed te gaan ging de combeep. “Dokter Kumeliki, zou u zich naar de hut van lt. Sneeuw kunnen begeven? Het betreft een klein medisch incident, u bevind zich vlakbij...”
“Kea’e hier, ik kom eraan. Computer waar is de hut van lt. Sneeuw?”
De hut bleek zich een stuk verderop om de hoek te bevinden. Ze verliet haar hut en greep de eerste beste medkit uit een noodlocker in de wand op weg daar naartoe.
Daar aangekomen stonden lt. cmdr. Miller en een security officier in het vertrek van lt. Sneeuw. Ze groette hen. Over de vloer in de gang en in de hut lag een spoor bloed. De jonge lieutenant lag op bed, op de lakens zat een grote rode vlek, veroorzaakt door een beenwond. Kea’e liep er direct naartoe en knielde langs het bed, en legde de medkit op de vloer. Zelf schatte ze dat er mogelijk een autosuture voor nodig was. Ze bevestigde snel met de tricorder en ging ermee aan de slag. De wond was veroorzaakt door een scherp lemmet. Wie zou dit gedaan kunnen hebben?

Tag: aanwezigen in de kamer
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Jasper wreef zijn hand over zijn nek. Inmiddels begon hij een beetje moe te worden, maar hij had besloten de volgende dienst ook op de brug te blijven in verband met het huidige probleem. Je wist het immers maar nooit met die anomalies, de situatie kon binnen een paar minuten verslechteren en Jasper wilde op zijn plek zijn mocht het zo ver komen. Maar goed, inmiddels begon de vermoeidheid dus wel toe te slaan, en het leek hem ook geen goed idee om op zijn stoel midden op de brug in slaap te vallen. Daarom besloot hij om bij de dienstwisseling eerst even naar zijn readyroom te gaan, zich eindelijk even te scheren en wat water over zijn gezicht te laten stromen. Dit was op zich niet iets dat hij vaak deed; voor hij de symbiont had gekregen deed Jasper dit zelfs nooit. Verix zijn tweede host, Zayra, had deze gewoonte echter wel en sindsdien hadden alle hosts zich er op enig tijdstip aan schuldig gemaakt.

Even later keek Jasper naar zichzelf in de spiegel terwijl hij zichzelf scheerde. Het was niet z'n favoriete bezigheid, en op vakanties stelde hij het altijd zo lang mogelijk uit, maar als officier, om niet te zeggen als Captain, ontkwam je er niet aan er representatief uit te moeten zien. Stiekem maakte hij zich intussen toch wel een beetje zorgen over het verloop van de reis. Als de huidige situatie problemen met de schilden zou veroorzaken zouden ze niet verder kunnen na SB-117, en Command zou op zijn zachtst gezegd niet blij met de situatie zijn. Jasper zelf ook niet, maar dat zou Command vermoedelijk niet heel veel kunnen schelen. In ieder geval zou hij vast een berichtje vooruit sturen dat ze waarschijnlijk wat later zouden zijn dan gepland, dan zou hij daar tenminste geen gezeik mee krijgen. Nadat hij dat bericht verzonden had liep hij terug naar de brug. De volgende dienst zat inmiddels klaar, en Hunt was druk tegen iemand aan het praten. Hopelijk betekende dat dat de situatie bijna voorbij was, maar Jasper besloot voor nu maar gewoon af te wachten tot Hunt hem wat te melden had.
Gebruikersavatar
mr_Vulcan
Moderator
Moderator
Berichten: 4775
Lid geworden op: 12 jun 2002, 11:50
Locatie: Upgrade van kelder naar huis
Contacteer:

Bericht door mr_Vulcan »

Afbeelding

Het was warm. Niet dat het raar was, het was immers altijd warm hier. Toch was het deze keer anders. Met haar hoofd in haar handen, leunend op de vensterbank van een groot open raam, keek Sydnee uit over de baai. In de verte hoorde ze de zeemeeuwen vechten over het aas dat een visser had uitgegooid. De zon brandde in haar gezicht, maar dat was ze gewent.
Een trafficpod schoot pijlsnel langs haar huis en trok Sydnee uit haar dagdroom. Ze lachtte lichtjes. Die zou vast in de problemen komen. Gelijk had ze want een paar seconden later schoot er een Starfleet securityshuttle voorbij in de achtervolging.
Ze stapte van het raam vandaan. Door al die tumult was het moment toch wel voorbij. Ze sprong van de stoel en belandde op de houten vloer die kraakte onder het gewicht. In de spiegel zag ze dat haar witte strik scheef was gaan zitten op haar hoofd door de sprong. Gauw trok ze hem recht.
“Sydnee Maribelle Casteel! Kom naar beneden. Nu!”
Het was haar moeder. Sydnee trok haar rode jurk met witte stippen recht en stofte het wat af met haar hand. Niet dat het uitmaakte. Ze zat onder de groene strepen en moddervlekken. De pijpenkrullen, die haar zus Mary vanochtend in haar haar had gedaan voor de kerk, zagen er niet meer uit door alle losse sprieten die er nu uit staken. Ze liep de trap af. Er stond haar heel wat te wachten….

“Zo jongedame. Ik hoop dat je een beetje bent afgekoeld boven op je kamer. Ik hoop dat je realiseert wat je hebt gedaan?!”
Sydnee knikte zachtjes.
“Jennifer asjeblieft…” sprak haar vader met zijn voor haar o zo bekende Ierse accent.
“Geen woord, Patrick!”
Sydnee’s broer die nonchalant aan tafel zat wilde ook wat zeggen, maar Sydnee’s moeder legde hem al het zwijgen op voordat hij kon beginnen. “Jij zegt al helemaal niets, Tom! Door jou is dit allemaal gebeurt!”
Sydnee schuifelde wat met haar voet over de grond. Haar moeder’s aandacht was nu gevestigd op haar broer die het allemaal maar best vond. Hij keek langs moeder heen zijn kleine zusje aan.
Sydnee keek altijd al op tegen haar broer, tot ongenoegen van haar moeder.
Toen Jennifer uitgeraasd was stond Tom op. “Ik moest maar weer eens gaan. Ik heb morgen weer vroeg les.” Hij raakte naar zijn communicator. Zijn moeder greep zijn hand. “Niet in dit huis!” zei ze op kwade toon. Tom zuchtte, gaf Sydnee een zoen op haar hoofd en liep naar buiten. Sydnee wilde hem achterna lopen, maar werd tegen gehouden door haar moeder. “Jij blijft hier.”
Buiten de deur kon Sydnee een zacht gezoem horen en een sprankelende, blauwe gloed kwam onder de deur vandaan. Toen het verdween werd alles weer stil werd buiten.
“Waarom doe je altijd zo moeilijk? Laat Tom toch. Wat dan nog dat Sydnee het ook interessant vindt? Laat die kinderen hun hart toch volgen.”
“Ik heb ook helemaal niets aan jou! Waarom sta je altijd aan hun kant en niet aan de mijne?!”
“Ik wil alleen maar zeggen dat…”
“Je begrijpt het gewoon niet he? Ik…”

Sydnee was de woonkamer al uitgelopen en was op weg naar haar kamer. Wederom hadden haar ouders ruzie en waren ze haar spontaan vergeten. Ze wist donders goed waarom ze straf had, maar ze wist niet wat ze erger vond. De straf of haar ruziënde ouders. Het zou niet lang duren voor haar vader naar boven zou komen om haar te troosten. Zoals hij altijd deed. Ze keek weer in de spiegel en kwam tot de conclusie dat ze er niet uit zag. Ze begreep ook wel waarom haar moeder zo kwaad was. Het was belangrijk voor haar en Sydnee spijbelde als het ware. Ze was met Tom meegegaan. Ze zag hem al zo weinig sinds hij op de academie zat en als ze weer mocht kiezen tussen naar de kerk gaan en haar broer, dan zou ze zo weer voor Tom kiezen. Haar moeder kon het gewoon niet hebben dat haar zoon bij Starfleet ging. Hij koos voor de wetenschap en dat stond lijnrecht tegenover wat zij geloofde. Dat zou Sydnee zich later beter realiseren, maar nu nog niet.
Nu kwam haar vader haar troosten.
Laatst gewijzigd door mr_Vulcan op 17 apr 2007, 22:25, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
Afbeelding Commander Christopher T. Ryan
Executive officer: Uss Lagrange


Chrisopher liep door de steriele gangen van de Lagrange. Hij maakte de laatste paar dagen één keer per dag een ronde door het schip, om te kijken of er wat gebeurde maar ook om alles goed te leren kennen zodat hij straks alles precies wist. Natuurlijk had hij van te voren de schematics aandachtig bestudeerd, maar dat was nooit hetzelfde als in het echt. Op dit moment bevond hij zich op deck 25, waar zich vele science labs bevonden. Science was altijd iets geweest wat hij interessant had gevonden om over te lezen, maar niet om er zijn werk van te maken. Hij had vroeger nooit lang op dezelfde plek gewoond, om het jaar, als het al niet eerder was, ging hij samen met zijn ouders vaak weer naar een ander schip. Zijn ouders waren Science officers waardoor hij er op zich aardig wat van af wist, maar vanaf het moment dat hij spelletjes deed met andere kinderen wist hij dat hij bij het Command wou. Zelf de bevelen geven en zo min mogelijk bevelen van anderen volgen.

Toen hij voorbij het zoveelste Science lab kwam hoorde hij ineens stemmen.
‘Verrader!!’ klonk het gedempt door één van de muren.
‘Voel je je wel helemaal goed, kom eens…’ klonk een andere vrouwelijke stem.
‘Verrader, ik zou je moeten…’

Het geschreeuw van de ene vrouw leek uit het Science lab naast Christopher te komen en zonder te twijfelen liep hij naar binnen waar hij het tafereel aantrof. Voor hem stonden twee vrouwen in het Science lab. De ene vrouw had blond haar, de ander donker, de één was erg klein en gedrongen en de ander lang en slank. Eigenlijk waren het perfecte tegenstellingen.

‘Wat is hier aan de hand?’ zei Chrisopher terwijl hij zijn stem verhief om boven de kleine gedrongen vrouw uit te komen die de ander nog steeds uitmaakte voor verrader.

De kleine gedrongen vrouw draaide zich onmiddellijk om en keek hem met grote rood doordrongen ogen aan.
‘Oh Commander! Gelukkig u bent er, ik heb deze vrouw op heterdaad betrapt, ze is een spion, ze wil ons allemaal uitleveren, ze is een verrader… een Romulan!’ jammerde ze theatraal.
Oke…
De blonde vrouw wou wat zeggen maar Christopher gebaarde haar met zijn hand niet te spreken.
‘Heb je hier ook bewijs voor ensign…?’
‘Harrolds Commander, Josephine Harrolds, ik kwam binnen en betrapte deze Romulan op een inbreuk in het systeem, het had allemaal Romulan tekens.’ Ratelde ze aan een stuk door, haar ogen stonden nu nog groter dan zostraks.
‘Is dat waar lieutenant?’ vroeg Christopher nu aan de blonde vrouw, ensign Harrolds had bijna zeker iets onder de leden, misschien kwam het van de Tetryon straling, hij had van de Captain te horen gekregen dat ze daar aan blootstonden.
‘Commander wat denkt u wel niet?’ vroeg de lieutenant ontzet.
‘Waar was je mee bezig als ik vragen mag?’
‘Ik was bezig met een simulatie van de Romulan schild technologie.’
‘En ik neem aan dat daar Romulan tekens aan te pas komen?’
‘Inderdaad.’
Christopher draaide zich nu weer naar Ensign Harrolds toe.
‘Denk je niet dat je gewoon binnen kwam en deze mevrouw bezig zag met Romulan programma’s en een verkeerde conclusie trok?’
‘NEE COMMANDER!!!’ zei Harrolds nu hysterisch en ze liep op hem af.

Ze pakte Christopher aan zijn uniform vast, ze leek echt wanhopig.
‘U moet me geloven, ik heb het gezien!! Ze is een verra…’ Harrolds stopte ineens midden in haar zien en maakte een raar gebaar met haar gezicht, alsof haar iets dwars zat.

Voor Christopher door had wat er gebeurde was het al te laat, met wat een enorme kracht leek belande er een complete maaltijd op zijn uniform. En zakte Harrolds uitgeput op de grond.

De blonde lieutenant keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
Zelf stond hij daar en slaakte van binnen een diepe zucht.
Fantastisch, macaroni met kaas…
‘Christopher voor medical, ik denk dat ik een patiënt voor jullie heb die door Tetryon straling ziek is geworden, in Science lab #4, ze hallucineert ook.’
‘We zijn op onze weg.’ Klonk het even later.

Er vielen een aantal stukjes macaroni op de grond die aan Christophers uniform gebungeld hadden, hierdoor kon de blonde vrouw haar lach niet meer inhouden.

‘Sorry Commander, ik kan er niks aan doen.’
Christpher rolde met zijn ogen en krabde even achter zijn oor, hij voelde zich behoorlijk ongemakkelijk met een maaltijd macaroni op zijn uniform.
‘Het is al goed, het spijt mij dat ze je uitmaakte voor een spion lieutenant…?’
‘Jessalyn Myers sir.’
‘Christopher Ryan.’ Zei hij terwijl hij zijn hand uitstak.
‘Vind u het heel erg als ik uw hand op dit moment niet aanneem?’ vroeg ze met een kleine glimlach op haar gezicht. ‘Ik hou niet zo van gesmolten kaas.’
‘Dat licht er aan of je hem een andere keer wel aan wil nemen.’ Antwoordde Christopher met een lach terwijl hij zijn hand aan zijn broek afveegde ook al zat er niets op.
‘Bij een bord macaroni?’ spotte ze
‘Haha nu is het wel genoeg.’ Zei hij terwijl hij toch moest lachen. ‘Ik denk dat ik de komende tijd geen macaroni meer hoef, maar wat dacht je van een drankje in de mess, om van de schrik te bekomen.’
‘Alleen als ik trakteer, door mij heb je een extra maaltijd gekregen, ééntje waar u niet op zat te wachten.’
‘Vooruit dan maar.’ Terwijl hij dit zei had hij ineens weer door dat hij nog kamerarrest had en het dus niet mogelijk zou zijn om naar de mess te gaan. Als alles goed zou gaan zouden ze over ongeveer twee dagen bij de starbase aankomen, dan zou zijn kamerarrest over zijn.
‘Wat dacht je dan van over drie dagen, ik heb het namelijk nog erg druk voor we bij de starbase aankomen.’
‘Daar houd ik u aan.’ Zei Jessalyn met een glimlach.

Ondertussen kwam het medisch team binnen die naar Harrolds liep die zwakjes tegen een console in zichzelf zat te praten.
‘Verrader… ze zal ons verraden… ze is een verrader…’
‘Oke wij nemen het vanaf hier wel over Commander.’ Zei een man terwijl ze Harrolds op een brancard legden.
‘Dank je wel.’
Even later was het team weg en waren Jessalyn en Christopher nog over.
‘Ik denk dat ik me maar even ga opfrissen.’
Jessalyn knikte met een lach en draaide zich weer om en ging verder met haar werk.
Gesloten