Stargate SG-1 "Immoral Games"
Moderator: mr_Vulcan
-
Tactical_Cube
- Vice Admiral
- Berichten: 8488
- Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
- Locatie: Harlingen
Stargate SG-1 "Immoral Games"
Even voor de duidelijkheid, dit speelt zich af tussen 7.20 en 7.21 dus voor Lost City!!!
Hoofdstuk 1
“Cassie kun je me horen?” klonk een stem in de verte.
Cassandra draaide zich om en keek in dezelfde duisternis waar ze zonet ook al had gestaan, maar in de verte verscheen een vaag licht. Het was te ver weg om op te kunnen maken wat of wie het was maar de stem leek die van haar moeder te zijn, althans de vrouw die haar geadopteerd had nadat ze door SG-1, een speciaal team dat door de Stargate naar andere werelden reist, was gered van een verschrikkelijk lot onder het doen van de ex-systemlord Nirtii.
“Mam ben jij dat?” vroeg Cassandra voorzichtig.
“Cassie help me alsjeblieft.” Was het volgende wat in de dichte duisternis te horen was.
“Mama wacht op me!” Schreeuwde Cassandra toen ze zag dat het licht begon te dimmen en erheen begon te rennen.
Maar het leek er op dat hoe meer ze zich naar het licht voortbewoog des te sneller het licht leek te verdwijnen tot er uiteindelijk een complete duisternis overbleef. Voor Cassandra iets kon doen verdween de duisternis en in een flits bevond ze zich in een jungle, in de verte klonken geweerschoten en Jaffa staffweapons, een eindje verderop bevonden zich drie mensen. Een van deze mensen was haar adoptiemoeder Janet Frasier ze zat gehurkt naast een man van de Amerikaanse luchtmacht, naast hun stond een man genaamd Daniel Jackson met een camera in zijn hand, deze was gericht op de gewonde man die een boodschap probeerde in te spreken.
“Je gaat niet dood begrepen? Ik ben hier niet helemaal voor niets gekomen.” Zei Janet terwijl ze de man zijn gezicht beetpakte en hem recht in de ogen keek.
“Mama pas op!” schreeuwde Cassandra.
Ze wist wat er zou gebeuren net zoals ze wist dat er eigenlijk niks was dat ze kon doen, ze probeerde dichterbij te komen maar de afstand bleef hetzelfde.
“Blijf bij me soldaat!” was het laatste wat Janet ooit zou zeggen, een eindje verderop kwam een Jaffa uit de struiken gedoken, er klonk een schot en Janet werd volluit geraakt…
Cassandra schrok wakker en baadde in het zweet, ze bevond zich in de kamer in het huis waar ze de laatste aantal jaren gewoond had. Ze voelde de tranen achter haar ogen branden terwijl ze het glas water dat op haar nachtkastje stond beetpakte en een slok nam, dit was al de achtste keer dat ze dezelfde droom had gehad.
Het tweede deel van de droom was drie maanden geleden echt gebeurt, ze had zich op het moment dat haar moeder op een wereld vele lichtjaren verderop neergeschoten werd op school bevonden tijdens een les wiskunde. Anderhalf uur later was ze opgebeld door Samantha Carter, ze had haar verteld dat er iets ergs was gebeurd en dat ze op weg naar haar toe was, maar ze had al geweten dat er iets vreselijks was gebeurd.
Ze had het huis niet willen verlaten, ze wou bij zoveel mogelijk van haar moeder blijven en ze was al 18 jaar geweest. Sam was er mee akkoord gegaan zolang ze 3 keer per week samen aten en ze als er iets was onmiddellijk zou bellen. Het alleen zijn was erg wennen, ze hield het wel vol, maar nog steeds huilde ze zich “s avonds in slaap, voor Janet was vermoord was de bond tussen hun twee na een moeilijke tijd erg sterk geweest, alle tijd die Janet van haar werk vrij had brachten ze samen door, als ze nog geleefd had zouden ze op dit moment samen op vakantie zijn, de vakantie was al een half jaar van te voren gepland en beiden hadden ze er erg naar uit gekeken. Cassandra draaide zich om en bekeek de wekkerradio die ze op haar veertiende verjaardag gekregen had, het was nog maar drie uur in de ochtend, dus besloot ze weer proberen te slapen, ze had er niks aan als ze er de volgende dag als een zombie bij zou zitten.
“Cassie help me…”
***
Samantha Carter deed haar jas aan terwijl ze de sleutels van haar auto van de tafel afpakte.
“Pete ik ga naar mijn werk!” riep ze naar boven.
“Wacht even Sam je bent iets vergeten!” klonk het van boven.
Er kwam een man met donkerblond haar de trap afgesneld in een boxershort en een haastig aangetrokken overhemd waar de knopen vanaf misten. Pete was een politieagent en had een opdracht van het werk gecombineerd met een bezoekje aan zijn vriendin Samantha Carter.
Sam stond onderaan de trap nog steeds te wachten, haar korte blonde haren zaten even mooi als altijd en ze keek hem verwachten aan.
“Wat ben ik vergeten dan? Volgens mij heb ik alles bij me.”
“Je bent iets heel belangrijks vergeten, ik ben erg geschokt dat je er niet aan gedacht hebt.”
“Ik heb mijn spullen voor het werk bij me, ik heb al mijn kleren aan, wat ben ik dan vergeten?” vroeg Sam nu tamelijk nieuwschierig.
“Een lekkere natte afscheidszoen.” Zei Pete met een lach op zijn gezicht.
Samantha rolde met haar ogen en liep naar Pete toe.
“Mijn hemeltje meneer de politieman het spijt me zo, kun je me vergeven of moet ik naar de gevangenis?” zei Sam terwijl ze zo onschuldig mogelijk probeerde te kijken en haar lach probeerde in te houden.
“Nou mevrouw, het is een ernstige wetsovertreding maar ik denk dat we het deze keer wel bij een waarschuwing kunnen laten als u me nu een stevige zoen geeft.”
“Oh godzijdank agent.” Lachte Sam terwijl ze Pete een kus op de mond gaf.
Een minuut later stapte ze in haar zilverkleurige auto. Eenmaal bij Chayenne mountain, een geheime militaire basis in een berg aangekomen waar Stargate Command gevestigd zat, stond iemand haar al op de wachten.
“Is er iets aan de hand lieutenant?” vroeg Sam
“Majoor, Generaal Hammond verwacht U.”
“Bedankt.” Zei Sam terwijl ze de lift in stapte.
Hier in Chayenne mountain bevond zich een van de grootste geheimen die de mensheid kende, in deze faciliteit bevond zich een apparaat waarmee ze honderden misschien wel duizenden planeten mee konden bezoeken, ze noemden het de Stargate. Oorspronkelijk was de Stargate in het begin van de twintigste eeuw in Egypte gevonden, na een aantal expirimenten in de jaren “40, waarvan er eentje een man genaamd Ernest op een andere planeet deed stranden om een aantal jaren geleden door hun gered te worden, werd de Gate opgeborgen tot het zo”n goede 7 jaar geleden geactiveerd werd door een man genaamd Apophis. Apophis was een Goa”uld, een vijandig ras dat zich als parasieten door de hele melkweg had verspreidt en een dominante machtspositie had verworven, de Goa”uld waren parasieten die een menselijk lichaam nodig hadden om te overleven eenmaal in een menselijk lichaam namen ze het lichaam over. Sinds die tijd hadden ze allemaal teams samengesteld die naar andere planeten met een stargate reisden om andere mensen en andere levensvormen te ontmoeten en mogelijk technologie te bemachtigen wat kan helpen bij het beschermen van de aarde tegen alle mogelijke gevaren.
Het team van Samantha Carter zat al klaar om de bespreektafel toen ze de kamer binnen liep, aan het hoofd zat Generaal Hammond de baas van deze faciliteit, op de stoelen aan weerszijden zaten de drie overige teamleden van SG-1, Kolonel Jack O”Neill een man die misschien wat simplistisch overkwam maar een erg capabele officier was en al verschillende malen had laten zien wat hij waard was, hij was de leider van SG-1. Naast Jack zat een donkere man met een soort tatoeage op zijn voorhoofd, het was het teken van Apophis, Teal”c was een Jaffa, zijn soort werd door de Goa”uld als dragers gebruikt tot de symbioten volwassen zijn en zelf een lichaam konden overnemen, hij was 7 jaar geleden overgelopen naar de mensen die ook wel bekend stonden als de Tau”ri. De laatste maar zeker niet minst bekwame lid was Daniel Jackson, hij was een archeoloog die door een oudere vrouw, de vriendin van Ernest, de man die in de jaren 40 vermist raakte, in contact gekomen met het Stargate programma. Buiten het feit om dat hij vorig jaar was overleden, herrezen naar een hogere vorm van bestaan en uiteindelijk weer onder de mensen was terug gekomen was hij met veel belangrijke dingen bezig.
“Goedemorgen Majoor.” Zei Hammond
“Goedemorgen Generaal.” Antwoordde Samantha de sympathieke man terwijl ze plaatsnam naast Daniel.
“Nu we allemaal aanwezig zijn wil ik jullie op de hoogte stellen van recente ontwikkelingen op Lengara, nadat we de Naquadria mijnen veilig hadden gesteld en de planeet van vernietiging hebben behoed zijn de vredesprocessen erg goed verlopen, alle drie de grote naties gaan eindelijk wat beter met elkaar om en daardoor heeft er aardig wat informatiewisseling plaatsgevonden. Zo is er aan de attentie gekomen dat er in Endari een aantal jaren geleden ruines zijn gevonden van nog onbekende afkomst, ik wou graag dat jullie daar een kijkje namen om vast te stellen of het om ruines van enige waarde gaat.”
“Met alle respect sir.” Onderbrak Samantha Hammond. “Ik ben op dit moment nog druk bezig met het wapen tegen de supersoldaten van Annubis, ik ben er erg in gevorderd het wapen comptabel te maken met de P90, als alles goed gaat kunnen we ze binnenkort combineren, dus als u het niet erg vind ga ik daar liever mee verder.”
“Natuurlijk dat project heeft een hoge prioriteit, dan gaat de rest van jullie naar Lengara samen met luitenant Webber.” Zei Hammond.
“Succes sir.” Zei Sam een uur later toen het team op het punt stond te vertrekken.
“Bedankt Carter, tot binnenkort, ik hoop sneller dan later.” Antwoordde Jack
Samantha kon een glimlach niet onderdrukken, het was wel te zien dat Jack meer van missies met wat actie hield dan van de meer diplomatiek gerichte missies of zoals in deze instantie een onderzoeksmissie.
Terwijl Jack de vertrekruimte inliep voelde Sam een vreemd gevoel in haar buik, diep van binnen voelden beiden wat voor elkaar, maar ze wisten dat het niets kon worden zolang ze beiden hier werkten, maar dat maakte het er niet minder makkelijk op, hoewel ze nu een relatie met Pete had kon ze de gevoelens die ze voor Jack had niet zomaar op nul zetten.
In haar kamer aangekomen liep ze onmiddellijk naar de tafel waar het wapen lag wat zij en haar vader, Jacob, hadden ontwikkeld tegen de supersoldaten van de Goa”uld Anubis, op dit moment was hij de grootste bedreiging voor aarde, Anubis stond op het punt om alle machtige Goa”uld uit te schakelen en als dat hem zou lukken, waar het wel op leek, zou de machtspositie in de melkweg naar Anubis verschuiven.
Het wapen wat Sam en Jacob hadden gemaakt had effectief gebleken, maar nu was Samantha bezig om het wapen ook op de P90 te instaleren, op die manier zouden ze twee wapens in een hebben, als ze waar dan ook een supersoldaat zouden tegenkomen waren ze er op voor bereid.
Samantha was een echte wetenschapster, ze kon uren en uren met zulke dingen bezig zijn, als de rest van SG-1 tijdens hun vrije tijd ergens anders waren zat zij net zo graag gewoon op Cheyenne Mountain dingen te onderzoeken, ze was dan ook al een aantal keren door Jack gevraagd om mee te gaan vissen, tot nu toe had ze het aanbod altijd afgewezen omdat er interessantere dingen te doen waren, misschien zou ze ooit eens meegaan, maar de lol van vissen zag ze niet in en als ze Teal”c moest geloven was dat het ook niet.
“Als ik dat nou eens verbind met dat draadje, misschien dat het dan lukt…” zei Sam ongeveer een uur later tegen zichzelf.
Maar zodra ze het draadje verbond kreeg ze een schok, van schrik viel ze achterover en met haar achterste op de betonnen vloer.
“Ik zie dat sommige dingen nog steeds niet veranderd zijn.” Klonk een bekende stem achter haar.
En inderdaad het was Jonas Quin een wetenschapper van het tegenwoordige Lengara die een jaar lang bij het team had gehoord, nadat het er naar uit zag dat hij de mensen op zijn wereld eindelijk kon helpen vrede te brengen had hij besloten weer terug te gaan.
“Jonas wat doe jij hier?”
“Het is ook leuk om jou te zien Samantha.” Antwoordde hij.
“Sorry, tuurlijk vind ik het fantastisch je weer te zien, maar ik had het helemaal niet verwacht.”
“Ik dacht laat ik van de recente gebeurtenissen eens gebruik maken om een oude vriendin op te zoeken.”
“Zo oud ben ik nog niet.” Zei Samantha met een glimlach terwijl ze naar Jonas toeliep en ze elkaar even omhelsden.
“Weet je, ik zou vanmiddag met Cassandra naar een of andere jongensfilm in de bioscoop waar ze graag heen wou, waarom ga je niet met ons mee? Cassandra vind het vast niet erg, volgens mij vind ze jou wel leuk.”
“Had ze niet een vriendje dan.” Zei Jonas met een lach, Cassandra was jaren jonger dan hem en hij wist dat Sam het niet serieus meende.
“Nee je weet hoe die relaties van tegenwoordig zijn, de meeste duren een week of twee als het niet korter is, wat dat betreft was die van Cassandra nog aardig lang met een hele maand.”
“Ik vind het zo sterk van Cassie dat ze nog zo sterk is.” Zei Jonas die naar het verlies van haar moeder refereerde, ook hij was kapot geweest toen hij het nieuws hoorde dat Janet Frasier overleden was. Zonder Janet zou hij hier vandaag de dag niet staan, Janet had zijn leven meer dan eens gered en daar buitenom waren ze in het jaar dat hij hier op aarde verbleef goede vrienden geworden.
“Ik snap niet hoe ze het heeft gedaan, natuurlijk heeft ze het er nog steeds moeilijk mee, ik raak ook nog wel eens overstuur als ik in de ziekenzaal kom, je verwacht gewoon dat ze net als altijd op je staat te wachten. Het is gewoon zo vreemd dat ze er helemaal niet meer is.”
“Ik weet wat je bedoeld ook ik kan het soms even niet helemaal bevatten.”
Nadat ze samen nog wat hadden gegeten in de kantine later die middag waren Jonas en Sam in Sam”s auto naar het huis van Cassandra gereden, er was niemand door het raam in de woonkamer te zien dus waarschijnlijk zat Cassie op haar kamer. Jonas drukte op de bel terwijl Sam door het raampje in de deur keek om te zien of er iemand aan kwam lopen. Het duurde een paar minuten en nog een aantal keer bellen voor er eindelijk wat gebeurde, er kwam iemand de trap af gesneld met een handdoek op haar hoofd om haar haar heen gewikkeld.
Cassandra deed de deur open en keek verrast toen ze Jonas Quin zag staan.
“Jonas wat doe jij hier?”
“Hij kwam even langs vandaag, je vind het toch niet erg dat ik hem mee gevraagd heb naar de film.”
“Nee natuurlijk niet, het is juist leuk ik heb je al een tijd niet meer gezien alles goed?”
“Prima en met jou?”
“Ach je weet het wel, het gewoonlijke.” Antwoordde Cassie
Samantha keek er soms nog steeds van op, hoe volwassen Cassandra de laatste tijd geworden was, ze had zich natuurlijk ook erg moeten aanpassen. Aanvankelijk had Samantha liever gewild dat Cassandra tijdelijk ergens anders had gewoond bij bekende gezichten zoals bijvoorbeeld haar huis, maar ze had er op gestaan hier te blijven.
Ze gingen die namiddag naar de bioscoop waar ze een film zagen over een meisje dat verliefd werd op een jongen die ze niet kon krijgen, wat volgde was een standaard film over de jeugd met humor en seksistische grappen. Tijdens het kijken van de film had Sam zich even oud gevoeld en aan Jonas zijn gezicht te zien dacht ze dat hij min of meer hetzelfde dacht, Cassie leek de film echter leuk te vinden en dat was dan ook het belangrijkste. Na de film gingen ze weer terug naar het huis waar ze Chinees bestelden. Chinees was een van de favoriete dingen die Jonas at wanneer hij op aarde was, want dit hadden ze op zijn planeet niet, Sam had hem het recept mee gegeven maar volgens Jonas smaakte het daar nou eenmaal niet zo lekker als hier.
“Waarom blijven jullie hier vanavond niet logeren.” Zei Cassandra hoopvol toen Sam en Jonas hun jassen aan hadden gedaan.
Jonas keek Sam aan met een blik van, als jij het goed vind vind ik het goed.
“Waarom ook niet?” zei Sam spontaan terwijl ze haar jas weer terug hing op het haakje, op de kapstok hing ook nog een jas van Janet die ze 2 jaar geleden in de stad hadden gekocht tijdens een middagje shoppen. Het huis rook en zag er ook nog precies hetzelfde uit zoals het al jaren deed.
Alles in de keuken waar Janet en zij 2 jaar geleden Cassies verjaardag had gevierd voordat Cassandra de effecten zou ondergaan van de genetische manipulatie van de voormalige systemlord Nirtii stond nog op dezelfde plek. De schilderijen aan de muur hingen er ook nog steeds terwijl Sam zeker wist dat Cassandra het kleurige schilderij van een man die op een berg over een dal uitkeek altijd lelijk had gevonden toen Janet nog leefde.
Later die nacht droomde Cassandra weer, maar dit keer bevond ze zich niet in de donkere ruimte waar ze zich normaal bevond maar in de medische isolatiezaal van Cheyenne Mountain waar zijzelf destijds had gelegen. In het midden van de kamer stond een bed met een aantal computers ernaast. Cassie draaide zich om en bekeek de observatieruimte die aan de isolatiekamer grensde, door het raam was niemand te zien.
“Cassie kun je me horen?” klonk de stem van Janet, het klonk alsof ze ze door de intercom sprak.
“Mam waar ben je!?”
“Cassie help me alsjeblieft.”
“Mam hoe kan ik je nou helpen als ik niet weet waar je bent!”
Cassandra draaide in de wilde rondjes in de kamer om te kijken of ze haar moeder ergens zag, er was niets te zien tot er opeens een gestalte in de observatiekamer te zien was. Het glas besloeg onmiddellijk waardoor er niet op te maken viel wie er in de ruimte stond.
“Cassie je moet me helpen alsjeblieft ik….”
De zin werd onmiddellijk onderbroken door een luide knal, er viel iets tegen het beslagen raam van de observatie ruimte aan, het lichaam schoof langzaam schoof langzaam tegen het raam naar beneden waardoor er door bepaalde delen wat te zien was, toen het lichaam eenmaal beweegloos op de grond lag kon je als je goed keek het gezicht zien het was…
“Mama!” schreeuwde Cassie, ze bevond zich weer in haar slaapkamer de dekens lagen op de grond en het hoeslaken was weer nat van zweet.
De deur van de kamer ging open en Samantha kwam binnen gesneld.
“Cassie wat is er?” vroeg ze bezorgd terwijl ze naast de trillende Cassie ging zitten.
“Niks… niks, gewoon een nachtmerrie.”
“Droomde je over je moeder? Ik hoorde je haar naam schreeuwen.”
Cassie keek Samantha indringend aan, hoe dom zou het wel niet klinken als ze haar zou vertellen dat ze dacht dat haar moeder probeerde contact met haar te leggen. Ze was er zelf bij op de begrafenis het lichaam ligt in een kist begraven in de grond dus hoe zou ze ooit contact kunnen leggen?
“Ja ik heb wel vaker nachtmerries over mam.”
“Ik blijf nog wel even bij je zitten tot je weer in slaap valt oke?”
“Bedankt Sam.”
Hoofdstuk 2
George Hammond pakte een stuk brood en legde het op het aanrecht, buiten in de tuin waar zijn kleindochters af en toe aan het spelen waren was het nog helemaal leeg, het was dan overigens ook nog schemerig rond vijf uur in de ochtend. Voor de generaal was het vaak vroeg opstaan om zo vroeg mogelijk te beginnen met de belangrijkste zaken, vandaag stonden er weer een aantal missies op de planning en 2 daarvan gingen om belangrijke diplomatieke banden voor aarde. Na een paar boterhammen met rookvlees te hebben klaargemaakt liep hij naar de woonkamer en ging op de donkerbruine stoffen bank zitten, op dit moment had hij even geen zin om aan de eettafel te gaan zitten die aan de andere kant van de kamer stond omringd door 4 design stoelen die hem ooit eens waren aangeraden door een vrouwelijke collega. De tafel voor de bank lag bezaaid met papieren, de meeste gingen over aankomende vergaderingen en waren niet zo belangrijk aangezien George het niet vertrouwde deze papieren mee naar huis te nemen. In het verleden was wel eens gebleken dat plekken die je voor veilig aannam dat helemaal niet waren, een aantal jaren geleden waren zijn kleindochters door onbekende mannen in een zwarte auto opgehaald om hem uit Stargate Command te chanteren. Als het niet voor Jack O’Neill en Maybourne was geweest had hij nu ook thuis gezeten, maar dan had hij nu nog geslapen in plaats van zich klaar te maken voor het werk.
Binnenkort zouden er een aantal dingen gaan veranderen had Hammond te horen gekregen, de nieuwe president was een aantal dingen van plan maar wat dit precies was, was nog niet bekend. De president was een man die hij van vroeger kende toen ze allebei nog luitenanten waren geweest, beiden hadden ze het ver geschopt, de een als president wat verder.
Het was 10 over 5 toen George zijn auto instapte en zijn gebruikelijke rit naar de basis in Cheyenne Mountain begon, het duurde van zijn huis ongeveer zon 50 minuten om daar te komen, zoals gewoonlijk was het gebruikelijke beveiligingspersoneel al aanwezig, een aantal mensen die van de nachtdienst kwamen reden in de tegenovergestelde richting van Hammond. Na de auto op de gereserveerde plek te hebben geparkeerd, Generaal zijn had zo zijn voordelen, baande hij zich een weg naar zijn kantoor waar iemand met slecht nieuws op hem zat te wachten.
“Je maakt een grapje zeker kapitein.” Zei Hammond geschrokken toen de man in zijn kantoor het slechte nieuws had verteld.
“Ik wou dat het waar was Generaal, maar helaas hebben we luitenant Ashmore vanochtend dood aangetroffen in een van de laberatoria.”
George sloeg een hand over zijn gezicht en slaakte een diepe zucht.
“Wat is de doodsoorzaak?”
“Volgens de pathaloog anatoom een gebroken nek sir.”
“Is er enige kans dat het een ongeluk was?” Als dat niet zo was zou dat betekenen dat Ashmore vermoord was.
“Nee sir, de nek is op een manier gebroken dat alleen door uitoefening van brute kracht kan zijn ontstaan, het slachtoffer had geen verdedegingswonden dus dat betekent waarschijnlijk dat of hij zijn aanvaller niet zag aankomen of hij de aanvaller kende en dus vertrouwde.”
“Wat je daar suggereert bevalt me helemaal niet, wie van ons zou nou zoiets kunnen doen?”
“Sir ik weet dat we er niet over mogen praten maar we hebben al eens eerder met aliens te maken gehad die zich voordeden als ons.” Zei kapitein Reaves
“We gebruiken nog steeds het programma wat Majoor Carter heeft ontwikkeld om alle binnenkomende mensen te screenen.” Antwoordde Hammond hierop.
“Dat weet ik sir, ik wil alleen maar duidelijk maken dat dat systeem niet feilloos hoeft te zijn.”
“Bedankt Kapitein, u kunt gaan.”
Hammond ging met een zucht in zijn stoel zitten en pakte de rode telefoon die op zijn bureau stond op. Hij zou de nodige telefoontjes moeten plegen, deze zaak moest tot de bodem worden uitgezocht en daar waren speciale mensen voor nodig, mensen die de nodige dingen mochten weten en goed opgeleid waren, ze konden niet zomaar mensen van de politie binnen laten aangezien het Amerikaanse volk niks van de Stargate afwist. En dat was iets wat ze ook zo lang mogelijk zo moesten zien te houden.
wordt vervolgd....
Hoofdstuk 1
“Cassie kun je me horen?” klonk een stem in de verte.
Cassandra draaide zich om en keek in dezelfde duisternis waar ze zonet ook al had gestaan, maar in de verte verscheen een vaag licht. Het was te ver weg om op te kunnen maken wat of wie het was maar de stem leek die van haar moeder te zijn, althans de vrouw die haar geadopteerd had nadat ze door SG-1, een speciaal team dat door de Stargate naar andere werelden reist, was gered van een verschrikkelijk lot onder het doen van de ex-systemlord Nirtii.
“Mam ben jij dat?” vroeg Cassandra voorzichtig.
“Cassie help me alsjeblieft.” Was het volgende wat in de dichte duisternis te horen was.
“Mama wacht op me!” Schreeuwde Cassandra toen ze zag dat het licht begon te dimmen en erheen begon te rennen.
Maar het leek er op dat hoe meer ze zich naar het licht voortbewoog des te sneller het licht leek te verdwijnen tot er uiteindelijk een complete duisternis overbleef. Voor Cassandra iets kon doen verdween de duisternis en in een flits bevond ze zich in een jungle, in de verte klonken geweerschoten en Jaffa staffweapons, een eindje verderop bevonden zich drie mensen. Een van deze mensen was haar adoptiemoeder Janet Frasier ze zat gehurkt naast een man van de Amerikaanse luchtmacht, naast hun stond een man genaamd Daniel Jackson met een camera in zijn hand, deze was gericht op de gewonde man die een boodschap probeerde in te spreken.
“Je gaat niet dood begrepen? Ik ben hier niet helemaal voor niets gekomen.” Zei Janet terwijl ze de man zijn gezicht beetpakte en hem recht in de ogen keek.
“Mama pas op!” schreeuwde Cassandra.
Ze wist wat er zou gebeuren net zoals ze wist dat er eigenlijk niks was dat ze kon doen, ze probeerde dichterbij te komen maar de afstand bleef hetzelfde.
“Blijf bij me soldaat!” was het laatste wat Janet ooit zou zeggen, een eindje verderop kwam een Jaffa uit de struiken gedoken, er klonk een schot en Janet werd volluit geraakt…
Cassandra schrok wakker en baadde in het zweet, ze bevond zich in de kamer in het huis waar ze de laatste aantal jaren gewoond had. Ze voelde de tranen achter haar ogen branden terwijl ze het glas water dat op haar nachtkastje stond beetpakte en een slok nam, dit was al de achtste keer dat ze dezelfde droom had gehad.
Het tweede deel van de droom was drie maanden geleden echt gebeurt, ze had zich op het moment dat haar moeder op een wereld vele lichtjaren verderop neergeschoten werd op school bevonden tijdens een les wiskunde. Anderhalf uur later was ze opgebeld door Samantha Carter, ze had haar verteld dat er iets ergs was gebeurd en dat ze op weg naar haar toe was, maar ze had al geweten dat er iets vreselijks was gebeurd.
Ze had het huis niet willen verlaten, ze wou bij zoveel mogelijk van haar moeder blijven en ze was al 18 jaar geweest. Sam was er mee akkoord gegaan zolang ze 3 keer per week samen aten en ze als er iets was onmiddellijk zou bellen. Het alleen zijn was erg wennen, ze hield het wel vol, maar nog steeds huilde ze zich “s avonds in slaap, voor Janet was vermoord was de bond tussen hun twee na een moeilijke tijd erg sterk geweest, alle tijd die Janet van haar werk vrij had brachten ze samen door, als ze nog geleefd had zouden ze op dit moment samen op vakantie zijn, de vakantie was al een half jaar van te voren gepland en beiden hadden ze er erg naar uit gekeken. Cassandra draaide zich om en bekeek de wekkerradio die ze op haar veertiende verjaardag gekregen had, het was nog maar drie uur in de ochtend, dus besloot ze weer proberen te slapen, ze had er niks aan als ze er de volgende dag als een zombie bij zou zitten.
“Cassie help me…”
***
Samantha Carter deed haar jas aan terwijl ze de sleutels van haar auto van de tafel afpakte.
“Pete ik ga naar mijn werk!” riep ze naar boven.
“Wacht even Sam je bent iets vergeten!” klonk het van boven.
Er kwam een man met donkerblond haar de trap afgesneld in een boxershort en een haastig aangetrokken overhemd waar de knopen vanaf misten. Pete was een politieagent en had een opdracht van het werk gecombineerd met een bezoekje aan zijn vriendin Samantha Carter.
Sam stond onderaan de trap nog steeds te wachten, haar korte blonde haren zaten even mooi als altijd en ze keek hem verwachten aan.
“Wat ben ik vergeten dan? Volgens mij heb ik alles bij me.”
“Je bent iets heel belangrijks vergeten, ik ben erg geschokt dat je er niet aan gedacht hebt.”
“Ik heb mijn spullen voor het werk bij me, ik heb al mijn kleren aan, wat ben ik dan vergeten?” vroeg Sam nu tamelijk nieuwschierig.
“Een lekkere natte afscheidszoen.” Zei Pete met een lach op zijn gezicht.
Samantha rolde met haar ogen en liep naar Pete toe.
“Mijn hemeltje meneer de politieman het spijt me zo, kun je me vergeven of moet ik naar de gevangenis?” zei Sam terwijl ze zo onschuldig mogelijk probeerde te kijken en haar lach probeerde in te houden.
“Nou mevrouw, het is een ernstige wetsovertreding maar ik denk dat we het deze keer wel bij een waarschuwing kunnen laten als u me nu een stevige zoen geeft.”
“Oh godzijdank agent.” Lachte Sam terwijl ze Pete een kus op de mond gaf.
Een minuut later stapte ze in haar zilverkleurige auto. Eenmaal bij Chayenne mountain, een geheime militaire basis in een berg aangekomen waar Stargate Command gevestigd zat, stond iemand haar al op de wachten.
“Is er iets aan de hand lieutenant?” vroeg Sam
“Majoor, Generaal Hammond verwacht U.”
“Bedankt.” Zei Sam terwijl ze de lift in stapte.
Hier in Chayenne mountain bevond zich een van de grootste geheimen die de mensheid kende, in deze faciliteit bevond zich een apparaat waarmee ze honderden misschien wel duizenden planeten mee konden bezoeken, ze noemden het de Stargate. Oorspronkelijk was de Stargate in het begin van de twintigste eeuw in Egypte gevonden, na een aantal expirimenten in de jaren “40, waarvan er eentje een man genaamd Ernest op een andere planeet deed stranden om een aantal jaren geleden door hun gered te worden, werd de Gate opgeborgen tot het zo”n goede 7 jaar geleden geactiveerd werd door een man genaamd Apophis. Apophis was een Goa”uld, een vijandig ras dat zich als parasieten door de hele melkweg had verspreidt en een dominante machtspositie had verworven, de Goa”uld waren parasieten die een menselijk lichaam nodig hadden om te overleven eenmaal in een menselijk lichaam namen ze het lichaam over. Sinds die tijd hadden ze allemaal teams samengesteld die naar andere planeten met een stargate reisden om andere mensen en andere levensvormen te ontmoeten en mogelijk technologie te bemachtigen wat kan helpen bij het beschermen van de aarde tegen alle mogelijke gevaren.
Het team van Samantha Carter zat al klaar om de bespreektafel toen ze de kamer binnen liep, aan het hoofd zat Generaal Hammond de baas van deze faciliteit, op de stoelen aan weerszijden zaten de drie overige teamleden van SG-1, Kolonel Jack O”Neill een man die misschien wat simplistisch overkwam maar een erg capabele officier was en al verschillende malen had laten zien wat hij waard was, hij was de leider van SG-1. Naast Jack zat een donkere man met een soort tatoeage op zijn voorhoofd, het was het teken van Apophis, Teal”c was een Jaffa, zijn soort werd door de Goa”uld als dragers gebruikt tot de symbioten volwassen zijn en zelf een lichaam konden overnemen, hij was 7 jaar geleden overgelopen naar de mensen die ook wel bekend stonden als de Tau”ri. De laatste maar zeker niet minst bekwame lid was Daniel Jackson, hij was een archeoloog die door een oudere vrouw, de vriendin van Ernest, de man die in de jaren 40 vermist raakte, in contact gekomen met het Stargate programma. Buiten het feit om dat hij vorig jaar was overleden, herrezen naar een hogere vorm van bestaan en uiteindelijk weer onder de mensen was terug gekomen was hij met veel belangrijke dingen bezig.
“Goedemorgen Majoor.” Zei Hammond
“Goedemorgen Generaal.” Antwoordde Samantha de sympathieke man terwijl ze plaatsnam naast Daniel.
“Nu we allemaal aanwezig zijn wil ik jullie op de hoogte stellen van recente ontwikkelingen op Lengara, nadat we de Naquadria mijnen veilig hadden gesteld en de planeet van vernietiging hebben behoed zijn de vredesprocessen erg goed verlopen, alle drie de grote naties gaan eindelijk wat beter met elkaar om en daardoor heeft er aardig wat informatiewisseling plaatsgevonden. Zo is er aan de attentie gekomen dat er in Endari een aantal jaren geleden ruines zijn gevonden van nog onbekende afkomst, ik wou graag dat jullie daar een kijkje namen om vast te stellen of het om ruines van enige waarde gaat.”
“Met alle respect sir.” Onderbrak Samantha Hammond. “Ik ben op dit moment nog druk bezig met het wapen tegen de supersoldaten van Annubis, ik ben er erg in gevorderd het wapen comptabel te maken met de P90, als alles goed gaat kunnen we ze binnenkort combineren, dus als u het niet erg vind ga ik daar liever mee verder.”
“Natuurlijk dat project heeft een hoge prioriteit, dan gaat de rest van jullie naar Lengara samen met luitenant Webber.” Zei Hammond.
“Succes sir.” Zei Sam een uur later toen het team op het punt stond te vertrekken.
“Bedankt Carter, tot binnenkort, ik hoop sneller dan later.” Antwoordde Jack
Samantha kon een glimlach niet onderdrukken, het was wel te zien dat Jack meer van missies met wat actie hield dan van de meer diplomatiek gerichte missies of zoals in deze instantie een onderzoeksmissie.
Terwijl Jack de vertrekruimte inliep voelde Sam een vreemd gevoel in haar buik, diep van binnen voelden beiden wat voor elkaar, maar ze wisten dat het niets kon worden zolang ze beiden hier werkten, maar dat maakte het er niet minder makkelijk op, hoewel ze nu een relatie met Pete had kon ze de gevoelens die ze voor Jack had niet zomaar op nul zetten.
In haar kamer aangekomen liep ze onmiddellijk naar de tafel waar het wapen lag wat zij en haar vader, Jacob, hadden ontwikkeld tegen de supersoldaten van de Goa”uld Anubis, op dit moment was hij de grootste bedreiging voor aarde, Anubis stond op het punt om alle machtige Goa”uld uit te schakelen en als dat hem zou lukken, waar het wel op leek, zou de machtspositie in de melkweg naar Anubis verschuiven.
Het wapen wat Sam en Jacob hadden gemaakt had effectief gebleken, maar nu was Samantha bezig om het wapen ook op de P90 te instaleren, op die manier zouden ze twee wapens in een hebben, als ze waar dan ook een supersoldaat zouden tegenkomen waren ze er op voor bereid.
Samantha was een echte wetenschapster, ze kon uren en uren met zulke dingen bezig zijn, als de rest van SG-1 tijdens hun vrije tijd ergens anders waren zat zij net zo graag gewoon op Cheyenne Mountain dingen te onderzoeken, ze was dan ook al een aantal keren door Jack gevraagd om mee te gaan vissen, tot nu toe had ze het aanbod altijd afgewezen omdat er interessantere dingen te doen waren, misschien zou ze ooit eens meegaan, maar de lol van vissen zag ze niet in en als ze Teal”c moest geloven was dat het ook niet.
“Als ik dat nou eens verbind met dat draadje, misschien dat het dan lukt…” zei Sam ongeveer een uur later tegen zichzelf.
Maar zodra ze het draadje verbond kreeg ze een schok, van schrik viel ze achterover en met haar achterste op de betonnen vloer.
“Ik zie dat sommige dingen nog steeds niet veranderd zijn.” Klonk een bekende stem achter haar.
En inderdaad het was Jonas Quin een wetenschapper van het tegenwoordige Lengara die een jaar lang bij het team had gehoord, nadat het er naar uit zag dat hij de mensen op zijn wereld eindelijk kon helpen vrede te brengen had hij besloten weer terug te gaan.
“Jonas wat doe jij hier?”
“Het is ook leuk om jou te zien Samantha.” Antwoordde hij.
“Sorry, tuurlijk vind ik het fantastisch je weer te zien, maar ik had het helemaal niet verwacht.”
“Ik dacht laat ik van de recente gebeurtenissen eens gebruik maken om een oude vriendin op te zoeken.”
“Zo oud ben ik nog niet.” Zei Samantha met een glimlach terwijl ze naar Jonas toeliep en ze elkaar even omhelsden.
“Weet je, ik zou vanmiddag met Cassandra naar een of andere jongensfilm in de bioscoop waar ze graag heen wou, waarom ga je niet met ons mee? Cassandra vind het vast niet erg, volgens mij vind ze jou wel leuk.”
“Had ze niet een vriendje dan.” Zei Jonas met een lach, Cassandra was jaren jonger dan hem en hij wist dat Sam het niet serieus meende.
“Nee je weet hoe die relaties van tegenwoordig zijn, de meeste duren een week of twee als het niet korter is, wat dat betreft was die van Cassandra nog aardig lang met een hele maand.”
“Ik vind het zo sterk van Cassie dat ze nog zo sterk is.” Zei Jonas die naar het verlies van haar moeder refereerde, ook hij was kapot geweest toen hij het nieuws hoorde dat Janet Frasier overleden was. Zonder Janet zou hij hier vandaag de dag niet staan, Janet had zijn leven meer dan eens gered en daar buitenom waren ze in het jaar dat hij hier op aarde verbleef goede vrienden geworden.
“Ik snap niet hoe ze het heeft gedaan, natuurlijk heeft ze het er nog steeds moeilijk mee, ik raak ook nog wel eens overstuur als ik in de ziekenzaal kom, je verwacht gewoon dat ze net als altijd op je staat te wachten. Het is gewoon zo vreemd dat ze er helemaal niet meer is.”
“Ik weet wat je bedoeld ook ik kan het soms even niet helemaal bevatten.”
Nadat ze samen nog wat hadden gegeten in de kantine later die middag waren Jonas en Sam in Sam”s auto naar het huis van Cassandra gereden, er was niemand door het raam in de woonkamer te zien dus waarschijnlijk zat Cassie op haar kamer. Jonas drukte op de bel terwijl Sam door het raampje in de deur keek om te zien of er iemand aan kwam lopen. Het duurde een paar minuten en nog een aantal keer bellen voor er eindelijk wat gebeurde, er kwam iemand de trap af gesneld met een handdoek op haar hoofd om haar haar heen gewikkeld.
Cassandra deed de deur open en keek verrast toen ze Jonas Quin zag staan.
“Jonas wat doe jij hier?”
“Hij kwam even langs vandaag, je vind het toch niet erg dat ik hem mee gevraagd heb naar de film.”
“Nee natuurlijk niet, het is juist leuk ik heb je al een tijd niet meer gezien alles goed?”
“Prima en met jou?”
“Ach je weet het wel, het gewoonlijke.” Antwoordde Cassie
Samantha keek er soms nog steeds van op, hoe volwassen Cassandra de laatste tijd geworden was, ze had zich natuurlijk ook erg moeten aanpassen. Aanvankelijk had Samantha liever gewild dat Cassandra tijdelijk ergens anders had gewoond bij bekende gezichten zoals bijvoorbeeld haar huis, maar ze had er op gestaan hier te blijven.
Ze gingen die namiddag naar de bioscoop waar ze een film zagen over een meisje dat verliefd werd op een jongen die ze niet kon krijgen, wat volgde was een standaard film over de jeugd met humor en seksistische grappen. Tijdens het kijken van de film had Sam zich even oud gevoeld en aan Jonas zijn gezicht te zien dacht ze dat hij min of meer hetzelfde dacht, Cassie leek de film echter leuk te vinden en dat was dan ook het belangrijkste. Na de film gingen ze weer terug naar het huis waar ze Chinees bestelden. Chinees was een van de favoriete dingen die Jonas at wanneer hij op aarde was, want dit hadden ze op zijn planeet niet, Sam had hem het recept mee gegeven maar volgens Jonas smaakte het daar nou eenmaal niet zo lekker als hier.
“Waarom blijven jullie hier vanavond niet logeren.” Zei Cassandra hoopvol toen Sam en Jonas hun jassen aan hadden gedaan.
Jonas keek Sam aan met een blik van, als jij het goed vind vind ik het goed.
“Waarom ook niet?” zei Sam spontaan terwijl ze haar jas weer terug hing op het haakje, op de kapstok hing ook nog een jas van Janet die ze 2 jaar geleden in de stad hadden gekocht tijdens een middagje shoppen. Het huis rook en zag er ook nog precies hetzelfde uit zoals het al jaren deed.
Alles in de keuken waar Janet en zij 2 jaar geleden Cassies verjaardag had gevierd voordat Cassandra de effecten zou ondergaan van de genetische manipulatie van de voormalige systemlord Nirtii stond nog op dezelfde plek. De schilderijen aan de muur hingen er ook nog steeds terwijl Sam zeker wist dat Cassandra het kleurige schilderij van een man die op een berg over een dal uitkeek altijd lelijk had gevonden toen Janet nog leefde.
Later die nacht droomde Cassandra weer, maar dit keer bevond ze zich niet in de donkere ruimte waar ze zich normaal bevond maar in de medische isolatiezaal van Cheyenne Mountain waar zijzelf destijds had gelegen. In het midden van de kamer stond een bed met een aantal computers ernaast. Cassie draaide zich om en bekeek de observatieruimte die aan de isolatiekamer grensde, door het raam was niemand te zien.
“Cassie kun je me horen?” klonk de stem van Janet, het klonk alsof ze ze door de intercom sprak.
“Mam waar ben je!?”
“Cassie help me alsjeblieft.”
“Mam hoe kan ik je nou helpen als ik niet weet waar je bent!”
Cassandra draaide in de wilde rondjes in de kamer om te kijken of ze haar moeder ergens zag, er was niets te zien tot er opeens een gestalte in de observatiekamer te zien was. Het glas besloeg onmiddellijk waardoor er niet op te maken viel wie er in de ruimte stond.
“Cassie je moet me helpen alsjeblieft ik….”
De zin werd onmiddellijk onderbroken door een luide knal, er viel iets tegen het beslagen raam van de observatie ruimte aan, het lichaam schoof langzaam schoof langzaam tegen het raam naar beneden waardoor er door bepaalde delen wat te zien was, toen het lichaam eenmaal beweegloos op de grond lag kon je als je goed keek het gezicht zien het was…
“Mama!” schreeuwde Cassie, ze bevond zich weer in haar slaapkamer de dekens lagen op de grond en het hoeslaken was weer nat van zweet.
De deur van de kamer ging open en Samantha kwam binnen gesneld.
“Cassie wat is er?” vroeg ze bezorgd terwijl ze naast de trillende Cassie ging zitten.
“Niks… niks, gewoon een nachtmerrie.”
“Droomde je over je moeder? Ik hoorde je haar naam schreeuwen.”
Cassie keek Samantha indringend aan, hoe dom zou het wel niet klinken als ze haar zou vertellen dat ze dacht dat haar moeder probeerde contact met haar te leggen. Ze was er zelf bij op de begrafenis het lichaam ligt in een kist begraven in de grond dus hoe zou ze ooit contact kunnen leggen?
“Ja ik heb wel vaker nachtmerries over mam.”
“Ik blijf nog wel even bij je zitten tot je weer in slaap valt oke?”
“Bedankt Sam.”
Hoofdstuk 2
George Hammond pakte een stuk brood en legde het op het aanrecht, buiten in de tuin waar zijn kleindochters af en toe aan het spelen waren was het nog helemaal leeg, het was dan overigens ook nog schemerig rond vijf uur in de ochtend. Voor de generaal was het vaak vroeg opstaan om zo vroeg mogelijk te beginnen met de belangrijkste zaken, vandaag stonden er weer een aantal missies op de planning en 2 daarvan gingen om belangrijke diplomatieke banden voor aarde. Na een paar boterhammen met rookvlees te hebben klaargemaakt liep hij naar de woonkamer en ging op de donkerbruine stoffen bank zitten, op dit moment had hij even geen zin om aan de eettafel te gaan zitten die aan de andere kant van de kamer stond omringd door 4 design stoelen die hem ooit eens waren aangeraden door een vrouwelijke collega. De tafel voor de bank lag bezaaid met papieren, de meeste gingen over aankomende vergaderingen en waren niet zo belangrijk aangezien George het niet vertrouwde deze papieren mee naar huis te nemen. In het verleden was wel eens gebleken dat plekken die je voor veilig aannam dat helemaal niet waren, een aantal jaren geleden waren zijn kleindochters door onbekende mannen in een zwarte auto opgehaald om hem uit Stargate Command te chanteren. Als het niet voor Jack O’Neill en Maybourne was geweest had hij nu ook thuis gezeten, maar dan had hij nu nog geslapen in plaats van zich klaar te maken voor het werk.
Binnenkort zouden er een aantal dingen gaan veranderen had Hammond te horen gekregen, de nieuwe president was een aantal dingen van plan maar wat dit precies was, was nog niet bekend. De president was een man die hij van vroeger kende toen ze allebei nog luitenanten waren geweest, beiden hadden ze het ver geschopt, de een als president wat verder.
Het was 10 over 5 toen George zijn auto instapte en zijn gebruikelijke rit naar de basis in Cheyenne Mountain begon, het duurde van zijn huis ongeveer zon 50 minuten om daar te komen, zoals gewoonlijk was het gebruikelijke beveiligingspersoneel al aanwezig, een aantal mensen die van de nachtdienst kwamen reden in de tegenovergestelde richting van Hammond. Na de auto op de gereserveerde plek te hebben geparkeerd, Generaal zijn had zo zijn voordelen, baande hij zich een weg naar zijn kantoor waar iemand met slecht nieuws op hem zat te wachten.
“Je maakt een grapje zeker kapitein.” Zei Hammond geschrokken toen de man in zijn kantoor het slechte nieuws had verteld.
“Ik wou dat het waar was Generaal, maar helaas hebben we luitenant Ashmore vanochtend dood aangetroffen in een van de laberatoria.”
George sloeg een hand over zijn gezicht en slaakte een diepe zucht.
“Wat is de doodsoorzaak?”
“Volgens de pathaloog anatoom een gebroken nek sir.”
“Is er enige kans dat het een ongeluk was?” Als dat niet zo was zou dat betekenen dat Ashmore vermoord was.
“Nee sir, de nek is op een manier gebroken dat alleen door uitoefening van brute kracht kan zijn ontstaan, het slachtoffer had geen verdedegingswonden dus dat betekent waarschijnlijk dat of hij zijn aanvaller niet zag aankomen of hij de aanvaller kende en dus vertrouwde.”
“Wat je daar suggereert bevalt me helemaal niet, wie van ons zou nou zoiets kunnen doen?”
“Sir ik weet dat we er niet over mogen praten maar we hebben al eens eerder met aliens te maken gehad die zich voordeden als ons.” Zei kapitein Reaves
“We gebruiken nog steeds het programma wat Majoor Carter heeft ontwikkeld om alle binnenkomende mensen te screenen.” Antwoordde Hammond hierop.
“Dat weet ik sir, ik wil alleen maar duidelijk maken dat dat systeem niet feilloos hoeft te zijn.”
“Bedankt Kapitein, u kunt gaan.”
Hammond ging met een zucht in zijn stoel zitten en pakte de rode telefoon die op zijn bureau stond op. Hij zou de nodige telefoontjes moeten plegen, deze zaak moest tot de bodem worden uitgezocht en daar waren speciale mensen voor nodig, mensen die de nodige dingen mochten weten en goed opgeleid waren, ze konden niet zomaar mensen van de politie binnen laten aangezien het Amerikaanse volk niks van de Stargate afwist. En dat was iets wat ze ook zo lang mogelijk zo moesten zien te houden.
wordt vervolgd....
-
captain crash
- Administrator
- Berichten: 26503
- Lid geworden op: 02 jun 2002, 00:48
- Locatie: Nowhereland
- Contacteer:
-
Ace of Spades
- Fleet Admiral
- Berichten: 17638
- Lid geworden op: 29 mei 2004, 10:28
- Locatie: Prachtig Dellûf
-
Tactical_Cube
- Vice Admiral
- Berichten: 8488
- Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
- Locatie: Harlingen
