Detectivebureau Mitchell & Conrad
Moderator: mr_Vulcan
-
Galenfuinion
- Fleet Captain
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 01 okt 2002, 14:12
- Locatie: Bergen op Zoom
- Contacteer:
Detectivebureau Mitchell & Conrad
Wederom een hersenspinseltje van mij. Benieuwd wat jullie ervan vinden 
Synopsis
De gebroeders Hammett hebben samen het detectivebureau van hun overleden vader overgenomen. Mitchell werkt hier gedreven, Conrad doet het voor zijn broer. Zijn grote droom is nog altijd om de oceaan over te vliegen met zijn vrouw Katie. Door vele opgeloste zaken zijn ze inmiddels het meest bekende detectivebureau van het land. Maar Mitchell verliest zichzelf in het succes, en richt zich alleen op één enkele zaak. Conrad wordt tegen zijn zin in op elke zaak gestort, waardoor het aantal opgeloste zaken langzaam begint af te nemen. Centraal in deze serie staat de relatie tussen deze twee broers, die veel van elkaar houden, maar door een reeks onvermijdelijkheden lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Ze krijgen dan ook te maken met verdwijningen, overspel, fraude en een complot dat niet alleen de twee broers, maar de hele wereld zal veranderen...
In de volgende post de proloog.
Synopsis
De gebroeders Hammett hebben samen het detectivebureau van hun overleden vader overgenomen. Mitchell werkt hier gedreven, Conrad doet het voor zijn broer. Zijn grote droom is nog altijd om de oceaan over te vliegen met zijn vrouw Katie. Door vele opgeloste zaken zijn ze inmiddels het meest bekende detectivebureau van het land. Maar Mitchell verliest zichzelf in het succes, en richt zich alleen op één enkele zaak. Conrad wordt tegen zijn zin in op elke zaak gestort, waardoor het aantal opgeloste zaken langzaam begint af te nemen. Centraal in deze serie staat de relatie tussen deze twee broers, die veel van elkaar houden, maar door een reeks onvermijdelijkheden lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Ze krijgen dan ook te maken met verdwijningen, overspel, fraude en een complot dat niet alleen de twee broers, maar de hele wereld zal veranderen...
In de volgende post de proloog.
-
Galenfuinion
- Fleet Captain
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 01 okt 2002, 14:12
- Locatie: Bergen op Zoom
- Contacteer:
Detectivebureau
Mitchell & Conrad©2006
~Proloog~
Bent u iets of iemand kwijt?
Vermoedt u dat uw partner vreemdgaat?
Problemen met het verzamelen van bewijzen voor uw belastingformulier?
Wij lossen het voor u op!
Detectivebureau Mitchell & Conrad staat garant voor succesvolle onderzoeken. Reeds vele klanten gingen u voor! Bekroond met 4 sterren in de internationale PD-gids!
Bel 555-338328483!
De vrouw stond met de uitgescheurde krantenadvertentie in haar hand, twijfelend voor de deurdrempel. Op de oude, kastanjebruine deur zat een grote kras, alsof een kat naar binnen wilde. Ernaast hing een bordje, met een sticker erop. Op de sticker stonden de namen Mitchell & Conrad, ervoor stond het woord detectivebureau, alsof hier vroeger een andere detective zat. Voorzichtig opende ze de deur, die kraakte als een deur in een oude griezelfilm. Een stoffige houten trap leidde haar omhoog, waar ze enkel nog meer stof en nog een deur aantrof. Deze deur was echter helemaal van ondoorzichtig glas, en schoof vanzelf open op het moment dat ze de laatste trede nam. Een modern kantoor toonde zich aan haar. Haar twijfel was in één klap weggenomen.
‘Goedemiddag, hoe kan ik u van dienst zijn?’
Een vriendelijke vrouwenstem klonk vanachter haar. Een blonde, jonge vrouw, gekleed in een zwart topje en bijpassende rok, zat achter een stapel papier aan een bureau. De vrouw schrok ervan, terwijl ze afgeleid naar een volgende deur keek. Daarachter zullen ze zitten, dacht ze. Haar gedachten dwaalden verder af naar de vele verhalen die ze over de twee gehoord had.
‘Een droomteam, die twee broers voelen elkaar perfect aan’, hadden ze tegen haar gezegd. ‘Binnen twee dagen hadden ze mijn geld teruggevonden.’ De krantenkoppen spraken ook vol lof over de detectives. ‘Broers lossen wederom slepende zaak op’. Na een zacht kuchje van de secretaresse belandde ze weer met beide benen terug in het kantoor.
‘Pardon mevrouw, kan ik iets voor u doen?’
‘Ehm…ja.’ Ze stamelde wat. Ze was erg gespannen, en voelde zich opnieuw ongemakkelijk.
‘Ik kom voor de gebroeders Hammett.’ Ze bleef naar de deur kijken, en niet naar de secretaresse.
‘Dat kan. Ik zal even vragen of ze u nu kunnen ontvangen.’
De secretaresse reek naar de telefoon, en drukte de grote speakerknop in. Drie hoge tonen klonken door het kantoor. Een zware stem galmde door de ruimte.
‘Zeg het maar, Suzan.’
‘Er is hier een jongedame voor u, meneer Conrad.’
Enkele seconden stilte volgde.
‘Goed, laat haar maar binnen.’ De stem klonk niet erg opgewonden. Ze voelde zich weer steeds meer onzekerder worden. Deed ze hier wel verstandig aan? Het voelde allemaal heel gek en naargeestig.
‘U mag doorlopen hoor, mevrouw.’ De vrouw, die kennelijk Suzan heette, hief haar hand op richting de andere deur.
Langzaam stapte de vrouw naar de deur, die ze voorzichtig openduwde. Ze kneep even haar ogen dicht, bang voor wat ze te zien kreeg. Een fel licht scheen door het raam, recht tegenover de deur. Even snel als het kwam, was het echter weer weg. Een jongeman schoof een zongordijn naar beneden.
‘Sorry mevrouw, wij komen niet veel buiten, ziet u, daarom laten we de zon maar fel binnen.’
Toen zag ze het. Het kantoor had nog het meest weg van een aquarium. Alle buitenmuren waren volledig van glas, waardoor een prachtig uitzicht op de stad zichtbaar was. De man die het zonnescherm naar beneden deed, was inmiddels weer achter zijn bureau gaan zitten. De andere man, aan de andere kant van de kamer, keek niet eens op uit zijn krantje. ‘Anonieme terroristengroep slaat opnieuw toe’, las de grote zwarte kop op de voorpagina. Ze dacht even terug aan haar zus. Plots werd ze opgeschrikt door de man van het zonnescherm. Hij gaf haar vriendelijk een hand.
‘Goedemiddag, ik ben Conrad Hammett.’ Zijn vriendelijke lach stelde haar op haar gemak.
‘Goedendag, mijn naam is Karen. Ik heb een zaak voor u.’
‘Daar zijn wij voor, mevrouw. Kom, laat ons even gaan zitten.’ Hij gebaarde naar een bureau aan de andere kant van de kamer, leeg, en vermoedelijk dus van Conrad. Hij ging erachter zitten, en wees naar een op het eerste gezicht comfortabele leren stoel aan de andere kant van zijn bureau. Ze ging er voorzichtig in zitten, haar handen over haar benen wrijvend zodat haar rok niet te ver omhoog zou kruipen. Een bobbel stak in haar rug. Deze stoel was zo te voelen al jaren oud. Ongemakkelijk bewoog ze met haar rug van de bobbel.
‘Zegt u het maar, mevrouw, wat kunnen mijn broer en ik voor u doen?’ De man wreef zijn handen door elkaar.
Karen wist niet goed waar ze moest beginnen. Ze dacht er weer aan waarom ze hier was, en aan de onzekerheid die haar de laatste maanden slecht deed laten slapen. Ze besloot om het recht voor zijn raap te zeggen.
‘Ik denk dat mijn man me bedriegt.’ Als ze hier alleen al aan dacht, voelde ze de agressie weer opkomen. Ze wist dat ze het juist had.
‘U bedoelt…?’ De man praatte weifelend.
‘Ja, ik denk dat hij twee keer in de week met een ander wijf ligt te neuken.’ Ze schrok zelf van de manier waarop dit uit haar mond kwam.
‘Excuses, meneer, ik bedoelde…’ Conrad bleef echter heel rustig, en lachte voorzichtig.
‘Ik snap wat u bedoelt, mevrouw. Ik snap ook uw kwaadheid, ik heb het ook een keer meegemaakt. En voor wat het waard is, mijn broer Mitchell daar, is het ook overkomen.’
‘Sorry, hoor, maar ik kan er niet tegen. Ik weet het bijna zeker, maar kan hem gewoon niet betrappen.’
‘Daar hebben wij ervaring mee, mevrouw.’
Plots was ze niet te stoppen en begon ze alles tegen deze wildvreemde man te vertellen. Ze wilde eigenlijk hiermee stoppen, maar ze moest het gewoon kwijt na al die maanden stil te zijn geweest. Midden in haar verhaal onderbrak hij haar echter.
‘Sorry, mevrouw. Heeft u een vermoeden met wie hij het doet?’
‘Ja, met Sarah, een vriendin van vroeger.’
‘Vroeger?’, vroeg de man geïnteresseerd, duidelijk zoekend naar meer informatie.
‘Ja, vroeger. Na een ruzie spraken we elkaar nauwelijks meer. En nu werkt ze bij hem op de zaak, en moeten ze ‘toevallig’ twee keer in de week overwerken, waarna zijn kleren altijd helemaal gekreukt en…’
‘Rustig maar, mevrouw, ik snap het. We zullen ze op heterdaad betrappen. Ik zal u even uitleggen hoe onze procedure bij dit soort zaken is.’
Ze voelde zich weer wat rustiger worden, en besloot te luisteren.
‘We houden uw man in de gaten, en volgen hem naar verdachte plekken, bijvoorbeeld een hotel. We registreren wie er hier naar binnen gaan, en naar buiten komen. Dit doen we een aantal keer, en vervolgens doen we alle personen die we gefotografeerd hebben van elke locatie kruislings met elkaar vergelijken, zodat we kijken wie er vaak voorbij komt. De vermoedelijke minnares wordt dan ook in de gaten gehouden, waarna we ze samen op de plaat vast weten te leggen. Behalve als het niet waar is, natuurlijk.’
Ze werd heel even kwaad op de man.
‘Ik heb het niet onjuist, ik zie geen waanbeelden!’
‘Tuurlijk niet, mevrouw, maar iedereen is hier onschuldig tot anders is bewezen. Maar tuurlijk weten wij ook dat u dit niet zomaar verzint.’
Dit waren de juiste woorden die ze even moest horen.
‘Dank u, meneer.’
‘De hele procedure neemt ongeveer 2 tot 4 weken in beslag. Hierna sturen wij u de rekening. Wij rekenen u alleen de uren die we werkelijk in deze zaak hebben gestoken, en een starttarief van €250,- voor dit gesprek. Als er iets is, kunt u ons nog altijd opbellen voor vragen of informatie over ons onderzoek.’
‘Bedankt.’
‘Als u ons dan alleen nog een foto van uw man, en misschien ook van Sarah, kunt overhandigen. En daarna nemen we samen even de profielschets van uw man door. Hoe hij reageert in bepaalde situaties, functies op zijn werk enzo…’
‘Dat is goed. Ik heb hier zijn foto. Van Sarah heb ik alle foto’s inmiddels weggegooid, dat is alweer zolang geleden.’
‘Laat maar even zien, mevrouw.’
Een klein kwartiertje later sloot ze weer de deur achter zich dicht. Ze voelde zich opgelucht. Opgelucht dat het er eindelijk uit was. Opgelucht dat ze binnenkort eindelijk meer zekerheid had. Opgelucht dat ze binnenkort eindelijk van de leugens af was. Toen zag ze aan de overkant haar man staan…
©Copyrighted by Roberto, 2006
Mitchell & Conrad©2006
~Proloog~
Bent u iets of iemand kwijt?
Vermoedt u dat uw partner vreemdgaat?
Problemen met het verzamelen van bewijzen voor uw belastingformulier?
Wij lossen het voor u op!
Detectivebureau Mitchell & Conrad staat garant voor succesvolle onderzoeken. Reeds vele klanten gingen u voor! Bekroond met 4 sterren in de internationale PD-gids!
Bel 555-338328483!
De vrouw stond met de uitgescheurde krantenadvertentie in haar hand, twijfelend voor de deurdrempel. Op de oude, kastanjebruine deur zat een grote kras, alsof een kat naar binnen wilde. Ernaast hing een bordje, met een sticker erop. Op de sticker stonden de namen Mitchell & Conrad, ervoor stond het woord detectivebureau, alsof hier vroeger een andere detective zat. Voorzichtig opende ze de deur, die kraakte als een deur in een oude griezelfilm. Een stoffige houten trap leidde haar omhoog, waar ze enkel nog meer stof en nog een deur aantrof. Deze deur was echter helemaal van ondoorzichtig glas, en schoof vanzelf open op het moment dat ze de laatste trede nam. Een modern kantoor toonde zich aan haar. Haar twijfel was in één klap weggenomen.
‘Goedemiddag, hoe kan ik u van dienst zijn?’
Een vriendelijke vrouwenstem klonk vanachter haar. Een blonde, jonge vrouw, gekleed in een zwart topje en bijpassende rok, zat achter een stapel papier aan een bureau. De vrouw schrok ervan, terwijl ze afgeleid naar een volgende deur keek. Daarachter zullen ze zitten, dacht ze. Haar gedachten dwaalden verder af naar de vele verhalen die ze over de twee gehoord had.
‘Een droomteam, die twee broers voelen elkaar perfect aan’, hadden ze tegen haar gezegd. ‘Binnen twee dagen hadden ze mijn geld teruggevonden.’ De krantenkoppen spraken ook vol lof over de detectives. ‘Broers lossen wederom slepende zaak op’. Na een zacht kuchje van de secretaresse belandde ze weer met beide benen terug in het kantoor.
‘Pardon mevrouw, kan ik iets voor u doen?’
‘Ehm…ja.’ Ze stamelde wat. Ze was erg gespannen, en voelde zich opnieuw ongemakkelijk.
‘Ik kom voor de gebroeders Hammett.’ Ze bleef naar de deur kijken, en niet naar de secretaresse.
‘Dat kan. Ik zal even vragen of ze u nu kunnen ontvangen.’
De secretaresse reek naar de telefoon, en drukte de grote speakerknop in. Drie hoge tonen klonken door het kantoor. Een zware stem galmde door de ruimte.
‘Zeg het maar, Suzan.’
‘Er is hier een jongedame voor u, meneer Conrad.’
Enkele seconden stilte volgde.
‘Goed, laat haar maar binnen.’ De stem klonk niet erg opgewonden. Ze voelde zich weer steeds meer onzekerder worden. Deed ze hier wel verstandig aan? Het voelde allemaal heel gek en naargeestig.
‘U mag doorlopen hoor, mevrouw.’ De vrouw, die kennelijk Suzan heette, hief haar hand op richting de andere deur.
Langzaam stapte de vrouw naar de deur, die ze voorzichtig openduwde. Ze kneep even haar ogen dicht, bang voor wat ze te zien kreeg. Een fel licht scheen door het raam, recht tegenover de deur. Even snel als het kwam, was het echter weer weg. Een jongeman schoof een zongordijn naar beneden.
‘Sorry mevrouw, wij komen niet veel buiten, ziet u, daarom laten we de zon maar fel binnen.’
Toen zag ze het. Het kantoor had nog het meest weg van een aquarium. Alle buitenmuren waren volledig van glas, waardoor een prachtig uitzicht op de stad zichtbaar was. De man die het zonnescherm naar beneden deed, was inmiddels weer achter zijn bureau gaan zitten. De andere man, aan de andere kant van de kamer, keek niet eens op uit zijn krantje. ‘Anonieme terroristengroep slaat opnieuw toe’, las de grote zwarte kop op de voorpagina. Ze dacht even terug aan haar zus. Plots werd ze opgeschrikt door de man van het zonnescherm. Hij gaf haar vriendelijk een hand.
‘Goedemiddag, ik ben Conrad Hammett.’ Zijn vriendelijke lach stelde haar op haar gemak.
‘Goedendag, mijn naam is Karen. Ik heb een zaak voor u.’
‘Daar zijn wij voor, mevrouw. Kom, laat ons even gaan zitten.’ Hij gebaarde naar een bureau aan de andere kant van de kamer, leeg, en vermoedelijk dus van Conrad. Hij ging erachter zitten, en wees naar een op het eerste gezicht comfortabele leren stoel aan de andere kant van zijn bureau. Ze ging er voorzichtig in zitten, haar handen over haar benen wrijvend zodat haar rok niet te ver omhoog zou kruipen. Een bobbel stak in haar rug. Deze stoel was zo te voelen al jaren oud. Ongemakkelijk bewoog ze met haar rug van de bobbel.
‘Zegt u het maar, mevrouw, wat kunnen mijn broer en ik voor u doen?’ De man wreef zijn handen door elkaar.
Karen wist niet goed waar ze moest beginnen. Ze dacht er weer aan waarom ze hier was, en aan de onzekerheid die haar de laatste maanden slecht deed laten slapen. Ze besloot om het recht voor zijn raap te zeggen.
‘Ik denk dat mijn man me bedriegt.’ Als ze hier alleen al aan dacht, voelde ze de agressie weer opkomen. Ze wist dat ze het juist had.
‘U bedoelt…?’ De man praatte weifelend.
‘Ja, ik denk dat hij twee keer in de week met een ander wijf ligt te neuken.’ Ze schrok zelf van de manier waarop dit uit haar mond kwam.
‘Excuses, meneer, ik bedoelde…’ Conrad bleef echter heel rustig, en lachte voorzichtig.
‘Ik snap wat u bedoelt, mevrouw. Ik snap ook uw kwaadheid, ik heb het ook een keer meegemaakt. En voor wat het waard is, mijn broer Mitchell daar, is het ook overkomen.’
‘Sorry, hoor, maar ik kan er niet tegen. Ik weet het bijna zeker, maar kan hem gewoon niet betrappen.’
‘Daar hebben wij ervaring mee, mevrouw.’
Plots was ze niet te stoppen en begon ze alles tegen deze wildvreemde man te vertellen. Ze wilde eigenlijk hiermee stoppen, maar ze moest het gewoon kwijt na al die maanden stil te zijn geweest. Midden in haar verhaal onderbrak hij haar echter.
‘Sorry, mevrouw. Heeft u een vermoeden met wie hij het doet?’
‘Ja, met Sarah, een vriendin van vroeger.’
‘Vroeger?’, vroeg de man geïnteresseerd, duidelijk zoekend naar meer informatie.
‘Ja, vroeger. Na een ruzie spraken we elkaar nauwelijks meer. En nu werkt ze bij hem op de zaak, en moeten ze ‘toevallig’ twee keer in de week overwerken, waarna zijn kleren altijd helemaal gekreukt en…’
‘Rustig maar, mevrouw, ik snap het. We zullen ze op heterdaad betrappen. Ik zal u even uitleggen hoe onze procedure bij dit soort zaken is.’
Ze voelde zich weer wat rustiger worden, en besloot te luisteren.
‘We houden uw man in de gaten, en volgen hem naar verdachte plekken, bijvoorbeeld een hotel. We registreren wie er hier naar binnen gaan, en naar buiten komen. Dit doen we een aantal keer, en vervolgens doen we alle personen die we gefotografeerd hebben van elke locatie kruislings met elkaar vergelijken, zodat we kijken wie er vaak voorbij komt. De vermoedelijke minnares wordt dan ook in de gaten gehouden, waarna we ze samen op de plaat vast weten te leggen. Behalve als het niet waar is, natuurlijk.’
Ze werd heel even kwaad op de man.
‘Ik heb het niet onjuist, ik zie geen waanbeelden!’
‘Tuurlijk niet, mevrouw, maar iedereen is hier onschuldig tot anders is bewezen. Maar tuurlijk weten wij ook dat u dit niet zomaar verzint.’
Dit waren de juiste woorden die ze even moest horen.
‘Dank u, meneer.’
‘De hele procedure neemt ongeveer 2 tot 4 weken in beslag. Hierna sturen wij u de rekening. Wij rekenen u alleen de uren die we werkelijk in deze zaak hebben gestoken, en een starttarief van €250,- voor dit gesprek. Als er iets is, kunt u ons nog altijd opbellen voor vragen of informatie over ons onderzoek.’
‘Bedankt.’
‘Als u ons dan alleen nog een foto van uw man, en misschien ook van Sarah, kunt overhandigen. En daarna nemen we samen even de profielschets van uw man door. Hoe hij reageert in bepaalde situaties, functies op zijn werk enzo…’
‘Dat is goed. Ik heb hier zijn foto. Van Sarah heb ik alle foto’s inmiddels weggegooid, dat is alweer zolang geleden.’
‘Laat maar even zien, mevrouw.’
Een klein kwartiertje later sloot ze weer de deur achter zich dicht. Ze voelde zich opgelucht. Opgelucht dat het er eindelijk uit was. Opgelucht dat ze binnenkort eindelijk meer zekerheid had. Opgelucht dat ze binnenkort eindelijk van de leugens af was. Toen zag ze aan de overkant haar man staan…
©Copyrighted by Roberto, 2006