HazardTeam: A New Frountier
Moderator: mr_Vulcan
-
SCC Dauntless
- Commander
- Berichten: 1416
- Lid geworden op: 16 jun 2004, 17:38
- Locatie: Hoofddorp
- Contacteer:
HazardTeam: A New Frountier
Proloog
De sterren schoten voorbij aan het duistere gezicht van Xander Helgury. Hij stond voor de uitkijkpoort van zijn eigen privé hut aan boord de USS Defender. Het schip was op weg naar haar thuishaven, het station Terok Noir aan de duistere zijde van de planeet Mars. Het station zelf was een soort groot fietswiel in de ruimte, tenminste die vorm had het.
De Defender was onderweg van de planeet Xenobas terug naar huis. Xander zuchten terwijl hij over het paarsachtige tapijt richting zijn bed liep. Hij moest weer het team, zijn team, achterlaten. De raad gezeten op Xenobas wilde niks van het elite team wat Xander had getraind, zonder hun toestemming. Het team had weliswaar alles veilig gesteld en was daarna verslagen maar het was hen toch bijna gelukt. Ze waren verder gekomen dan die Mariniers. Xander stampte woest met zijn vuist op de tafel en liep langzaam richting zijn eigen bed. Het was gemaakt van essenhout met aluminium accenten. De overtrek toonde het familiewapen van zijn familie.
Xander had een eigenaardige eigenschap, de laatste avond aanboord een schip sliep hij altijd in uniform. Het was misschien bijgeloof maar die avonden gebeurde meestal de eerste dingen. Xander ging liggen. "Computer lichten uit" sprak hij duidelijk.
Xander zijn dromen waren gevuld met angst"Alfa, bravo aanvals patroon delta 1. Gamma, Epsilon. Aanvals linie 3" De grote Delta stond in een tent in het midden van het slagveld. Hij zag de slag op zijn netvlieg door zijn tactische oog display, een vinding van zichzelf. Hij noemde het een TED. Een adjudant kwam de tent binnen. "Overste, de Philianen trekken zich terug"
Xander schrok op van een geluid. oAo Brug aan Bevelvoeders oAo Xander wachtte met antwoord geven. Hij stond op en liep naar de voedselreplictor. "Koffie, zwart" Een dampende mok verscheen. oAo Bevelvoerder, wat is er nachtdienst oAo oAo We naderen het station meneer oAo
Xander ritste net zijn overjas dicht toen hij de kleine brug van de Defender opliep. Het schip was een jager uit de Petit klasse, nooit gemaakt voor comfort maar voor missie's. Tijdens gevechtssimulaties trok ze zichzelf bijna uit elkaar toen haar motoren op volle kracht getest werden. Om het simpel te zeggen, ze heeft teveel vermogen en teveel wapens voor een schip van haar grote.
Xander keek de kleine brug rond. Zijn vaste stuurvrouw zat achter haar panaal bij het kijkscherm. "Stuur, schakel de materie reactor uit, stuwers achteruit 1/3" Met een hydrolisch gesis koppelde het kleine maar machtige schip aan op aanmeerpoort 4, thuis..
Langzaam opende de gekartelde ronde luchtsluisdeuren van aanmeerpoort 4. Major Sabrina Necrue stond Xander op te wachten. Toen hij door de poort liep kreeg hij een gevoel van thuiskomst. "Welkom thuis meneer" sprak ze terwijl ze naast hem liep op weg naar de lift die hen naar Coördinatie zou brengen.
Xander stapte uit de lift en liep naar zijn eigen plek, een groot panaal met drie stoelen erachter. Eentje voor de bevelvoerder, de eerste officier en de tweede officier. Hij ging zitten."MAJOR RAPPORT" galmde zijn stem door het vertrek.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ondertussen op de aarde lagen vier kinderen, nee jongeren, op spierwitte ziekenhuisbedden. Een daarvan bewoog zich voorzichtig en bovenal pijnlijk. De vier waren gewond en meer dood dan levend gevonden in de duinen van de badplaats Zandvoort.
Kreunend kwam de eerste bij, een jonge vrouw met kastanje bruin haar en een gezicht als een snoepje. "HELP!" schreeuwde ze. Verbaasd keek ze om zich heen toen ze zich in een ziekenhuis bevond. Snel, te snel, stond ze op. Ze wankelde en hield zich vast aan het bed.
Ze liep naar de jongen toe op het bed naast haar. Ze kuste hem op zijn mond, een kreun ontsnapte aan de jongen met zwart haar. Hij opende zijn ogen. "Goedemorgen schat" zo sprak hij terwijl hij met zijn ogen knipperde om alles in zich op te nemen. Het meisje kroop bij hem op bed en streelde door zijn haren en op zijn buik. De aanrakingen van zijn vriendin op zijn blote huid lieten hem, ondanks zijn verwondingen, niet bepaalde onberoerd. "Wat is er gebeurt?"vroeg hij. "Geen idee"
De deur opende en de twee stopte in hun streelspelletje. Een jolige verpleegster kwam binnen. "Ah, jullie zijn wakker!" schreeuwde ze richting de twee.
Ze liep verder de afdeling op en bekeek de status van de andere twee op de afdeling aan de hand van de monitor. Het waren ook een jongen en een meisje. Het meisje had haar blonde haar in een lange vlecht over haar linkerschouder en de jongen had een gezicht met sproeten.
De verpleegster liep naar de twee die wakker waren toe terwijl ze een blik van afkeur wierp op hoe de twee erbij lagen. Het meisje, luistert naar de naam Shareia keek op haar nachtkastje en schrok. "mevrouw" vroeg ze terwijl ze naar de verpleegster toeliep. "bij onze persoonlijke spullen zaten daar ook parels en een soort telefoons tussen." De verpleegster liep zwijgend naar een kast toe. Ze opende de kast. "Dit hebben we bij jullie en op jullie gevonden." Op de middelste plank lagen 16 gekleurde scherven en een soort telefoon met een barst in een scherm aan de buitenkant. Er naast lagen 4 A-vormige emblemen, deze waren nog intact.
Het meisje keek ernaar met tranen in haar ogen. Dit was dus echt het einde.....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Xander had zijn briefing gehad en was nu naar zijn kantoor annex werkkamer gegaan. Hij draaide zijn stoel naar de patrijspoort en keek naar de sterren die daar aan de hemel stonden. Eeuwen lang was de mens gefascineerd geweest door diezelfde hemel en nu kon men er doorheen reizen. Het was een machtige gedachte als je er over nadacht. Iets wat Xander frequent deed. "Computer open namenlijst HazardTeam onderleiding van Delta" bromde hij. De computer bralde een bevestiging en de namenlijst verscheen op de bureaudisplay van Xander. Hij keek erna en zuchten. Hij miste iedereen van het team. "Geef foto's weer" blafte hij. De computer bralde weer iets en Xander nam zich voor om de boordwerktuigkundige dienst een andere stem te laten instaleren.
Hij bekeek de foto's en een aantal tranen branden achter zijn ogen.
oAo Coördinatie aan bevelvoerder oAo Xander schrok op uit zijn eigen gedachtes. oAo JA oAo blafte bij door de intercom heen. oAo ik krijg geen contact uit de vier krachtparels meneer oAo Xander stroomde zijn werkkamer uit in enkel zijn ondershirt. Een blauw wezen met oren en ogen op steeltjes moest het ontgelden. "HOE KAN DIT!" schreeuwde hij in het linker oor. Het wezen wende zijn oor af. "Een storing in communicatie met de kristallen of parels kan betekenen dat de gebruiker dood is of dat de kristallen of parels stuk zijn" Xander ademde zwaar. "Dood had ik gevoeld" gromde hij terwijl hij schuldig richting het wezen keek. oAo Xander aan Defender, maak het schip klaar voor vertrek oAo
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Iedereen was nu wakker en ze keken verschrikt naar hun voormalige krachtparels. “Hoe moet het nu verder?” vroeg de blonde jongen. “Geen idee Martin” antwoorden Shareia. De andere twee keken elkaar aan en schudde hun hoofd. Hun gezicht brak boekdelen, iedereen was het er over eens. Dit was het einde van het team.
Verdrietig zaten de vier op hun kamer. Ze streken over de A-vormige emblemen. Iedereen van hen had er een in hun eigen kleur. Er waren twee goud kleurige, deze waren van Shareia en haar vriendje Conrad. Er was een blauw en die had Jennifer in haar handen. Het blonde meisje. De laatste, een rode, was voor Martin. De kleuren hadden allemaal een betekenis maar op dit moment was het een herinnering aan iets wat niet meer was. Shareia stond op. “Kom op mensen, wat zou Xander zeggen als hij ons zo zag?” Shareia keek de groep aan. Martin keek Conrad en Jennifer aan, als laatste kreeg Shareia een blik. Hij nam het woord. “Xander zou ons 25 rondjes laten rennen met bepakking en de zwaartekracht op 10% meer” Er klonk een zacht gelach in de groep. Shareia knikte Martin toe en zag ook de gezichten iets opklaren. “We hebben dan misschien onze krachten niet meer, maar we zijn en blijven het HAZARDTEAM! For ever” Iedereen legde zijn hand op die van Shareia.
De volgende dag werd het oude hazardteam naar huis gestuurd. Dus ontslagen uit het ziekenhuis. De emblemen droegen zijn op hun kleding. Ze spraken af om die altijd bij zich te houden. Shareia en Conrad zouden gaan proberen de communicator, die soort telefoon, te maken. Ze wenste iedereen succes en gingen iedereen hun eigen weg naar huis. Hopend dat ze elkaar zouden zien op school…..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Xander kwam in grote haast de kleine maar compacte brug van de Petit klasse jager oprennen. Zijn vaste stuurvrouw Enrisca zat al op haar vaste plek.
Ze keek het wapenarsenaal van het schip na, ze was naast stuurvrouw ook hoofd tactisch tot een ander iemand aangewezen werd. De Defender had redelijk wat tanden, vier torpedowerpers aan de voorkant, twee aan de achterkant. Puls phased energie wapens. Afgekort Puls-phasers.
Xander ging zitten. “Verwijder aankoppelklemmen, stuwers achteruit 1/3 snelheid. Sublicht motoren op stations dienst. Begin met opstarten van de materie reactor. Meng genoeg Chroneton deeltjes voor een tijdreis naar 2005” De stuurvrouw en de boordwerktuigkundige knikte Xander toe.
De Defender lag op koers, Xander genoot van een kop koffie. “Meneer” de boordwerktuigkundige kwam naast hem staan. “Chroneton deeltjes op juiste sterkte.” Xander knikte. “Stuur, tijdcoördinatie 2-0-0-5-0-9-1-1, ruimte coördinaten 0-0-1, 0-0-2” Enrisca knikte en de Defender haar neus draaide in de juiste richting. De blauw gekleurde opening gloeide op en een bundel van fel licht verscheen, het vormde een Ellipsvormig gat in de reële ruimte, de Defender, met opgetrokken schilden, voer en langzaam doorheen. De schilden lichte blauw op toen deze in aanraking kwamen met de Chroneton deeltjes.
De sterren schoten voorbij aan het duistere gezicht van Xander Helgury. Hij stond voor de uitkijkpoort van zijn eigen privé hut aan boord de USS Defender. Het schip was op weg naar haar thuishaven, het station Terok Noir aan de duistere zijde van de planeet Mars. Het station zelf was een soort groot fietswiel in de ruimte, tenminste die vorm had het.
De Defender was onderweg van de planeet Xenobas terug naar huis. Xander zuchten terwijl hij over het paarsachtige tapijt richting zijn bed liep. Hij moest weer het team, zijn team, achterlaten. De raad gezeten op Xenobas wilde niks van het elite team wat Xander had getraind, zonder hun toestemming. Het team had weliswaar alles veilig gesteld en was daarna verslagen maar het was hen toch bijna gelukt. Ze waren verder gekomen dan die Mariniers. Xander stampte woest met zijn vuist op de tafel en liep langzaam richting zijn eigen bed. Het was gemaakt van essenhout met aluminium accenten. De overtrek toonde het familiewapen van zijn familie.
Xander had een eigenaardige eigenschap, de laatste avond aanboord een schip sliep hij altijd in uniform. Het was misschien bijgeloof maar die avonden gebeurde meestal de eerste dingen. Xander ging liggen. "Computer lichten uit" sprak hij duidelijk.
Xander zijn dromen waren gevuld met angst"Alfa, bravo aanvals patroon delta 1. Gamma, Epsilon. Aanvals linie 3" De grote Delta stond in een tent in het midden van het slagveld. Hij zag de slag op zijn netvlieg door zijn tactische oog display, een vinding van zichzelf. Hij noemde het een TED. Een adjudant kwam de tent binnen. "Overste, de Philianen trekken zich terug"
Xander schrok op van een geluid. oAo Brug aan Bevelvoeders oAo Xander wachtte met antwoord geven. Hij stond op en liep naar de voedselreplictor. "Koffie, zwart" Een dampende mok verscheen. oAo Bevelvoerder, wat is er nachtdienst oAo oAo We naderen het station meneer oAo
Xander ritste net zijn overjas dicht toen hij de kleine brug van de Defender opliep. Het schip was een jager uit de Petit klasse, nooit gemaakt voor comfort maar voor missie's. Tijdens gevechtssimulaties trok ze zichzelf bijna uit elkaar toen haar motoren op volle kracht getest werden. Om het simpel te zeggen, ze heeft teveel vermogen en teveel wapens voor een schip van haar grote.
Xander keek de kleine brug rond. Zijn vaste stuurvrouw zat achter haar panaal bij het kijkscherm. "Stuur, schakel de materie reactor uit, stuwers achteruit 1/3" Met een hydrolisch gesis koppelde het kleine maar machtige schip aan op aanmeerpoort 4, thuis..
Langzaam opende de gekartelde ronde luchtsluisdeuren van aanmeerpoort 4. Major Sabrina Necrue stond Xander op te wachten. Toen hij door de poort liep kreeg hij een gevoel van thuiskomst. "Welkom thuis meneer" sprak ze terwijl ze naast hem liep op weg naar de lift die hen naar Coördinatie zou brengen.
Xander stapte uit de lift en liep naar zijn eigen plek, een groot panaal met drie stoelen erachter. Eentje voor de bevelvoerder, de eerste officier en de tweede officier. Hij ging zitten."MAJOR RAPPORT" galmde zijn stem door het vertrek.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ondertussen op de aarde lagen vier kinderen, nee jongeren, op spierwitte ziekenhuisbedden. Een daarvan bewoog zich voorzichtig en bovenal pijnlijk. De vier waren gewond en meer dood dan levend gevonden in de duinen van de badplaats Zandvoort.
Kreunend kwam de eerste bij, een jonge vrouw met kastanje bruin haar en een gezicht als een snoepje. "HELP!" schreeuwde ze. Verbaasd keek ze om zich heen toen ze zich in een ziekenhuis bevond. Snel, te snel, stond ze op. Ze wankelde en hield zich vast aan het bed.
Ze liep naar de jongen toe op het bed naast haar. Ze kuste hem op zijn mond, een kreun ontsnapte aan de jongen met zwart haar. Hij opende zijn ogen. "Goedemorgen schat" zo sprak hij terwijl hij met zijn ogen knipperde om alles in zich op te nemen. Het meisje kroop bij hem op bed en streelde door zijn haren en op zijn buik. De aanrakingen van zijn vriendin op zijn blote huid lieten hem, ondanks zijn verwondingen, niet bepaalde onberoerd. "Wat is er gebeurt?"vroeg hij. "Geen idee"
De deur opende en de twee stopte in hun streelspelletje. Een jolige verpleegster kwam binnen. "Ah, jullie zijn wakker!" schreeuwde ze richting de twee.
Ze liep verder de afdeling op en bekeek de status van de andere twee op de afdeling aan de hand van de monitor. Het waren ook een jongen en een meisje. Het meisje had haar blonde haar in een lange vlecht over haar linkerschouder en de jongen had een gezicht met sproeten.
De verpleegster liep naar de twee die wakker waren toe terwijl ze een blik van afkeur wierp op hoe de twee erbij lagen. Het meisje, luistert naar de naam Shareia keek op haar nachtkastje en schrok. "mevrouw" vroeg ze terwijl ze naar de verpleegster toeliep. "bij onze persoonlijke spullen zaten daar ook parels en een soort telefoons tussen." De verpleegster liep zwijgend naar een kast toe. Ze opende de kast. "Dit hebben we bij jullie en op jullie gevonden." Op de middelste plank lagen 16 gekleurde scherven en een soort telefoon met een barst in een scherm aan de buitenkant. Er naast lagen 4 A-vormige emblemen, deze waren nog intact.
Het meisje keek ernaar met tranen in haar ogen. Dit was dus echt het einde.....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Xander had zijn briefing gehad en was nu naar zijn kantoor annex werkkamer gegaan. Hij draaide zijn stoel naar de patrijspoort en keek naar de sterren die daar aan de hemel stonden. Eeuwen lang was de mens gefascineerd geweest door diezelfde hemel en nu kon men er doorheen reizen. Het was een machtige gedachte als je er over nadacht. Iets wat Xander frequent deed. "Computer open namenlijst HazardTeam onderleiding van Delta" bromde hij. De computer bralde een bevestiging en de namenlijst verscheen op de bureaudisplay van Xander. Hij keek erna en zuchten. Hij miste iedereen van het team. "Geef foto's weer" blafte hij. De computer bralde weer iets en Xander nam zich voor om de boordwerktuigkundige dienst een andere stem te laten instaleren.
Hij bekeek de foto's en een aantal tranen branden achter zijn ogen.
oAo Coördinatie aan bevelvoerder oAo Xander schrok op uit zijn eigen gedachtes. oAo JA oAo blafte bij door de intercom heen. oAo ik krijg geen contact uit de vier krachtparels meneer oAo Xander stroomde zijn werkkamer uit in enkel zijn ondershirt. Een blauw wezen met oren en ogen op steeltjes moest het ontgelden. "HOE KAN DIT!" schreeuwde hij in het linker oor. Het wezen wende zijn oor af. "Een storing in communicatie met de kristallen of parels kan betekenen dat de gebruiker dood is of dat de kristallen of parels stuk zijn" Xander ademde zwaar. "Dood had ik gevoeld" gromde hij terwijl hij schuldig richting het wezen keek. oAo Xander aan Defender, maak het schip klaar voor vertrek oAo
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Iedereen was nu wakker en ze keken verschrikt naar hun voormalige krachtparels. “Hoe moet het nu verder?” vroeg de blonde jongen. “Geen idee Martin” antwoorden Shareia. De andere twee keken elkaar aan en schudde hun hoofd. Hun gezicht brak boekdelen, iedereen was het er over eens. Dit was het einde van het team.
Verdrietig zaten de vier op hun kamer. Ze streken over de A-vormige emblemen. Iedereen van hen had er een in hun eigen kleur. Er waren twee goud kleurige, deze waren van Shareia en haar vriendje Conrad. Er was een blauw en die had Jennifer in haar handen. Het blonde meisje. De laatste, een rode, was voor Martin. De kleuren hadden allemaal een betekenis maar op dit moment was het een herinnering aan iets wat niet meer was. Shareia stond op. “Kom op mensen, wat zou Xander zeggen als hij ons zo zag?” Shareia keek de groep aan. Martin keek Conrad en Jennifer aan, als laatste kreeg Shareia een blik. Hij nam het woord. “Xander zou ons 25 rondjes laten rennen met bepakking en de zwaartekracht op 10% meer” Er klonk een zacht gelach in de groep. Shareia knikte Martin toe en zag ook de gezichten iets opklaren. “We hebben dan misschien onze krachten niet meer, maar we zijn en blijven het HAZARDTEAM! For ever” Iedereen legde zijn hand op die van Shareia.
De volgende dag werd het oude hazardteam naar huis gestuurd. Dus ontslagen uit het ziekenhuis. De emblemen droegen zijn op hun kleding. Ze spraken af om die altijd bij zich te houden. Shareia en Conrad zouden gaan proberen de communicator, die soort telefoon, te maken. Ze wenste iedereen succes en gingen iedereen hun eigen weg naar huis. Hopend dat ze elkaar zouden zien op school…..
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Xander kwam in grote haast de kleine maar compacte brug van de Petit klasse jager oprennen. Zijn vaste stuurvrouw Enrisca zat al op haar vaste plek.
Ze keek het wapenarsenaal van het schip na, ze was naast stuurvrouw ook hoofd tactisch tot een ander iemand aangewezen werd. De Defender had redelijk wat tanden, vier torpedowerpers aan de voorkant, twee aan de achterkant. Puls phased energie wapens. Afgekort Puls-phasers.
Xander ging zitten. “Verwijder aankoppelklemmen, stuwers achteruit 1/3 snelheid. Sublicht motoren op stations dienst. Begin met opstarten van de materie reactor. Meng genoeg Chroneton deeltjes voor een tijdreis naar 2005” De stuurvrouw en de boordwerktuigkundige knikte Xander toe.
De Defender lag op koers, Xander genoot van een kop koffie. “Meneer” de boordwerktuigkundige kwam naast hem staan. “Chroneton deeltjes op juiste sterkte.” Xander knikte. “Stuur, tijdcoördinatie 2-0-0-5-0-9-1-1, ruimte coördinaten 0-0-1, 0-0-2” Enrisca knikte en de Defender haar neus draaide in de juiste richting. De blauw gekleurde opening gloeide op en een bundel van fel licht verscheen, het vormde een Ellipsvormig gat in de reële ruimte, de Defender, met opgetrokken schilden, voer en langzaam doorheen. De schilden lichte blauw op toen deze in aanraking kwamen met de Chroneton deeltjes.
-
SCC Dauntless
- Commander
- Berichten: 1416
- Lid geworden op: 16 jun 2004, 17:38
- Locatie: Hoofddorp
- Contacteer:
Wat vooraf ging:
Om te weten waarom Xander en ook de ‘oud’ teamleden zo verdrietig zijn moeten we toch echt een stukje terug in de tijd om die geschiedenis te leren kennen..
Xander Helgury, een briljante bevelvoerder in het oorspronkelijke HazardTeam van Kevin van Leeuwen en Dennis.
Kevin stierf toen het team net een jaar bij elkaar was. Xander was de enige met de noodzakelijke leiders kwaliteiten om het team weer te leiden. Het werd een team van mensen van het station want de rest van de mensen vertrokken naar hun eigen tijd.
Een nieuwe dreiging deed zich voor, de Ichartianen kwamen op bezoek. Dennis, inmiddels een oude man, rekruteerde 5 tieners met pit en onder leiding van die goede Delta gingen zij op pad om het heelal en hun tijd veilig te stellen. De dreiging werd redelijk makkelijk afgewent en het team werd ontbonden door Xander.
De raad, gehuisd op Xenobas begon Terok Noir als basis te gebruiken voor diplomaten en andere hoogwaardigheidsbekleders.
Xander werd bevelvoerder van dit nieuwe station, de oude basis Empoke Nor werd gesloopt, de materialen die vrijkwamen werden gebruikt om de Defender te bouwen. Deze zou al beschermschip voor het station dienen.
Xander begon het schip ook voor ontdekking te gebruiken, op een van zijn expedities kwam hij een Sjamaan tegen die hem een verhaal vertelde over vijf helden in glimmend pantser met bovenmenselijke tolerantie en uithoudingsvermogen. Xander, geïntrigeerd door dit alles begon onderzoek te doen naar dit alles en vond nog geen 2 maanden later 4 parels en vijf kristallen die voldeden aan de beschrijvingen van de Sjamaan en de oude stukken.
De Ruimte werd veiliger en de meeste militaire installaties werden omgebouwd tot onderzoeksstations of woonstations. Hellaas werd het geen jaar later weer duidelijk in wat voor wereld iedereen leeft. Het station genaamd Uitpost 9 werd aangevallen en vernietigd. Hierbij vond de verloofde van Xander de dood. Deze indringers, genaamd de Philianen, werden door de raad als een dreiging gezien. Een beroep werd gedaan op Xander en zijn team.
Gewapend met hun nieuw gevonden krachten trok het team ten strijde en won aanvankelijk. Hellaas sloeg het aanvallende leger hard terug, het team werd verslagen en naar huis geteleporteerd. De rest is geschreven.
De raad wilde niks meer van het team weten, het had gefaald.
We hervinden onze vrienden weer een jaar na de tijdreis door Xander beschreven in de proloog………
Om te weten waarom Xander en ook de ‘oud’ teamleden zo verdrietig zijn moeten we toch echt een stukje terug in de tijd om die geschiedenis te leren kennen..
Xander Helgury, een briljante bevelvoerder in het oorspronkelijke HazardTeam van Kevin van Leeuwen en Dennis.
Kevin stierf toen het team net een jaar bij elkaar was. Xander was de enige met de noodzakelijke leiders kwaliteiten om het team weer te leiden. Het werd een team van mensen van het station want de rest van de mensen vertrokken naar hun eigen tijd.
Een nieuwe dreiging deed zich voor, de Ichartianen kwamen op bezoek. Dennis, inmiddels een oude man, rekruteerde 5 tieners met pit en onder leiding van die goede Delta gingen zij op pad om het heelal en hun tijd veilig te stellen. De dreiging werd redelijk makkelijk afgewent en het team werd ontbonden door Xander.
De raad, gehuisd op Xenobas begon Terok Noir als basis te gebruiken voor diplomaten en andere hoogwaardigheidsbekleders.
Xander werd bevelvoerder van dit nieuwe station, de oude basis Empoke Nor werd gesloopt, de materialen die vrijkwamen werden gebruikt om de Defender te bouwen. Deze zou al beschermschip voor het station dienen.
Xander begon het schip ook voor ontdekking te gebruiken, op een van zijn expedities kwam hij een Sjamaan tegen die hem een verhaal vertelde over vijf helden in glimmend pantser met bovenmenselijke tolerantie en uithoudingsvermogen. Xander, geïntrigeerd door dit alles begon onderzoek te doen naar dit alles en vond nog geen 2 maanden later 4 parels en vijf kristallen die voldeden aan de beschrijvingen van de Sjamaan en de oude stukken.
De Ruimte werd veiliger en de meeste militaire installaties werden omgebouwd tot onderzoeksstations of woonstations. Hellaas werd het geen jaar later weer duidelijk in wat voor wereld iedereen leeft. Het station genaamd Uitpost 9 werd aangevallen en vernietigd. Hierbij vond de verloofde van Xander de dood. Deze indringers, genaamd de Philianen, werden door de raad als een dreiging gezien. Een beroep werd gedaan op Xander en zijn team.
Gewapend met hun nieuw gevonden krachten trok het team ten strijde en won aanvankelijk. Hellaas sloeg het aanvallende leger hard terug, het team werd verslagen en naar huis geteleporteerd. De rest is geschreven.
De raad wilde niks meer van het team weten, het had gefaald.
We hervinden onze vrienden weer een jaar na de tijdreis door Xander beschreven in de proloog………
-
SCC Dauntless
- Commander
- Berichten: 1416
- Lid geworden op: 16 jun 2004, 17:38
- Locatie: Hoofddorp
- Contacteer:
Hoofdstuk I; A New Change
De USS Defender lag in een baan rond de planeet Xenobas. Dit was het centrum van de holding voor de alliantie van verenigde planeten. De bemanning van deze jager uit de Petit klasse was niet aanboord, zij genoten van een klein beetje verlof op de planeet oppervlakte. Haar bevelvoerder en ontwerper Xander Helgury stond voor de zoveelste keer binnen een jaar een betoog te houden voor de raad.
"Heren en Dame, u hebt het team nodig. De Philianen rukken steeds verder op. Ze zijn nu al doorgedrongen tot sector 98. De Terraanse sector kan de volgende zijn evenals deze sector. Wanneer zij controle hebben over Terraan of over sector 001 zijn ze oppermachtig." Een met vele lintjes behangen man nam het woord. "Meneer Helgury, u krijgt geen toestemming om het 'HazardTeam' weer bij elkaar te brengen. Dat team heeft misschien goed gewerkt toen het nodig was. Maar deze dreiging kunnen we aan." Xander beukte met zijn vuist op tafel en stond op. "Admiraal, dit is onzin! dit kunnen we niet aan. Dat heeft u gezien. Ze zijn tot sector 98 gekomen. De Terraanse sector kan binnen een maand, misschien wel twee weken gevallen zijn." Een vrouwelijke admiraal met kastanje bruin met vuurrode accenten keek de woedende bevelvoerder aan. “Xander, dit is niks voor jouw team. Ze komen uit het verleden. Ze weten niks van hoe alles hier werkt.” Xander was gaan zitten, hij had wel verwacht dat zij weer zou gaan spreken. “Admiraal met alle respect, u praat onzin. Juist vanwege het gegeven feit dat zij uit het verleden komen geeft hun iets unieks. Een andere kijk.” Xander voelde zich nog altijd niet thuis in die grote raadszaal. Omringt door muurschilderingen van de grootste der federatie en andere helden. Op een zwarte plek had Xander zijn eigen portret gehangen, maar die was door Endro 5 weggehaald. Xander schudde zijn hoofd. De raad fluisterde met elkaar. “Overste Helgury, u krijgt toestemming om het team te halen, u krijgt TWEE! weken meer niet. Als wij het team niet goed genoeg bevinden dan ontbinden we het en strippen u van uw rang.” Xander salueerde en mompelde onverstaanbaar. “Arrogante strepen”
Langzaam kwam de bemanning weer aanboord van de klein compacte jager de USS Defender. Xander zat op zijn eigen stoel aanboord het schip. Het paarse tapijt eromheen sierde de brug van dit schip. Het was echt zijn schip, hij had haar ontworpen. Xander zei wel eens dat de vibraties van het schip voelde als zijn eigen hartslag.
Xander draaide zijn stoel een kwartslag en tapte wat in op zijn linkerarmpaneel. Opeens kleurde de brug rood met donkere schaduwen. De coördinatie officier draaide zich naar Xander toe. “De bemanning is aanboord meneer, uw orders?” Xander draaide zich naar voren en sprak toen met een duidelijke stem: “Stuur, breek parkeerbaan, start tijdmengsel.”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De vier jongeren die wij voor de proloog al ontmoet hadden zien wij nu weer. Zij hebben hun eigen leven weer opgepakt. De emblemen van Xander droegen zij op hun schooltassen. Elk in hun eigen kleur.
Wij zien hen weer op de derde dinsdag in september, zij volgen nu het twee uur van in totaal drie uur wiskunde per dag, dit onder de strenge leiding van de heer Moermansh. De leraar, altijd in een zwart streepjes pak met een wit shirt en een grijze of op feestdagen blauwe das, stond voor de klas en begon met het opsommen van de feiten over de stelling van Phytagoras. De docent was er zo eentje die altijd feiten opsomde en nooit iets deed om er voor te zorgen dat les een beetje leuk was voor de leerlingen.
Achter in de klas vinden wij vier mensen die wij kennen. Shareia, Conrad, Jennifer en Martin. De vier ‘oud’ HazardTeam leden. Ook zij zijn druk aan het pennen tot een belsignaal door de stilte snijdt. De docent kijkt direct naar de oorsprong van het verstorende geluid. Het signaal herhaalde zich een aantal keer, het leek op het geluid van een oude Nokia die een sms binnen kreeg.
“ERUIT!” schreeuwde hij en legde zijn krijtje neer en trok zijn colbert recht.
De vier hadden die intentie totaal niet. Shareia klap de communicator open. oAo HazardTeam oAo oAo Team, form up. De Defender ligt in een baan rond de planeet oAo bulderde de stem van Delta door het luidspreker gedeelte. Shareia keek haar team leden aan. “We gaan” sprak ze resoluut.
Ze stonden op maar de weg werd verspert door de leraar. “Dames en heren, TELFOON INLEVEREN!”brulde hij. “Nee” sprak Shareia veel dapperder dan zij zich voelde. De leraar keek haar aan. Niemand had ooit het lef gehad om hem tegen te spreken. “Nu jonge dame dan wordt de straf mild.” Shareia schudde haar hoofd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kapitein in de ruimte Xander Helgury voelde zich hier niet thuis, hij bevond zich in de aula van de Violet High School. Hij had net 5 minuten geleden contact opgenomen met zijn team, waar bleven ze!?! Xander vond het genoeg en klapte een klein plat apparaat open. Zodra deze geactiveerd werd vormde het een infrarood link naar zijn Tactische Oog Display (TED) Xander reikte achter zijn linker oor en de TED verscheen. Hij zag de scan resultaten en volgde deze op tot hij bij het lokaal van het team kwam.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Shareia stond nog steeds met haar armen in haar zij tegenover de heer Moermansh. Ze hoopte dat iemand haar bij zou gaan staan, deze strijd kon ze niet winnen. Er klonk een doffe bonk en de deur viel naar binnen los van de sponning. Xander stapte het lokaal binnen. “Sorry voor de rommel, ik ben dit soort deuren niet meer gewent, Idiote 21ste eeuwse techniek.” Hij keek rond en zag Shareia staan met de leraar voor haar. “Meneer, u belemmerd een les” sprak de heer Moermash tegen Xander, die de stem herkende. Shareia keek Xander hoopvol aan. “U belemmerd iets anders” sprak Xander rustig en met zijn rechterhand gebaarde hij dat het team op hun emblemen moesten drukken. Iedereen deed dit ook behalve Shareia. Toen zag Xander het, de leraar had haar embleem. “wilt u mijn dochter dat embleem direct terug geven.” De leraar keek naar Shareia en toen naar Xander. “UW wat! Hè waar zijn de andere.” Hij liet het embleem los en Shareia pakte haar kans, ze pakte het embleem en drukte erop, net als Xander. Tegelijk dematerialiseerde zij en lieten een verbijsterde leraar en klas achter.
De transportkamer van de USS Defender was net als de rest van het schip functioneel en klein. Maar het was wel geschikt voor de taak. Xander en Shareia materialiseerde tegelijk en Xander keek haar aan. “Fijne vent” gromde hij met een glimlach. Shareia knikte en Xander liep naar de brug, op de voet gevolgd door Shareia.
Het schip lag verhult in een parkeerbaan rond de aarde. De vele satellieten zorgde voor vele koerscorrecties en dus was er weinig slaap voor de vaste stuurvrouw van het schip. Enrisca Yilos, een vrouw die al 5 levens had gehad. Dankzij een techniek van haar eigen volk, de Thilianen, konden de geheugen emgramman van mensen overgezet worden naar andere. Zo kon iemand in theorie oneindig doorleven.
Nu zat ze niet achter het stuur, ze zat op de zwart leren CO-stoel en keek de brug rond. Het was rood met donkere schaduwen. Ze knikte toen Xander de brug op kwam en ging zitten op haar plek. “Enrisca, we gaan weer”
De Defender lag op koers, Xander genoot van een kop koffie die hem gebracht was door Shareia. “Dankjewel”fluisterde zij. “Meneer” de boordwerktuigkundige kwam naast hem staan. “Chroneton deeltjes op juiste sterkte.” Xander knikte. “Stuur, tijdcoördinatie 2-1-0-9-0-9-2-5, ruimte coördinaten 0-5-9, 0-0-3” Enrisca knikte en de Defender haar neus draaide in de juiste richting. De blauw gekleurde opening gloeide op en een bundel van fel licht verscheen, het vormde een ellipsvormig gat in de reële ruimte, de Defender, met opgetrokken schilden, voer en langzaam doorheen. De schilden lichte blauw op toen deze in aanraking kwamen met de Chroneton deeltjes.
De ellips verscheen ook weer dicht bij het station. Xander ging verzitten en knikte Enrisca toe. "Stuur, schakel de materie reactor uit, stuwers achteruit 1/3" Met een hydrolisch gesis koppelde het kleine maar machtige schip aan op aanmeerpoort 4, thuis.
Xander liep voor het team uit de luchtsluis door. "Naar jullie kwartieren! Training over 4 uur." Xander zelf liep weg naar Coördinatie.
Terwijl hij in de lift stond liet hij zijn gedachtes even over alles heen gaan. fijn dat iedereen er weer is
De USS Defender lag in een baan rond de planeet Xenobas. Dit was het centrum van de holding voor de alliantie van verenigde planeten. De bemanning van deze jager uit de Petit klasse was niet aanboord, zij genoten van een klein beetje verlof op de planeet oppervlakte. Haar bevelvoerder en ontwerper Xander Helgury stond voor de zoveelste keer binnen een jaar een betoog te houden voor de raad.
"Heren en Dame, u hebt het team nodig. De Philianen rukken steeds verder op. Ze zijn nu al doorgedrongen tot sector 98. De Terraanse sector kan de volgende zijn evenals deze sector. Wanneer zij controle hebben over Terraan of over sector 001 zijn ze oppermachtig." Een met vele lintjes behangen man nam het woord. "Meneer Helgury, u krijgt geen toestemming om het 'HazardTeam' weer bij elkaar te brengen. Dat team heeft misschien goed gewerkt toen het nodig was. Maar deze dreiging kunnen we aan." Xander beukte met zijn vuist op tafel en stond op. "Admiraal, dit is onzin! dit kunnen we niet aan. Dat heeft u gezien. Ze zijn tot sector 98 gekomen. De Terraanse sector kan binnen een maand, misschien wel twee weken gevallen zijn." Een vrouwelijke admiraal met kastanje bruin met vuurrode accenten keek de woedende bevelvoerder aan. “Xander, dit is niks voor jouw team. Ze komen uit het verleden. Ze weten niks van hoe alles hier werkt.” Xander was gaan zitten, hij had wel verwacht dat zij weer zou gaan spreken. “Admiraal met alle respect, u praat onzin. Juist vanwege het gegeven feit dat zij uit het verleden komen geeft hun iets unieks. Een andere kijk.” Xander voelde zich nog altijd niet thuis in die grote raadszaal. Omringt door muurschilderingen van de grootste der federatie en andere helden. Op een zwarte plek had Xander zijn eigen portret gehangen, maar die was door Endro 5 weggehaald. Xander schudde zijn hoofd. De raad fluisterde met elkaar. “Overste Helgury, u krijgt toestemming om het team te halen, u krijgt TWEE! weken meer niet. Als wij het team niet goed genoeg bevinden dan ontbinden we het en strippen u van uw rang.” Xander salueerde en mompelde onverstaanbaar. “Arrogante strepen”
Langzaam kwam de bemanning weer aanboord van de klein compacte jager de USS Defender. Xander zat op zijn eigen stoel aanboord het schip. Het paarse tapijt eromheen sierde de brug van dit schip. Het was echt zijn schip, hij had haar ontworpen. Xander zei wel eens dat de vibraties van het schip voelde als zijn eigen hartslag.
Xander draaide zijn stoel een kwartslag en tapte wat in op zijn linkerarmpaneel. Opeens kleurde de brug rood met donkere schaduwen. De coördinatie officier draaide zich naar Xander toe. “De bemanning is aanboord meneer, uw orders?” Xander draaide zich naar voren en sprak toen met een duidelijke stem: “Stuur, breek parkeerbaan, start tijdmengsel.”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De vier jongeren die wij voor de proloog al ontmoet hadden zien wij nu weer. Zij hebben hun eigen leven weer opgepakt. De emblemen van Xander droegen zij op hun schooltassen. Elk in hun eigen kleur.
Wij zien hen weer op de derde dinsdag in september, zij volgen nu het twee uur van in totaal drie uur wiskunde per dag, dit onder de strenge leiding van de heer Moermansh. De leraar, altijd in een zwart streepjes pak met een wit shirt en een grijze of op feestdagen blauwe das, stond voor de klas en begon met het opsommen van de feiten over de stelling van Phytagoras. De docent was er zo eentje die altijd feiten opsomde en nooit iets deed om er voor te zorgen dat les een beetje leuk was voor de leerlingen.
Achter in de klas vinden wij vier mensen die wij kennen. Shareia, Conrad, Jennifer en Martin. De vier ‘oud’ HazardTeam leden. Ook zij zijn druk aan het pennen tot een belsignaal door de stilte snijdt. De docent kijkt direct naar de oorsprong van het verstorende geluid. Het signaal herhaalde zich een aantal keer, het leek op het geluid van een oude Nokia die een sms binnen kreeg.
“ERUIT!” schreeuwde hij en legde zijn krijtje neer en trok zijn colbert recht.
De vier hadden die intentie totaal niet. Shareia klap de communicator open. oAo HazardTeam oAo oAo Team, form up. De Defender ligt in een baan rond de planeet oAo bulderde de stem van Delta door het luidspreker gedeelte. Shareia keek haar team leden aan. “We gaan” sprak ze resoluut.
Ze stonden op maar de weg werd verspert door de leraar. “Dames en heren, TELFOON INLEVEREN!”brulde hij. “Nee” sprak Shareia veel dapperder dan zij zich voelde. De leraar keek haar aan. Niemand had ooit het lef gehad om hem tegen te spreken. “Nu jonge dame dan wordt de straf mild.” Shareia schudde haar hoofd.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kapitein in de ruimte Xander Helgury voelde zich hier niet thuis, hij bevond zich in de aula van de Violet High School. Hij had net 5 minuten geleden contact opgenomen met zijn team, waar bleven ze!?! Xander vond het genoeg en klapte een klein plat apparaat open. Zodra deze geactiveerd werd vormde het een infrarood link naar zijn Tactische Oog Display (TED) Xander reikte achter zijn linker oor en de TED verscheen. Hij zag de scan resultaten en volgde deze op tot hij bij het lokaal van het team kwam.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Shareia stond nog steeds met haar armen in haar zij tegenover de heer Moermansh. Ze hoopte dat iemand haar bij zou gaan staan, deze strijd kon ze niet winnen. Er klonk een doffe bonk en de deur viel naar binnen los van de sponning. Xander stapte het lokaal binnen. “Sorry voor de rommel, ik ben dit soort deuren niet meer gewent, Idiote 21ste eeuwse techniek.” Hij keek rond en zag Shareia staan met de leraar voor haar. “Meneer, u belemmerd een les” sprak de heer Moermash tegen Xander, die de stem herkende. Shareia keek Xander hoopvol aan. “U belemmerd iets anders” sprak Xander rustig en met zijn rechterhand gebaarde hij dat het team op hun emblemen moesten drukken. Iedereen deed dit ook behalve Shareia. Toen zag Xander het, de leraar had haar embleem. “wilt u mijn dochter dat embleem direct terug geven.” De leraar keek naar Shareia en toen naar Xander. “UW wat! Hè waar zijn de andere.” Hij liet het embleem los en Shareia pakte haar kans, ze pakte het embleem en drukte erop, net als Xander. Tegelijk dematerialiseerde zij en lieten een verbijsterde leraar en klas achter.
De transportkamer van de USS Defender was net als de rest van het schip functioneel en klein. Maar het was wel geschikt voor de taak. Xander en Shareia materialiseerde tegelijk en Xander keek haar aan. “Fijne vent” gromde hij met een glimlach. Shareia knikte en Xander liep naar de brug, op de voet gevolgd door Shareia.
Het schip lag verhult in een parkeerbaan rond de aarde. De vele satellieten zorgde voor vele koerscorrecties en dus was er weinig slaap voor de vaste stuurvrouw van het schip. Enrisca Yilos, een vrouw die al 5 levens had gehad. Dankzij een techniek van haar eigen volk, de Thilianen, konden de geheugen emgramman van mensen overgezet worden naar andere. Zo kon iemand in theorie oneindig doorleven.
Nu zat ze niet achter het stuur, ze zat op de zwart leren CO-stoel en keek de brug rond. Het was rood met donkere schaduwen. Ze knikte toen Xander de brug op kwam en ging zitten op haar plek. “Enrisca, we gaan weer”
De Defender lag op koers, Xander genoot van een kop koffie die hem gebracht was door Shareia. “Dankjewel”fluisterde zij. “Meneer” de boordwerktuigkundige kwam naast hem staan. “Chroneton deeltjes op juiste sterkte.” Xander knikte. “Stuur, tijdcoördinatie 2-1-0-9-0-9-2-5, ruimte coördinaten 0-5-9, 0-0-3” Enrisca knikte en de Defender haar neus draaide in de juiste richting. De blauw gekleurde opening gloeide op en een bundel van fel licht verscheen, het vormde een ellipsvormig gat in de reële ruimte, de Defender, met opgetrokken schilden, voer en langzaam doorheen. De schilden lichte blauw op toen deze in aanraking kwamen met de Chroneton deeltjes.
De ellips verscheen ook weer dicht bij het station. Xander ging verzitten en knikte Enrisca toe. "Stuur, schakel de materie reactor uit, stuwers achteruit 1/3" Met een hydrolisch gesis koppelde het kleine maar machtige schip aan op aanmeerpoort 4, thuis.
Xander liep voor het team uit de luchtsluis door. "Naar jullie kwartieren! Training over 4 uur." Xander zelf liep weg naar Coördinatie.
Terwijl hij in de lift stond liet hij zijn gedachtes even over alles heen gaan. fijn dat iedereen er weer is
-
SCC Dauntless
- Commander
- Berichten: 1416
- Lid geworden op: 16 jun 2004, 17:38
- Locatie: Hoofddorp
- Contacteer:
Hoofdstuk 2: The Boil point
Het is nu twee weken sinds het team opnieuw door Xander gerekruteerd werd en naar Terok Noir verplaatst is.
We zien onze vrienden weer terug in een stationstraining. Shareia en Conrad liepen, gewapend met type 4 Phased Energie Rifels, over het westerlijke promonade gedeelte. Jennifer en Martin hadden het oosterlijk gedeelte en ze zouden naar elkaar toewerken. Xander en een aantal mariniers speelde de aanvallende troepen. Shareia had het bevel over het HazardTeam gekregen.
oAo Attentie, aanvals patroon Alfa 1 oAo Het team nam de posities in en liep gestage door.
Het tweede deel van het team, gevormd door Jennifer en Martin, liep onder de overliggende balustrade en bleef in de natuurlijke schaduw die dat creëerde. Maar door een bocht liepen ze net iets teveel uit die natuurlijke schaduw. Voor zij eigenlijk wisten wat er aan de hand was bralde de stationscomputer al. “Geraakt aan hoofd, borst, benen.” Woedend gooide Jennifer haar rifel op de grond. Xander kwam aanlopen. “Onvoorzichtig” gromde hij. Hij keek beide aan. “Blijf volgende keer in de natuurlijke schaduw.” Hij keek even naar zijn mariniers en stond zichzelf een kleine glimlacht toe. “Nu drie rondjes looppas” Xander zweeg even. “Computer, verhoog zwaartekracht naar 3,5” een bevestiging volgde en arme Jennifer en Martin begonnen te lopen. Langzaam en zwaar als gevolg van de verhoogde zwaartekracht.
De andere twee waren naar hun eigen kwartieren, nee Conrads kwartier, gegaan. Ze hingen hun rifles in de kast en deden langzaam hun slaguniformen uit. Hier onder droegen zij een standaard uniform. Zwarte laarzen, voor de dames met hak, een zwarte broek. Daarop droeg je een lange of een korte mouw T-shirt in je eigen kleur. Er waren drie kleuren die je kon dragen. Rood, goud en zeegroen. De twee mensen in kwestie droegen nu nog een goud (geel) kleurig shirt.
Conrad keek Shareia en liet zijn wenkbrauwen omhoog en omlaag gaan. Shareia glimlachte om dit gebaar. “We hebben een uur voor Xander ons in OPS verwacht. Wat zeg je van een …..” Shareia keek hem aan en liep toen op Conrad af. Ze begon het passioneel te zoenen en over zijn shirt te strelen. Hun tongen vochten een gevecht van leven op dood/tussen goed en kwaad. Het was een passioneel gevecht van twee innig verliefde mensen.
Langzaam duwde Shareia Conrad achteruit en haar getrainde handen trokken zijn T-shirt tijdens zoenen uit en gooide het richting de rifles en hun slag uniformen. Het kwam hier ook precies terecht. Ook Conrad begon het T-shirt van Shareia uit te trekken en stopte even met zoenen om zijn vriendin te bekijken.
Haar twee C-cups werden bij elkaar gehouden door een goud met zwarte BH. Conrad keek even naar dit beeld en wenste dat dit moment voor altijd kon blijven. Compleet in gedachte lette hij niet goed op en Shareia greep haar kans. Ze duwde hem achterover op het bed en begon hem te zoenen en streek met haar handpalmen en zachtjes met haar nagels over zijn blote buik.
Shareia haakte haar twee wijsvingers achter zijn broekband en trok deze met een krachtige beweging naar beneden. Haar linkerhand omsloot zijn geslacht. "Wat wilde...." oAo Coördinatie aan al het HazardTeam personeel. Rapporteer in Coördinatie NU oAo verstoorde de stem van Major Necrue het moment tussen de twee geliefde. Shareia zuchten en keek naar Conrad. "We maken dit straks wel af" fluitsterde ze passioneel.
Op de gang kwamen zijn Jennifer en Martin tegen. het lange blond haar van Jennifer zat iets in de war. Conrad grijnsde naar Martin en stak zijn duim op. Iedereen zat aan zijn of haar uniform te vogelen.
Shareia ritste net haar overjas dicht toen de lift stopte in het Coördinatie gedeelte. Als oudste van de groep nam zij als vanzelf het woord. "HazardTeam rapporteert voor dienst meneer" Daarna gaf iedereen een Saluut. Xander nam het saluut af en liep toen naar zijn eigen plek. "Hazardteam, neem je posities in" riep hij en iedereen liep naar het toegewezen station.
Shareia legde haar hand op legde haar twee handen op een klein soort ijzeren plaat waar de afdrukken of afgietsels van twee handen in zaten. Het was een soort scanner die al het personeel kon identificeren door middel van vingerafdrukken en stemherkenning. "Computer, herken Shareia Metedias. Code goud" De computer bralde ene bevestiging. Conrad volgde haar voorbeeld. "Computer, Conrad Williams, code goud" "Computer, herken Jennifer van Beek, code teal" na enige aarzeling legde nu ook Martin zijn handen neer. "Computer, Martin Beekhuis, code rood." De computer bevestigde alle drie de inlogpogingen.
De leden van het HazardTeam gingen zitten en begonnen het station naar hun eigen wens in te delen. Daarmee bedoel ik de schermen en de positie van de knoppen. "Coördinatie, scan de omgeving" Xander keek Martin aan en gaf een haast onzichtbaar knikje richting een blauw achtig wezen wat naast Martin zat. "Overste" Xander keek het blauw achtige wezen aan. "Inkomend transportschip" Xander keek naar Martin. "Scherm en praai hem" Martin drukte de toetsen in. "Geen reactie" Xander keek Shareia aan. Ze had haar haar net gevlochten in een lange staart en dat hing keurig over haar linkerschouder. Xander zag wel wat Conrad in haar zag. "Shareia, alarmfase geel"
Het Coördinatie gedeelte hulde zich in geel met donkere schaduwen. Een zware monotone gong galmde door het vertrek.
"Martin herhaal de oproep, scan voor levenstekens. Shareia koppel daar op aan en transporteer ons gast of gasten naar het Coördinatie gedeelte achter een type 6 inhoudingveld." Beide knikte. "Ik lees geen leve.........."
Een knal gevolgd door een keiharde explosie trof het station Terok Noir. Iedereen die zat of stond werd op de grond geworden. Shareia werd over haar hoger gelegen paneel heen geworpen en belande met haar gezicht op de dekplaten.
Toen het schudden opgehouden was keek Xander rond het beschadigde Coördinatie gedeelte. Vloeibaar Natidrium gas dreef en zweefde rond. "Shareia...Conrad" kreeg Xander nog net uit zijn mond voor hij flauw viel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De USS Ligundi, een Santia klasse schip, lag op een rustige snelheid op koers voor het station Terok Noir. Haar bevelvoerder Robin C. Candieta zat op de bruin lederen stoel in het centrum van de brug Hij keek even rond en bedachts zich dat dit schip van Kevin was geweest. Na diens dood was niet iedereen terug gegaan naar hun eigen tijd. Robin was gebleven en had zich opgewerkt tot bevelvoerder van dit schip, de Ligundi. Ze was eigenlijk het tegenovergestelde van de Defender. Luxueus, comfort & gemaakt voor ontdekkingen. Haar wapens waren niet noemens waardig.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Xander werd kreunden weer wakker. Hij keek in het lachende gezicht van Robin. "Delta"sprak hij, terwijl hij zijn hand uitstak richting Xander. "Beta"sprak deze met een pijnlijk gezicht. "Waarschijnlijk is mijn been gebroken" Robin keek naar de puinhoop en kon, mede door het ronddrijvende gas, geen andere mensen ontdekken. "Computer, inloggen Robin C Candieta, code 10 rood bèta" Geen bevestiging volgde. "Compu..." "Het heeft geen zin, de commando modules en de stemprocessoren zijn beschadigd." Robin keek richting het geluid. Martin was achter zijn paneel gaan staan. Hij had veel blauwe plekken en een snee dwars over zijn gezicht. "ik kan het herstellen, maar ik moet veel vermogen van levensystemen halen" Martin keek naar Robin voor hulp. oAo Candieta aan Ligundi, ik heb per direct medisch personeel en boordwerktuigkundige hulpen nodig oAo oAo Begrepen oAo
Even later klonken er meerder ruisende geluiden toen de boordwerktuigkundige en artsen binnen werden geteleporteerd. De artsen liepen direct naar de gewonden toe. Vooral Shareia en Jennifer waren zwaar gewond.
Een mannelijke arts liep op Robin af. "Ik moet de twee dames meenemen naar het schip, ik kan ze hier niet behandelen" Robin knikte en de arts dematerialiseerde met Shareia en Jennifer naast zich.
Xander zijn been was gezet en hij liep nu samen met Robin over de promenade om een schaderapport op te maken. "Deze Elektrische Puls Leiding is gesprongen, die moet vervangen" gromde hij. "Dat is 30 zover" antwoorden Robin. "eenendertig, tweeëndertig, drieëndertig, vierendertig. We zijn pas op het eerste stuk van de promenade" gromde Xander terug.
Zijn scanner begon te piepen. "De zwaartekrachtbeplating in deze ruimte is gescheurd" Xander keek geschrokken. Robin legde zijn hand op zijn schouder. "wat?" "Risco's bar" Robin keek Delta niet begrijpend aan. "Hier zullen we een hoop slachtoffers vinden" Robin sloeg een kruisje en liep achter Xander aan naar binnen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Ligundi lag voor anker binnen de schildomvang van het station. Ze vormde de stop voor het gat in de schilden als het ware.
De ziekenboeg was redelijk comfortabel. Er was al eerste de vloer, donker rood bijna bordeauxachtig tapijt. Om de operatietafel lag zeil. De muren waren standaard grijs met hier en daar een klein schilderijtje.
Shareia en Jen lagen op een van de luxe bio-bedden. Shareia werd weer als eerste wakker. “Xander” fluisterde ze. “Nee, Conrad” sprak een stem naast haar. De stem afkomstig van haar vriendje. “Status?” kon Shareia met moeite uitbrengen. “Maak je daar niet druk over. Xander, Kapitein Candieta en beide bemanningen houden zich er mee bezig.” Shareia zuchten en liet zich omhoog komen. Ze werd direct weer terug geduwd door Conrad. “Nee schat, jij blijft hier nog even” Shareia zuchten maar wist dat ze dit niet kon winnen. “Het team?” “Gewond, maar iedereen leeft. Jennifer is hier ook.” Shareia knikte. “Ga maar lekker slapen Ik ga terug naar Xander.” oAo Conrad aan Teleporteer kamer drie, straal me over naar Coördinatie Terok Noir oAo oAo Begrepen, sta klaar voor transporteer oAo Conrad kuste Shareia. oAo Activeer oAo Een blauw knipperend ligt verdeelde Conrad zijn lichaam in duizenden en nog eens duizenden moleculen. Deze werden overgeseind naar het station.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het beschadigde station was een mistroostige plek. Vrachtruimtes één en twee waren omgevormd tot mortuarium. Xander stond twijfelend voor de zware, zwarte, dubbelen deuren. Conrad kwam aanlopen en ging naast hem staan. “Xander, Martin en ik denken het energieveld binnen 2 weken weer op honderd procent te hebben” Xander knikte en wuifde Conrad weg. Hij begreep de hint en liep naar de lift toe. Hij stapte naar binnen.
oAo Conrad aan Martin, kom naar Boordwerktuigkunde oAo “Boordwerktuigkunde” was Conrad zijn bevel aan de computer. Deze bralde een bevestiging en de lift ging op weg naar het gespecificeerde doel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Twee weken later was het vermogensnet hersteld. Shareia en Jennifer draaide ook weer mee, maar nog niet een hele shift.
De Ligundi was er ook nog steeds. Ze lag nu voor anker aan een van de bovenpylonen van het station. Haar bevelvoerder en zijn eerste in bevel zaten tegenover Xander en zijn team. “Zo, de zoveelste poging Delta?” sprak Robin nadat iedereen was voorgesteld en Xander zijn verhaal had gedaan. “Dit team kent de vijand, ik wil de raad overtuigen dat dit team het kan halen.” De grote Delta keek met trots naar zijn team. Jennifer keek hem aan. “Onze krachtparels zijn stuk, we hebben geen kracht.” Xander glimlachte vaag naar haar. “Bèta, kan jij het vertrek van je schip nog wat langer uitstellen?” Robin keek Xander aan. “Er moet nog wat hersteld worden hier toch?” Xander glimlachte. Robin keek naar zijn eerste in bevel. “Ik informeer de raad meneer” sprak ze terwijl ze weg liep. Haar lange haar danste in de gelijke trant van haar voetstappen.
Xander stond op en Robin volgde zijn voorbeeld. “Computer, draag bevelvoerders code van station Terok Noir over naar Robin C. Candieta.” “Geef bevestiging” sprak de Computer. “Herken Helgury, Xander, code delta 10.” ‘Geef bevestiging ontvanger” sprak de Computer. “Herken, Robin C. Candieta, code bèta rood 10” “Herkend, station Terok Noir is nu onder bevel van Robin C. Candieta” Xander stak zijn hand uit. “Ik sta ontheven, succes”
De kleine rank, zilveren, vorm van de Defender viel in het niet bij de grote Ligundi. Haar romp gemaakt van herstellend pantser glom in het licht van de vele sterren. Delta kwam de brug op gevolgd door zijn team. “Enrisca, schakel pantser in. Verhoog motoren uitvoer met tien procent. Materie rector op volle kracht. Zet koers richting de planeet SFR 2, krommingfactor vijf. Enrisca knikte. Langzaam maakte het schip zijslag en draaide haar neus in de richting van het eindpunt.
Het is nu twee weken sinds het team opnieuw door Xander gerekruteerd werd en naar Terok Noir verplaatst is.
We zien onze vrienden weer terug in een stationstraining. Shareia en Conrad liepen, gewapend met type 4 Phased Energie Rifels, over het westerlijke promonade gedeelte. Jennifer en Martin hadden het oosterlijk gedeelte en ze zouden naar elkaar toewerken. Xander en een aantal mariniers speelde de aanvallende troepen. Shareia had het bevel over het HazardTeam gekregen.
oAo Attentie, aanvals patroon Alfa 1 oAo Het team nam de posities in en liep gestage door.
Het tweede deel van het team, gevormd door Jennifer en Martin, liep onder de overliggende balustrade en bleef in de natuurlijke schaduw die dat creëerde. Maar door een bocht liepen ze net iets teveel uit die natuurlijke schaduw. Voor zij eigenlijk wisten wat er aan de hand was bralde de stationscomputer al. “Geraakt aan hoofd, borst, benen.” Woedend gooide Jennifer haar rifel op de grond. Xander kwam aanlopen. “Onvoorzichtig” gromde hij. Hij keek beide aan. “Blijf volgende keer in de natuurlijke schaduw.” Hij keek even naar zijn mariniers en stond zichzelf een kleine glimlacht toe. “Nu drie rondjes looppas” Xander zweeg even. “Computer, verhoog zwaartekracht naar 3,5” een bevestiging volgde en arme Jennifer en Martin begonnen te lopen. Langzaam en zwaar als gevolg van de verhoogde zwaartekracht.
De andere twee waren naar hun eigen kwartieren, nee Conrads kwartier, gegaan. Ze hingen hun rifles in de kast en deden langzaam hun slaguniformen uit. Hier onder droegen zij een standaard uniform. Zwarte laarzen, voor de dames met hak, een zwarte broek. Daarop droeg je een lange of een korte mouw T-shirt in je eigen kleur. Er waren drie kleuren die je kon dragen. Rood, goud en zeegroen. De twee mensen in kwestie droegen nu nog een goud (geel) kleurig shirt.
Conrad keek Shareia en liet zijn wenkbrauwen omhoog en omlaag gaan. Shareia glimlachte om dit gebaar. “We hebben een uur voor Xander ons in OPS verwacht. Wat zeg je van een …..” Shareia keek hem aan en liep toen op Conrad af. Ze begon het passioneel te zoenen en over zijn shirt te strelen. Hun tongen vochten een gevecht van leven op dood/tussen goed en kwaad. Het was een passioneel gevecht van twee innig verliefde mensen.
Langzaam duwde Shareia Conrad achteruit en haar getrainde handen trokken zijn T-shirt tijdens zoenen uit en gooide het richting de rifles en hun slag uniformen. Het kwam hier ook precies terecht. Ook Conrad begon het T-shirt van Shareia uit te trekken en stopte even met zoenen om zijn vriendin te bekijken.
Haar twee C-cups werden bij elkaar gehouden door een goud met zwarte BH. Conrad keek even naar dit beeld en wenste dat dit moment voor altijd kon blijven. Compleet in gedachte lette hij niet goed op en Shareia greep haar kans. Ze duwde hem achterover op het bed en begon hem te zoenen en streek met haar handpalmen en zachtjes met haar nagels over zijn blote buik.
Shareia haakte haar twee wijsvingers achter zijn broekband en trok deze met een krachtige beweging naar beneden. Haar linkerhand omsloot zijn geslacht. "Wat wilde...." oAo Coördinatie aan al het HazardTeam personeel. Rapporteer in Coördinatie NU oAo verstoorde de stem van Major Necrue het moment tussen de twee geliefde. Shareia zuchten en keek naar Conrad. "We maken dit straks wel af" fluitsterde ze passioneel.
Op de gang kwamen zijn Jennifer en Martin tegen. het lange blond haar van Jennifer zat iets in de war. Conrad grijnsde naar Martin en stak zijn duim op. Iedereen zat aan zijn of haar uniform te vogelen.
Shareia ritste net haar overjas dicht toen de lift stopte in het Coördinatie gedeelte. Als oudste van de groep nam zij als vanzelf het woord. "HazardTeam rapporteert voor dienst meneer" Daarna gaf iedereen een Saluut. Xander nam het saluut af en liep toen naar zijn eigen plek. "Hazardteam, neem je posities in" riep hij en iedereen liep naar het toegewezen station.
Shareia legde haar hand op legde haar twee handen op een klein soort ijzeren plaat waar de afdrukken of afgietsels van twee handen in zaten. Het was een soort scanner die al het personeel kon identificeren door middel van vingerafdrukken en stemherkenning. "Computer, herken Shareia Metedias. Code goud" De computer bralde ene bevestiging. Conrad volgde haar voorbeeld. "Computer, Conrad Williams, code goud" "Computer, herken Jennifer van Beek, code teal" na enige aarzeling legde nu ook Martin zijn handen neer. "Computer, Martin Beekhuis, code rood." De computer bevestigde alle drie de inlogpogingen.
De leden van het HazardTeam gingen zitten en begonnen het station naar hun eigen wens in te delen. Daarmee bedoel ik de schermen en de positie van de knoppen. "Coördinatie, scan de omgeving" Xander keek Martin aan en gaf een haast onzichtbaar knikje richting een blauw achtig wezen wat naast Martin zat. "Overste" Xander keek het blauw achtige wezen aan. "Inkomend transportschip" Xander keek naar Martin. "Scherm en praai hem" Martin drukte de toetsen in. "Geen reactie" Xander keek Shareia aan. Ze had haar haar net gevlochten in een lange staart en dat hing keurig over haar linkerschouder. Xander zag wel wat Conrad in haar zag. "Shareia, alarmfase geel"
Het Coördinatie gedeelte hulde zich in geel met donkere schaduwen. Een zware monotone gong galmde door het vertrek.
"Martin herhaal de oproep, scan voor levenstekens. Shareia koppel daar op aan en transporteer ons gast of gasten naar het Coördinatie gedeelte achter een type 6 inhoudingveld." Beide knikte. "Ik lees geen leve.........."
Een knal gevolgd door een keiharde explosie trof het station Terok Noir. Iedereen die zat of stond werd op de grond geworden. Shareia werd over haar hoger gelegen paneel heen geworpen en belande met haar gezicht op de dekplaten.
Toen het schudden opgehouden was keek Xander rond het beschadigde Coördinatie gedeelte. Vloeibaar Natidrium gas dreef en zweefde rond. "Shareia...Conrad" kreeg Xander nog net uit zijn mond voor hij flauw viel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De USS Ligundi, een Santia klasse schip, lag op een rustige snelheid op koers voor het station Terok Noir. Haar bevelvoerder Robin C. Candieta zat op de bruin lederen stoel in het centrum van de brug Hij keek even rond en bedachts zich dat dit schip van Kevin was geweest. Na diens dood was niet iedereen terug gegaan naar hun eigen tijd. Robin was gebleven en had zich opgewerkt tot bevelvoerder van dit schip, de Ligundi. Ze was eigenlijk het tegenovergestelde van de Defender. Luxueus, comfort & gemaakt voor ontdekkingen. Haar wapens waren niet noemens waardig.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Xander werd kreunden weer wakker. Hij keek in het lachende gezicht van Robin. "Delta"sprak hij, terwijl hij zijn hand uitstak richting Xander. "Beta"sprak deze met een pijnlijk gezicht. "Waarschijnlijk is mijn been gebroken" Robin keek naar de puinhoop en kon, mede door het ronddrijvende gas, geen andere mensen ontdekken. "Computer, inloggen Robin C Candieta, code 10 rood bèta" Geen bevestiging volgde. "Compu..." "Het heeft geen zin, de commando modules en de stemprocessoren zijn beschadigd." Robin keek richting het geluid. Martin was achter zijn paneel gaan staan. Hij had veel blauwe plekken en een snee dwars over zijn gezicht. "ik kan het herstellen, maar ik moet veel vermogen van levensystemen halen" Martin keek naar Robin voor hulp. oAo Candieta aan Ligundi, ik heb per direct medisch personeel en boordwerktuigkundige hulpen nodig oAo oAo Begrepen oAo
Even later klonken er meerder ruisende geluiden toen de boordwerktuigkundige en artsen binnen werden geteleporteerd. De artsen liepen direct naar de gewonden toe. Vooral Shareia en Jennifer waren zwaar gewond.
Een mannelijke arts liep op Robin af. "Ik moet de twee dames meenemen naar het schip, ik kan ze hier niet behandelen" Robin knikte en de arts dematerialiseerde met Shareia en Jennifer naast zich.
Xander zijn been was gezet en hij liep nu samen met Robin over de promenade om een schaderapport op te maken. "Deze Elektrische Puls Leiding is gesprongen, die moet vervangen" gromde hij. "Dat is 30 zover" antwoorden Robin. "eenendertig, tweeëndertig, drieëndertig, vierendertig. We zijn pas op het eerste stuk van de promenade" gromde Xander terug.
Zijn scanner begon te piepen. "De zwaartekrachtbeplating in deze ruimte is gescheurd" Xander keek geschrokken. Robin legde zijn hand op zijn schouder. "wat?" "Risco's bar" Robin keek Delta niet begrijpend aan. "Hier zullen we een hoop slachtoffers vinden" Robin sloeg een kruisje en liep achter Xander aan naar binnen.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
De Ligundi lag voor anker binnen de schildomvang van het station. Ze vormde de stop voor het gat in de schilden als het ware.
De ziekenboeg was redelijk comfortabel. Er was al eerste de vloer, donker rood bijna bordeauxachtig tapijt. Om de operatietafel lag zeil. De muren waren standaard grijs met hier en daar een klein schilderijtje.
Shareia en Jen lagen op een van de luxe bio-bedden. Shareia werd weer als eerste wakker. “Xander” fluisterde ze. “Nee, Conrad” sprak een stem naast haar. De stem afkomstig van haar vriendje. “Status?” kon Shareia met moeite uitbrengen. “Maak je daar niet druk over. Xander, Kapitein Candieta en beide bemanningen houden zich er mee bezig.” Shareia zuchten en liet zich omhoog komen. Ze werd direct weer terug geduwd door Conrad. “Nee schat, jij blijft hier nog even” Shareia zuchten maar wist dat ze dit niet kon winnen. “Het team?” “Gewond, maar iedereen leeft. Jennifer is hier ook.” Shareia knikte. “Ga maar lekker slapen Ik ga terug naar Xander.” oAo Conrad aan Teleporteer kamer drie, straal me over naar Coördinatie Terok Noir oAo oAo Begrepen, sta klaar voor transporteer oAo Conrad kuste Shareia. oAo Activeer oAo Een blauw knipperend ligt verdeelde Conrad zijn lichaam in duizenden en nog eens duizenden moleculen. Deze werden overgeseind naar het station.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Het beschadigde station was een mistroostige plek. Vrachtruimtes één en twee waren omgevormd tot mortuarium. Xander stond twijfelend voor de zware, zwarte, dubbelen deuren. Conrad kwam aanlopen en ging naast hem staan. “Xander, Martin en ik denken het energieveld binnen 2 weken weer op honderd procent te hebben” Xander knikte en wuifde Conrad weg. Hij begreep de hint en liep naar de lift toe. Hij stapte naar binnen.
oAo Conrad aan Martin, kom naar Boordwerktuigkunde oAo “Boordwerktuigkunde” was Conrad zijn bevel aan de computer. Deze bralde een bevestiging en de lift ging op weg naar het gespecificeerde doel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Twee weken later was het vermogensnet hersteld. Shareia en Jennifer draaide ook weer mee, maar nog niet een hele shift.
De Ligundi was er ook nog steeds. Ze lag nu voor anker aan een van de bovenpylonen van het station. Haar bevelvoerder en zijn eerste in bevel zaten tegenover Xander en zijn team. “Zo, de zoveelste poging Delta?” sprak Robin nadat iedereen was voorgesteld en Xander zijn verhaal had gedaan. “Dit team kent de vijand, ik wil de raad overtuigen dat dit team het kan halen.” De grote Delta keek met trots naar zijn team. Jennifer keek hem aan. “Onze krachtparels zijn stuk, we hebben geen kracht.” Xander glimlachte vaag naar haar. “Bèta, kan jij het vertrek van je schip nog wat langer uitstellen?” Robin keek Xander aan. “Er moet nog wat hersteld worden hier toch?” Xander glimlachte. Robin keek naar zijn eerste in bevel. “Ik informeer de raad meneer” sprak ze terwijl ze weg liep. Haar lange haar danste in de gelijke trant van haar voetstappen.
Xander stond op en Robin volgde zijn voorbeeld. “Computer, draag bevelvoerders code van station Terok Noir over naar Robin C. Candieta.” “Geef bevestiging” sprak de Computer. “Herken Helgury, Xander, code delta 10.” ‘Geef bevestiging ontvanger” sprak de Computer. “Herken, Robin C. Candieta, code bèta rood 10” “Herkend, station Terok Noir is nu onder bevel van Robin C. Candieta” Xander stak zijn hand uit. “Ik sta ontheven, succes”
De kleine rank, zilveren, vorm van de Defender viel in het niet bij de grote Ligundi. Haar romp gemaakt van herstellend pantser glom in het licht van de vele sterren. Delta kwam de brug op gevolgd door zijn team. “Enrisca, schakel pantser in. Verhoog motoren uitvoer met tien procent. Materie rector op volle kracht. Zet koers richting de planeet SFR 2, krommingfactor vijf. Enrisca knikte. Langzaam maakte het schip zijslag en draaide haar neus in de richting van het eindpunt.