Unnamed

[Nebulaguy]

Weet je, ik zou eens m'n tijd moeten nemen om dit allemaal door te lezen.

[Paulstartrek]

even een setback door de computer breakdown, maar je bent weer aardig up to date?

[Galenfuinion]

@ Nebula-gozer: Je kan me dan beter prive contaceren, ik heb recentere en betere versies hier op mijn harddisk.

@ Paultje: Helemaal weer up-to-date, chapter 8 is te verwachten binnen nu en de komende dagen. Chapter 9 is ook al een eind op weg, en de gehele set-up tot 13 is ook al af. En dan kunnen we eindelijk echt beginnen!

[Galenfuinion]

Juist. Na maanden ben ik weer begonnen aan de rest van dit verhaal!

Wel zijn er inmiddels veel aanpassingen. Zo is de aanslag van het begin niet op een dans feest, maar gewoon in de wijk waar Matt zelf woont. Dit om het persoonlijker te maken en een veel intenser begin.

De subplot met Jack is voorlopig weggehaald, ik ga me nu volledig richten op Matt. Er zijn al veel wijzigingen geweest in dit verhaal eigenlijk, zeg, als ik zo alles eens terugkijk.

Als er nog interesse is, hoor ik het graag.

[Galenfuinion]

Ik post het gewoon. Feedback is zeer welkom! Wees niet beschroomd om het af te kraken!

Unnamed
1st Chapter
Version 6.0.1
© Robbert Willegers 2005



~1~

Hij opende zijn ogen en zag drie schimmen.



Paniek. Nat. Verstikking. Een klap. Matt viel met een doffe plof op de harde vloer van zijn slaapkamer. Kreunend trok hij zich op aan de bedrand, waarna hij hier zijn hoofd te ruste legde. Hij voelde dat zijn kant van het bed doorweekt was van zijn zweet. Hij vroeg zichzelf af waar hij ook alweer over droomde. Aan de andere kant zag hij rustig zijn meisje verder slapen. Toen hij haar bekeek, leek ze weer even te gloeien. Voor twee seconden droomde hij rustig weg bij het bekijken van haar naakte rug, langzaam op en neer gaand van de trage ademhaling. Haar krullende blonde haren in de war, haar tatoeage boven haar billen in volle pracht en praal, haar kleine handen boven de dekens.

Matt stond weer op en liep langzaam naar de badkamer, terwijl hij wat door zijn blonde haren wreef. Starend naar zichzelf in de spiegel, gooide hij wat kraanwater in zijn gezicht. Plots een stekende pijn in zijn arm. Hij wreef zacht over de bewuste plek, een klein litteken op zijn rechteronderarm, waarna de pijn zachtjes verdween. Half dromend strompelde hij de woonkamer in, waar hij zijn teen stootte tegen de salontafel. Een harde pok klonk door de verder lege kamer. Een halfvol glas viel om, de laatste druppels cassis morsend op het vloerkleed. Matt vertoonde geen greintje pijn, en liet zich neerploffen in de ligbank. Met een enkel druk op de afstandsbediening zette hij de tv aan. Een diepe zucht…enkel sneeuw en ruis was wat de tv toonde. Kanaal voor kanaal zapte hij verder, maar niks. Langzaam duizelde die weg. Plots zag hij tussen zijn half dichtgeknepen ogen door een patroon in de ruis. Twee halve cirkels, parallel aan elkaar lopend, beiden doorkruist door een rechthoek. Hij keek weer naar zijn rechteronderarm, het litteken. Een identiek patroon. Matt stond op, maar de pijn in zijn litteken gloeide weer op. Hij verloor het bewustzijn…

‘Hee, slaapkop, wakker worden. Snurk ik zo erg?’
Een zachte tik tegen zijn hoofd. Half slapend keek hij om zich heen, hij had op de bank geslapen.
‘Mattie toch, je bent een schat, maar dat je me ’s nachts alleen laat liggen…’ Ze gaf hem een kus.
‘Hier, ik heb een ontbijtje voor je gemaakt. Het is al 9 uur, je moet zo weer op zoek.’
‘Dank je, schat.’ Hij liep weer naar de slaapkamer, om zijn hemd te verruilen voor een nette blouse. Zij liep, gekleed in haar ochtendjas, de slaapkamer binnen.
‘Matt…Artie is hier pas over tien minuutjes, denk je…’ Ze ging tegen hem aan staan, haar vinger tegen zijn neus aan.
‘Katie, niet nu, ik moet mijn haar nog doen en…’
‘Wie kijkt daar nu naar.’ Ze kuste hem zachtjes, terwijl haar hand langzaam naar beneden daalde.
‘Nu niet’. Hij duwde haar zachtjes weg.
‘Weet je het zeker?’ Ze gooide haar ochtendjas langzaam af. Hij bekeek haar wonderschone lichaam. Hij voelde het bloed in een razend tempo naar beneden stromen.
‘Ik zie dat je wel wilt…’ Ze knipoogde ondeugend, en liep langzaam de badkamer in. De douche liep nog. Hij kon hier niet tegen. Hij wist dat ze dat wist. Ze kon hem precies krijgen waar ze hem hebben wil. Alles voor haar. Hij bekeek haar van top tot teen. Haar krullen, haar diepgroene ogen, haar zwoele lippen, haar zachte borsten, de moedervlek boven haar navel… Hij ontdeed zich van zijn kleren, en duwde haar de douche in. Daar ging hij in haar, tegen de douchemuur aanduwend, haar rug tegen de ijskoude muur stotend.

Plots voelde hij haar vallen op de grond. Zijn voeten werden onder hem uit getrild, en ook hij verloor het evenwicht. Ze lagen op de grond, de spiegel viel uiteen in duizenden scherven. Na vier seconden hield het trillen op. Het was niet goed, een naar gevoel gierde door zijn gehele lijf. Hij wist dat er een ware ramp gebeurd was. Het begin van iets…

Hij stond op, rende naar de slaapkamer en keek naar buiten. Enkel stof en rook. Katie kwam achter hem staan, en sloeg een hand voor haar mond.
‘Wat is er gebeurd?’
‘Iets verschrikkelijks. Ik ga kijken, blijf jij hier.’
Hij trok snel wat aan, en opende de deur. Mensen renden over straat, in paniek. Brandweerlieden liepen in tegengestelde richting.
‘Matt, blijf hier. Laat me niet alleen.’
‘Schat, ik ben zo terug.’

Hij sloot de deur achter zich, en meteen blokkeerde iets zijn voet. Hij struikelde en viel met een harde knal op de grond. Hij schudde even zijn gezicht, om zich vervolgens langzaam om te draaien, om te kijken waarover hij viel. Onmiddellijk uit afgruw weer de andere kant uit kijken. Een lijk, verbrand tot op het bot was wat hij zag. Hij probeerde weg te komen, maar het lijk bleef vastzitten aan zijn broek. In paniek schopte hij het weg, waarbij de arm helemaal verkoolde. De stank was niet te harden, net zo min als de stof en rook.

De hitte voelde steeds heviger. Hij rende, en rende, tegen de richting van panikerende, half verbrande mensen in. Plots zag hij het. Een enorme krater, bezaaid met half verkoolde lijken. Een flat die hier eerst stond was compleet weggevaagd. Omwonende gebouwen werden zo snel als mogelijk ontruimd. Een aanslag. Een bom. Matt zakte op zijn knieën. Een traan rolde langzaam over zijn wang. Het voelde alsof er letterlijk iets uit hem werd gevreten. Herinneringen aan de Derde Wereldoorlog laaiden terug op.

Plots ving zijn ooghoek iets op. Hij keek naar rechts. Een bewusteloze vrouw lag levenloos op straat, terwijl een man in haar zakken zat te graaien.
‘Hee, jij daar!’ Matt stond op en stapte op de man af. ‘Wat ben jij aan het doen?’
De man, zijn gezicht verschuilend achter een ‘I Love NY’ petje, keek verschrikt op. Matt zag dat hij wat geld in zijn hand hield. De man wilde vluchten, maar Matt dook erbovenop. Hij zat bovenop hem, en sloeg hem driemaal vol op het gezicht. De man liet het geld los. Plots klonk zijn naam.
‘Matt, Matt!!!’

Hij keek om, en zag Katie staan. Blootsvoets, nog steeds gekleed in haar ochtendjas, liep ze tussen de lijken en het puin door. Hij wilde haar naam roepen, maar op dat moment voelde hij een klap tegen zijn achterhoofd. De man, die Matt zojuist nog onder controle had, greep een brokstuk en sloeg deze op Matt. De man stond op en rende weg, met het geld van de vrouw. Matt schonk hier geen aandacht aan, maar rende op Katie af. Plots stortte een van de andere flatgebouwen in. De weg werd voor hem afgesneden door rondvliegend puin.
Hij keek toe hoe een man letterlijk bedolven werd onder de vele tonnen puin die op hem neerkwam. Slechts een trillend handje, dat uit het puin stak, herinnerde aan de ongelukkige. Matt klom echter het puin over, schreeuwend om zijn lief. Katie, het enigste waar hij in deze wereld nog wat om gaf. Hij moest haar hier weghalen!
Zijn stem klonk angstig door de straten.
‘Katie, Katie!!!’

De hoop puin stortte echter massaal in, en Matt verdween onder het puin. Het kabaal van daarbuiten werd gedempt door de metersdikke laag puin. Hij riep, maar niemand die hem kwam helpen. Plots hoorde hij een bibberende ademhaling. Langzaam zoekend ging hij op het geluid af. Geen hand voor ogen te zien. Een arm. Een kleine arm. De ademhaling versnelde.
‘Wie is daar?’ Matt wachtte op antwoord.
‘Anne-…Annemarie.’ Een stem klonk heel zachtjes. Het was de stem van een jong kind. Ze was duidelijk bang.
‘Rustig maar, ik ben Matt. Geef maar een handje, dan zoeken we samen een weg hieruit.’
‘Ja, meneer.’ Ze pakte voorzichtig zijn hand vast, en samen kropen ze verder. Hij voelde een zachte tocht over zijn oren blazen.
‘Annemarie, we laten even los. Ik kijk even of we hierlangs naar buiten kunnen.’ Hij klauterde wat omhoog, en zag duidelijk wat licht. Een klein gat, waar ze samen wel door zouden kunnen komen. Hij wenkte het meisje.
‘Annemarie, hier is een doorgang.’ Geen reactie.
‘Annemarie!’ Een zacht stemmetje klonk in het donker.
‘Mr. Banana. Mr. Banana!’ Ze zocht haar favoriete knuffel.
‘Annemarie, kom snel terug!!!’
‘Maar meneer, meneertje Banana roept me!’
‘We vinden hem later wel, we moeten nu eerst naar buiten.’
‘Nee!’ Ze begon te huilen. ‘Hij kan niet zonder mij! Dan gaat die dood!’
Hij merkte dat het puin begon te trillen.
‘Kom snel, Annemarie! We redden Mr. Banana later wel!’
‘Nee!’, riep het meisje vastberaden. ‘Niet zond…’
Een luid geraas klonk door de gangen…een gil van het meisje.

Matt hoorde nooit meer wat het meisje verder wou zeggen…