Missie 0: Op weg naar starbase 117

Volg hier of doe mee aan de startrek.nl forum sim

Moderators: mr_Vulcan, Raynor's Revenge, captain crash

Gesloten
Gebruikersavatar
Paulstartrek
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5935
Lid geworden op: 13 jun 2002, 14:21
Locatie: zoeterwoude
Contacteer:

Bericht door Paulstartrek »

Afbeelding
Afbeelding Luitenant Commander Bobby ‘Bob’ Fisher

Dek zoveel

Het Science departement was nu druk bezig met scans, probes en nog meer dingen. Ze moesten de scheur sluiten voordat ze erlangs konden ofzo. Het interesseerde Bobby niet zo eigenlijk. Het belangrijkste was dat 1 van zijn engineers de touwtjes in handen had wat betreft de probes zodat daar geen rare dingen mee konden gebeuren.
Maar wat moest hij dan doen in de tussentijd?
Bobby liep naar de wand en raakte een paneel aan.
“Computer, laat lijst van openstaande reparaties zien.”
De computer liet een lijst van reparaties en aangewezen engineers zien. Dit leek een volledige lijst te zijn en alle klussen waren al verdeeld.
Zijn plaatsvervanger was behoorlijk bezig. Er stonden namelijk ook routine controles op de lijst en zelfs een level 1 diagnostiek van de impulsmotoren.
Hij gaf het niet gauw toe, maar hij verveelde zich nu. Voorheen had hij nu Tanja opgezocht, of een brief geschreven.
Zou hij nu een log gaan schrijven? Nee, want wat moest hij melden? De TAD van Valdero was al genoteerd en verder ging alles goed.
Misschien even op de brug kijken? Ja dat zou hij doen.

Brug.

Bobby arriveerde op de brug en kijk uit over een redelijk lege brug. Volgens het aanwezigheidsrooster zou de kapitein nog in dienst zijn en zich in de readyroom bevinden. De XO was zijn rondes aan het lopen en de overige officieren waren ook bezig.
Tja, waarom ook niet; zolang Hunt nog niet de scheur had gedicht was er niets te doen.
Even veegde Bobby wat zweet van zijn voorhoofd.
Een berichtje kwam binnen. Ryan rapporteerde een geval van Tetryon ziekte.
Ow nog een bericht, de scheur was groter geworden met maar liefst 1 meter in de afgelopen 3 uur.
Bobby begon een beetje te slenteren over de brug. De junior officieren begonnen wat onrustig te worden.
Zweetdruppeltjes op Bobby’s voorhoofd liepen via de nek naar de kraag van zijn uniform.
Na 10 rondjes over de brug kwam Bobby weer aan bij de deur van de kapitein’s readyroom.
Zou hij gewoon binnenlopen en vragen of er nog wat te doen was?
Het gezonde verstand overwon het dit keer nog. Bobby veegde wat zweet van zijn voorhoofd af aan zijn mouw. Hij merkte niet eens dat het niet meer hielp, de mouw was al vochtig aan het worden.
Nog een rondje dan maar. De junior officieren waren nu allemaal naar de engineer aan het kijken. Bobby had het zelf niet eens door. Hij bleef maar klusjes in zijn hoofd aan het doormalen. Warpcore revisie? Nee mocht niet want warpmotor moest beschikbaar blijven. Shuttle onderhoud? Nee, want die waren al gedaan en de overige shuttles zouden bij de volgende basis komen.
Nog meer simulaties verrichten op de schilden? Nee dat werd al gedaan door diverse mensen.
Reparaties? Nee, werden ook al verricht.
Nog een rondje brug werd hiermee volbracht. En direct slenterde Bobby verder.

Off:
Reply: wie wil
Miriam
Admiral
Admiral
Berichten: 14285
Lid geworden op: 14 feb 2005, 14:12

Bericht door Miriam »

Na het gesprek met Juliaan sneeuw.

Het was toch knap dat een dergelijk jong iemand al een volwaardige lieutenant rank had en daar bij zelfs een Chief functie had toegewezen gekregen. Dit was denk ik dan ook meteen het probleem waar de 25jarige me kampte; de druk! Juliaan is meteen het diepe ingegooid. Normaal zou dat wel kunnen, hij heeft tenslotte niet voor niets die twee gouden bolletjes op zijn kraag.
Maar die Miller moet en zou daar denk ik anders over gedacht hebben. Anders bedenkt hij niet zo’n absurde test.
Nicole stond alleen in het kantoor. Sneeuw was al weer weggegaan. Dit was de eerste serieuze opdracht sinds ze aanboord was gekomen. Natuurlijk had ze wel wat andere dingen gehad maar meer dan wat fobietjes had ze nog niet gehad.
Ze loopt wat heen en weer en denkt wat ze hier eigenlijk mee moet. Het beste was eerst maar eens er achter komen Hoe ernstig die test was.
Ze loopt naar een Walcars scherm en tikt de benodigde code van miller in. Even later krijgt ze gehoor: =A= Miller hier. =A=
=/\= Commander Miller, deMatteo hier. Ik heb u nog niet gesproken maar heb wel even een verzoek. =/\=
=A= Counselor, leuk u eens te spreken. Ga uw gang. =A=
=/\= Over Lt. Sneeuw. Om zijn behandeling sneller te laten verlopen Wil ik graag zijn test resultaten inzien, nou kan ik ze ook opvragen maar het leek me beter om ze even persoonlijk te vragen. Zo zou ik namelijk ook de resultaten in zien van de overige deelnemers.=/\=
=A= Natuurlijk, het zijn geen vertrouwelijke rapporten in die zin. Ik zal ze door sturen. Ik moest u trouwens toch nog spreken, maar dat komt later wel. Miller uit=A=
De verbinding werd verbroken. ”Nog even spreken, waarvoor dan”
Nou dat was van latere zorg eerst maar eens zorgen voor een manier om die Sneeuw te helpen.

Afbeelding
Afbeelding

Huidige tijd

Het was nu al enkele dagen geleden dat Nicole iets van zich had laten horen. Op het schip ging alles zijn gangetje en veel bijzonders was er niet gebeurd. Dus besluit Nicole maar eens een kijkje te nemen op de brug, tenslotte moesten ze nu ook onderhand bij die nevel aangekomen zijn.

De gangen zijn druk bevolkt met volk dat er normaal ook loopt; Technischi die naar een klus gaan, Security die hun ronde doet, Engineers die eens uit de enginroom kwamen voor frisse lucht. Je zag van alles rond lopen, op zon schip.
Rustig wandelde de gangen door op zoek naar de dichtstbijzijnde turbolift.
Ze had niet veel omhanden gehad de gehele dag, dus ze had in de ochtend geen uniform aan getrokken.

In de lift is het druk. Er staan maar liefst 7 andere mensen; die natuurlijk allemaal op een andere verdieping moeten zijn.
Nu is de lift bij de en Nicole stapt rustig uit en kijkt even om zich heen. Enkele Officieren waren rustig aan het werk. Zo op het blote oog niets bijzonders… Maar iets valt wel op een Commander in geel uniform die gestressed heen en weer loopt op de brug.
Ze kende de man niet, maar aan zijn uniform te zien zal het wel een Engineer zijn of een Operations officer. Nicole had altijd een lage dunk van het werk volk en keek even enigszins minachtend naar de officier die nog een rondje liep.
Daarna liep ze maar naar de readyroom, de Captain zal daar wel zitten. Ze belde aan…. Er kwam geen reactie… Ze belde nog maar een keer aan. Dit keer kwam er een reactie het was de captain die zelf naar buiten kwam gelopen. Hij liep bijna tegen haar op en hij keek haar aan. “Sinds wanneer is het gepast om in burger kleding op de brug te komen?” vroeg hij verbaast toen hij haar zo zag staan.
“Ja, ik had het niet druk en….” Stamelt ze, ze had toch verwacht dat de captain milder was.
“Nou, ik heb geen tijd Commander. Het is uiterst druk, dus je zult even moeten wachten. En terwijl u wacht; kunt u zich meteen even omkleden en een dienstuniform aantrekken.” en de captain liep door.
Nicole besloot maar te doen wat de captain vroeg en draaide zich om en wandelde richting de turbolift.

Afbeelding
Afbeelding

Ze stond voor de spiegel en keek er recht in. Ze trekt een shirt aan en knoopt het dicht.
Verzonken in gedachtes over vroeger. Toen was ze zelf nog de baas van een schip. Er verschijnt een glimlach. Ze trekt het jasje aan en loopt naar de woonkamer en gaat zitten op de bank om een padd te lezen over Sneeuw, dat was tenslotte het enige wat haar nu bezig zou houden tot de nevel.
Maar er was nog iets anders, dat was het hele gebeuren rond de nevel.
De orders waren duidelijk uiterste discretie tot het punt van aankomst.
Gebruikersavatar
uss defiant
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5700
Lid geworden op: 21 mei 2003, 19:49

Bericht door uss defiant »

Het hele schip had niks te doen, behalve Science. Ian zat op de brug alles te coördineren, Morningside was druk bezig bij de launch bay en in de Science Labs was iedereen druk bezig met de verwerking van de gegevens.
Op dat moment kwamen alle gegevens van de eerste probe binnen. De scheur was een meter groter geworden sinds de laatste precieze meting. Damn, hopelijk werkt de tweede probe nu nog. "Hunt aan Morningside, de scheur is een meter groter dan bij de vorige gegevens. Zal dit uitmaken voor de tweede probe?"
"Ehm, ja. Maar dit is makkelijk te verhelpen. Ik meld het wel als de probe weer klaar is."
"Doe het snel. Ik heb zo'n vermoeden dat dit plan niet doorgaat als we te lang wachten. Hunt uit." Hij was nog niet klaar met zijn zin of er klonk een alarm op het console naast hem. Blijkbaar was er een slachtoffer van tetryon straling. De situatie begon nu enigszins uit de hand te lopen. "Hunt aan captain Verix, zou u zich willen melden op de brug." Ian had zo'n idee dat de captain wel van de situatie wilde horen.
Het geslenter van Fisher hielp hem niet echt bij zijn werk. "Zou u alstublieft kunnen ophouden met dat geslenter?!" snauwde Ian geërgerd. Hij had nu geen tijd voor afleiding. De captain kwam op Ian af en begon een zin, maar hij onderbrak hem snel, "Sorry captain, maar ik heb geen tijd om alles persoonlijk uit te leggen. Alle gegevens zijn automatisch naar uw console gestuurd." Hij realiseerde zich dat dit niet helemaal was zoals het hoort, maar al dat protocol koste alleen maar een hoop tijd die hij nu wel beter kon besteden.
"Morningside aan Hunt, de probe is klaar."
"Lanceer de probe." Dit was het moment waarop zou blijken of het plan zou werken. "Lieutenant Kathern, sta klaar om naar warp te gaan." Kathern keek even verward naar de captain, maar die knikte. De probe was nu bijna aangekomen. Kom op! Nog heel even en dan... Yes!
"Lieutenant Kathern, ga naar warp!" Enkele seconden later zaten ze in warp. Ian slaakte een zucht van verlichting. Dat was het leuke deel, nu komt het ergste: de rapporten. Ian lachte even in zichzelf.

Tag: Captain Verix, Chief Engineer Fisher, Lieutenant Valdero, Lieutenant Kathern (mocht die nog ooit reageren), andere brugmensen die blij zijn dat we weer op weg zijn
startrekfan001
Lieutenant
Lieutenant
Berichten: 655
Lid geworden op: 19 okt 2006, 20:40
Locatie: Tsja

Bericht door startrekfan001 »

Valdero was bezig met het monitoren van de eerste probe, toen na een paar minuten Hunt weer door het comsysteem klonk.
=A="Hunt aan Morningside, de scheur is een meter groter dan bij de vorige gegevens. Zal dit uitmaken voor de tweede probe?"
"Ehm, ja. Maar dit is makkelijk te verhelpen. Ik meld het wel als de probe weer klaar is."
"Doe het snel. Ik heb zo'n vermoeden dat dit plan niet doorgaat als we te lang wachten. Hunt uit."=A=
Valdero liep naar de probe en stelde de veldsterkte/grootte ratio anders in, waarna hij weer terug liep naar zijn console.

=A="Morningside aan Fisher." "Zeg het maar." "Chief, ik sta op het punt om de tweede probe te lanceren. Kunnen jullie met de motorgondels een passief warpveld maken? Dan kan de probe hem overnemen." "Daar moet je Dal voor hebben, hij is bezig met de scheur." "Oh ok. Morningside uit."=A=

=A="Morningside aan Dal." "Dal hier." "Joran, kun je een passief warpveld maken? Ik ga een probe lanceren die dat warpveld moet overnemen op z'n warpsustainer." "Ik heb het al gelezen in het status report. Je warpveld is met paar seconden klaar." "Ik volg het wel op mn monitor. Morningside uit."=A=

Valdero keek naar zijn console en vroeg de motorstatus van de LaGrange op. Hij zag hoe de warpmotoren geactiveerd werden en het warpveld ontstond.

Afbeelding

Hij maakte een laatste scan van het warpveld en van de scheur, en activeerde toen de lanceringssequence van de probe. Weer blinkte de knop "fire", en Valdero herinnerde zich wat er net gebeurde toen hij die knop zag. Hij was al bang dat het weer zou gebeuren, maar hij kreeg geen enkel vreemd gevoel dit keer.



"Lieutenant! Lieutenant! Hoor je me?" ~Hmmz? Wat.... wie is daar? kom binnen......~ "Hij is in een lichte shoque. Breng hem naar de ziekenboeg." "Ziekenboeg? Wa... Ik moet die probe lanczzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz....." "We verliezen hem!" "Laat hem maar wegvallen. Het is nu niet zo erg als hij bewusteloos is. Stabiliseer hem en leg hem op een brancard." "Nee.... nee, wat doen jullie....... Is iedereen gek geworde............. Ikssjzzzzz............."

"Hij is weg."
"Verdoof hem voor de zekerheid nog maar, we brengen hem wel weer bij na de behandeling." zei Dokter Kumeliki.

Valdero werd naar de ziekenboeg gebracht en de Dokter draaide een aantal neurologische scans. "Nurse, kom even hier."
"Ja dokter?" "Geef hem 2 milligram neurosuppressor, en breng hem bij zodra de counselor hier is." "Oke."
=A="Kumeliki aan DeMatteo. Kun je naar de ziekenboeg komen? We hebben hier een mentaal ingestorte Lieutenant. Hij heeft een lichte shoque maar als we de oorzaak van zijn labiliteit niet snel vaststellen kan dit erger worden. Jij moet met hem praten."
"Ik kom eraan. Vertel me onderweg even wat hij allemaal doet, hoe hij heet, etcetera. Ik wil wel voorbereid zijn op het gesprek."
"Even kijken. Hij heet Valdero Morningside, is net overgeplaatst van Engineering naar Science, hij is halfklingon, was op de missie op het klingon schip een tijdje geleden, en is zijn carriére in engineering pas begonnen toen hij op de LaGrange kwam. Hij is 9 jaar lang verbannen geweest uit engineeringdecks vanwege een eigenwijze beslissing die hij nam op de USS Hercules, zijn 2e schip. Hij heeft toen de warpreactor uitgeworpen terwijl de Captain een Emergency Shutdown beval, na de uitwerping ontplofte de warpcore en 11 mensen werden gedood door de schade aan de Hercules, er waren verder nog 34 zwaargewonden, waaronder Valdero zelf."=A=
De Counselor was inmiddels al binnen komen lopen en volgde het verhaal mee op het console van waar de dokter het oplas.

"Goed. Nurse, kunt u Lieutenant Morningside wakker maken?" zei Nicole.
De Nurse gaf Valdero een hypospray en hij was na een paar seconden weer klaarwakker.
"De ziekenboeg? Wat.... De probe moet gelanceerd worden! Ik moet terug. Dokter, er is niks mis met me. Ik moet terug naar het pod!"
"Rustig, Valdero. En ik ben de dokter niet. Ik ben counselor DeMatteo. Noem me maar Nicole. De lancering van de probe is verder afgehandeld door Lieutenant Dal."
Valdero bedaarde enigzins en keek een beetje om zich heen.
"Waarom zit ik hier? Ik wou net op de lanceerknop drukken en nu lig ik hier!
"Je hebt een neuroshoque gehad. Wat ik van de scans begrepen heb is dat het begon in je geheugencortex, het deel van je hersenen dat je herinneringen opvraagt, opslaat en verwerkt. Ik denk dat je een aanval van heimwee hebt gehad. Je zei dat je net de probe wou afvuren. Deed het console waar je voor stond je denken aan iets wat vroeger is gebeurd?"
"Uhh.... niet dat ik weet. Maar ik bedenk me wel net dat ik vanmiddag al 2 keer een vreemd gevoel had gehad. Ik was al van plan naar je toe te gaan."
"Dat is een begin. Zullen we even verder praten in mijn kantoor? Dokter, mag Valdero de ziekenboeg verlaten?"
"Ja hoor. Maar wacht heel even."
Dokter Kumeliki pakte een neurocortical monitor en zette die op Valdero's nek.
"Hou deze op, ik wil het meteen weten als er weer iets gebeurd."
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Het water dat Jasper's gezicht raakte was koud. Erg koud. Zijn spiegelbeeld werd er wel scherper van, en het zweet stroomde met het water mee van zijn hoofd af. De effecten van de nevel begonnen merkbaar te worden, en niet alleen voor de kapitein. Commander Ryan had al een geval van hallucinaties gerapporteerd, voorzover je over je XO heen overgeven daar nog onder kon scharen, en verschillende mensen begonnen onrustig te worden. Jasper zelf was ook een beetje van zijn doen, en hoorde de bel niet gaan terwijl hij terug richting de brug liep. Lt. Commander Fisher liep rondjes over de brug te ijsberen, Jasper wist niet zeker waarom, maar kreeg niet veel tijd om hierover na te denken. Omdat hij de bel niet had gehoord had hij niet door dat er iemand aan de andere kant van de deur stond, en hij liep dan ook bijna tegen de DeMatteo op.

“Sinds wanneer is het gepast om in burger kleding op de brug te komen?” vroeg hij, een beetje geïrriteerd, maar vooral verbaasd. “Ja, ik had het niet druk en….” stamelde ze. Ze leek wat verrast door zijn abrupte reactie op haar aanwezigheid, maar goed, dan had ze maar haar uniform aan moeten doen. Regels waren immers regels.
“Nou, ik heb geen tijd Commander. Het is uiterst druk, dus je zult even moeten wachten. En terwijl u wacht; kunt u zich meteen even omkleden en een dienstuniform aantrekken.” zei Jasper voordat hij doorliep. Extreem druk was het nou ook weer niet, maar hij wilde weten hoe het er voor stond met de probes.

"Lanceer de probe." hoorde hij net toen hij langs Hunt liep. "Lieutenant Kathern, sta klaar om naar warp te gaan." Kathern keek even verward naar Jasper, maar die knikte. Hunt had de situatie blijkbaar onder controle, en de redding leek nabij. Jasper liep naar zijn stoel en ging zitten, maar hij zat nog maar nauwelijks of Hunt riep al "Lieutenant Kathern, ga naar warp!" Een paar seconden later waren ze weer op weg naar SB117. Helaas was het verblijf in de nevel blijkbaar niet helemaal zonder gevolgen geweest; naast het rapport van Ryan waren er nog een paar kleine incidenten geweest, waar in twee gevallen medical aan te pas had moeten komen. Jasper besloot voorlopig af te wachten hoe het ging, ze hadden het al druk genoeg in sickbay. Mocht het nog nodig blijken dan kon hij er altijd later nog langs gaan.
Gebruikersavatar
Dawn
Commander
Commander
Berichten: 1573
Lid geworden op: 15 aug 2004, 01:14
Locatie: Hier!
Contacteer:

Bericht door Dawn »

Afbeelding
Lt.-Cmdr. Kea'e Kumeliki - Chief Medical


- Lt. Sneeuw's quarters -

Kea’e zat geknield naast het bed van lt. Sneeuw. Ze had inmiddels een tricorder tevoorschijn gehaald. De jonge lieutenant had meer bloed verloren dan ze in eerste instantie had ingeschat. Hij zal een bloedtransfusie nodig hebben.
Ze tikte haar combadge aan: “Dr. Kumeliki aan verpleegpost 4, ik heb een anti-grav lift nodig in hut 25.”,”Verpleegpost 4 hier, begrepen, dokter.”
Nogmaals tikte Kea’e haar combadge aan. “Dr. Kumeliki aan sickbay, ik kom zo dadelijk binnen met een patiënt met veel bloedverlies. Ik wil dat er twee units packed cells klaar liggen voor lieutenant Sneeuw. Zijn bloedgroep staat in zijn medisch profiel.”,”Begrepen dokter.”
Zo, dat was dat. Ze pakte een autosuture uit de medkit en begon de beenwond alvast te behandelen. Als het bloeden niet gauw zal stelpen, zouden 2 units PC’s niet genoeg zijn. Nog geen minuut later kwam een ensign in blauw aan met een soort van zwevend brancard. “Mooi, ensign, zet maar hier naast het bed neer.”, Kea’e stopte de autosuture weer terug, stond op en stapte aan de kant. Toen het brancard langs het bed hing, tilden Kea’e en de ensign de jonge lieutenant behendig op het brancard. Hoewel aan de licht rood uitgeslagen hoofden te zien, was het niet geheel zonder inspanning gegaan...
“We brengen hem naar sickbay...”, Kea’e legde de tricorder naast Sneeuw op de anti-grav lift, en ging tijdens de korte wachttijden voor en in de turbolift verder met het behandelen van de wond. Zoiets was jammer genoeg niet in enkele minuten dicht.

- Main sickbay -

Eenmaal in sickbay aangekomen gebaarde Kea’e naar de aanwezige lieutenants in dienst. De packed cells lagen al klaar. Behendig tilde het sickbay personeel Juliaan op een biobed.
Net op het punt dat Kea’e haar crew bij wou staan in de behandeling, kwam er een com oproep binnen. “Medisch noodgeval in de tactical pod.”
Kea’e keek haar personeel aan. Ze gaf de autosuture aan de lieutenant met senior bevoegdheid. “Wond herstellen met autosuture, en een bloedtransfusie toedienen. Houd zijn lichaamsfunctie goed in de gaten. Kun je het aan?”, de lieutenant knikte.
“Dr. Kumeliki aan verpleegpost 13, jullie reageren op het noodgeval in de pod?”,”Ja, ma’am...”,”Dan zie ik jullie daar, Kumeliki uit.”
Als ze toch bezig was kon ze ook wel even polshoogte nemen bij deze situatie. Zo snel als ze kon begaf ze zich naar de pod.

- Tactical Pod -

Eenmaal daar was het even zoeken naar het medisch noodgeval. Na enkele momenten had ze het verpleegkundig personeel gevonden. Ze hadden zich gebogen over een man van Klingonese afkomst. Kea’e voegde zich bij hen. Een van hen riep:
“Lieutenant! Lieutenant! Hoor je me?”
“Hmm? Wa.... wu ominne......”
“Hij is in een lichte shoque.”, antwoordde Kea’e, “Breng hem naar de ziekenboeg.”
“Iekeboe? Wa... I oe ie obe lans..... ”
“We verliezen hem!”, zei een jonge ensign verschrikt.
Kea’e schudde haar hoofd. “Laat hem maar wegvallen. Het is nu niet zo erg als hij bewusteloos is. Stabiliseer hem en leg hem op een brancard.”
“Ne.... ne, wa doe ullie....... Is iedeee ek eworde............. I.............”

”Hij is weg.”, antwoordde een lieutenant jg.
”Verdoof hem voor de zekerheid nog maar, we brengen hem wel weer bij na de behandeling.” zei Kea’e.

Op een anti-grav lift brachten ze Valdero naar sickbay. Alweer iemand die ze naar sickbay begeleidde. Het moest niet veel gekker worden op de late avond.

- Main sickbay -

Weer terug in sickbay voerde Kea’e een aantal neurologische scans uit. “Ensign, kom even hier.”
“Ja dokter?”
“Geef hem 2 milligram neurosuppressor, en breng hem bij zodra de counselor hier is.”
“Oke.”
Kea’e tikte haar combadge aan. “Kumeliki aan DeMatteo. Kun je naar de ziekenboeg komen? We hebben hier een mentaal ingestorte Lieutenant. Hij heeft een lichte shoque maar als we de oorzaak van zijn labiliteit niet snel vaststellen kan dit erger worden. Kan jij met hem praten?”
Na een kort gesprek via de com kwam de counselor binnen lopen.
”Goed. Nurse, kunt u Lieutenant Morningside wakker maken?”, vroeg Nicole.
De ensign diende Valdero wat Netinaline toe. Na een paar seconden kwam hij weer bij.
”De ziekenboeg? Wat.... De probe moet gelanceerd worden! Ik moet terug. Dokter, er is niks mis met me. Ik moet terug naar het pod!”
De counselor kalmeerde lt. Morningside, waarna een kort gesprek volgde.
“Dokter, mag Valdero de ziekenboeg verlaten?”, vroeg DeMatteo na het onderonsje.
”Ja hoor. Maar wacht heel even.”
Kea’e pakte een neurocortical monitor en plaatste die op Valdero's nek.
”Hou deze op, ik wil het meteen weten als er weer iets gebeurd.”

Nu dat afgehandeld was, ging ze kijken hoe de situatie van lt. Sneeuw ervoor stond.

Tag: Sneeuw, Morningside, DeMatteo
Gebruikersavatar
.:Admiral-Janeway:.
Captain
Captain
Berichten: 2544
Lid geworden op: 08 aug 2005, 22:02
Locatie: Enschede

Bericht door .:Admiral-Janeway:. »

Afbeelding
Afbeelding
Lieutenant JG Joran Dal.
Assistant Chief Engineering


On:

(Hut, USS LaGrange)

Meteen toen Joran wakker werd voelde hij zich misselijk. Hij stond op en liep naar de badkamer en gooide wat koud water over z'n gezicht. Het hielp echter niet erg. Aangezien ze waarschijnlijk geen tijd hadden voor mensen met een simpele misselijkheid in Sickbay zou hij het maar negeren.
Hij besloot maar even te gaan douchen misschien zou dat helpen. Langzaam voelde hij de sonische douche het beetje vuil van z'n lichaam halen. Na enkele minuten deactiveerde hij de douche en ging hij naar de kast om er een schoon uniform uit te halen. Hij besloot vandaag niet te ontbijten dus repliceerde hij alleen een Raktajino en ging voor z'n LCars laptop zitten.
~Computer weergeef reparatieschema van vandaag~
Er verscheen een zeer gedetailleerde agenda op het scherm die hij doornam terwijl hij van z'n Raktajino dronk. Blijkbaar zou Engineering slechts een helpende rol spelen bij het herstellen van de Warp aandrijving. Het werd maar eens tijd om zich in Engineering te melden. Zijn dienst zou dan wel pas over een half uur beginnen, maar hij hield er altijd meer van om er eerder te zijn. Hij stond op en verliet z'n hut. Het was rustig op het deck normaal gesproken liepen er veel meer mensen rond, maar nu liep er op hem na slechts 1 persoon over het deck. Hij stapte in de lift en gaf aan dat hij naar Engineering wou.

(Engineering)

In tegenstelling tot de gangen was het in Engineering erg druk. Blijkbaar zaten er nog steeds een paar fouten in het schip, omdat meerdere teams Engineering verlieten. Er waren weinig mensen met de scheur bezig dus besloot hij maar de leiding te nemen over het Engineering deel, aangezien Bobby wat anders aan het doen was.
=A=Morningside aan Dal=A=
=A=Dal hier=A=
=A=Joran, kun je een passief warpveld maken? Ik ga een probe lanceren die dat warpveld moet overnemen op z'n warpsustainer =A=
=A=Ik heb het al gelezen in het status report. Je warpveld is met paar seconden klaar =A=
=A=Ik volg het wel op mn monitor. Morningside uit=A=
Joran liep meteen naar het WPS console en activeerde de motoren, waarna er een Warpveld ontstond. Even moest Joran bijna overgeven. Toen hij na een tijdje zag dat de sonde niet gelanceerd was besloot hij contact op te nemen met Valdero
=A=Dal aan Morningside... Waarom heb je de sonde niet gelanceerd?=A=
=A=Sorry Lieutenant... Hij heeft z'n bewustzijn verloren en kan niet reageren=A=
Niet lang daarna was de probe gelanceerd en waren ze weer op Warp snelheid. Echter had Joran al teveel straling binnengekregen, waardoor hij moest overgeven en niet lang daarna zijn bewustzijn verloor.

Off:WPS=Warp Propulsion System, en hij heeft 400 rem binnengekregen
reply:Iemand in Engineering
Gebruikersavatar
uss defiant
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5700
Lid geworden op: 21 mei 2003, 19:49

Bericht door uss defiant »

Ian zat nog even uit te rusten van een "job well done." Eigenlijk moest hij zijn rapport schrijven over de situatie, maar eerst ging hij nog even langs Valdero om hem wat beter te verwelkomen bij Science. Eenmaal in de Tactical Pod aangekomen was hij echter nergens te bekennen. Een van de consoles lag compleet in puin. "Waar is lieutenant Morningside en wat heeft die vernielde console in godsnaam te betekenen?!" riep hij een lieutenant toe die ook bij engineering hoorde. "Lieutenant Morningside is opgenomen in sickbay. De console is vernietigd door hem."
Mopperend liep Ian met stevige pas naar sickbay. De tetryonstraling had meer veroorzaakt dan hij had aangenomen. Valdero was nu al de tweede. Enkele minuten later kwam hij sickbay binnen. Ian keek om zich heen, maar kon Valdero nergens bekennen.
"Dokter, waar is lieutenant Morningside?"
"Lieutenant Morningside had een lichte shoque. Ik heb hem daarom doorverwezen naar de counselor, die nu met hem bezig is. Voor de zekerheid heb ik hem een neurocortical monitor gegeven zodat ik zijn toestand in de gaten kan houden."
"Oke. Bedankt dokter." En daarmee verliet Ian sickbay weer. Hij zou later wel bij Valdero en de counselor vragen wat er nu precies gebeurd was. De tetryonstraling was blijkbaar niet de oorzaak, wat goed nieuws was. Het slechtere nieuws was dat hij na enkele weken als chief al te maken had met een mentaal instabiele officer.
Met een minder blij gevoel liep Ian weer naar de bridge om engineering te laten weten van het kapotte console en om zijn rapport te schrijven.
Toen hij klaar was met zijn rapport liep hij richting de captain. "Sir, hier heeft u het rapport over het incident met de scheur in subspace. Ik wil daarbij mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag eerder. Ik was niet in command op dat moment en had geen orders moeten geven aan de helmsman. Ik achtte snelheid op dat moment echter belangrijker dan protocol, sir."

Off

Het schrijven van het rapport nam ongeveer 2 uur in beslag. Rapport komt eraan in het log topic.

Tag: Chief Medical Kumeliki, captain Verix en lieutenant Dal als hij de lieutenant wil zijn die in de tactical pod zit.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding
Lieutenant Juliaan Sneeuw

Kea’e keek haar personeel aan. Ze gaf de autosuture aan de lieutenant met senior bevoegdheid. “Wond herstellen met autosuture, en een bloedtransfusie toedienen. Houd zijn lichaamsfunctie goed in de gaten. Kun je het aan?”, de lieutenant knikte.
“Dr. Kumeliki aan verpleegpost 13, jullie reageren op het noodgeval in de pod?”,”Ja, ma’am...”,”Dan zie ik jullie daar, Kumeliki uit.”
Als ze toch bezig was kon ze ook wel even polshoogte nemen bij deze situatie. Zo snel als ze kon begaf ze zich naar de pod.

(…)
Nu dat afgehandeld was, ging ze kijken hoe de situatie van Lt. Sneeuw ervoor stond.

Juliaan Sneeuw

Zachtjes ademde hij in en uit. Juliaan lag rustig en vredig op het bed in Sickbay.
Het personeel lette voornamelijk op de vele schermpjes rondom het bed. De behandeling aan zijn been was zojuist afgerond.
Wie naar zijn gezicht zou kijken zou niks vreemds aan hem zien. Behalve dat hij nog wat wit zag. Het bloed dat op zijn gezicht had gezeten tijdens de wilde, beestachtige moord was verdwenen toen hij uit het holodeck was gestapt. Nu waren er slechts wat kleine zweetdruppeltjes te herkennen.
En dit keer was het ook stil in Juliaan zijn hoofd.
Het personeel in de ziekenboeg was nu niet meer constant aan zijn bed aanwezig. Hij was stabiel en nu zou hij langzaamaan bij bewustzijn komen. Meteen begon het weer.

~“Vuur, overal om me heen. Ik zie niks dan vuur. Wat een hitte. Het brand aan mijn been. Alleen maar vuur. Overal vlammen, rood, geel, zwart. Waar moet ik heen? Ik hoor de captain schreeuwen. Ik voel een rilling. Er explodeert iets. Verdriet. Woede. Alleen maar woede. Ik ben furieus. Dood. Stromend bloed. Weer een explosie. Glassplinters. Mijn been doet pijn. Ik kan nergens heen. Stekende pijn. Help! Help me! Ik zie niks meer. Ik kan niet ademen. Help dan! Ben ik dan overal alleen?! Het is overal donker.

Stilte.

Het vuur is weg. Er is alleen nog wit. Een ruimte zonder einde. Fel wit. Ik kijk achterom. Ja daar is nog vuur. Als ik voor mij kijk is het wit. Ik loop vooruit. Dit voelt goed. De pijn is weg. Zachtjes hoor ik mooie muziek. Ik loop nu op gras. Het gras kietelt aan mijn tenen. Het is nog een beetje nat. De frisse wind koelt me af. Er zijn ook bomen. Ze bewegen zachtjes heen en weer in de wind. Als ik omhoog kijk zie ik de lucht. Het is zo mooi. Een paar wolken zijn er te zien. Daar is de zon. Wat fel. Het voelt zo goed.”~


Zijn ogen zijn nog dicht, maar ze bewegen wel. Juliaan beweegt zelf ook wat en hij probeert wat te zeggen. Zijn rode lippen bewegen wel, maar hij droomt. Zijn ogen gaan langzaam open. Een paar keer knipperen ze voor het felle licht. Hij kijkt recht in het licht van de lamp boven hem. Zijn ogen wennen aan het licht. Hij kijkt nog wat naar het plafond.
~Ik ben wakker. Ik voel me wel goed. Wel nog moe. Het is rustig.~
Dan hoort hij stemmen. ~Hoe lang lig ik hier al? Het ligt wel lekker. Warm.~
Naast hem staat de dokter. Ze kijkt blij.
Juliaan glimlacht ook een beetje als hij haar gezicht ziet. Ze heeft bruine ogen en lang donker haar.
“Dokter?” Juliaan schraapt zijn keel en slikt even. “Dokter?” Het wordt Juliaan al snel duidelijk waarom hij in Sickbay is. “Ik heb iets vreselijks gedaan. Alstublieft, dokter. Wat gebeurt er nu?” Vraagt Juliaan zacht.
De dokter schrikt een beetje, maar kijkt al snel weer aardig.
“Rustig maar. Het komt allemaal goed. Blijf nog maar rustig liggen.” De dokter kijkt vriendelijk en praat zacht.
Juliaan knikt lichtjes.
~Alles komt goed.~
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

De Lagrange was inmiddels weer netjes op weg richting Starbase 117, zei het op een iets hogere snelheid dan eigenlijk de bedoeling was, gezien de vertragingen die ze hadden opgelopen. Het merendeel van de crew leek in orde, maar toch kwamen er nog steeds rapporten binnen van stralings-gevallen. ~Nouja, in ieder geval heeft Medical zijn eerste beproeving dan ook weer binnen~ Jasper glimlachte, hij had er alle vertrouwen in dat de plaatselijke medici deze situatie het hoofd zouden kunnen bieden.

Zijn gedachten werden onderbroken door Ian Hunt, die inmiddels bij hem was komen staan. "Sir, hier heeft u het rapport over het incident met de scheur in subspace. Ik wil daarbij mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag eerder. Ik was niet in command op dat moment en had geen orders moeten geven aan de helmsman. Ik achtte snelheid op dat moment echter belangrijker dan protocol, sir."

Jasper knikte met een glimlach en nam het rapport aan, "Maak je daar maar niet al te veel zorgen over. Ik ga ervan uit dat je niet van plan was er een gewoonte van te maken en soms moet er gewoon snel gehandeld worden." Toen Hunt was gegaan nam Jasper snel het rapport door. Tot zijn opluchting was Hunt tot dezelfde conclusie gekomen als hijzelf; geen vijandelijke aanval, sabotage poging of iets dat ook maar in die richting leek te wijzen.

Na het rapport naast zich neergelegd te hebben ging Jasper verder met het lezen van de andere binnenkomende rapporten. Zijn oog viel op het bericht dat hem vertelde dat Lt. Sneeuw in sickbay was opgenomen. Het leek de jonge officier allemaal wat tegen te zitten de laatste tijd. Jasper besloot eens te zien hoe het ervoor stond met Miller's favoriete jonge Tactical officier, en nam contact op met sickbay. =/\="Verix aan Dr. Kumeliki, hoe staan de zaken er bij u voor? Ik vernam dat Lt. Sneeuw bij u binnen is gebracht... heeft hij last van stralingssymptomen of iets anders?" Hoewel het rot was dat hij dit moest vragen, bleef het feit dat Juliaan duidelijk niet lekker in zijn vel had gezeten, en Jasper kende hem nog lang niet goed genoeg om er simpelweg op te vertrouwen dat alles wel goed zou komen.


TAG: Dr. Kumeliki
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding
Lieutenant Juliaan Sneeuw

“Rustig maar. Het komt allemaal goed. Blijf nog maar rustig liggen.” De dokter kijkt vriendelijk en praat zacht.
Juliaan knikt lichtjes.
~Alles komt goed.~


Juliaan vertrouwde de dokter en voelde zich op zijn gemak. Hij ging weer rustig met zijn hoofd op het kussen van het biobed liggen, hij was nog steeds moe. De dokter liep intussen weg. ~Ze heeft het zeker druk.~
Juliaan sloot zijn ogen kort en zag meteen het gezicht van Miller voor zich. ~Hij heeft nog steeds bloed op zijn gezicht.~ Hier schrok Juliaan van en deed snel zijn ogen open.
~Wat een vreselijk beeld. Ik moet hier niet aan denken. Dit was maar een simulatie.~ Juliaan zuchtte even en ging verliggen. Al snel sloot Juliaan zijn ogen weer.
Alles wat Juliaan had gezien op het holodeck speelde voor zich af. Het bloed, er was veel bloed geweest. Bloedspetters. De angst in de ogen van Sam Miller was ongelofelijk realistisch geweest. De razernij en gruwelijkheid waarmee Juliaan gehandeld had, maakte dat Juliaan schrok.
~Wat heb ik gedaan? Het was dan wel een holodeck, maar dan nog. Wat ik gedaan heb is niet goed. Ik heb iemand vermoord. Ik heb het zelfs helemaal gepland. Bedacht en uitgevoerd. Ik heb mezelf iets laten doen wat vreselijk is. Als ik terugdenk is het gewoon ranzig en vies en slecht. De manier waarop ik tekeer ging. Dat zie je alleen in horror films. Ik heb zelfs speciaal de computer een dolk laten programmeren, zodat ik met al mijn kracht in heb kunnen hakken op een levenloos lichaam. Oh nee! Wat heb ik gedaan?~
Juliaan kreeg weer een brok in zijn keel. Een warme traan sijpelde uit zijn ooghoek. Hij wreef deze meteen weg, maar het mocht niet baten, al snel volgde er nog één. Hij draaide zich op zijn zij en sloot zijn armen om zich heen. ~Ik ben een vreselijk mens! Wat heb ik gedaan? Wat heb ik toch gedaan?~ Juliaan knipperde met zijn ogen en wreef nog een traan weg. Het kussen voelde klam aan. Juliaan keek in een monitor die naast het bed stond. Het was niet in gebruik en werkte nu als een spiegel.
Een verdrietig wit gezicht keek hem aan. Op momenten dat Juliaan in de spiegel keek, kon hij altijd beter nadenken. Alsof hij dan beter wist dat hij het zelf was die nadacht.
~Hoe kan ik dit ooit goedmaken? Als de anderen er achter komen… Daar moet ik niet aan denken.~
Weer veegde Juliaan zijn gezicht droog en keek nog eens naar het scherm. ~Het ligt niet allemaal aan Miller. Hij is dan wel een sadistische klootzak, maar ikzelf heb dit gedaan. Niet hij. Ik moet veranderen.~
Juliaan draaide weer wat en ging op zijn andere zij liggen.
~Als ik nou weer eens naar de counselor ga. Dan komt het vast goed. Hoewel dat verleden keer niks heeft geholpen. Misschien moet ik dan toch maar naar Science. Dat is het. Ik ga gewoon beginnen met een nieuwe start. Ik ga mezelf trainen voor Science. Dan kan ik dit allemaal vergeten. Dan zal ik nooit meer terugdenken aan die vreselijke beelden. Dan komt alles goed.~
Juliaan ging rechtop zitten keek rond in Sickbay. Hij bedacht dat het een grote ruimte moest zijn, want hij zag maar een gedeelte ervan.
~Ik ga nu meteen naar mijn hut en omkleden en dan stap ik gewoon op de captain af, zodat ik overgeplaatst kan worden.~
Juliaan sprong uit het bed en voelde meteen dat zijn been nog pijn deed. Hij trok een ongemakkelijk gezicht en kon maar net voorkomen dat hij een kreet van pijn slaakte. ~Shit, dan maar terug op het bed.~ Juliaan klom tegen het bed en probeerde nu voorzichtig te strompelen naar de deur.
Een zuster gooide roet in het eten en kwam naar hem toegelopen. “Meneer Sneeuw, u moet nog in bed blijven tot de dokter u ontslagen heeft.”
~Ook dat nog. Waar bemoeid ze zich mee?~
“Maar het gaat heel goed hoor. Mijn been doet geen pijn meer.”
“Daar geloof ik niks van. En dat maakt me ook niet uit. U gaat nu terug naar uw biobed. Ik help wel even.”
~Dan maar wachten tot de dokter komt.~ “Dank u wel zuster.” ~Dokter zal je nooit worden.~
Samen liepen ze naar het bed van de jonge lieutenant.
“Zo, en nu blijft u wachten tot de dokter er is. Ik zal nog even een pijnstiller geven.” Na het sissen van de hypospray sloten Juliaan zijn ogen vrijwel meteen.
“Nee… zuster… ik… bweh..” Juliaan probeerde nog wat te zeggen, maar de medicatie begon te werken.
Juliaan zou nu rustig in bed blijven tot de dokter bij hem langs zou komen.
Gebruikersavatar
Dawn
Commander
Commander
Berichten: 1573
Lid geworden op: 15 aug 2004, 01:14
Locatie: Hier!
Contacteer:

Bericht door Dawn »

Afbeelding
Lt.-Cmdr. Kea'e Kumeliki - Chief Medical

- Main sickbay -

“Varel, hoe staat het met Lt. Sneeuw?”, vroeg Kea’e terwijl ze aan de andere kant van het biobed van Sneeuw kwam staan. “De wond is goed aan het helen dokter. De laatste unit bloed is net toegediend en het bioregeneratief veld staat aan.”, antwoordde de Lieutenant. Kea’e knikte naar haar. “Laat maar zien”, doelende op zijn huidige status. Varel tikte op de biomonitor boven het biobed en verschillende cijfertjes en grafiekjes flitsten voorbij. “Ziet er goed uit. Hij zal wel even een tijd moeten blijven om volledig te genezen, op z’n minst tot morgenvroeg...”
Op dat moment gingen de ogen van Juliaan langzaam open. Ze keek hem aan en glimlachte naar hem. Hij werd nu al wakker. Dit was een goed teken.
Hij glimlachte terug: “Dokter?”, hij zette zijn zin voort na even zijn keel te schrapen “Dokter? Ik heb iets vreselijks gedaan. Alstublieft, dokter. Wat gebeurt er nu?”, vraagt de jonge Lieutenant met een verontrustende blik in zijn ogen.
Daar schrok Kea’e even van. Wat voor vreselijks zou hij gedaan hebben? Had het met zijn verwonding te maken? Ze herstelde zich snel. “Rustig maar. Het komt allemaal goed. Blijf nog maar rustig liggen.”, beantwoordde ze hem zacht. Hij knikte in antwoord en ging weer terug liggen en sloot zijn ogen.

- Main sickbay – CMO’s Office -

Kea’e liep van het biobed weg, en ging haar kantoor binnen. Ze opende zijn dossier en bekeek het nader. Ze vermoedde dat ze Nicole in zou moeten lichten over wat hij gezegd had, en dan was het handig wat informatie mee te sturen. In het dossier zag ze echter dat Lt. Sneeuw al onder behandeling van de scheepscounselor stond op order van de Captain. Waarom zou dat zijn? Dit zou misschien wel eens kunnen betekenen dat zijn woorden voor Nicole wel eens belangrijk konden zijn. Of niet...

Kea’e besloot toch maar een bericht over Juliaan naar Nicole te sturen. Hij stond bij haar onder behandeling, of ze er iets aan zou hebben wist ze niet, maar in dit vak was het beter om niets over het hoofd te zien.

“Verix aan Dr. Kumeliki, hoe staan de zaken er bij u voor? Ik vernam dat Lt. Sneeuw bij u binnen is gebracht... heeft hij last van stralingssymptomen of iets anders?”, klonk de com. Was er soms iets speciaals met deze Lieutenant aan de hand dat de Captain zelf persoonlijk over zijn toestand informeert?
“Sir, Lt. Sneeuw is gewond aan zijn been in zijn hut aangetroffen. Hij maakt het op dit moment goed. Hij zal vannacht wel moeten blijven om voldoende te herstellen. De toedracht van de verwonding is mij onbekend. Misschien dat Security een onderzoek begonnen is, aangezien Lt. Sneeuw door Security is gevonden. Ik kan alleen zeggen dat de verwonding door een scherp lemmet is toegebracht.
Ik heb ook de Counselor middels een bericht op de hoogte gebracht van zijn toestand.”, ze vermeldde er niet bij wat hij gezegd had. Haar eed verbiedde haar dat. Het was dan ook voor Nicole om uit te pluizen of het iets te betekenen had. “De rest van de zaken kunt U in een rapport nalezen die u morgenvroeg van mij krijgt.”, zei ze terwijl ze met haar vingers in haar ogen wreef. En ze had zich nog zo voorgenomen om vanavond vroeg naar bed te gaan. Van dat plan was dus helemaal niks meer van over. “Dr. Kumeliki uit.”

Varel stond bij de deur van haar kantoor en maakte met haar keel een klein schrapend geluidje om haar aandacht te trekken. “Wat is er Lieutenant?”
“Een van de patiënten werd wat onrustig, ma’am. Lt. Sneeuw… Hij wou de ziekenboeg verlaten, ik heb hem een licht verdovend middel toegediend.”
Kea’e knikte. “De wond is toch niet weer open gegaan, hé?”
“Nee, ma’am. Maar het had niet veel kunnen schelen. Een paar stappen verder en hij had het bioregeneratief veld verlaten. Dan hadden we weer opnieuw kunnen beginnen. Hij zal voorlopig wel even blijven liggen.”
“Goed bekeken Lieutenant. Vergeet niet dadelijk aan de gamma shift door te geven dat ze hem goed in de gaten moeten houden.
Varel knikte en liep terug sickbay op.
Kea’e zuchtte even en keek naar haar bureau. Toen haar dienst eerder die dag erop zat stond het er nog redelijk netjes en leeg bij. Nu lagen er al verschillende PADD’s met situatie rapporten die voornamelijk over gevallen van stralingsziekte ging.
Ze leunde haar ellebogen op haar bureau en plaatste haar gezicht in haar handen. Het leek erop dat vroeg naar bed gaan compleet van de baan af was.

Tag: Sneeuw, Verix, DeMatteo
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
Afbeelding Commander Christopher T. Ryan
Executive officer: Uss Lagrange


‘Morgen’
‘Goedemorgen.’
Dat is al de zoveelste, ben ik er al bijna?
Nee blijkbaar nog niet.‘Goedemorgen lieutenant.’
Daar wil ik wel vaker goedemorgen tegen zeggen.
Even kijken of mijn haar wel goed zit.


Christopher liep naar de dichtstbijzijnde console en bekeek zichzelf even in de weerspiegeling. Zijn haar was nu iets langer dan normaal, hij was al een tijdje niet naar de kapper geweest. Hierdoor had hij er nu wat gel in gedaan zodat het niet omhoog zou gaan staan. Normaal gesproken had hij geen wallen, maar je begon ze nu wel te zien, de huid onder zijn ogen was donkerder dan normaal. Het leek wel of de nachtmerries sinds het stralingsprobleem erger waren geworden. Dat was erg vreemd als je wist dat hij voor de rest nergens anders last van had gehad, behalve van een maaltijd macaroni op zijn uniform.

Niet zo aanstellen, je ziet er wel goed uit. Zelfs met wallen onder je ogen zie je er nog goed uit. Haha niet zo dom denken.
Ja oké, nu maar even verder lopen.


Terwijl hij de turbolift instapte dacht hij na over de nachtmerrie van een paar uur geleden. Hij vond het vreemd dat hij zich deze nog helemaal kon herinneren. Toen hij klein was kon hij zich bijna altijd alle dromen herinneren, naarmate hij ouder werd, werd dit echter steeds minder. Maar sinds de nachtmerries begonnen waren kon hij zich alles herinneren, alsof het gewoon echt gebeurt was.

‘Sir wacht, kunt u de deur open houden?’
Behendig stak hij zijn rechterhand net tussen de gleuf die nog tussen de twee kanten van de turboliftdeuren was. Zoals het ingesteld was schoven de deuren onmiddellijk weer open, de reactiesnelheid van het systeem was maar een honderdste van een seconde als het al niet minder was.
‘Bedankt sir.’
‘Graag gedaan.’ Antwoordde Christopher, er was net een jongeman met een geel uniform aan van een jaar of 26 de lift in gestapt.
‘Een beetje laat?’ vroeg Christopher die een glimlach niet kon onderdukken, de jongen had zich klaarblijkelijk verslapen, zijn haar zat nog door de war en het gehijg wees er op dat hij van zijn vertrek naar de lift had gerend.
‘Nee… ja… Ik krijg vast op mijn donder van mevrouw Casteel.’
‘Is ze je hoofd?’
‘Ja ik ben een operations officer.’
‘Naam?’
‘Trevor Carnes.’
‘First offender?’
Jij bent echt net wakker.
‘Wat?’ vroeg de jongen verward.
‘Of het je eerste keer is?’
‘Ja, in ieder geval op dit schip en onder mevrouw Casteel.’
‘Dan zal je er met een waarschuwing wel afkomen lijkt mij.’

De lift was bij de bridge aangekomen en beiden stapten ze uit de lift.
‘Succes’ fluisterde Christopher de jongen voordat hij verder liep naar zijn stoel.

De Captain zat ook in zijn stoel, sinds hij hier op het schip was hadden de Captain en hij nog niet zoveel tijd met elkaar doorgebracht. Dat was ook niet meer dan logisch gezien wat er allemaal gebeurd was en wat er nog gedaan moest worden voor ze bij de starbase aankwamen. Vooral in het begin had de communicatie erg stroef verlopen, maar de Captain had bewezen dat hij een redelijk man was, dus nu was het tijd voor Christopher om redelijk te zijn.

‘Morgen Captain.’
‘Goedemorgen Commander.’ Antwoordde deze
Wow dat klonk vrolijk
‘Dus wat staat er op de agenda voor vandaag? Ik hoorde dat lieutenant Sneeuw in de ziekenboeg beland is met zwaar bloedverlies, is er al bekend wat de oorzaak was?’

Reply: de Captain
Miriam
Admiral
Admiral
Berichten: 14285
Lid geworden op: 14 feb 2005, 14:12

Bericht door Miriam »

Afbeelding

Sickbay – valdero flashback

Nicole liep door de gangen van de Langrade. Grijsachtige bedompte gangen zonder enige vorm van architectuur, gewoon lange saaie gangen.
Gelukkig werd dit saaie patroon van wandelen al snel onderbroken door een eentonige piep.
De piep van de combadge wel te verstaan. Het was de doketer met die moeilijke naam Kea'e Kumeliki. Die meteen losbrandde: “Kumeliki aan DeMatteo. Kun je naar de ziekenboeg komen? We hebben hier een mentaal ingestorte Luitenant. Hij heeft een lichte shoque maar als we de oorzaak van zijn labiliteit niet snel vaststellen kan dit erger worden. Kan jij met hem praten?” Nicole die verder niets om handen had maar bovenal omdat het haar werk was liep zo snel mogelijk naar het dek waar de sickbay was.

Daar aangekomen treft ze de dokter aan. “Waar ligt luitenant Valdero?”
De dokter liep naar het bed toe en diende hem een soort spray toe. Langzaam begonnen zijn ogen open te gaan, ze moesten wennen aan het ligt in de ziekenboeg. De Beide vrouwen kijken boven het bed van de luitenant. Na een paar seconden zijn, zijn ogen gewend aan het licht. Hij schikt op en begint te raaskallen. Beide kalmeren hem en hij begint rustig aan mee te werken. De dokter is ondertussen weggelopen en Nicole praat met valdero over wat er gebeurd is. Hij lijdt aan een trauma, was de eerste conclusie.
Na een paar minuten met de Lt. Te hebben gesproken is het beter om hem weer te laten slapen. Nicole stelde hem nog gerust dat Lt. Dal de lancering heeft laten slagen. En Veldero ziet er beduidend kalmer uit.
De Dokter was weer even terug gekomen van een ander hopeloos geval. En kijkt nog even naar Lt. Valdero. “Houd deze op, ik wil het meteen zien als er weer iets gebeurd.”
Ze knikte naar nicole en liep weer richting Lt. Sneeuw. Dat andere hopeloze geval waar ook Nicole haar handen aan vol heeft.
Nicole denkt na over wat ze zou moeten doen, Lt. Sneeuw had zeer streng hulp nodig en Valdero was ook niet helemaal 100%. Maar ze had eigenlijk andere dingen te doen en had niet verwacht dat een schip zoveel labiele mensen kenden. De meeste sterrenschepen hebben geen eens een counselor aanboord of het is een onderdeel van Medical.
Ze besloot later terug te komen.

Afbeelding
Afbeelding
Nadat de captain DeMatteo beval zich om te kleden. Huidige tijd

Ze stond voor de spiegel en keek er recht in. Ze trekt een shirt aan en knoopt het dicht.
Verzonken in gedachtes over vroeger. Toen was ze zelf nog de baas van een schip. Er verschijnt een glimlach. Ze trekt het jasje aan en loopt naar de woonkamer en gaat zitten op de bank om een padd te lezen over Sneeuw, dat was tenslotte het enige wat haar nu bezig zou houden tot de nevel.
Maar er was nog iets anders, dat was het hele gebeuren rond de nevel.
De orders waren duidelijk uiterste discretie tot het punt van aankomst.

Ze nam nog wat punten door over Sneeuw. Miller was uiterst aardig geweest om alles door te zenden en daar uit kon Nicole heel wat opmaken. Een ding was duidelijk. Die jonge man is te vroeg neergezet op een zodanige belangrijke functie op een geheime missie. Hierbij heeft ze Starfleet gewaarschuwd dat ze gefaald hebben in hun screening. Want dit had nooit mogen gebeuren. Zeker niet met de discretie die Starfleet aan dit project verbond. Dit werd dan ook een directe klacht aan het bestuur en niet aan de Academy of de vorige captain van Sneeuw.
Nicole leest de test resultaten door van de andere deelnemers. “Miller is wel gedreven.”
Ze leest de uitslagen door van die van Christopher T. Ryan de XO. Ze kende hem van gezicht wel en had hem even gesproken maar wist niet veel van hem behalve zijn openbare profiel.. “Interessante man…” zegt ze even en ze scrollt verder. “Wie ziet er labiel uit of zou ook wel eens niet tegen zon test kunnen?” praat ze tegen zich zelf.
Ze scrollt en leest de namen hard op: “De captain….Nee lijkt me een slimme sterke man. Fisher, nee ondanks zijn verleden en zijn verlies Lijkt het mij een doorzetter.” Nicole twijfelt ze ziet de uitslagen en verbaast zich over de Dokter “Zo, de dokter zit dus vol verassingen” Zegt ze sarcastisch.
Ze bekijkt de test op een scherm en ziet in slowmotion de beelden allemaal tegelijk en ieders handelingen. “Miller, heeft een serieuze test ontworpen voor een verkenning missie. Afwijkend van de Starfleet standaard trainingen voor onbekend gebied? Vreemd….En het lijkt me ook geen fijne man afgaande aan zijn profiel.” Ze bekijkt Miller nog eens goed.
“Man met een verleden”zegt ze en ze sluit af. “Maar hij zou ons schip goed beschermen heb ik het gevoel.”

Later dan net
Nicole zit in het office en luistert aandacht naar een crewman die heimwee heeft. Ze kan zich dit heel goed voor stellen en in zijn positie verplaatsen. Tenslotte zit je op een schip dat een onbekende nevel in gaat. Je word geacht een Starfleet regime aan te houden terwijl je geen opleiding en of zin hebt in het leger. Maar ja een baan is een baan moet deze man hebben gedacht, alleen dat kan soms eens wel vies uitpakken zeker als je van de mooie aarde komt. Dan is een schip als het deze ondanks de mooie luxe niet meer dan een gouden kooi.
Ze geeft de man wat tips en een receptje voor een slaap pil af te halen bij de dokter.
Dan gaat de combadge het is de dokter ze verteld dat Sneeuw weer in de ziekenboeg ligt alleen dit keer met bloedverlies. Ze vertelde dat hij dringend hulp nodig heeft en of Nicole maar meteen kon komen.
Nicole hevig geschrokken van deze reactie. Begint bij zich zelf af te vragen wat er kon gebeurd zijn. Ze had in het eerste gesprek nog geen duidelijke hoogte gekregen dus dat was een belemmering . Ze kon alleen maar gissen. “Zelfmoord?, woedeaanval, Holodeck, gevaarlijke machines?” het kon allemaal en daar ging zij maar eens achter komen en wel nu meteen.

Sickbay – Lt.Sneeuw

De deuren openen zich met de zelfde irritante schuiftoon die ze na 200 nog niet hebben opgelost.
“Commander Kumeliki, waar ligt Lt. Sneeuw het is denk ik dringend dat ik met hem praat vertrouwelijk.”
De dokter antwoord ”Dat denk ik ook, hij heeft net de ziekenboeg proberen te verlaten, hij is nu tijdelijk verdoofd.” “Wat is er gebeurd?”vraagt Nicole. “Lees jij geen berichten? Ik had daar in gezet dat: Lt. Sneeuw gevonden is door security. Met een beenwond veroorzaakt door een scherp lemmet. Ik heb geen idee wat de oorzaak hier van is of waar hij vandaan kwam, daarvoor moet u bij de dienstdoende officier zijn die hem vond namelijk: Bjorn Sevensön Dus voor informatie of bloedsporen moet u bij hem zijn of bij miller.” Antwoord de dokter en ze loopt richting het biobed van Sneeuw.
~Goed, dat is dan prioriteit een, wat bezield Juliaan.~ Denkt nicole terwijl ze de Dokter volgt.
“Hij is nu aan het slapen ik kan hem wekken, maar doe dat liever niet. Blijf je hier wachten of zal ik je opseinen als hij weer bij zinnen is?” De Dokter die ook aan het eind van haar latijn was had even de behoefte aan rust en Nicole vragen waren niet echt iets wat er nog bij kon komen.
“Nou, heeft hij nog wat gezegd,dat je denkt dat ik nodig heb?” Vraagt Nicole aan de dokter.

Reply: Kea'e Kumeliki, Juliaan Sneeuw & Valdero Morningside
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

“Verix aan Dr. Kumeliki, hoe staan de zaken er bij u voor? Ik vernam dat Lt. Sneeuw bij u binnen is gebracht... heeft hij last van stralingssymptomen of iets anders?”
“Sir, Lt. Sneeuw is gewond aan zijn been in zijn hut aangetroffen. Hij maakt het op dit moment goed. Hij zal vannacht wel moeten blijven om voldoende te herstellen. De toedracht van de verwonding is mij onbekend. Misschien dat Security een onderzoek begonnen is, aangezien Lt. Sneeuw door Security is gevonden. Ik kan alleen zeggen dat de verwonding door een scherp lemmet is toegebracht. Ik heb ook de Counselor middels een bericht op de hoogte gebracht van zijn toestand.” Zowel het handelen als het rapporteren van de dokter was bondig en efficiënt zonder te vervallen in onnodige terminologie, iets dat Jasper wel kon waarderen gezien hij zelf niet uitblonk in medische kennis. ~Misschien iets voor een volgend leven~ dacht hij met een kleine grijns. Wel viel hem op dat de dokter wat moe klonk. ~Tja, lange dagen horen erbij, helaas... ik zal blij zijn als we eindelijk bij SB117 zijn, dan kunnen we hopelijk allemaal wat bijkomen~
“De rest van de zaken kunt U in een rapport nalezen die u morgenvroeg van mij krijgt. Dr. Kumeliki uit.”
"Dank u wel dokter." zei Jasper voordat de verbinding werd verbroken. Nu de counselor er bij was gehaald zou het wel goed komen, hield Jasper zich maar voor, er was op het moment immers niet veel dat hij zelf aan de situatie kon doen.

Niet lang na het gesprek kwam Commander Ryan de brug op lopen. "Morgen Captain." Het viel Jasper op dat hij niet zo vijandig klonk als eerder, dat was in ieder geval wel positief te noemen.
"Goedemorgen Commander." antwoordde Jasper vriendelijk.
"Dus wat staat er op de agenda voor vandaag? Ik hoorde dat lieutenant Sneeuw in de ziekenboeg beland is met zwaar bloedverlies, is er al bekend wat de oorzaak was?"
Jasper schudde zijn hoofd, "Nog niet, ik was net een berichtje aan het maken voor Miller en McAllen om ze vriendelijk te verzoeken hier eens naar te kijken. Hopelijk weten we binnenkort meer." Hij tekende het bericht en verzond het terwijl hij dit zei.
"Ik had trouwens nog een vraag voor je: ik ben van plan Miller Second Officer te maken zodra we bij SB117 zijn, wat vind je daar van?" Hoewel de mening van Ryan niet per se doorslaggevend zou zijn, vond Jasper het wel zo netjes zijn XO op de hoogte te stellen van wat hij van plan was, en het was ook altijd wel zo fijn als alle neuzen één kant op stonden.

Tag: Ryan
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
Afbeelding Commander Christopher T. Ryan
Executive officer: Uss Lagrange


"Ik had trouwens nog een vraag voor je: ik ben van plan Miller Second Officer te maken zodra we bij SB117 zijn, wat vind je daar van?"
Miller als second officer….
Vanaf het begin had Christopher nog niet goed met Miller op kunnen schieten, op de een of andere manier verliep de communicatie tussen hen stroef. Laatst ook toen Miller bij hem kwam zitten in de Mess, beiden hadden goede bedoelingen maar toch liep het contact niet 100%.
Maar buiten dat feit om was Miller voor zover Christopher wist een goede en efficiente officier.
“Miller is een competente officier, ik denk dat het schip met hem als second officer in goede handen zou zijn.”
Prive en werk moeten gewoon gescheiden kunnen blijven, het feit dat ik niet goed met hem kan opschieten mag de professionaliteit en de kwaliteit van het werk niet in de weg staan.

Ze kwamen nu steeds dichterbij de Starbase waar de eigenlijke missie eindelijk van start zou gaan. Christopher had er gemengde gevoelens bij. Voor de nachtmerries begonnen had er naar uit gekeken en niet kunnen wachten tot ze eindelijk de nebula in zouden gaan. Maar er was iets met de nachtmerries dat hem niet lekker zat, ze leken zo echt, de angst, de pijn, de hele beleving.

Ze zouden echt nog niet eerder verkend gebied binnen gaan en niemand wist met zekerheid te zeggen wat hun te wachten stond.
Gesloten