Christopher Ryan / Sydnee Casteel joined post
Christopher was al ietsje eerder naar de officers mess gegaan, hij had een afgelegen tafeltje gereserveerd zodat er niet zoveel mensen om hun heen zouden zitten. Nou alleen nog hopen dat ze niet voor werk gestoord zouden worden, een eerste officier en een chief hadden veel verantwoordelijkheden wat betekende dat ze niet altijd vrij hadden op hun vrije tijden.
Daar zat hij dan in zijn spijkerbroek en strakke zwarte T-shirt, wanneer het kon was hij niet verlegen om kleren aan te doen waarin zijn spieren goed te zien waren, de meeste vrouwen hielden daar wel van ook al zouden ze het niet allemaal hardop zeggen. Een gezond lichaam was iets waar hij veel moeite voor deed en dat mocht vond hij ook gezien worden. Hij had al even een watertje besteld en zat nu rond te kijken wie er allemaal nog meer waren, wachtend op Casteel.
Sydnee schuifelde de mess binnen. Het was er druk en ze zag de commander niet zo snel zitten. Ze trok haar uniform recht en liep op goed geluk richting de bar. Misschien zat hij daar.
Ben ik nou zo vroeg of…
Een eindje verderop zag hij Casteel ineens vertwijfeld rondkijken, ze stond in de buurt van de bar, de tafel waar hij zat was aan de andere kant van de mess, een met sfeer verlicht hoekje waar een aantal planten omheen stonden, hij besloot maar naar hoe toe te lopen anders moest hij zo hard schreeuwen.
Christopher stond op van zijn stoel en liep richting Casteel, hij ging achter haar staan.
‘Ik ben hier hoor.’ zei hij
Sydnee verschoot ervan en keek geschrokken om. “Co..commander. U liet me schrikken.” En ze streek een losgekomen pluk haar terug achter haar oor. “Ik had u nog helemaal niet gezien. Komt u ook net binnen?”
‘Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Nee ik was wat eerder gekomen om even een mooi tafeltje uit te zoeken, kijk we hebben die daar.’ Zei hij terwijl hij naar de hoek wees waar hij vandaan kwam.
‘En zeg maar Christopher buiten werktijd hoor.’ Zei hij met een glimlach.
Sydnee lachte terug. Ze had niet verwacht hem zonder uniform hier te zien. Het etentje waarvan Sydnee dacht dat het puur om werk ging werd hierdoor plots een stuk persoonlijker. Zeker nu Sydnee commander Ryan al bij zijn voornaam mocht noemen. Nu vond ze het jammer dat zij wel haar uniform nog aan had. Als ze dit had geweten had ze ook wel iets meer casual uit de kast getrokken. Samen liepen ze naar het tafeltje en ze vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat ze hem ‘Chris’ mocht noemen, gezien hij elkaar nu al bij de voornaam wilde noemen. Natuurlijk wilde ze niet achterblijven en afstandelijk overkomen. Commander Ryan…pardon. Christopher was de eerste persoon aan boord die haar zo openlijk benaderde en ze voelde zich op haar gemak bij hem. Het was fijn om iemand beter te leren kennen op het schip. Ook al is hij de eerste officier.
“En jij mag me off-duty Sydnee noemen.” Zei ze toen ze ging zitten.
Christopher glimlachte naar Sydnee. ‘Oke, Sydnee.’ Hij maakte een gebaar naar de barman zodat die hun richting op kwam lopen met menukaarten.
Christopher liep eerst naar de stoel van Sydnee, hij pakte deze beet en bood hem haar aan.
‘Voor u mevrouw.’ Zei hij terwijl hij haar aankeek.
“Dank u, comm…ehm…Christopher.” Stamelde ze. Dit werd nog erg wennen merkte ze al wel. Ze nam de menukaart aan van de ober en sloeg deze open.
~Zouden ze ook niet-gerepliceerd voedsel hebben?~
Christopher pakte ook een menukaart aan en ging tegenover Sydnee zitten. Terwijl ze de menukaart bekeek, bekeek hij haar eventjes, hopend dat ze het niet doorhad. Het bleef een mooie vrouw, hij vroeg zich af hoe ze er zonder uniform uit zou zien, met andere kleren aan dus, vulde hij zichzelf in zijn hoofd aan. Zijn gedachten gingen soms veel te snel op zaken vooruit.
De menukaart bevatte allemaal verschillende soorten eten, de meesten kwamen gewoon kant en klaar uit de replicator. Als het even kon had hij liever echt eten, voor vanavond had hij met de ober kunnen regelen dat een aantal gerechten puur natuur zouden zijn.
‘Ik heb met de kok geregeld dat alle wijnen, en de aardse hoofdgerechten echt zijn, dus die worden hier met de hand gemaakt van natuurlijk voedsel. Dat vind ik altijd wel zo lekker.’ Zei hij terwijl hij haar weer aankeek, haar ogen leken eindeloos, daar zou hij zo een uur naar kunnen staren.
Ze keek op en keer hem recht in de ogen. Blijkbaar had hij meer interesse in haar dan in de menukaart.
“Wauw, Christopher. Je bent toevallig geen Betazoid?”grapte ze. “We zitten echt op één lijn. Ik dacht dat daar net aan!”
“Heeft u al een keuze kunnen maken?” vroeg de ober die ondertussen onopgemerkt naast het tweetal was komen staan.
“Ik heb graag de kreeft op een bedje van Terraanse sla en een witte wijn.”
Sydnee voelde zich nog steeds ongemakkelijk. Ze wist niet goed wat ze zeggen moest. Ze was eerst niet van plan te gaan drinken, maar misschien hielp een beetje alcohol wel om die remming weg te nemen. Volgens Christopher was het immers echt en geen synthehol.
Christopher nam de moeite om zijn blik van Sydnee af te wenden en de ober aan te kijken.
‘Doe mij maar een Italiaanse pasta met bolognese saus, Italiaanse groenten en mozorella met een salade, plus een rode wijn en een kan water met twee glazen.’
De ober knikte en nam de menukaarten weer aan.
Daar zaten ze weer met zijn tweetjes.
‘Dus daar zitten we dan.’ Zei Christopher met een lach, hij wist even niks te zeggen.
“Ja. Spannend he?”
…
“De missie bedoel ik dan hè? Ik bedoel, ik draai al een paar jaar mee in Starfleet, maar ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Ik ben er blij dat ik op dit schip ben geplaatst. Alles overtreft mijn stoutste verwachtingen.” En ze knipoogde naar Christopher, waar ze overigens een seconde later weer spijt van had. Het blijft wel haar meerdere natuurlijk. Plots gingen er allemaal regels en protocollen door haar hoofd die allemaal de hiërarchie op een schip duidelijk maakte en aangaven hoe ongepast dit eigenlijk wel niet was. Flirten met de executive officer. Ze kon maar beter vertrekken. Ze wilde opstaan toen er plots een knalrode kreeft voor haar neus stond op een mooi groen bedje van sla met daarnaast een glas wijn. Ze pakte wijn en dronk die in één keer leeg. “Nog eentje graag.”
Lachte ze lief.
Nou ja, zo erg was het nu ook weer niet.
Inwendig vond Christopher het wel een beetje grappig om te zien, Sydnee was duidelijk zenuwachtig, ze had haar glas wijn in één teug opgedronken. Dit kon nog leuk worden vanavond, ze had zelfs geknipoogd.
‘Zo jij had dorst.’ Zei hij terwijl hij zijn gerecht ook voorgeschoteld kreeg. En zijn wijn ook in één teug leegdronk.
‘Zou ik ook nog een biertje kunnen krijgen.’
‘Ja het is een erg interessante missie.’ Zei hij om weer even op haar in te haken. ‘Wie weet wat we allemaal te zien krijgen. Hij pakte de kan water en schonk voor hun beiden een glas in, zijn eigen dronk hij in een keer op en schonk nog eentje in.
Eigenlijk had hij geen zin om over de missie te praten, dat zou allemaal te serieus worden.
‘Je hebt mooi haar.’ Floepte hij er ineens uit.
Mooi haar!?!
“Mooi haar?” herhaalde Sydnee die al een blos op de wangen kreeg na haar tweede glas. Het nadeel van altijd synthehol drinken is dat wanneer je alcohol binnen krijgt het opeens allemaal erg snel gaat zonder dat je het in de gaten hebt. De ober had ondertussen de fles al op tafel gezet. “Dank je.wel…Chris. Het is mijn natuurlijke kleur. Mijn moeder zei altijd dat ik heel speciaal haar heb.
Qua kleur dan. Uniek is een groot woord, maar het kwam niet veel voor. Jij hebt ook mooi haar hoor. Het is mooi….kort.”
Het was even stil voordat Sydnee in lachen uitbarstte. De stukjes kreeft kwamen gelukkig niet mee.
“Hoor ons nou. Twee Starfleet professionals en het enige waar we het over hebben is werk en haar.”grinnikte ze.
“Als ik niet beter wist, commander. Dan zou ik zeggen dat u me probeerde te versieren!” zei ze plots erg op de man af.
Christopher moest moeite doen om zijn drinken binnen te houden, met moeite slikte hij het door en begon zelf ook te lachen.
‘Je bent dan ook erg mooi.’
“Bedankt voor het compliment, commander. Maar voor deze ene keer ben ik verstandige Sydnee…Ik mag u erg graag, maar dit blijft wel een eerste date…ehm…werkbespreking.”
Ze stond op. Nou ja, dat probeerde ze. Drie glazen wijn waren eigenlijk al te veel voor Sydnee. Dronken was ze niet, maar helemaal recht staan ging ook niet helemaal geweldig en ze zocht dan ook steun op commander Ryan’s schouder.
oeh een domper, maar misschien had ze wel gelijk.
‘Misschien heb je wel gelijk.’ Zei hij, terwijl hij opstond en Sydnee vasthield zodat ze niet viel. Hij ging rechtop staan en keek haar nu recht in de ogen aan, hun gezichten waren niet meer dan een paar centimeter van elkaar verwijderd.
Elke cel in zijn lichaam wou haar een zoen geven, maar was dat wel verstandig… wat zou er gebeuren als er praatjes kwamen?
Weer die ogen, die mooie ogen….
“Ik denk dat ik beter naar mijn hut kan gaan.” Zei ze vrolijk. Ze liet Ryan los en liep wat wiebelend naar de uitgang terwijl ze her en der wat stoelen beetpakte om er te komen.
Daar ging ze dan, daar stond hij met lege armen.
Kut, kut, kut, kut, kut, kut!
Sydnee wankelde een eindje verderop.
Het was nog niet te laat en zo kon hij haar niet alleen laten gaan.
‘Sydnee wacht even, laat me je in ieder geval naar je kamer brengen, dat is het minste wat ik kan doen.’
"Dat is erg aardig van je Christopher." Sydnee pakte zijn arm aan en samen liepen ze naar haar hut. Het liep een stuk fijner nu Ryan haar in balans hield. Het maakte niet uit welke kant ze opging, hij was als een rots in de branding, onvermurwbaar. Sydnee vroeg zich af hoe sterk hij wel niet moest zijn om hem van zijn stuk te krijgen. Voor de gein duwde ze hem hard in de zij vlak voordat ze haar deur open deed en in de opening ging staan.
‘Haha wil je me pijn doen?’ zei hij met een lach nadat Sydnee hem een duw had gegeven. ‘
Ze stond nu in de deuropening van haar kamer, hij keek even langs haar heen naar binnen om te zien hoe het er uit zag. Hij kon vanaf hier haar bed zien staan.
Hij kon het hier niet zo bij laten.
Voorzichtig liep hij naar voren. En gaf haar een korte kus op de wang.
‘welterusten.’ zei Christopher
Sydnee kreeg wederom hetzelfde rode hoofd dat de commander onderhand al vaak gezien heeft.
“Truste!” zei ze snel en sloot de deur recht voor zijn neus.
Ze trok haar uniform jas uit, stroopte haar mouwen op en viel met een plof op bed. Ze kon naar de dokter gaan om een injectie te halen die haar gelijk weer nuchter zou maken, maar het gevoel dat ze nou had was te fijn om in één keer weg te laten spuiten.
En de commander? Tja….
Dit voelde al beter dan het afscheid in de mess zelf. Ook al was het weer van de hak op tak gegaan, het was een vreemd trekje van haar, dat van de hak op de tak, maar hij zou het niet zomaar opgeven. Hij kon er ook niet langer over nadenken want een seconde later galmde er een stem over de intercom.
"Commander Ryan, meldt u op de brug."
Even later…
Het was dus tijd voor de eerste missie die hij op dit schip zou hebben. Een missie waar Klingons bij te pas kwamen nog wel. Na de oproep van de Captain was Christopher zo snel mogelijk naar de bridge gegaan waardoor hij daar nog steeds in spijkerbroek en t-shirt verscheen. Hij kon voelen dat mensen naar hem staarden, maar hij trok zich er niets van aan.
"Commander, deze is voor u. Stel een klein team samen, engineer, security, als het nodig blijkt medical, en laat maar eens zien wat u doen kan." Jasper glimlachte, "Probeer geen interstellaire oorlog te ontketenen terwijl u daar bent, oké? Als u me nodig heeft ben ik bereikbaar in de readyroom." Zei de Captain terwijl hij alweer richting zijn readyroom verdween.
Probeer geen interstellaire oorlog te ontketenen terwijl u daar bent, okee
Christopher rolde met zijn ogen en slaakte een zucht.
‘Ik zal mijn best doen.’ Zei hij terwijl hij een zo nep mogelijke glimlach tevoorschijn toverde.
Hij stapte weer de turbolift in en ging op weg naar zijn hut, hij moest zijn uniform nog pakken.
~Lieutenant McAllen, Dal, Morningside meld jullie over 10 minuten in transporterkamer 1, we gaan een Klingon schip in nood helpen. Gewone uitrusting plus een engineerkit.~ Riep Christopher door de intercom terwijl hij de namen zo vloeien mogelijk probeerde uit te spreken.
10 minuten later waren ze allemaal in Transporterkamer 1, allemaal hadden ze een hand phaser bij zich, dat was standaard uitrusting bij een away-missie.
‘Energize.’ Zei Christopher toen iedereen klaar stond.
En daar gingen ze, op naar het Klingon schip.
Tag: eerst CommanderChrichton als ik het niet vergis had hij al een post. En dan de rest.