Missie 1

Volg hier of doe mee aan de startrek.nl forum sim

Moderators: mr_Vulcan, Raynor's Revenge, captain crash

Gesloten
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Missie 1

Bericht door Raynor's Revenge »

Afbeelding

Kapitein Jasper Verix


De verdere reis naar en herbevoorrading bij Starbase 117 waren zonder enige onverwachte tegenslagen verlopen. Een welkome afwisseling na het hectische eerste deel van de reis, volgens Jasper. Bij de Starbase was de laatste crew aan boord gekomen, samen met de voorraden die ze dachten nodig te hebben tijdens hun verblijf rond en in de nevel RLQ-927. Ook waren de schilden nog een laatste maal gecontroleerd en doorgelicht. Inmiddels was de Lagrange al weer een poosje onderweg, en de nevel was nu nog maar een klein uurtje van hen verwijderd.

~Hoogste tijd voor een rondje statusrapporten~

Hoewel Jasper een haat/liefde verhouding met allerhande rapportages had (hij was graag op de hoogte van wat er op zijn schip gebeurde, maar had een hekel aan het doorlezen/aanhoren van de rapporten zelf), leek het hem op het moment wel een goed idee om alle secties in staat van paraatheid te brengen. =/\=“Verix aan alle departementshoofden. Statusrapport alstublieft.”=/\= zei hij na het openen van een kanaal, een klein zuchtje nauwelijks hoorbaar in zijn stem.
Gebruikersavatar
Paulstartrek
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5935
Lid geworden op: 13 jun 2002, 14:21
Locatie: zoeterwoude
Contacteer:

Bericht door Paulstartrek »

Afbeelding
Afbeelding Luitenant Commander Bobby ‘Bob’ Fisher

Engineering

Het was rustig, de enkele engineers op dek stonden hun vorige kaartgame te bespreken. De warpmotor zoemde rustig op de achtergrond. Samen met de rustige zee en de wuivende palmbomen zoemde alles rustig weg, alleen de woedende menigte die schreeuwend over het strand naar Bobby kwamen rennen. Ineens sprong een van de palmbomen overeind. Zijn gele schors stond als een vreemde kleur in bobby’s ogen. “Nee, de chief werkt aan wat rapporten, je mag hem niet storen.” De woedende menigte veranderde in een heleboel engineers die over het engineering dek liepen. De gele palmboom veranderde langzaam in Joran Dal die rustig de nog redelijk onervaren ensign probeerde weg te coachen.
Hij was daar even weggesuft. Hoe lang was het nu zonder slaap? Toch 36 uur schatte Bobby. Het was zijn taak die schilden correct functionerend te hebben als ze de nevel binnen gingen. Zonder zouden ze het niet redden. Simulatie na simulatie hadden ze gedraaid.
Bobby stond op en liep naar Joran toe. “Hoe ken ik nou aan rapporten werken als jullie ruzie aan het maken zijn” mopperde Bobby terwijl hij naar hun toe liep.
“Dank je.” Fluisterde hij Joran in zijn oor.
“Ensign, het probleem?”
“Chief, volgens deze simulatie kunnen we het hele schild verliezen bij het ontvangen van een schokgolf van klasse 2.”
Een simpele schokgolf? Bobby keek ongelofelijk naar de man. De jongen eigenlijk nog. Hij kon nog niet eens 20 zijn.
“Chief kijk maar, de resonantie kan een emitter in sector alpha, hier..” Hij wees een lokatie op de kaart op zijn padd aan. “en hier in bravo uit balans brengen.
Bobby keek naar de kaart. Dit zag er inderdaad correct uit.
Joran keek eveneens mee. “Als we hier in delta een extra emitter zetten dan vangt deze alle onbalans op. De computer kan dan na de schokgolf de ander emitters uit alpha en bravo weer correct afstellen.”
Bobby knikte. “akkoord, doe maar.”
De ensign liep weg en Joran draaide zich naar Bobby. “Wat beter nu met wat slaap?”
Bobby knikte, “dat had, heb ik nu idd nodig.”
Op dat moment kwam de kapitein ertussendoor met zijn verzoek om statusrapporten.
“Weet je wat?” gniffelde Bobby ineens. Of het kwam door de vermoeidheid of misschien nog versuft van zijn korte dut, maar Bobby’s hand ging naar zijn communicator.
=/\= Dit is engineering. Status uitstekend. Alle systemen operationeel en we zijn klaar voor vele gebeurtenissen. Ik ben zo klaar dat de chief engineer nu wat benodigde slaap gaat pakken. Engineering uit=/\=
“Zo ben benieuwd hoe hij reageert.”

Reply Jasper :P en Joran
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
AfbeeldingChristopher T. Ryan
Rank: Commander
Executive officer: Uss Lagrange


Christopher keek in de groene leegte, er was nu niet veel anders te zien dan groen, groen en groen. Een groene wolk die voor lichtjaren uitstrekte. Als je in een ruimtepak in de nevel zweefde zou je waarschijnlijk de rest van je leven geen normale ruimte meer zien. Christopher zat hier nu al een kwartier alleen maar naar buiten te kijken. Er was geen teken van leven of iets dergelijks, het groene uitzicht was groen en daarmee uit. Het gaf een lichte groene gloed door de ramen heen. Misschien was het een verstandig idee om gordijnen op te hangen, als hij de komende tijd alleen maar groen voor de ogen zou hebben zou het zijn humeur niet te goed doen. Misschien was het ook een idee om holo-emitter te instaleren, dan kon hij het uitzicht zelf instellen. De hete stranden van Risa, de rode bergen op Vulcan, de immense zee op Etalda Prime of simpelweg een bos uit Canada.

‘Fuck wat was dat!’ Christopher voelde opeens een stoot adrenaline door zijn lichaam stoten. Net recht voor zijn neus, waarschijnlijk zo’n 100.000 kilometer verder had hij iets zien bewegen. Het was een flitst geweest, nu was er niks meer te zien.
Wordt ik nou gek of heb ik echt iets gezien?
‘Computer open het externe sensors logboek en vertel me of de sensors tussen een tijdsbestek van 5 minuten geleden en nu een vast iets buiten het schip hebben waargenomen?’
Even was het helemaal stil, nog steeds was er niks te zien. Niks anders dan groen in ieder geval.
~Er is niks buitengewoons geregistreerd door de sensors.~
Misschien heb ik het me gewoon verbeeld, ik zit hier ook al een tijdje te staren.
Christopher schudde met zijn hoofd en liep de badkamer. Een lekker warme douche zal vast verhelderend werken. Hij trok zijn kleren uit en stapte de douche in.
‘Computer start de douche, warmte heet.’
Het water begon te lopen en liep over de vormen van zijn lichaam, waar kleine druppeltjes achterbleven, heen naar beneden en daarna het putje in. Het water wat in het putje terechtkwam ging niet ver weg. Het werd allemaal opgeslagen waarna het weer gerecycled werd.

Christopher slaakte een zucht, de douche deed hem echt goed, dit had hij een half uur geleden moeten doen. In gedachten verzonken merkte hij niet dat het water niet meer liep. Het feit dat de warmte die hij zonet over zijn lichaam gevoeld weg leek te ebben was dan ook een vreemde gewaarwording, nog vreemder was het feit dat een vreemde kilte zijn lichaam leek te omhullen. Christopher opende zijn ogen.
Zijn naakte lichaam was omhuld door een groene substantie. Hij probeerde uit het douchehokje te komen maar hij kon zich niet bewegen, de substantie leek hem vast te houden. De groene substantie leek zich aan te spannen en begon zijn neus in te sijpelen. Een verstikkend gevoel nam Christophers lichaam over, hij wou schreeuwen maar er kwam niets uit zijn mond. In plaats daarvan liep de substantie nu ook zijn mond in. De verstikking werd totaal, hij kon geen lucht meer krijgen. De substantie leek hem vast te houden, hij kon zijn handen niet bewegen, de reactie om zijn keel te grijpen kon daarom niet plaatsvinden. In staande houding stikte hij langzaam.
NEE IK WIL NIET DOOD!
MIJN LEVEN HEEFT NOG NIKS VOORGESTELD, IK WIL…
In plaatst van tranen liep er nu groene substantie uit zijn ogen over zijn gezicht heen.
……….
……….
……….

‘NEEEEEEE!!!!!’
Door het feflex greep Christopher naar zijn keel, zo hard dat hij met de fauteuil achteroverviel.
IK KAN ADEMEN!!!
Met diepe teugen ademde Christopher zoveel mogelijk lucht naar binnen, zijn longen leken wel te knappen zoveel lucht ademde hij in. Hij kreeg nu pas door dat hij zich niet in de douche bevond….
Hij lag op de grond van zijn kamer, de fauteuil waar hij net op gezeten had lag een meter verderop, zo had hij in doodsnood liggen spartelen en bewegen. Zijn hart ging nog als een gek tekeer, trillend probeerde hij op te staan waarbij hij de kast die tegen de muur aan stond als houvast te gebruiken. Voorzichtig keek hij naar het raam.

Wat hij zag waren sterren, maar binnen een uur zouden ze bij de nevel aankomen, in de verte meende Christopher een groen puntje te zien, maar misschien was dit zijn verbeelding.
startrekfan001
Lieutenant
Lieutenant
Berichten: 655
Lid geworden op: 19 okt 2006, 20:40
Locatie: Tsja

Bericht door startrekfan001 »

boemboem. boemboem. boemboem.

Valdero hoorde door de deuren van de turbolift heen al het mooie geluid van de warpreactor. Althans, hij vond het mooi. Gisteren heeft hij intensieve psychologische training gehad en die is nog zeker niet afgelopen. Één pijnlijke herinnering die hij aan de eerste training heeft overgehouden is het kapotte neuralconsole van de dokter. ~Damn, ik was echt stom bezig...... al dat..... die....... training steeds....... uch verschrikkelijk. Ik hoop maar dat de dokter me vanavond nog binnenlaat voor m'n training......~

Het begon tijdens de rit naar Starbase 117, toen Valdero een scheur in subspace moest maskeren voor het warpveld. Hij had een soort zenuwinzinking gekregen, waarna hij in sickbay wakker werd. Een kort gesprek met de counselor en de dokter later voelde Valdero zich ontzettend zwak. Geen Klingon. Hij maakte zichzelf tijdens zijn meditaties nog wel eens uit voor Romulan, om zichzelf kwaad te maken. Maar zijn Klingon gevoelens waren nergens te bekennen. Nachtmerrie na nachtmerrie, het was verschrikkelijk. Counselor DeMatteo heeft hem ontzettend geholpen, ze heeft hem op een holodeck een trainingsprogramma laten volgen om precies te onderzoeken waar hij last van heeft.

Eerst kreeg hij een simulatie van zijn thuis te zien. Een klein huisje van 2 verdiepingen op Alderea Delta, een kolonie vlakbij Vulcan. Hij voelde zich er allesbehalve comfortabel. Als Valdero heimwee had, was het zeker niet naar zijn huis. Nicole redeneerde dat dit een ongezonde eigenschap was, en dat iedereen een natuurlijk affectie voor zijn thuis moet hebben. Valdero vertelde dat zijn vader niet de makkelijkste man was geweest, en dat hij een aantal verschrikkelijke momenten thuis heeft meegemaakt. Nicole besloot deze data voor het moment opzij te leggen en verder te gaan met simulatie 2. Een klingon schip. Valdero had precies 6,7 seconden nodig om in coma te vallen. Nicole wist nu in ieder geval dat daar het probleem zat. Valdero werd na ongeveer een halfuur weer wakker in sickbay. Na een kort interview over zijn verleden, zei Nicole dat ze een geheugenbehandeling gingen uitproberen. De behandeling heeft 2 operaties nodig, waarvan de tweede na de herbevoorrading op starbase 117 uitgevoerd zouden worden.

En daar stond Valdero dan. Met de biomonitor op zijn nek mocht hij weer een kijkje nemen in engineering. Hij zag Bobby lopen en stapte zonder aarzeling op hem af.
"Hoi Chief."
"Valdero! Wat was er nou gebeurd jongen? Ik heb je gemist!"
"Uhm ja..... ik had een neuroshoque en....... nu moet de dokter een deel van mijn geheugen gaan uitwissen ofzo..... Ik weet niet precies wat ze gaan doen, maar met een paar dagen ben ik weer de oude, Chief."
"Mooi. Maarre..... is jouw Chief niet Lt.-Cmd. Hunt?"
"Hunt? Sinds wanneer ben ik een science officier?"
"Sinds ongeveer 2 dagen........ Valdero, is de dokter soms al begonnen met geheugen wissen? Want dan is ze denk ik uitgeschoten."
"De eerste operatie heeft ze 3 uur geleden uitgevoerd, en die was enkel bedoeld om mijn neurocortex aan te sterken voordat ze mijn geheugencortex gaat opereren."
"Valdero, kun je je dan helemaal niks herinneren van je overplaatsing? Bij Science was er een engineer nodig, jij stemde toe om overgeplaatst te worden. Ik raad je aan om maar weer terug te gaan naar sickbay en de dokter een diagnose te laten draaien."

reply Kea'e of Nicole
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

Lieutenant Juliaan Sneeuw

Een nieuwe dag was aangebroken. Het was nog vroeg. In Sickbay was er al iemand wakker. Op één van de vele biobedden zat hij. Het leek dagen, weken geleden dat hij insliep. De zogenaamde pijnstiller van de zuster was een stevig slaapmiddel. Deze ochtend was het uitgewerkt.
Juliaan vroeg zich af of de zuster dit wist en probeerde het er weer op te wagen. Hij had nog steeds zijn ogen dicht en deed alsof hij sliep. ~Oke. Eerst m’n been voelen.~ Juliaan bewoog zijn hand voorzichtig naar zijn rechter bovenbeen. ~Ah, ik kan m’n been gewoon aanraken.~ Juliaan vond het een gek gevoel dat hij eerst heel voorzichtig moest zijn en nu gewoon met zijn hand over de wond kon voelen en geen pijn had. ~Niet pijnlijk meer. Mooi.~
Juliaan ging op zijn linker zij liggen.
Wat nu ook alweer? Even kijken of er niemand is. Juliaan deed voorzichtig zijn linker oog open. ~Niemand. Oke. Even rondkijken. Niks. Mooi. Dit keer lukt het.~ Juliaan ging langzaamaan zitten in zijn bed en deed het dekbed opzij. Hij wreef zijn ogen uit. ~Nog steeds niemand.~ Juliaan probeerde zijn linkerbeen langzaam uit het bed te laten glijden, maar voordat hij dit kon doen, stopte hij, hij hoorde voetstappen. ~Shit! Dat
is vast de zuster.~
Juliaan ging snel onder de dekens liggen.
Het bed voelde lekker warm aan, maar Juliaan had geen tijd om daar over na te denken. De zuster begon direct met praten.
~Waar ben ik toch mee bezig. Als ik nu maar niet langer hoef te blijven~
“Goedemorgen meneer, Sneeuw, was het hè?” De zuster was luidruchtig en moest even op haar PADD kijken om te zien welke patiënt er voor had gezorgd dat ze uit haar luie stoel moest komen.
Juliaan deed alsof hij voor het eerst deze morgen wakker werd en rekte zich uit. “Houd maar op met die onzin. Ik heb allang gezien dat u wakker was. Daar hebben we hier camera’s voor. Je denkt toch niet dat we de patiënten allemaal langsgaan om te zien hoe het met ze gaat?” De zuster begon hard te lachen om haar eigen uitspraak.
Juliaan ging nu rechtop zitten, het toneelstukje was afgelopen. ~Dom wicht, al die moeite voor niks.~ “Ja, haha. Dan zou u ook nog aan beweging moeten doen. Dat zou wat zijn hè.” zei Juliaan zachtjes tegen de wat gezette vrouw in uniform. De vrouw stopte met lachen en wilde weten wat Juliaan had gezegd. “Mag ik al bijna weg hier? Of blijven we hier de hele dag lachen en liggen?” De vrouw trok een zuur gezicht en meldde dat Juliaan gezien zijn omstandigheden vanmorgen al ontslagen zou worden uit Sickbay.
Juliaan lichtte op. ~Eindelijk zeg je iets wat ik wil horen. Het is dan ook meteen het laatste wat ik van je wil horen.~ “Dat is heel mooi zuster. Dat betekent dat ik u niet meer zal zien. Ik pak mijn uniform en vertrek meteen.” De zuster antwoordde met een valse glimlach:“Als je dat nu doet, zullen we elkaar nog een tijdje zien.”
“Wat? Hoe bedoelt u?” vroeg Juliaan geschrokken.
“Die ehm, pijnstiller, ehm. Dat was niet alleen een pijnstiller.”
~Joh, dat had ik nu ook wel door.~
“De ehm, pijnstiller, verlamt ook je benen. Dus ik zal je eerst nog een hypospray moeten toedienen voor je vertrekt.”
~Shit, rotmens, daarom voelde ik niks aan m’n been. Is dit wel toegestaan?~ “Nou kom maar op dan.”
“Je hebt gelijkt, het is hier geen gevangenis. Een spuitje en je bent weg meneer.” Glimlachte de zuster.
“Als het dit keer maar door die deur is in plaats van weg van de wereld.”
“Weg van de wereld ben je hier toch al. Of niet meneer Sneeuw. Over een uurtje gaan we die verdomde nevel binnen. Zal het wel weer stervensdruk worden hier.”
~Wat een vreselijk slechte humor heeft dat mens zeg.~
De hypospray siste. “Zo meneer, u kunt gaan.”
“Eindelijk!” Juliaan klom uit het biobed, trok een nieuw uniform aan dat naast zijn bed lag aan en schudde de hand van de zuster. “Nog een fijne dag zuster, dat de volgende patiënt meer van uw fantastische grappen zal genieten.” Daarop stapte Juliaan Sickbay met een glimlach uit.
~Hèhè. Heerlijk. Eindelijk buiten. Nouja, op de gang. Ehm, welke kant op?~ “Ehm, ohja, linksaf.” Juliaan liep met een voldaan gevoel de gang door. Eindelijk was alles weer wat beter en kon hij gaan denken aan de toekomst. Hij was uit de Sickbay en was binnen enkele dagen volledig genezen. Nouja, volledig?
“Goedemorgen Ensign. Ik ben even aan het zoeken, welke kant zijn de officers quarters op?”
“Oh, ehm, de gang verder rechtdoor lopen. Bij de 2de links de turbolift in. Vandaar spreekt het voor zich, ik neem aan dat u weet welk deck u moet hebben?” glimlachte de ensign.
Juliaan glimlachte ook. “Jahoor, dat komt wel goed.” Juliaan begon weg te lopen en draaide zich nog snel om. “Bedankt ensign Argentât!” Juliaan liep verder naar de turbolift, eindelijk naar zijn hut.
De ensign liep ook verder. “Argentât? Wat is dat? Had hij het tegen mij?”
Gebruikersavatar
mr_Vulcan
Moderator
Moderator
Berichten: 4775
Lid geworden op: 12 jun 2002, 11:50
Locatie: Upgrade van kelder naar huis
Contacteer:

Bericht door mr_Vulcan »

Afbeelding

"Zeg mevrouw Casteel. Ik heb gehoord dat u de piano bespeeld."
Sydnee lachte. “Nee maar, Trent. Van wie heb je dat nu weer gehoord?”
“Ensign Lafayette hoorde pianomuziek uit uw hut komen.”
“Is dat zo? Waarschijnlijk had ik gewoon muziek op staan.”
“Dat dacht ze niet, mevrouw. De computer maakt niet zulke fouten, zei ze.”
“Pardon?!”
“Nou..ik..eh…”
“Wat probeer je nu eigenlijk te zeggen, Holiday?”
“Gewoon, als u uw kwaliteiten wilt verbeteren. Dan ehm…”
“Ja ensign?”
“Dan…”
“Verix aan alle departementshoofden. Statusrapport alstublieft.”
Sydnee stond op de brug en snel riep ze statusgegevens op. Ze maakte er altijd een soort race van.
“Alle systemen volledig operationeel, sir. We zijn bezig met een kleine fluctuatie in het EPS-grid in sector 36-D, maar dat is zo opgelost ik hou u op de hoogte. Verder geen belangrijke noemenswaardigheden. Ik stuur een overzicht naar uw console.”
Yes! Ze was de eerste. Ze was nog geen seconde klaar of Verix’ comm ging af. “Bennett aan Verix. Stellar Cartography is 100% okay, we scannen de nevel op volledige capaciteit en…”
Sydnee luisterde niet naar het rapport van Bennett. Het ging erom dat zij het eerste was in plaats van Erica. Erica Bennett was departementshoofd van Stellar Cartography en ze hadden er een soort race van gemaakt wie het eerst Verix een statusrapport kon geven waneer hij daar om vroeg. Iemand had al een keer een opmerking gemaakt dat zulke onbenullige races hun werk en precisie beïnvloedde, maar daar waren ze het niet mee eens. Immers, om snel een statusrapport te kunnen geven, moet je snel de benodigde data op kunnen roepen en dat kan alleen als je alles bijhoudt, update en logisch indeelt. Een competitieve werksfeer kan juist erg stimulerend werken. De opmerking kwam overigens van een Vulcan officier dus zoveel waarde had de opmerking niet eens bij Sydnee en Erica. Er verscheen een berichtje op haar scherm.

“De volgende keer kom je er niet zo makkelijk vanaf – E.B.

Sydnee lachte en typte terug:

”De dag dat jij eerder bent dan mij moet nog komen. Bring it on – S.C.”

“Bring wat on?”
“Trent! Lees jij altijd privé-berichten van anderen?”
Het hoofd van Holiday werd gelijk rood. “Sorry ma’am….Ik wilde niet… Ik bedoel…”
“Let jij nou maar op de sensor-readings van de nevel. Het duurt niet lang voordat we arriveren en ik wil alles meenemen in de sensorlogs zodat we niet voor verassingen komen te staan.”
Sydnee pakte een PADD met de meeste recente gegevens van de nevel en liep van haar console vandaan.
“Neem even over, Holiday. Ik ga even naar engineering om Fisher deze PADD af te geven.”
“Ehm…waarom verstuurd u die gegevens niet gewoon. Bespaard u de moeite.”
“Dat leg ik je nog wel eens uit…”

Even later liep ze op het engineering-dek. Trent Holiday was een echte console-freak. De jongen was zowat vastgeroest op de brug. Sydnee genoot van een ommetje. Even de benen strekken en de mensen even zien. De hele dag achter dat console staan en over de comm praten was niet vervelend, absoluut niet, maar dat wilde niet zeggen dat ze er altijd moet staan.
“Hai chief!” zei ze vrolijk tegen Fisher. “Tjonge, wat ziet u er moe uit. U heeft vast weinig uw bed gezien de afgelopen dagen wed ik. Anyway, Ik kom u de meest recente specs en scans geven van de nevel. Het kan u misschien helpen met het kalibreren van de schilden.”
“Kon je dat niet gewoon verzenden vanaf de brug?” klonk een stem.
Sydnee draaide met haar ogen en richtte zich weer tot de chief. “Gaat alles goed? Heeft u nog ergens hulp bij nodig? Iemand met een andere kijk op zaken?”

[TAG: Fisher]
Gebruikersavatar
Dawn
Commander
Commander
Berichten: 1573
Lid geworden op: 15 aug 2004, 01:14
Locatie: Hier!
Contacteer:

Bericht door Dawn »

Afbeelding
Lt.-Cmdr. Kea'e Kumeliki - Chief Medical

- Personal quarters -

Kea'e liep haar kamer in. Het was een lange nacht geweest. Zo nu en dan rouleerde ze wel eens een dienst. De verschillende diensten kwamen meestal gepaard met hun eigen typische gebeurtenissen. Ze zouden binnenkort aankomen bij Starbase 117, en na de toestanden van enkele dagen geleden, was het aanzienlijk rustiger geworden. Mooie gelegenheid om een andere dienst te draaien. Kwam ze weer eens wat andere mensen tegen ook.

Met tintelende ogen halfopen maakte ze zich klaar om te gaan slapen. Het verschoven ritme deed rare dingen, zowel met haar lichaam als geest. Veel honger had ze niet, en voor de rest van de tijd buiten de dienst had ze niet veel zin om de dingen te doen die ze normaal in haar vrije tijd zou doen.

Ze nestelde zich in bed, onder haar dekens. Ze voelde hoe haar voeten en benen zich gelijk ontspanden. Dat was altijd een fijn gevoel. Het duurde niet lang of ze was vertrokken.
De zon scheen. Kea'e lag in het gras. Ze keek omhoog naar de boom waar ze onder lag. Een vogeltje kwam aanvliegen, en ging op een tak zitten. Het begon vrolijk te beepen.
~Wat raar, die vogel doet een combeep na...~
Het vogeltje bleef maar door beepen.
~Hè? Dat kan toch helemaal niet?~
Kea'e richtte zich half op, en keek rond. Het was grijs om haar heen.
~Wat? Waar ben ik, wat gebeurt... Ow gatver.~
De combeeb ging nogmaals. Ze beantwoordde de combeep.
"Wat?!"
Een onthutste lieutenant antwoordde.
"Ehm? Dokter Kumeliki... De Captain heeft om een status rapport gevraagd en..."
"En daar maak je me voor wakker?!", klonk Kea'e boos.
"Euh, ja maar..."
"Ja maar... Ja maar... Dan geef je hem er toch gewoon een!? Dit kan zelfs een cadet nog doen. Stoor me alsjeblieft niet meer voor dit soort onnozele dingen voor 14:00 uur, begrepen?!", snauwde ze gepikeerd.
"Ja mevrouw, euh, nee mevrouw, umm..."
Kea'e sloot de com. Ongeloofelijk. De lt. had haar zelf die ochtend nog een goede nachtrust gewenst. Zo moeilijk was het toch niet om een rapportje te sturen waarin stond dat alles goed ging? De situatie met de straling is opgelost en voorbij. Verder waren er alleen nog behandelingen op afspraak. Van ernstige noodgevallen is al enkele dagen geen sprake geweest. Die lieutenant weet dat ze de bevoegdheid heeft voor het maken van dit soort rapporten...

Met een plof liet ze zich weer terug in haar kussen vallen. Ze richtte zich weer rechtop om haar kussen op te schudden en liet zich nogmaals met een plof neervallen.
"Computer, verlaag het geluidsniveau van alle binnenkomende berichten, deurbel, en andere dingen die geluid kunnen maken..."
"Specificeer andere dingen..."
"Doe de rest maar gewoon."
"Bevestigd..."
Kea'e sloot haar ogen. Na een kwartiertje woelen was ze alweer vertrokken naar dromeland...
Gebruikersavatar
Paulstartrek
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5935
Lid geworden op: 13 jun 2002, 14:21
Locatie: zoeterwoude
Contacteer:

Bericht door Paulstartrek »

Afbeelding
Afbeelding Luitenant Commander Bobby ‘Bob’ Fisher

Engineering

Een vrolijke stem klonk plots door de lucht. Sydnee kwam binnenlopen. Ze kwam scans brengen. Zij zal wel weer als eerste zijn geweest met het statusrapport. Fisher moest even lachen.
Sydnee deed hem even aan Tanja denken, maar dan zonder het continue gepush om maar een hogere rang te bereiken. Professionaliteit kan dus ook zonder te pushen.
Een luitenant verderop bracht daarop wat commentaar in de lucht. Of ze het niet had kunnen verzenden? Neen, dacht Fisher, natuurlijk niet. Want ze kon gelijk commentaar geven bij de gegevens, helpen het in kaart brengen enzovoort.
“Luitenant Green?” riep Fisher nu in de lucht. “Ja?” was het voorzichtige antwoord.
“De plasmaleidingen hebben nog een schoonmaakbeurt nodig. Je hebt je zojuist vrijwillig opgegeven.”
“Maar chief”. probeerde de luitenant tegen te pruttelen.
Joran stapte richting de luitenant. “Ik zou voorzichtig zijn, hij kan je ook aanklagen voor insubordinatie”.
Ondertussen had Sydnee de padds gegeven en Fisher stond ze in te kijken.
“Weet je wat, wat zou je zeggen als we ze even gingen bekijken onder het genot van een kopje koffie in de messhall?”
“Joran, alleen fase 2” riep Bobby richting Joran terwijl hij aangaf dat Sydnee mee kon lopen.

Reply Joran & Sydnee
Gebruikersavatar
.:Admiral-Janeway:.
Captain
Captain
Berichten: 2544
Lid geworden op: 08 aug 2005, 22:02
Locatie: Enschede

Bericht door .:Admiral-Janeway:. »

Afbeelding
Afbeelding
Lieutenant JG Joran Dal.
Assistant Chief Engineering


On:

(USS LaGrange)

Joran werd plotseling wakker hij had weer een nachtmerrie gehad hoe dichter ze bij de Nebula kwamen hoe erger het werd. Waarschijnlijk waren het gewoon zenuwen, maar nogsteeds was het geen prettig gevoel om telkens dezelfde droom te hebben. De dokter had goed haar werk gedaan want je kon niet meer zien dat hij stralingziekte heeft gehad. Langzaam stond hij op en keek hij even uit het raam, waarna hij dat beetje kleding dat hij aanhad uitdeed en naar de badkamer liep. Hij ging onder de douche staan en activeerde deze, meteen begon hij zich beter te voelen omdat de golven al het zweet van zijn lichaam haalde. Na er 5 minuten onder gestaan te hebben de-activeerde hij de douche weer en liep naar een kast waar kleren in zaten. Hij pakte er een schoon uniform uit en deed deze aan, waarna hij naar de Replicator liep en een hete mok Raktajino repliceerde. Met de hete mok Klingon koffie ging hij zijn hut uit op weg naar Engineering het was dan nog wel te vroeg maar ze konden daar waarschijnlijk wel hulp gebruiken. Ondertussen kwam er een vrouwelijke Ensign aanlopen en binnen enkele momenten was het zover de Ensign liep tegen Joran op waardoor de hete koffie op zijn uniform terecht kwam.
“Sorry Lieutenant ik keek niet uit”zei Ensign O’Neill.
“Het geeft niet zoiets kan altijd gebeuren”zei Joran, waarna de 2 uit elkaar gingen omdat Joran een nieuw uniform aan moest doen. Toen dit 1 keer gedaan was besloot hij maar weer naar Engineering te gaan omdat hij geen zin had aan eten sloeg hij het ontbijt over. Na een loop van enkele minuten en even in de turbolift te hebben moeten wachten kwam hij bij Engineering aan. Zoals gewoonlijk was iedereen druk aan het werk even moest hij lachen toen hij Ensign O'Neill 2 dingen tegelijk zag doen.
“Ik help je wel even”sprak hij kort, waarna hij naar haar toe liep en 1 console overnam.
“Dank u”antwoordde Emma. Het was al snel opgelost waardoor Joran verder kon met zijn eigen taken.
Hij liep naar de Core en voerde een paar dingen uit. Na een tijdje werd Engineering gevuld door een vrolijke stem toen hij zich omdraaide zag hij dat Commander Casteel er was hij besloot er maar geen aandacht aan te schenken. Toen een mindere commentaar gaf keek hij deze even streng aan. Zo hoorde je niet tegen een meerdere te praten de Chief was het hier mee eens omdat deze hem al een taak had gegeven toen deze tegenstribbelde liep hij op hem af.
“De Chief kan je ook nog laten arresteren voor insubordinatie, begrepen?”
De man knikte, waarna hij op weg ging naar de leidingen.
“Joran, alleen fase 2” riep de Chief richting Joran.
“Begrepen Chief” Even liep hij naar het midden van Engineering.
“Oké niemand mag de Chief storen als er iets is geef je dat aan mij door”sprak hij kort, waarna hij verder ging met zijn werk bij de Core.

Off:

Reply:Wie wil
Laatst gewijzigd door .:Admiral-Janeway:. op 29 dec 2007, 23:58, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Afbeelding


De reis verliep nog steeds soepel, en dit werd zelfs weerspiegeld in de verschillende rapporten die al binnen waren gekomen. ~En dat is dan ook meteen voor het eerst, en waarschijnlijk laatst~ Jasper grinnikte zachtjes. Ach, het was op zich ook wel fijn dat alles eens een keer zonder noemenswaardige problemen verliep. De eerste rapporten die waren binnengekomen waren van Casteel en Bennett, respectievelijk Operations en Stellar Cartography. Het viel Jasper op dat de eerste rapporten sinds vlak voor de tussenstop bij SB117 steeds van deze twee kwamen, in afwisselende volgorde. ~Competitie om wie het snelst zijn zaakjes op orde heeft?~ vroeg hij zich stilletjes af terwijl het rapport van Fisher binnen kwam.
=/\= Dit is engineering. Status uitstekend. Alle systemen operationeel en we zijn klaar voor vele gebeurtenissen. Ik ben zo klaar dat de chief engineer nu wat benodigde slaap gaat pakken. Engineering uit=/\=
Jasper kon het niet laten hierom te lachen. Het was waar dat Fisher zich de afgelopen dagen uit de naad had gewerkt, en dientengevolge waarschijnlijk maar weinig slaap te pakken had gekregen. Hij kon het de Chief Engineer dan ook niet kwalijk nemen dat hij ging proberen wat slaap in te halen nu het nog kon. "Zolang hij maar op z'n post is als we aankomen." Deze gedachtegang stroomde in één moeite door naar de volgende; "Waar is Commander Ryan eigenlijk?" De woorden waren nog nauwelijks z'n mond uit of de volgende rapportages kwamen al weer binnen, beginnende met die van Medical. ~Als hij er nog niet is als ik hier klaar mee ben moet ik maar eens een vindersloon op z'n hoofd zetten denk ik...~
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
AfbeeldingChristopher T. Ryan
Rank: Commander
Executive officer: Uss Lagrange


Christopher opende zijn ogen, hij merkte gelijk dat er iets niet klopte. Hij lag niet op bed, hij lag in de hal, hij keek omhoog en zag de lichten die aan het plafond hingen. Hij kon zich niet herinneren hoe hij hier terecht was gekomen of hoe lang hij hier al lag. Er was niemand in de omgeving te bekennen, hij lag op een doodlopende plek.

Voorzichtig probeerde hij op te staan, dit leek prima te lukken. Christopher streek zijn uniform glad en keek nogmaals om zich heen, hij had geen idee waar hij zich op het schip bevond, het kwam hem niet bekend voor.
‘Computer waar bevind ik me?’ vroeg hij terwijl hij merkte dat hij een droge mond.
~U bevindt zich op deck 27, achter Environmental Support Support.~
Environmental Support? Wat moet ik daar in godsnaam?
Verward liep Christopher de gang uit op zoek naar een turbolift, als hij zich de schema’s goed voor de geest kon halen moest er eentje in de buurt zijn.

Een minuut later stond hij in een turbolift op weg naar de bridge, hij kon zich nog steeds niet herinneren hoe hij bij Environmental Support was gekomen, waarom hij daar heen was gegaan en wat er was gebeurd, maar dat was van latere zorg, ze waren zo goed als in de nevel en zijn taak was dan ook om op de Bridge te zijn. Terwijl de lift omhoog zoefde nam een gevoel van misselijkheid zijn lichaam over.
Wanneer heb ik voor het laatst gegeten? Weer een vraag waar hij geen antwoord op had, eten zou nog even moeten wachten.

De deuren van de lift gingen open en hij liep de bridge op, op het scherm was de nevel te zien, hij kon niet meer dan 3 minuten verder reizen zijn. En terwijl hij dat dacht viel het schip uit warpsnelheid. Even keek hij geschokt maar besefte zich toen dat het volkomen normaal was, ze zouden op impuls snelheid de nevel ingaan, dat was voor de veiligheid.

‘Ik vroeg me al af waar je was Commander?’ klonk de stem van de Captain
‘Sorry dat ik laat ben, ik was nog even een paar laatste dingen aan het controleren.’
De Captain bleef hem vragend aankijken.
‘Het was allemaal in orde, ik wou gewoon even zeker zijn.’
Dit leek voldoende voor de Captain en Christopher nam plaats in zijn stoel.
‘Dit is het dus?’ vroeg Christopher
‘Dit is het.’

En een paar seconden later kwam het puntje van het schip met de nevel in aanraking en langzaamaan slokte de nevel de Lagrange op.
Gebruikersavatar
mr_Vulcan
Moderator
Moderator
Berichten: 4775
Lid geworden op: 12 jun 2002, 11:50
Locatie: Upgrade van kelder naar huis
Contacteer:

Bericht door mr_Vulcan »

Afbeelding

“Spannend nietwaar?” zei Sydnee met haar handen om een warme kop thee geslagen. Ze drinkt geen koffie.
Fisher wel en hij knikte nadat hij een slok had genomen uit een grote mok. Hij las haar PADD door.
“Moeten we niet op onze post zijn?” vroeg ze vragend.
“Nog niet. De zaken worden prima waargenomen door onze assistenten. Bovendien, in Engineering heb je dit uitzicht niet.” Hij las verder.
Sydnee lachte instemmend. De groene gloed van de nevel hulde de Mess Hall in een uncanny sfeertje. Er waren niet veel mensen aanwezig. De man achter de bar was zijn glazen aan het poetsen wat Sydnee overigens nooit begreep. In de hoek zaten nog twee officieren, maar die waren bijna net zo stil als Fisher en Casteel. Op de achtergrond bromde het altijd aanwezige zachte geruis van het schip, maar daar merkte niemand meer wat van. Sydnee doorbrak de stilte. Ze moest even haar gedachte op iets anders zetten. De nevel had gewoon iets engs. Niet dat ze dat tegen iemand zou zeggen. Immers, een nevel onderzoeken is gewoon een standaard iets nietwaar?
“En? Wat vind je ervan?”
Fisher keek op. “Wat een timing, ik ben net klaar. Het ziet er goed uit. De resonantie en back-loop buffer van de secundaire schildfrequenties zijn perfect. Zeker als we de emitters een hogere gravitonintensiteit geven zodat de shield-harmonics beter aansluiten op de romp wat zorgt voor een dichter en compacter schild. Ik heb alleen een probleem met de gravitonintensiteit die je hebt geconfigureerd rondom de nacelles. Op zich goed, maar je zult een betere waarde krijgen als je de intensiteit verlaagd. De uitstoot van de nacelles is namelijk van invloed op je gravitonveld wanneer je deze zo dicht bij de romp plaatst. Juist daar mogen de schilden wat ruimer gezet worden, wat uiteindelijk niets veranderd aan je kalibratie en zwakke plekken elimineert.”
Sydnee pakte de PADD over. “Echt waar? Daar heb ik anders nooit van gehoord.”
Fisher lachtte. “Dat komt omdat in theorie de aantasting van het gravitonenveld miniem is, dat klopt, maar gezien we hier in de nevel zitten en ik werk met een iets andere specificatie van eigen ontwerp in engineering vind ik het onacceptabel. Waarom niet doen als het beter kan?”
Sydnee knikte. “Inderdaad, en ik weet al precies hoe!” ze tikte vluchtig wat in, keek even nadenkend omhoog en beet lichtjes op haar vinger, daarna volgde nog een reeks berekeningen en aanpassingen voordat ze de PADD weer aan Fisher gaf. “Dit moet ‘m zijn.” zei ze enthousiast.

=/\=Holiday aan Casteel=/\=
“Casteel hier”
=/\=Kunt u naar de brug komen? Ik denk dat ik hier iets heb dat u wel wilt zien.=/\=
“Ik kom eraan, ensign. Casteel uit.”
Ze schoof haar stoel naar achteren en stond op. “De plicht roept.” Zei ze terwijl ze wat op en neer wipte op haar hielen. “Waarom moeten we altijd komen kijken in plaats van dat ze het gewoon zeggen nietwaar? Bedankt voor de thee, lieutenant-commander.”

[TAG: Fisher]
Laatst gewijzigd door mr_Vulcan op 14 sep 2007, 19:19, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Nog geen twee minuten nadat Jasper zich had afgevraagd waar zijn XO was gebleven, was deze de brug op komen zetten.
"Ik vroeg me al af waar je was Commander?" zei hij, half omkijkend naar de binnenkomende man.
"Sorry dat ik laat ben, ik was nog even een paar laatste dingen aan het controleren."
Jasper bleef hem vragend aankijken.
"Het was allemaal in orde, ik wou gewoon even zeker zijn."
Jasper knikte terwijl zijn XO plaats nam plaats in zijn stoel.
"Dit is het dus?" vroeg Christopher.
"Dit is het."

Niet veel later bewoog de LaGrange de nevel in. ~Dat bewijst maar weer hoe groot dit ding is, ik kan me herinneren dat de andere kant fel oranje was. Rare jongens, die nevels~ Jasper stond op en liep iets naar het viewscreen toe. "Okee, dat is ver genoeg. Laten we eerst eens kijken hoe die schilden het houden, nu we nog snel weg kunnen wezen als het nodig is. Ik wil graag een runabout vooruit sturen om het gebied om ons heen te scouten, we weten nog niet hoe betrouwbaar onze sensors hier zijn. Gezien het potentiële gevaar van deze missie zal zij op vrijwillige basis zijn. Dus, zijn er vrijwilligers?"
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

Lieutenant Juliaan Sneeuw

Het was nu al enkele dagen geleden dat Juliaan uit sickbay ontslagen was. Na enige correspondentie met lieutenant commander Miller bleek dat het slim zou zijn als Juliaan op het holodeck nog enkele vaardigheidstrainingen zou ondergaan.
De deuren van het holodeck sloten zich met een sissend geluid. Juliaan liep licht bezweet maar met opgeheven hoofd de gang op.
~Dat ging lekker, eindelijk weer eens lekker positieve resultaten.~
Juliaan was begonnen in vrij neutrale trainingen, waar alle belangrijke handelingen voor iemand op de tactical post voorbij kwamen. Vandaag had hij alweer geoefend met het afweren van vijandige schepen. Het leek allemaal steeds beter te gaan.
~Als ik zo door ga, kan ik binnenkort wel weer aan het werk op tactical. Alhoewel, Miller besluit dat natuurlijk.~
“Hé! Wacht! Wacht even!” riep Juliaan naar een van zijn collega’s in de turbolift. “Ah dankjewel.” bedankte Juliaan hem vriendelijk. “Geen probleem hoor lieutenant. Hoe gaat het trouwens?” vroeg de man geïnteresseerd.
~Hoezo? Ken je mij?~ Juliaan keek de man nog eens aan. Hij was van het medical department, maar hij kon hem zich niet herinneren. “Het gaat alweer heel goed.” Juliaan vroeg de computer de turbolift op het deck van zijn hut te laten stoppen en richtte zijn aandacht weer op de man. “Maar ehm, u weet van mijn situatie af?” vroeg Juliaan aftastend.
“Jazeker, ik ben trouwens lieutenant Dergio, ik kan me nog wel herinneren toen ze u binnen kwamen dragen. Maar dokter Kumeliki is een goeie, dat been is waarschijnlijk weer zo goed als nieuw.”
~Ah, niks over de toedracht, die weet dus alleen van m’n been af. Heel mooi.~ “Jazeker, ze heeft goed werk verricht. Sinds ik uit sickbay ben, kan ik alles weer gewoon doen.”
De liftdeuren schoven open en Juliaan stapte naar buiten. “Prettige dag nog verder lieutenant.” riep de man hem nog na. “U ook!” maar de deuren waren al gesloten.
Juliaan liep rustig naar zijn hut. ~Hopelijk weet hij alleen van m’n been af en heeft ie me er ook niet zo slap bij zien liggen toen ik nog onder behandeling was. Dat zal wel niet, anders had ie het wel gezegd.~
Juliaan stapte zijn kamer binnen en nam eerst een ontspannende sonic shower. Al kleren aantrekkend, zette hij zijn computer aan. Hij nam plaats aan zijn bureau en bekeek wat er gebeurd was met het schip in de tussentijd. Het bleek dat het schip al vlak voor de nevel lag en dat er nu eerst gescand ging worden. Juliaan keek opzij uit het raam en zag inderdaad de nevel. Juliaan verzond nog even de uitslagen van zijn training van vandaag naar Miller toe. Hij sloot de computer af, schoof zijn stoel naar achter, stond op en wandelde op het raam af en bleef bij het raam staan. De groene gloed was enorm, het leek het hele gezichtsveld te betrekken, bijna alsof ze er al in zaten.
~Daar gaat het straks allemaal gebeuren. Hopelijk ben ik op tijd klaar om mijn werk weer te hervatten op de bridge.~
Gebruikersavatar
uss defiant
Rear Admiral
Rear Admiral
Berichten: 5700
Lid geworden op: 21 mei 2003, 19:49

Bericht door uss defiant »

Ian liep door een van de science labs. Nu ze elk moment de nevel konden bereiken was het van groot belang dat men paraat was. Op dat moment vroeg de captain via de comm om een statusrapport. Hmm, moet dat nu. Met wat tegenzin begon Ian aan het statusrapport. Niet dat hij veel te melden had op het moment. Ze zouden pas over een kwartier binnen sensorbereik komen. Toen hij het geheel naar de captain gestuurd had liep hij richting zijn deputy. "Ik ben even naar de mess. Jij hebt de leiding hier. Ik ben zo terug. Je weet wat je te doen staat als we de nevel binnen komen."
Niet veel later kwam hij bij de mess aan. Casteel liep net weg. "middag." Was het eigenlijk wel middag? Ian wist het nooit als hij in de ruimte was. In de mess was het rustig. Hij herkende alleen Fisher. Na een koffie besteld te hebben liep hij op hem af. De nevel vulde ondertussen zowat het hele uitzicht. "Goedemiddag. Ook van het uizicht aan het genieten?" En terwijl hij dat zei verdween de LaGrange volledig in de nevel. Hier begint het avontuur.


Tag: Captain Verix, Casteel, Fisher
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
AfbeeldingChristopher T. Ryan
Rank: Commander
Executive officer: Uss Lagrange


Christopher liep in een wereld; een wereld die in z'n gedachten zat. Zo op het eerste gezicht leek het een groot plein waar geen einde aan kwam. Op dit plein was Christopher de enige solide vorm, om hem heen bevonden zich allemaal schimmen, schimmen van mensen die hij ooit eens ontmoet had, of van mensen die hij op foto’s gezien had. Christopher kon zelfs zweren dat er gezichten tussen zaten van mensen die hij nog nooit gezien had.

Verward liep Christopher door de wirwar van schimmen heen, hij had geen idee wat hij hier deed of waar hij was. De omgeving kwam hem niet bekend voor en leek gewoon een neutraal bestandsdeel van deze wereld te zijn. Rechts van Chrisopjter verscheen een gezicht dat hij onmiddellijk herkende. Het was een klein meisje van een jaar of 11, Lana heette ze. Lana was het meisje dat hem zijn eerste kus gegeven had. Het was op een warme zomerdag dat Lana in tranen naar hem toe was komen lopen, snikkend vertelde ze hem dat haar kat in een boom was geklommen en er nu niet meer uit durfde te komen. Stoer als hij was liep hij met haar mee naar de boom en klom omhoog om de kat uit de boom te halen. Vijf minuten en een paar krassen van de kat later stond hij weer op de grond met de kat in zijn handen. Lana was hem zo dankbaar geweest dat ze hem een kus op de mond had gegeven. Op de weg terug naar huis had Christopher zich anders gevoeld.

Opeens was Christopher terug op het met schimmen bedwelmde plein. Lana bevond zich nog steeds rechts van hem. Hij had haar vijf jaar geleden toevallig nog eens gezien, ze zag er niet meer uit en leek erg afwezig te zijn. Hij had even later te horen gekregen dat ze haar familie en man in de oorlog was verloren. In zijn gedachten zou ze echter altijd het kleine schattige meisje blijven dat huilend naar hem toe was komen rennen en hem een kus op de mond had gegeven.

Omdat hij niet wist wat hij anders moest doen liep hij maar gewoon verder door de massa. Rechts van hem stond meester Lance, de leraar die ze zo getreiterd hadden dat hij ontslag genomen had, hij zag er nog even warrig uit als hij zich kon herinneren. Links stond Thomas, Christophers beste vriend tot zijn zeventiende levensjaar, in dat jaar was Thomas ontvoerd en uiteindelijk vermoord omdat zijn ouders bij Starfleet Intelligence werkten en geheime informatie over de Cardassians bezaten. Bij het zien van Thomas kreeg Christopher weer een brok in zijn keel. Maar toch liep hij verder, stilstaan had hier geen zin. De komende minuten passeerden veel bekenden de gestalte die Christopher innam in deze plek. En net zoals het plein leek er geen einde aan de schimmen te komen, pas na wat nog een eeuwigheid leek werd de schimmenmassa minder druk tot er uiteindelijk in de verte nog maar één iemand te zien was. Deze schim leek anders dan de rest, deze leek meer solide, meer als Christopher zelf. Een vreemd gevoel maakte zich meester van Christopher. Was dit de reden dat hij hier was? Wou hij wel weten wie die persoon was?

Voorzichtig lipe hij verder totdat hij net achter de persoon stond. Hij strekte zijn hand uit en legde deze op de schouder van de persoon. Langzaam draaide hij het lichaam van de persoon om totdat hij hem recht in het gezicht kon kijken. Maar er was geen gezicht op het lichaam van de man te zien. De man was ongeveer 1.80m, en had een soort van dokterskleding aan. Op de plek waar ogen een neus en een mond hadden moeten zitten was alleen een waas te zien.
Toch leek de figuur bij Christopher een angst te veroorzaken zoals hij nog nooit eerder had meegemaakt. Zijn hart begon sneller te kloppen, hij wou zijn hand van de schouder van de man afhalen, maar dit lukte niet. Het was alsof zijn hand was vastgelijmd. Voorzichtig keek hij weer naar het gezicht van de man, in een flits zag hij deze.

Maar voor hij het gezicht goed en wel in zich op kon nemen bevond hij zich op zijn kamer op de LaGrange.

~Het is 06.00, herhaling het is 06.00.~ Het was de stem van de computer die Christopher naar de werkelijkheid terug had gebracht.

Nog een uur voor hij weer op het werk moest zijn. Moe sleepte hij zichzelf naar de douche. Waarom hij zich zo moe voelde wist hij niet, hij had aardig wat uurtjes geslapen, maar toch voelde het alsof hij gisteravond stevig was wezen stappen.
Christopher draaide de kraan open en liet het water zijn lichaam verwarmen. Terwijl hij onder de douche stond probeerde hij zich het gezicht van de man voor de geest te halen. Voor zover hij wist had hij die man nog nooit eerder gezien. Waarom had hij hem dan zo’n angst ingeboezemd? En was het gewoon een droom geweest of had het iets te betekenen?

Zodra hij klaar was met douchen repliceerde hij zich een stevig ontbijt en ging aan zijn bureau zitten. Hij pakte een stuk papier en een potlood en begon te tekenen, hij wou proberen het gezicht van de man te tekenen nu het nog helder in zijn geest zat.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

Lieutenant Juliaan Sneeuw

~Wa.. waar ben ik?~ Juliaan werd onrustig wakker op zijn bank naast het raam. Hij was daar gaan zitten toen hij nog even genoot van het uitzicht. Juliaan voelde een beetje licht in zijn hoofd en ging even wat comfortabeler zitten, met twee voeten op de grond.
"Even wat te drinken pakken." Juliaan liep naar de replicator en nam wat koel water te drinken. Het was al snel op en hij nam een tweede glas.
Juliaan stapte naar zijn computer en keek of hij al bericht had ontvangen van Miller.
Eén nieuw bericht was er. Juliaan opende het vol verwachting. Hij had namelijk goede hoop dat Miller erg tevreden zou zijn.

"Beste Sneeuw, je resultaten zijn voldoende zo te zien. Maar je bent nog niet klaar om direct te beginnen in je oude functie. Je moet nog meer trainen en dan kun je langzaam beginnen met wat uurtjes als hoofd Tactical. Maar nu nog niet. Groeten, Miller."

"Wat? Hè? Hoe kan dat nou? Het was goed genoeg voor iedereen geweest! De klootzak, echt altijd moet ie mij hebben. Nouja, jammer dan."
Juliaan sloot zijn computer af en trok het jasje van zijn uniform aan.
~Ik wil meteen er wat aan gaan doen.~ "Ik ga naar het holodeck. En het maakt me niet uit wat Miller van de uitslagen vindt."
"Computer, laadt alvast mijn trainingsprogramma en zet het op de hoogste moeilijkheidsgraad."
~Ik zal laten zien dat ik het kan! Verdomme.~

Er klonk een druk gepraat. Vanuit elke station zei er wel iemand iets. Verschillende alarmen en geluiden klonken er.
"Captain, er komen drie vijandelijke schepen aan, allemaal Romulans." zei Juliaan vanachter zijn station op de brug.
"Onderscheppen en onschadelijk maken, Helm, probeer achter ze te komen." beval de captain.
~Oke, nog even wachten. Alvast de wapens instellen. Torpedo's kiezen. Phasers laten richten op hun impuls engines en op hun wapens.~
"Sir, klaar om te vuren!" zei Juliaan.
"Wachten, wacht tot we er helemaal achter zitten."
~Wachten? Nog langer? Dadelijk zijn ze ons al voorbij en moeten we er hard achteraan gaan varen.~ "Begrepen sir." zei Juliaan alsnog.
~Ah, ik weet al waarom ik dit krijg in mijn training. Miller wil mijn geduld op de proef stellen, mijn stressbestendigheid toetsen. Wat raar, want ik kan toch heel goed tegen stress en druk? Tenminste, nu wel... ghehehe~
"Captain, ik denk dat u het met mij eens bent dat we het beste nu kunnen vuren." zei Juliaan beleefd.
"Zeker, vuur alle wapens en zorg dat deze drie Romulans geen meter verder komen dan ze nu zijn."
"Yes sir." ~Zo, alles is al gericht, nog even controleren.~ "Phasers worden gevuurd en Torpedo's gelanceerd." deelde Juliaan mede.
Op het grote scherm kon Juliaan zien dat alles vrijwel perfect ging.
~Ah, die ene draait en heeft zijn schilden aan de voorkant versterkt.~ "Captain, het schip op de grootste afstand heeft zijn schilden versterkt aan de voorzijde en draait naar ons toe... Ik lanceer nogmaals torpedo's."
Alle torpedo's waren raak en ook het laatste schip was uitgeschakeld.
"Goed werk Lieutenant." zei de captain opgelucht.
"Dank u wel, sir. Computer, laad volgende oefening."

Juliaan hield zich niet alleen bezig met de taken op de brug tijdens zijn training. Hij ging direct verder met zijn volgende training. Hij ging nu zijn handwapen vaardigheden trainen in een situatie waar het schip geënterd was door een groot aantal vijanden. Dit betekende dat Juliaan in teams steeds verschillende gangen veilig moest maken en ook verschillende onderdelen van het schip moest ontdoen van vijanden. Uren was hij bezig.

Weer een dag dat Juliaan moe en bezweet uit het holodeck stapte. ~Miller moet nu wel tevreden zijn. Ik heb alles op alles gezet.~ Moe maar vastberaden liep Juliaan naar zijn hut om de resultaten weer naar Miller te sturen. Na een lange douche liep Juliaan weer naar zijn bank, om daar wat van het uitzicht te genieten en bij te komen van zijn dag.
Gebruikersavatar
Raynor's Revenge
Moderator
Moderator
Berichten: 12796
Lid geworden op: 18 jul 2002, 10:54
Locatie: Bilthoven
Contacteer:

Bericht door Raynor's Revenge »

Afbeelding

Captain Jasper Verix

Een klein uurtje nadat het bericht over de away-mission de deur uit was gegaan, begonnen de inventarisaties van de departements-hoofden binnen te komen. Het viel Jasper op hoeveel vrijwilligers er waren. Aan de andere kant mocht het natuurlijk niet een totale verrassing zijn, gezien het aantal aanmeldingen dat er voor deze missie als geheel waren geweest. Een paar namen vielen meteen op; Leonard McAllen, de assistant chief security, en Valdero Morningside, de engineer die wisselde tussen Fisher en Hunt. Lt. Commander Hunt had ook een voorstel meegestuurd voor een afvaardiging van het Science departement: Ene Lieutenant Vadosia, blijkbaar een nichtje of iets dergelijks van de Bolian Ambassadeur Vadosia. ~Nouja, als Hunt zegt dat ze geschikt is, dan zal dat ook wel echt zo zijn~

Nu de drie leden van het team waren gekozen en, via hun respectievelijke chiefs, op de hoogte gesteld van dit feit, was er nog één ding te doen voordat het 'feest' echt kon beginnen. Jasper draaide zich gedeeltelijk richting zijn XO. "Zou jij naar de shuttlebay kunnen gaan en kijken of alles goed gaat? Ik wil geen risico's nemen met deze missie; als de scans onzorgvuldig zijn en we daardoor de schilden verkeerd afstellen, kunnen we binnen een paar minuten allemaal dood zijn wanneer we verder de nevel in gaan. De gaswolken zullen daar alleen maar dichter worden." Jasper was niet van plan over één nacht ijs te gaan in dit geval, en had er vertrouwen in dat Christopher ook wel langer dan vandaag zou willen leven en dus zorgvuldig met deze taak om te gaan.

Tag: Cmdr. Christopher T. Ryan
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Bericht door Tactical_Cube »

Afbeelding
AfbeeldingChristopher T. Ryan
Rank: Commander
Executive officer: Uss Lagrange


Wie was die man uit zijn dromen geweest? Sinds hij de droom gehad had bleef het gezicht in zijn gedachten rondspoken en dook het op de vreemdste momenten op. En dat was erg vervelend want dromen over één of andere man die hem angst inboezemende was tot daar aan toe maar als het ook overdag tijdens het werk gebeurde…

Het was nog steeds wennen aan het beeld wat het scherm en het uitzicht van de ramen lieten zien sinds ze de nevel in gegaan waren. Het had een bestikkend gevoel, alsof de nevel ze zo fijn zou kunnen knijpen. In een zekere zin was dat ook het geval, de nevel was zo vergiftig voor mensen als het maar kon. Een foutje in de schilden en dood waren ze zeker.

Sinds ze de nevel in gegaan waren leefden ze eigenlijk in een constante levensgevaarlijke situatie. Vroeger had Christopher daar nooit moeite mee gehad, op een sterrenschip was je eigenlijk nooit veilig, je bevond je in een breekbaar omhulsel in de uitgerekte ruimte. Een klein gaatje in de hull kon je einde beteken. Maar iets op deze missie zorgde ervoor dat hij zich anders dan anders voelde, alsof hij zich meer van de gevaren bewust was, maar niet op een goede manier. Eerder een angstige manier dan een verstandige manier.

"Zou jij naar de shuttlebay kunnen gaan en kijken of alles goed gaat?….” De stem van de Captain haalde hem uit zijn afwezigheid, hij draaide zich om naar de kant waar het geluid vandaan kwam. En daar was hij weer, de man uit zijn dromen op een Starfleet uniform geplakt. Christopher knipperde even met zijn ogen, toen pas zag hij dat het ook daadwerkelijk de Captain was die tegen hem praatte. De man was weer verdwenen…
“Ik wil geen risico's nemen met deze missie; als de scans onzorgvuldig zijn en we daardoor de schilden verkeerd afstellen, kunnen we binnen een paar minuten allemaal dood zijn wanneer we verder de nevel in gaan. De gaswolken zullen daar alleen maar dichter worden."
“Tuurlijk, ik begin gelijk.” Antwoordde Christopher waarna hij opstond, hij was blij met een beetje afleiding, misschien zou dat helpen om van zijn nachtmerries af te komen.

Een aantal minuten later liep Christopher de Shuttlebay binnen.
McAllen, Morningside en Vadosia waren al aanwezig, ze waren druk in overleg.
Christopher liep hun kant op, ze leken hem nog niet op te merken zo druk waren ze in gesprek. Christopher schraapte zijn keel.
‘Attentie!’
Alledrie draaiden zich onmiddellijk om en gingen in de houding staan.
Christopher gaf een knikje dat ze weer een normale houding aan mochten nemen en begon te praten.
‘Oke, ik neem aan dat jullie al weten waarvoor deze missie bedoelt is. De Lagrange blijft nog een tijdje aan het begin van de nevel om de schilden in de gaten te houden, het is jullie taak om in een runabout de directe omgeving te onderzoeken en alles zelfs de kleinste dingen die niet belangrijk lijken te melden. Deze kunnen namelijk van groot belang zijn in deze omgeving’ Alledrie knikten tijdens het verhaal van Christopher.

Christopher merkte dat hij zorgvuldiger en uitgebreider was dan normaal. Hij wou er gewoon zeker van zijn dat alles goed ging.

‘McAllen ik wil graag dat jij en Morningside met de schilden van de shuttle bezig gaan en er voor zorgen dat er geen fouten optreden als de shuttle de schilden van de Lagrange doorbreekt. Ik verwacht een rapport zodra het klaar is.’
Beiden knikten en liepen naar de shuttle toe.
‘Lieutenant Vadosia, als jij met mij meekomt dan bekijken we de gegevens die wel al hebben van onze eigen scans om een route uit te stippelen voor de shuttlemissie.’
Vadosia knikte en liep achter hem aan.
Ze liepen naar Shuttlebay Operations waar al een terminal voor hun klaarstond.

Reply: McAllen en Valdero
Vadosia is een npc?
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18794
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Bericht door Blind Guardian »

Bjorn Svenson
Afbeelding
Afbeelding


Bjorn was achter zijn pad bezig in zijn security kantoor bij de 'brig', het was vrij rustig voor Bjorn ondanks dat er dankzij de nebula vreemde dingen waren 'waargenomen' er waren her en der wat crewmember opstandjes maar dat het meer te maken met verveling, dan met het de Nebula te doen had. Bjorn las zijn rapporten zojuist gegeven door verschillende ensigns die net onder hem stonden, er waren vreemde gloeden gedecteerd. Bjorn had zich in laten liggen over nebula's, door zijn mede-officieren en kwam erachter dat Nebula's bijna-altijd vreemde neve-effecten hadden. Desondanks het Bjorn weinig tijd om bezig te zijn met de Nebula aangezien McAllen zijn collega zich aangemeld had voor de onderzoekings shuttle-trip.

Van zijn meerdere had hij maar weinig van vernomen sinds ze in de Nebula waren gegaan, hij rapporteerde elke dag aan zijn meerdere, meestal per interne post, hij wist dat Miller erg opzich zelf was ingesteld, en normaal gesproken kreeg hij vrij vlug antwoord terug van zijn meerdere, alleen de afgelopen uren was het wel verdomd rustig aan de andere kant van de lijn, Bjorn vertrouwde het niet helemaal.

=/\= Luitenant JG Svenson aan Kapitein Verix =/\=
=/\= Wat is het Luitenant, ik heb behoorlijk druk op dit moment =/\=
=/\= Dat weet ik Kapitein, maar ik maak me zorgen over mijn meerdere Luitenant Commander Miller, heeft u nog iets van vernomen recentelijk

Een korte stilte werd ingelast

=/\= Nee, nou u zegt Luitenant, LTC Miller heeft niks meer van zich laten van zich laten horen de afgelopen paar uur, dat niet zijn stijl is =/\=
=/\= Overgaan tot een Hut-zoeking, kapitein =/\=
=/\= Nee, wacht daar nog maar even ik ga zelf wel eerst even contact zoeken =/\=
=/\= Okay, Luitenant Svenson uit =/\=

En Svenson ging weer verder met zijn werk.

tag: Verix, Miller, een ieder die een security hulpje nodig heeft.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

Lieutenant Juliaan Sneeuw

De USS Lagrange was een groot schip. Maar zo vlak voor de immense groene nevel verdween dat beeld direct. De ramen op het schip leken alleen maar nog kleiner, maar achter één raam was een hut gelegen waar nu iemand droomde over de nevel waar dit schip binnenkort in zou varen.

Juliaan lag nog op zijn bank, maar werd – zoals vaker – wakker met een vreemd gevoel. ~Waar ben ik? Ahh… nekpijn…~ “Weer verkeerd gelegen. Ik moet in bed slapen.”
Nog slaapdronken wankelde Juliaan naar zijn bed, waar hij onhandig inklom. ~Mijn bed is nog koud, maar wel lekker zacht.~ Juliaan draaide nog wat en ging op zijn zij liggen en al snel sloten zijn ogen weer en sliep hij verder.

Ondanks dat hij nu een betere slaapplaats had, droomde hij toch redelijk onplezierig.
~Ik ben op het holodeck, ik ren hard. Zo hard als ik kan, maar ik lijk niet vooruit te komen. Mijn benen bewegen wel, maar ik kom nergens. Ik moet mijn training doorstaan en mijn resultaten moeten goedgekeurd worden. Maar dan moet ik wel kunnen rennen. De vijand zit achter me aan. Ze schieten. Eindelijk wat beweging. Met moeite kom ik verder. Het moet lukken. Alweer. Het was toch al gelukt? Ik draai me om. De vijand valt in grote getale aan, maar ik kan ze allemaal aan. Met mijn phaser rifle schiet ik iedereen neer. Nu moet ik toch goede resultaten hebben behaald?…~
Juliaan wordt half wakker, en probeert zijn ogen open te doen, maar draait zich om en slaapt weer verder.

~Nu sta ik op de bridge, bij tactical. Ik toets wat dingen in, totdat de captain op de bridge komt. Hij gebaart iets, alsof ik weg moet. Dan zie ik Miller in zijn hut. Hij kijkt afkeurend naar de resultaten. Weer gefaald. Dat kan niet. Niet alweer!~
Juliaan wordt onrustig wakker, gaat rechtop zitten en denkt nog na over wat hij net droomde. ~Ik zweet me rot.~ Juliaan stapt uit bed en loopt naar de sonic shower. ~Zelfs m’n shirt is nat.~

Tijdens de douche denkt Juliaan nog na over de afgelopen dagen. Onder de douche praat Juliaan altijd tegen zichzelf. “Met die uitslagen had ik gewoon allang weer aan het werk gekund. Ik moet echt langsgaan bij Miller. Dit kan zo niet langer.” ~De klootzak.~

Juliaan Sneeuw trekt zijn uniform aan. Hij pakt een padd van zijn bureau en stapt de deur uit. ~Hoe laat is het eigenlijk?~ “Computer, hoe laat is het nu?” De computer antwoordt dat het 0500 uur is. ~Ai, dat is wel vroeg, maar ik moet dit gewoon nu doen. Ik moet Miller vertellen dat ik weer aan het werk wil. Ik moet weten waarom dat nog niet mag.~

Het voelt toch wel gek aan om zo vroeg in de morgen al rond te lopen door de gangen van de Lagrange. Alles is wel even fel verlicht als anders, maar doordat Juliaan nog een beetje moe is, lijkt het alsof het schip ook weet dat het vroeg is. Hij ziet mensen lopen die hij normaal niet zoveel ziet. Netjes zegt Juliaan iedereen goedemorgen, maar is allerminst geïnteresseerd in deze mensen.

~Eindelijk is het zover. Nu kijken of ie wel wakker wil worden.~
Juliaan drukt op de bel naast de deur… en nog een keer.

TAG: Miller
startrekfan001
Lieutenant
Lieutenant
Berichten: 655
Lid geworden op: 19 okt 2006, 20:40
Locatie: Tsja

Bericht door startrekfan001 »

*beepbeep* "Lieutenant Morningside, Uw training is voorbij. Het is 1600 uur." klonk de stem van de computer door het holodeck.~eindelijk!~ "Computer, sluit programma af."
Terwijl Valdero naar de Arch liep verdween zijn omgeving. Hij moest van dokter Kumeliki een soort all-in training doen. Valdero moest 12% van zijn leven helemaal opnieuw meemaken. Natuurlijk niet de hele 12%, maar die 12% bevatten de belangrijkste dingen in zijn leven en die moest hij opnieuw doormaken. Toen hij aan de dokter had verteld over zijn falende geheugen was ze geschokt.
FLASHBACK
Valdero komt sickbay binnengelopen en gaat een beetje verward naar de dokter op zoek. Een behulpzame verpleegster kon Valdero aanwijzen dat hij naast de dokter stond.
"Dokter..... hoeveel operaties heeft u nou uitgevoerd inmiddels? op mij, bedoel ik?"
"Ook goeiemiddag. Hoe bedoel je, Valdero? Eentje nog maar, dat weet je toch?"
"Nou..... ik was net in engineering en toen vertelde de Chief me dat ik was overgeplaatst naar Science. Maar ik weet er niks meer van! En toen ik hierheen liep ging ik na of ik alles nog wel wist, en ik kon geen gaten in mn geheugen ontdekken. Maar toen ik de computer naar de datum vroeg, bleek dus dat ik gewoon 2 weken mis! Ik dacht dat we nog rond stardate 57052.5 zaten. Maar dat is dus niet zo."
Kea'e stond even stil zonder een woord te zeggen. Ze trok wit weg dus Valdero kreeg het al warm.
"Tsja, ik denk dat we hier toch met een psychologisch probleem te maken hebben. Ik ga een counseling programma voor je opzetten, waarvan je 2 sessies moet doorgaan voordat we de tweede operatie gaan uitvoeren. Dat is het beste wat ik voor je kan doen. Je zit even in een moeilijke situatie, het is te hopen dat je lichaam dit zelf kan oplossen. Ik zal de medische database gaan nakijken voor soortgelijke gevallen. Kom morgenmiddag terug, ok? Ondertussen mag je wel naar engineering, maar ik maak eerst een aanpassing aan je portable biomonitor."
"Aanpassing? Hoezo?"
"Als je een aanval krijgt wil ik dat je onmiddelijk verdoofd word. Ik stel je biomonitor in om je onmiddelijk een verdovingsmiddel toe te dienen als dat gebeurt."
"Ah, ok. Goed idee. Maarre.... ik moet naar Science dus he, niet engineering. Of..... wat was het nou?"
"Ga maar naar engineering. Je hersenen sterken zich beter aan als je je in een vertrouwde omgeving bevind. Probeer zoveel mogelijk je normale routines aan te houden."
"Oke. Bedankt dokter, tot morgenmiddag."
"Sterkte, Valdero."
/FLASHBACK/
Valdero was inmiddels weer in zijn kamer en nam het hele gesprek in gedachten weer door. ~Ze trok wit weg, maar ze bleef rustig. Wat is er nou aan de hand? Ach laat ook maar. Ik zal het me wel verbeeld hebben.~ Hij liep naar het raam toe en zag de nebula op een paar kilometer afstand. Mooi groen. Groen was altijd al zijn lievelingskleur geweest. Hij liep naar zijn personal console en bekeek een paar scans van de nebula. Wauw, mooie X-ray scan. 'HHHHHHHH'!!!!! was het enige geluid wat er op dat moment opeens door de kamer klonk. Valdero's lichtbruine huid werd spierwit en alle kracht in zijn spieren verdween. Hij viel hulpeloos op de grond. Hij wist dat het geen aanval was. Hij wist nu waarom Kea'e zo wit wegtrok.....
Gebruikersavatar
.:Admiral-Janeway:.
Captain
Captain
Berichten: 2544
Lid geworden op: 08 aug 2005, 22:02
Locatie: Enschede

Bericht door .:Admiral-Janeway:. »

Afbeelding
Afbeelding
Lieutenant JG Joran Dal.
Assistant Chief Engineering


On:

(Main Engineering, Uss LaGrange around 1200 hours)


Joran liep rustig over Main Engineering afgezien van wat onderhoud aan de EPS leidingen en standaard Diagnostics was het rustig. Het voordeel van zo dicht bij de Warpcore werken was altijd al dat je het rustige geluid hoorde voor sommigen irritant maar Joran werd altijd rustig door het geluid dat een werkende Warpcore produceerde. Joran was de hoogste officier in Engineering aangezien hij de Chief zo ongeveer had gedwongen wat rust te nemen. Een paar mensen keken even vreemd op toen Valdero terug in Engineering kwam, aangezien hij overgeplaatst was.
Terwijl hij zat dag te dromen over middelen die de efficiëntie van de Warpcore zouden kunnen vergroten gbeurde er wat op Upper Engineering waardoor hij uit z'n dromen werd gehaald er was een EPS leiding in Upper Engineering gebroken. Joran rende snel naarboven gelukkig was het een relatief onbelangrijke leiding die enkele Secundaire systemen van energie voorzag. Echter was het nogsteeds een gevaar dus ging Joran snel naar het paneel waarmee je diverse leidingen kon omzeilen. Net toen hij klaar was met het omzeilen ging z'n Combadge af.

=A=Commander Casteel aan Engineering=A=
=A=Lieutenant Dal hier ma'am, wat kunnen we voor u doen?=A=
=A=Wat is daar beneden gebeurd Lieutenant?=A=
=A=Er is een leiding gebroken we hebben hem al omzeild en alle systemen werken normaal=A=
=A=Begrepen... Operations uit=A=

"Die is snel" dacht hij en besloot maar de schade op te nemen. Bij de plek van het ongeluk aangekomen was er gelukkig niemand gewond geraakt. Degene die verantwoordelijk waren leken duidelijk op Ensigns die nog maar net van de Academy kwamen waarschijnlijk nog maar een dag of 2 op een Starfleet schip aangezien ze pas bij de Starbase aanboord kwamen.
"Moet ik hier alles zelf doen?!? Leren ze jullie niet meer op de Academy dat het aan te raden is een leiding af te sluiten voor je ermee gaat spelen?!?"schreeuwde hij naar de Ensigns.
"Sorry sir, maar..." Joran brak ze af aangezien hij geen zin had in smoesjes.
"Jullie gaan de schade opruimen en daarna Lieutenant Green helpen met de plasma leidingen als jullie dat tenminste kunnen"zei hij teleurgesteld en liep van de Ensigns weg zulke fouten wou hij niet in Engineering. Als het een andere leiding was geweest hadden de schilden het misschien begeven.

Eenmaal terug op Main Engineering liep de vaste garde van Engineering rond oftewel de mensen met meer ervaring. 1 van de Officieren liep naar Joran.
"Ben je niet een beetje streng voor ze... Iedereen kan een fout maken"zei de Officier.
"Misschien wel... Maar ze moeten het met de harde hand leren deze fouten kunnen ons het leven kosten"zei Joran, waarna hij naar z'n console liep en bezig ging met het werk voor de laatste 3 1/2 uur van zijn dienst.

Off: Ook maar wat gepost :P


Reply:Wie wil
startrekfan001
Lieutenant
Lieutenant
Berichten: 655
Lid geworden op: 19 okt 2006, 20:40
Locatie: Tsja

Re: Missie 1

Bericht door startrekfan001 »

Valdero probeerde adem te halen. Het enige wat hij op dit moment zag, was het plafond van zijn kamer. ~Kom op Valdero, kalm aan. Het komt wel goed.~. Valdero probeerde zichzelf moed in te praten, maar het lukte niet erg. Na ongeveer een kwartier kon hij weer de kracht vinden om op te staan. ~Ik moet naar de ziekenboeg. Kea'e moet wat kunnen bedenken voor me.~. Hij loopt eerst naar de replicator, en neemt een glas water. Even zitten. Na een paar minuten staat hij op en loopt met een bleek gezicht naar Sickbay. Daar aangekomen ziet hij Kea'e al lopen. "Kea'e! Kea'e!" roept hij meteen. Dokter Kumeliki draait zich in een ruk om en roept "SSSSSsssshhtt!!" terug. Ze loopt gauw naar Valdero toe en zegt: "Valdero, je zit in de ziekenboeg, weet je nog. Dat is een plek waar zieke mensen liggen te rusten. Niet schreeuwen hier". "Sorry dokter. Maar ik weet waarom je zo bleek wegtrok. Ik heb de Nebula gezien". "Oh. Nou, misschien is het maar beter ook. Ik heb al wat onderzoek zitten doen, maar ik weet niet of ik hier op tijd een werkende behandeling tegen kan vinden. Ik wil in elk geval dat je nu een paar stukken tekst gaat lezen die ik heb opgezocht over je ziekte. Dan weet je in elk geval precies wat je hebt en wat het veroorzaakt". Kea'e neemt hem mee naar haar kantoortje en zet hem achter een scherm. "Ga maar zitten en lees deze teksten. Ik kom zometeen wel weer terug". Ze opent een paar bestanden en Valdero begint te lezen. Terwijl hij leest, voelt hij opeens het koele metaal van een hypospray in z'n nek. "Dit vermindert je stress". Kea'e had gauw een hypospray met een kalmerend middel gepakt en bij hem geinjecteerd. "Bedankt". Valdero las verder en verder, en hij was blij dat hij dat middeltje had gekregen, anders was hij zeker door het lint gegaan. Wat hij las was verschrikkelijk.
Serendi-Merao Syndroom, fase II
In fase 2 is dit syndroom zover ontwikkeld dat het absoluut niet meer genezen kan worden. Het DNA is nu voor 9% misvormd, wat voor de huidige wetenschap een ongeneeslijke afwijking betekent. Binnen enkele maanden verliezen de aangestaste delen van het DNA hun werkzaamheid (in de meeste gevallen is het eerste deel wat aangetast word, de huid). Dit resulteert in het stoppen van regeneratie van de betreffende organen die door dit deel van het DNA beschreven worden. Tijdens het degenereren van het orgaan, kan een holographische versie van dit orgaan de belangrijkste functies overnemen, maar zodra het orgaan volledig is gedegenereerd, zal het lichaam automatisch de plaats waar het orgaan zat, opvullen met andere lichaamsmaterialen, dit kan vet zijn, of organen die zich verplaatsen om de vrijgekomen ruimte te benutten. Hierdoor kan het holographische orgaan zijn werk niet meer doen en zal moeten worden gedeactiveerd. Nieuwe behandelingen worden op dit moment getest, maar tot zover is er nog geen succesvolle behandeling ontdekt. Enkele van de huidige -
Valdero scrollt een stukje terug, hij wil niet weten wat er allemaal niet aan gedaan kan worden. Hij gaat kijken hoe het probleem precies ontstaat, en hoe het voorkomen kan worden. Misschien kan hij daar nog iets vinden wat nuttig zou kunnen zijn.
Serendi-Merao Syndroom, overzicht
Het Serendi-Merao syndroom is een aangeboren afwijking, die iemand ongeschikt maakt om zelfs maar de geringste vormen van straling te kunnen absorberen. Aangezien zelfs andere mensen in zeer geringe vorm straling afgeven, is de enige behandeling tegen dit syndroom om iemand in een interspatiaal rift te plaatsen, waar hij word afgescherm tegen ruimte en tijd. Dit kwalificeert natuurlijk niet als geldige behandeling, maar toont wel aan hoe moeilijk het is om dit syndroom te genezen. Medische instrumenten (zelfs scalpels) hebben vaak al een te hoog stralingsgehalte om de patiënt te kunnen behandelen zonder het syndroom erger te maken. Het syndroom is vaak al na enkele dagen na de geboorte verheven tot fase I, wat een (theoretisch nog te genezen) zwaardere reactie en mentale onstabiliteit tot gevolg heeft. Het grootste gevaar van dit syndroom schuilt erin dat het niet te registreren is door medische scanners. Bij psychiatrische onderzoeken zal ook geen waarneembare mentale onstabiliteit ontdekt worden, evenals er bij fysieke onderzoeken geen directe misvormingen ontdekt zullen worden. De mentale problemen ontstaan pas wanneer de patiënt te dicht in de buurt van een stralingsbron komt (bijvoorbeeld een ster of een reactor). Op verschillende soorten straling word verschillend gereageerd, maar het uiteindelijke resultaat is hetzelfde. In fase II zullen fysieke problemen zichtbaar worden (hier vallen geheugenverlies en minderwaardigheidscomplexen ook onder) , waarbij er een ongeneeslijke fase is ingetreden die zich kort daarna in fase III zal omzetten, wat inhoud dat de patiënt, indien die niet onmiddelijk verwijderd van stralingsbronnen word en orgaantransplantaties gekregen heeft, in een shoque zal raken en tot coma zal vervallen. Zodra de patiënt in coma is gevallen is de meest ethische beslissing om euthanasie toe te passen; in coma heeft de patiënt nog hooguit 2 maanden te leven, waarbij de patiënt wel zijn omgeving kan waarnemen, maar zelf geen enkele beweging kan maken, laat staan geluid voorbrengen of iets dergelijks. Voor de patiënt zelf is dit een zeer stressvolle periode, en is dan ook -
"En? heb je het al wat doorgenomen?". Kea'e komt binnengelopen en gaat tegenover Valdero staan. Ze ziet zijn gezicht zo somber staan zoals ze nog nooit iemand somber heeft zien kijken. "Ik zit in fase 2 he?". Er valt een pijnlijke stilte. Kea'e slikt en zegt "Ja. Je zit in fase 2. Je mag de Nebula niet in." Na nog een stilte vraagt ze aan Valdero: "Hoe wist je het eigenlijk? Hoe wist je dat je dit syndroom had?". Valdero begint een beetje te trillen en probeert achterover te leunen in zijn stoel. "Mijn ouders wisten het al. Ik werd geboren in een nood-kraamkamer, vlak naast de warpreactor waar mijn moeder werkte. Ze was druk bezig met haar werk toen ze weeën kreeg. De weeën waren niet normaal, een stuk zwaarder dan normaal. Ze mocht niet vervoerd worden van de dokter. Toen ik geboren werd, had ik stuiptrekkingen. De dokter ontdekte al snel dat dat kwam omdat ik vlakbij de reactor was. Na een paar diepe tests op mijn DNA zag hij al een 0,0021% degeneratie van mijn DNA. Toen stelde hij de diagnose dat ik het Serendi-Merao syndroom had. Mijn ouders waren kapot, want mijn hele familielijn bestaat uit engineers. Ze vertelden mij toen ik ouder werd, dat ik aan dit syndroom leed, en dat ik dus moest oppassen met straling. Ze vertelden dat ik alleen bang moest zijn voor Nebulae. Ik weet niet waarom, want ik las net dat bijna alle omgevingen gevaarlijk voor me zijn. Maar ik was de hele geschiedenis al bijna vergeten, tot het incident op de Hercules. Daar maakte ik een beslissing, door mijn mentale instabiliteit. Die beslissing kostte een aantal mensen hun leven. Nadat ik me daarover heen had gezet, had ik nog steeds niet door dat het door mijn syndroom kwam dat ik die beslissing nam. Nu net las ik dit en alles viel op zijn plaats. Maar vanmiddag, toen ik de Nebula zag, kwam alles wat mijn ouders me vertelden weer terug. Ik begon een link te leggen tussen alle gebeurtenissen in de afgelopen weken, en dat ze erger werden naarmate ik meer met stralingsbronnen werkte. Toen begreep ik het".
Gesloten