Missie 1: TBA
Geplaatst: 01 sep 2009, 00:02
MISSIE 1: TBA
10 maart 2370
Stardate 47187
Tijd: Onbekend
Het leek een scheiding tussen dag en nacht. Achter hun was de immense ruimte te zien met zijn talrijke sterren en planeten, planeten waar vele levensvormen te vinden waren. Maar het uitzicht voor was iets heel anders. Zover als het oog kon en de sensoren konden zien was er een groene ‘muur’. Althans zij als Vulcans zagen de enorme nevel als groen. De nevel omsloeg vele sectoren en een doorreis op maximale warpsnelheid zou minstens een maand duren. Het was een Vulcan onderzoeksschip wat op de grens van een nieuw avontuur stond. Al zouden zij dat zelf absoluut niet zo benoemen. De emotieloze logica van het Vulcan ras zag dit hoogstens als de normale exploratie van de ruimte. De 15 wetenschappers aan boord zouden een tijdelijke verkenning gaan uitvoeren, door de schilden aan te passen zou het Vulcan schip het anderhalf uur vol kunnen houden in de dodelijke nevel.
‘Breng ons naar binnen op de maximale warpsnelheid.’ Zei de Vulcan commander.
Het kleine schip schoot met een stoot de nevel in die het schip in zijn geheel leek te verzwelgen.
‘Status?’
‘We zijn de nevel 5 lichtjaar binnen gedrongen, alle lezingen melden geen problemen. We hebben 14,38 minuten om scans uit te voeren voor we terug moeten.’
‘Begin met sc...’ De statige stem werd abrupt onderbroken door een plotselinge trilling van het schip dat een totaal krachtverlies tot gevolg had.
‘Wat gebeurt er?’ Zei de commander zonder paniek in haar stem.
‘Alle systemen zijn uitgevallen, back-ups schakelen niet in.’
‘Ga naar...’ Weer werd de Commander onderbroken.
Het schip begon opeens te bewegen, verder de nevel in...
De Vulcan commander keek alleen maar door één van de ramen. Als ze vanaf jongs af aan geen Vulcan opvoeding had genoten zouden haar ogen vast en zeker ongeloof hebben uitgestraald. Maar dat deden ze niet, ze staarden simpelweg naar buiten, wachtend op de meest logische uitkomt...
***
1 september 2387
Stardate: 64666.9
10:41 AM
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange
Het zwarte scherm van de computer leek een wedstrijdje ‘wie kan het langste staren’ met hem te spelen. De irritatie was al redelijk hoog opgelopen en Christopher kreeg de neiging om met zijn vuist op zijn nieuwe bureau te slaan. Met een diepe zucht stond hij echter op om Engineering voor de derde keer op te roepen.
‘Ik zal gelijk iemand sturen Captain.’ Was het antwoord wat hij van Minosa kreeg toen hij op een zo vriendelijk mogelijk gemaakte stem zijn probleem nogmaals had uitgelegd. Ja dat zal wel...
De skeleton crew die het schip start klaar maakte deed zijn werk over het algemeen prima, maar hier en daar waren nog wat babyfoutjes. Waaronder de computer van Christopher Ryan.
Met grote passen liep de jong uitziende Captain de Bridge van het Nebula klasse sterrenschip op. De Bridge was het commando centrum van elk Starfleet schip en zo zag het er ook zeker uit. Het hele schip had een grondige onderhoudsbeurt gekregen en alle systemen waren naar de maat van vandaag ge-upgrade, als ze nog niet expirimenteel waren. Het meest apparte stukje technologie wat op de Bridge te vinden was moest wel het Romulan computersysteem zijn. Samen met de Romulans had Starfleet een generatie nieuwe schilden ontwikkeld die voor het eerst op de USS Lagrange getest zouden worden. De voorbereiding van de missie had ongeveer een jaar geduurd en Christopher had de leiding over het project gehad.
Op dit moment was hij één van de weinigen van de standaard crew die zich al op het schip bevonden. Om de tijd te verdrijven ging Christopher met een pad in de Captains Chair zitten. Dit was de stoel waar hij de komende maanden de meeste tijd door zou gaan brengen, hij zat als gegoten wat waarschijnlijk het gevolg was van het feit dat hij de stoel speciaal had laten aanpassen. In de reflectie van de nog donkere padd zag hij zijn eigen spiegelbeeld. Een voor zijn leeftijd nog erg jong gezicht, iets waar veel mensen bij de eerste ontmoeting over struikelden. Vanwege zijn Vulcan grootmoeder had hij een langere levensverwachting dan mensen. Wanneer mensen hem zagen zouden ze hem hoogstens 35 inschatten, maar in werkelijkheid zou dat 55 moeten zijn. Tot zijn 20ste levensjaar was allles redelijk normaal verlopen. De verschillen waren nog niet te zien, maar daarna werd het leven heel anders. Naar je uiterlijk of leeftijd gedragen? Hier slaagde Christopher niet altijd even goed in. Hij had dan ook altijd 2 groepen mensen waar hij mij om ging. Een groep oudere en een groep jongere mensen. Eigenlijk leefde hij 2 verschillende levens. Met een zucht nam Christopher een slok van de warme chocolademelk en keek in de verte waar Nevel RLQ-927 zou liggen. Daar lag missie te wachten die elke Starfleet officier met open armen zou ontvangen.
Toen hij zijn padd aan wou zetten zoefde de Brigdge deuren achter hem open en kwam er een lange vrouw met blonde haren en een goedgevormd lichaam binnen lopen.
‘Commander Hansen waar dank ik het genoegen aan?’ vroeg Christopher enigzins verbaasd. Hanson en hij hadden lange dagen samen doorgebracht met de voorbereiding van de missie, maar haar werk had er opgezeten en hij had haar 2 weken geleden voor het laatst gezien.
‘Ik wou u nog even spreken en hoorde toevallig uw oproep over de comm, zo slaan we twee vliegen in één klap. Dat leek me wel zo efficient.’
Efficient was een woord wat Hansen vaak gebruikte, tijdens hun samenwerking was hij aan haar manier van werken gewend geraakt, maar ze kon het jonge officieren vaak ongemakkelijk maken door haar eigen werkstijl.
Samen liepen ze zijn ready room binnen waar al snel bleek dat de back-up krachtcellen doorgebrand waren, vanwege het feit dat de warp-core nog niet online was deed de computer het dan ook niet. – Dat begint lekker... Verder werd hem verteld dat er een extra shuttle aan de Lagrange was toegevoegd. Het was een expirimentele shuttle die volgens schema nog niet klaar zou zijn geweest maar dat klaarblijkelijk nu toch was. Deze shuttle kon het drie uur in de nevel volhouden, dit kon dankzij aangepaste Borg-technologie door het ablative armour aan te passen.
‘Ik wens u en de crew nogmaals veel sterke en wees voorzichtig, er zijn meerdere schepen in de nevel verdwenen waaronder een Borg schip.’ Zei Hansen tot slotte toen het gesprek afgelopen was en ze al weer bij de turbolift deuren stond.
‘We doen ons best’ zei Christopher met een glimlach ‘Een fijne tien-jaar terug reunie en doe de Admiraal de groeten als je wilt.’
De vrouw verdween met een instemmende knik in de turbolift waarop Christopher weer naar zijn ready-room liep en hij zijn eerste logboek op de Lagrange opende.
“Het lijkt nog maar een aantal dagen geleden geleden dat ik te horen kreeg dat ik het Commando van de Uss Lagrange zou krijgen. Een Nebula klasse sterrenschip wat een spectaculaire missie te wachten staat. Sinds een lange tijd weer echt ergens heen te gaan waar nog nooit normale exploratie mogelijk is geweest. Onze missie is om nevel RLQ-927 te onderzoeken. Dit was voorheen nog niet mogelijk vanwege de samenwerking van verschillende soorten straling. Zonder de juiste schild-techniek zou je op 6 verschillende manieren dood kunnen gaan;
- derde graads brandwonden over je gehele lichaam;
- je organen worden vloeibaar;
- je longen branden uit je lichaam weg;
- je begint te bloeden uit alle mogelijke lichaams openingen;
- tot slot kan je nog stikken of dood vriezen als de schilden het begeven waardoor de romp aangetast wordt.
Voor het geval de schilden uitvallen hebben we een nood-plan. Deck 15 is ingericht als bunker dek, hier zullen de officieren die niet op de Bridge, Sickbay en Engineering bezig zijn 3 uur hebben om te overleven in plaats van de 15 minuten op de rest van het schip. De drie eerdergenoemde afdelingen zijn voorzien van een intern armour systeem waardoor de officieren het daar ook 3 uur uit kunnen houden, daarna zal de straling te hoog worden en is het eigenlijk de vraag welke van de eerdergenoemde symptomen je het eerst zullen vellen. Al met al niet een wenselijk toekomstbeeld. De belangrijkste taak in de Nevel RLQ-927 is dus het in stand houden van de schilden. Aangezien dit ook weer extra energie vergt en problemen kan opleveren hebben we veel engineers aan boord en een stand-alone krachtbron speciaal voor de schilden mocht er iets met de warpcore gebeuren.
Omdat niet bekend is wie of wat we in de Nevel RLQ-927 tegenkomen daar moet echt een andere naam voor bedacht worden, hebben we ook het ‘genoegen’ om een Starfleet ambassadeur aan boord te hebben. Ik heb hem nog niet ontmoet.
De Lagrange wordt ingeladen met alle mogelijke benodigdheden vanwege het feit dat we maar weinig met Starfleet zullen kunnen communiceren. De straling beperkt de subspace communicatie mogelijkheden. We hebben 10 ‘subspace versterker sondes’ bij ons die we kunnen gebruiken om af en toe contact met Starfleet op te nemen. Aangezien de sondes niet voorzien konden worden van dezelfde schildtechniek houdt elke sonde het maximaal 14 minuten en 48 seconden uit, volgens de exacte theoretische berekeningen van de Vulcan onderzoeker Talak aan de hand van de enkele sondes die de nevel al ingestuurd zijn.
Op dit moment heb ik verder weinig te melden, ik wil nogmaals benadrukken dat ik erg blij ben met deze positie aangezien ik vroeger veel wetenschappelijk onderzoek heb gedaan naar de verschillende effecten van nevels ten opzichte van humanoide en andersoortige levensvormen en waarmee ik niet geheel ontevreden een aantal wetenschappelijke onderscheidingen voor heb mogen ontvangen .
Computer einde logboek”
Christopher stond op uit zijn stoel, het was al weer jaren geleden dat hij zelf wetenschappelijk onderzoek had gedaan naar intergalactische fenomenen en in de tussentijd waren er veel nieuwe ontdekkingen gedaan. De belangrijkste wetenschappelijke ontdekkingen had hij wel bijgehouden, maar een full-time baan als first officer was niet te combineren met het bijhouden van een hele wetenschappelijke tak. Omdat dit een belangrijke missie was kwamen de officieren overal vandaan. Bolians, Vulcans, Trills, Bajorans, noem het maar op. Iedereen had zich opgegeven om mee te doen. Het was een hels karwei geweest om geschikte kandidaten te vinden, vooral vanwege het feit dat het er zoveel waren. Al met al was het een crew geworden die bestond uit getalenteerde officieren van elke kant van het kwadrant. Het zou niet lang meer duren voor de eerste crewleden aan boord zouden druppelen. De Lagrange zou over 24 uur vertrekken...
***
Reply: Iedereen die wil
NOTE": Overigens heeft mijn karakter geen Vulcan wenkbrauwen (vanwege dat hij maar 1/3e Vulcan is en ook heeft hij geen Vulcan opvoeding gehad. (Is overigens ook in mijn Bio te vinden)
***Het is het jaar 2387, het Alpha kwadrant verkeerd in een rustige periode 12 jaar na de Dominion oorlog. Alhoewel de wederopbouw van de vloot nog steeds bezig is. De samenwerking met de Romulans heeft een verbeterde onderlinge relatie het licht doen zien. Waaronder het delen van bepaalde technieken. Dit alles dreigt echter teniet te gaan door de vernietiging van de planeet Romulus door een supernova. De gehele Romulan samenleving is gereduceerd tot een aantal miljoen overlevenden, verspreid over kolonies en ruimtestations. De provisionele regering lijkt nochtans Federatie-vriendelijk te zijn. Het is in deze tijd dat het Nebula klasse sterrenschip de Uss Lagrange een gevaarlijke missie gaat beginnen, de Lagrange gaat de nog nooit eerder verkende Nevel RLQ-927 onderzoeken. Schepen die hun voorgingen hebben hun verhaal niet na kunnen vertellen, wat staat de Lagrange en haar crew te wachten?
10 maart 2370
Stardate 47187
Tijd: Onbekend
Het leek een scheiding tussen dag en nacht. Achter hun was de immense ruimte te zien met zijn talrijke sterren en planeten, planeten waar vele levensvormen te vinden waren. Maar het uitzicht voor was iets heel anders. Zover als het oog kon en de sensoren konden zien was er een groene ‘muur’. Althans zij als Vulcans zagen de enorme nevel als groen. De nevel omsloeg vele sectoren en een doorreis op maximale warpsnelheid zou minstens een maand duren. Het was een Vulcan onderzoeksschip wat op de grens van een nieuw avontuur stond. Al zouden zij dat zelf absoluut niet zo benoemen. De emotieloze logica van het Vulcan ras zag dit hoogstens als de normale exploratie van de ruimte. De 15 wetenschappers aan boord zouden een tijdelijke verkenning gaan uitvoeren, door de schilden aan te passen zou het Vulcan schip het anderhalf uur vol kunnen houden in de dodelijke nevel.
‘Breng ons naar binnen op de maximale warpsnelheid.’ Zei de Vulcan commander.
Het kleine schip schoot met een stoot de nevel in die het schip in zijn geheel leek te verzwelgen.
‘Status?’
‘We zijn de nevel 5 lichtjaar binnen gedrongen, alle lezingen melden geen problemen. We hebben 14,38 minuten om scans uit te voeren voor we terug moeten.’
‘Begin met sc...’ De statige stem werd abrupt onderbroken door een plotselinge trilling van het schip dat een totaal krachtverlies tot gevolg had.
‘Wat gebeurt er?’ Zei de commander zonder paniek in haar stem.
‘Alle systemen zijn uitgevallen, back-ups schakelen niet in.’
‘Ga naar...’ Weer werd de Commander onderbroken.
Het schip begon opeens te bewegen, verder de nevel in...
De Vulcan commander keek alleen maar door één van de ramen. Als ze vanaf jongs af aan geen Vulcan opvoeding had genoten zouden haar ogen vast en zeker ongeloof hebben uitgestraald. Maar dat deden ze niet, ze staarden simpelweg naar buiten, wachtend op de meest logische uitkomt...
***
1 september 2387
Stardate: 64666.9
10:41 AM
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange
Het zwarte scherm van de computer leek een wedstrijdje ‘wie kan het langste staren’ met hem te spelen. De irritatie was al redelijk hoog opgelopen en Christopher kreeg de neiging om met zijn vuist op zijn nieuwe bureau te slaan. Met een diepe zucht stond hij echter op om Engineering voor de derde keer op te roepen.
‘Ik zal gelijk iemand sturen Captain.’ Was het antwoord wat hij van Minosa kreeg toen hij op een zo vriendelijk mogelijk gemaakte stem zijn probleem nogmaals had uitgelegd. Ja dat zal wel...
De skeleton crew die het schip start klaar maakte deed zijn werk over het algemeen prima, maar hier en daar waren nog wat babyfoutjes. Waaronder de computer van Christopher Ryan.
Met grote passen liep de jong uitziende Captain de Bridge van het Nebula klasse sterrenschip op. De Bridge was het commando centrum van elk Starfleet schip en zo zag het er ook zeker uit. Het hele schip had een grondige onderhoudsbeurt gekregen en alle systemen waren naar de maat van vandaag ge-upgrade, als ze nog niet expirimenteel waren. Het meest apparte stukje technologie wat op de Bridge te vinden was moest wel het Romulan computersysteem zijn. Samen met de Romulans had Starfleet een generatie nieuwe schilden ontwikkeld die voor het eerst op de USS Lagrange getest zouden worden. De voorbereiding van de missie had ongeveer een jaar geduurd en Christopher had de leiding over het project gehad.
Op dit moment was hij één van de weinigen van de standaard crew die zich al op het schip bevonden. Om de tijd te verdrijven ging Christopher met een pad in de Captains Chair zitten. Dit was de stoel waar hij de komende maanden de meeste tijd door zou gaan brengen, hij zat als gegoten wat waarschijnlijk het gevolg was van het feit dat hij de stoel speciaal had laten aanpassen. In de reflectie van de nog donkere padd zag hij zijn eigen spiegelbeeld. Een voor zijn leeftijd nog erg jong gezicht, iets waar veel mensen bij de eerste ontmoeting over struikelden. Vanwege zijn Vulcan grootmoeder had hij een langere levensverwachting dan mensen. Wanneer mensen hem zagen zouden ze hem hoogstens 35 inschatten, maar in werkelijkheid zou dat 55 moeten zijn. Tot zijn 20ste levensjaar was allles redelijk normaal verlopen. De verschillen waren nog niet te zien, maar daarna werd het leven heel anders. Naar je uiterlijk of leeftijd gedragen? Hier slaagde Christopher niet altijd even goed in. Hij had dan ook altijd 2 groepen mensen waar hij mij om ging. Een groep oudere en een groep jongere mensen. Eigenlijk leefde hij 2 verschillende levens. Met een zucht nam Christopher een slok van de warme chocolademelk en keek in de verte waar Nevel RLQ-927 zou liggen. Daar lag missie te wachten die elke Starfleet officier met open armen zou ontvangen.
Toen hij zijn padd aan wou zetten zoefde de Brigdge deuren achter hem open en kwam er een lange vrouw met blonde haren en een goedgevormd lichaam binnen lopen.
‘Commander Hansen waar dank ik het genoegen aan?’ vroeg Christopher enigzins verbaasd. Hanson en hij hadden lange dagen samen doorgebracht met de voorbereiding van de missie, maar haar werk had er opgezeten en hij had haar 2 weken geleden voor het laatst gezien.
‘Ik wou u nog even spreken en hoorde toevallig uw oproep over de comm, zo slaan we twee vliegen in één klap. Dat leek me wel zo efficient.’
Efficient was een woord wat Hansen vaak gebruikte, tijdens hun samenwerking was hij aan haar manier van werken gewend geraakt, maar ze kon het jonge officieren vaak ongemakkelijk maken door haar eigen werkstijl.
Samen liepen ze zijn ready room binnen waar al snel bleek dat de back-up krachtcellen doorgebrand waren, vanwege het feit dat de warp-core nog niet online was deed de computer het dan ook niet. – Dat begint lekker... Verder werd hem verteld dat er een extra shuttle aan de Lagrange was toegevoegd. Het was een expirimentele shuttle die volgens schema nog niet klaar zou zijn geweest maar dat klaarblijkelijk nu toch was. Deze shuttle kon het drie uur in de nevel volhouden, dit kon dankzij aangepaste Borg-technologie door het ablative armour aan te passen.
‘Ik wens u en de crew nogmaals veel sterke en wees voorzichtig, er zijn meerdere schepen in de nevel verdwenen waaronder een Borg schip.’ Zei Hansen tot slotte toen het gesprek afgelopen was en ze al weer bij de turbolift deuren stond.
‘We doen ons best’ zei Christopher met een glimlach ‘Een fijne tien-jaar terug reunie en doe de Admiraal de groeten als je wilt.’
De vrouw verdween met een instemmende knik in de turbolift waarop Christopher weer naar zijn ready-room liep en hij zijn eerste logboek op de Lagrange opende.
“Het lijkt nog maar een aantal dagen geleden geleden dat ik te horen kreeg dat ik het Commando van de Uss Lagrange zou krijgen. Een Nebula klasse sterrenschip wat een spectaculaire missie te wachten staat. Sinds een lange tijd weer echt ergens heen te gaan waar nog nooit normale exploratie mogelijk is geweest. Onze missie is om nevel RLQ-927 te onderzoeken. Dit was voorheen nog niet mogelijk vanwege de samenwerking van verschillende soorten straling. Zonder de juiste schild-techniek zou je op 6 verschillende manieren dood kunnen gaan;
- derde graads brandwonden over je gehele lichaam;
- je organen worden vloeibaar;
- je longen branden uit je lichaam weg;
- je begint te bloeden uit alle mogelijke lichaams openingen;
- tot slot kan je nog stikken of dood vriezen als de schilden het begeven waardoor de romp aangetast wordt.
Voor het geval de schilden uitvallen hebben we een nood-plan. Deck 15 is ingericht als bunker dek, hier zullen de officieren die niet op de Bridge, Sickbay en Engineering bezig zijn 3 uur hebben om te overleven in plaats van de 15 minuten op de rest van het schip. De drie eerdergenoemde afdelingen zijn voorzien van een intern armour systeem waardoor de officieren het daar ook 3 uur uit kunnen houden, daarna zal de straling te hoog worden en is het eigenlijk de vraag welke van de eerdergenoemde symptomen je het eerst zullen vellen. Al met al niet een wenselijk toekomstbeeld. De belangrijkste taak in de Nevel RLQ-927 is dus het in stand houden van de schilden. Aangezien dit ook weer extra energie vergt en problemen kan opleveren hebben we veel engineers aan boord en een stand-alone krachtbron speciaal voor de schilden mocht er iets met de warpcore gebeuren.
Omdat niet bekend is wie of wat we in de Nevel RLQ-927 tegenkomen daar moet echt een andere naam voor bedacht worden, hebben we ook het ‘genoegen’ om een Starfleet ambassadeur aan boord te hebben. Ik heb hem nog niet ontmoet.
De Lagrange wordt ingeladen met alle mogelijke benodigdheden vanwege het feit dat we maar weinig met Starfleet zullen kunnen communiceren. De straling beperkt de subspace communicatie mogelijkheden. We hebben 10 ‘subspace versterker sondes’ bij ons die we kunnen gebruiken om af en toe contact met Starfleet op te nemen. Aangezien de sondes niet voorzien konden worden van dezelfde schildtechniek houdt elke sonde het maximaal 14 minuten en 48 seconden uit, volgens de exacte theoretische berekeningen van de Vulcan onderzoeker Talak aan de hand van de enkele sondes die de nevel al ingestuurd zijn.
Op dit moment heb ik verder weinig te melden, ik wil nogmaals benadrukken dat ik erg blij ben met deze positie aangezien ik vroeger veel wetenschappelijk onderzoek heb gedaan naar de verschillende effecten van nevels ten opzichte van humanoide en andersoortige levensvormen en waarmee ik niet geheel ontevreden een aantal wetenschappelijke onderscheidingen voor heb mogen ontvangen .
Computer einde logboek”
Christopher stond op uit zijn stoel, het was al weer jaren geleden dat hij zelf wetenschappelijk onderzoek had gedaan naar intergalactische fenomenen en in de tussentijd waren er veel nieuwe ontdekkingen gedaan. De belangrijkste wetenschappelijke ontdekkingen had hij wel bijgehouden, maar een full-time baan als first officer was niet te combineren met het bijhouden van een hele wetenschappelijke tak. Omdat dit een belangrijke missie was kwamen de officieren overal vandaan. Bolians, Vulcans, Trills, Bajorans, noem het maar op. Iedereen had zich opgegeven om mee te doen. Het was een hels karwei geweest om geschikte kandidaten te vinden, vooral vanwege het feit dat het er zoveel waren. Al met al was het een crew geworden die bestond uit getalenteerde officieren van elke kant van het kwadrant. Het zou niet lang meer duren voor de eerste crewleden aan boord zouden druppelen. De Lagrange zou over 24 uur vertrekken...
***
Reply: Iedereen die wil
NOTE": Overigens heeft mijn karakter geen Vulcan wenkbrauwen (vanwege dat hij maar 1/3e Vulcan is en ook heeft hij geen Vulcan opvoeding gehad. (Is overigens ook in mijn Bio te vinden)