Missie 1: TBA

Volg hier of doe mee aan de startrek.nl forum sim

Moderators: mr_Vulcan, Raynor's Revenge, captain crash

Plaats reactie
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Missie 1: TBA

Bericht door Tactical_Cube »

MISSIE 1: TBA
Het is het jaar 2387, het Alpha kwadrant verkeerd in een rustige periode 12 jaar na de Dominion oorlog. Alhoewel de wederopbouw van de vloot nog steeds bezig is. De samenwerking met de Romulans heeft een verbeterde onderlinge relatie het licht doen zien. Waaronder het delen van bepaalde technieken. Dit alles dreigt echter teniet te gaan door de vernietiging van de planeet Romulus door een supernova. De gehele Romulan samenleving is gereduceerd tot een aantal miljoen overlevenden, verspreid over kolonies en ruimtestations. De provisionele regering lijkt nochtans Federatie-vriendelijk te zijn. Het is in deze tijd dat het Nebula klasse sterrenschip de Uss Lagrange een gevaarlijke missie gaat beginnen, de Lagrange gaat de nog nooit eerder verkende Nevel RLQ-927 onderzoeken. Schepen die hun voorgingen hebben hun verhaal niet na kunnen vertellen, wat staat de Lagrange en haar crew te wachten?
***


10 maart 2370
Stardate 47187
Tijd: Onbekend

Het leek een scheiding tussen dag en nacht. Achter hun was de immense ruimte te zien met zijn talrijke sterren en planeten, planeten waar vele levensvormen te vinden waren. Maar het uitzicht voor was iets heel anders. Zover als het oog kon en de sensoren konden zien was er een groene ‘muur’. Althans zij als Vulcans zagen de enorme nevel als groen. De nevel omsloeg vele sectoren en een doorreis op maximale warpsnelheid zou minstens een maand duren. Het was een Vulcan onderzoeksschip wat op de grens van een nieuw avontuur stond. Al zouden zij dat zelf absoluut niet zo benoemen. De emotieloze logica van het Vulcan ras zag dit hoogstens als de normale exploratie van de ruimte. De 15 wetenschappers aan boord zouden een tijdelijke verkenning gaan uitvoeren, door de schilden aan te passen zou het Vulcan schip het anderhalf uur vol kunnen houden in de dodelijke nevel.
‘Breng ons naar binnen op de maximale warpsnelheid.’ Zei de Vulcan commander.
Het kleine schip schoot met een stoot de nevel in die het schip in zijn geheel leek te verzwelgen.
‘Status?’
‘We zijn de nevel 5 lichtjaar binnen gedrongen, alle lezingen melden geen problemen. We hebben 14,38 minuten om scans uit te voeren voor we terug moeten.’
‘Begin met sc...’ De statige stem werd abrupt onderbroken door een plotselinge trilling van het schip dat een totaal krachtverlies tot gevolg had.
‘Wat gebeurt er?’ Zei de commander zonder paniek in haar stem.
‘Alle systemen zijn uitgevallen, back-ups schakelen niet in.’
‘Ga naar...’ Weer werd de Commander onderbroken.
Het schip begon opeens te bewegen, verder de nevel in...
De Vulcan commander keek alleen maar door één van de ramen. Als ze vanaf jongs af aan geen Vulcan opvoeding had genoten zouden haar ogen vast en zeker ongeloof hebben uitgestraald. Maar dat deden ze niet, ze staarden simpelweg naar buiten, wachtend op de meest logische uitkomt...


***


1 september 2387
Stardate: 64666.9
10:41 AM


Afbeelding
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange

Het zwarte scherm van de computer leek een wedstrijdje ‘wie kan het langste staren’ met hem te spelen. De irritatie was al redelijk hoog opgelopen en Christopher kreeg de neiging om met zijn vuist op zijn nieuwe bureau te slaan. Met een diepe zucht stond hij echter op om Engineering voor de derde keer op te roepen.
‘Ik zal gelijk iemand sturen Captain.’ Was het antwoord wat hij van Minosa kreeg toen hij op een zo vriendelijk mogelijk gemaakte stem zijn probleem nogmaals had uitgelegd. Ja dat zal wel...
De skeleton crew die het schip start klaar maakte deed zijn werk over het algemeen prima, maar hier en daar waren nog wat babyfoutjes. Waaronder de computer van Christopher Ryan.

Met grote passen liep de jong uitziende Captain de Bridge van het Nebula klasse sterrenschip op. De Bridge was het commando centrum van elk Starfleet schip en zo zag het er ook zeker uit. Het hele schip had een grondige onderhoudsbeurt gekregen en alle systemen waren naar de maat van vandaag ge-upgrade, als ze nog niet expirimenteel waren. Het meest apparte stukje technologie wat op de Bridge te vinden was moest wel het Romulan computersysteem zijn. Samen met de Romulans had Starfleet een generatie nieuwe schilden ontwikkeld die voor het eerst op de USS Lagrange getest zouden worden. De voorbereiding van de missie had ongeveer een jaar geduurd en Christopher had de leiding over het project gehad.
Op dit moment was hij één van de weinigen van de standaard crew die zich al op het schip bevonden. Om de tijd te verdrijven ging Christopher met een pad in de Captains Chair zitten. Dit was de stoel waar hij de komende maanden de meeste tijd door zou gaan brengen, hij zat als gegoten wat waarschijnlijk het gevolg was van het feit dat hij de stoel speciaal had laten aanpassen. In de reflectie van de nog donkere padd zag hij zijn eigen spiegelbeeld. Een voor zijn leeftijd nog erg jong gezicht, iets waar veel mensen bij de eerste ontmoeting over struikelden. Vanwege zijn Vulcan grootmoeder had hij een langere levensverwachting dan mensen. Wanneer mensen hem zagen zouden ze hem hoogstens 35 inschatten, maar in werkelijkheid zou dat 55 moeten zijn. Tot zijn 20ste levensjaar was allles redelijk normaal verlopen. De verschillen waren nog niet te zien, maar daarna werd het leven heel anders. Naar je uiterlijk of leeftijd gedragen? Hier slaagde Christopher niet altijd even goed in. Hij had dan ook altijd 2 groepen mensen waar hij mij om ging. Een groep oudere en een groep jongere mensen. Eigenlijk leefde hij 2 verschillende levens. Met een zucht nam Christopher een slok van de warme chocolademelk en keek in de verte waar Nevel RLQ-927 zou liggen. Daar lag missie te wachten die elke Starfleet officier met open armen zou ontvangen.
Toen hij zijn padd aan wou zetten zoefde de Brigdge deuren achter hem open en kwam er een lange vrouw met blonde haren en een goedgevormd lichaam binnen lopen.
‘Commander Hansen waar dank ik het genoegen aan?’ vroeg Christopher enigzins verbaasd. Hanson en hij hadden lange dagen samen doorgebracht met de voorbereiding van de missie, maar haar werk had er opgezeten en hij had haar 2 weken geleden voor het laatst gezien.
‘Ik wou u nog even spreken en hoorde toevallig uw oproep over de comm, zo slaan we twee vliegen in één klap. Dat leek me wel zo efficient.’
Efficient was een woord wat Hansen vaak gebruikte, tijdens hun samenwerking was hij aan haar manier van werken gewend geraakt, maar ze kon het jonge officieren vaak ongemakkelijk maken door haar eigen werkstijl.
Samen liepen ze zijn ready room binnen waar al snel bleek dat de back-up krachtcellen doorgebrand waren, vanwege het feit dat de warp-core nog niet online was deed de computer het dan ook niet. – Dat begint lekker... Verder werd hem verteld dat er een extra shuttle aan de Lagrange was toegevoegd. Het was een expirimentele shuttle die volgens schema nog niet klaar zou zijn geweest maar dat klaarblijkelijk nu toch was. Deze shuttle kon het drie uur in de nevel volhouden, dit kon dankzij aangepaste Borg-technologie door het ablative armour aan te passen.
‘Ik wens u en de crew nogmaals veel sterke en wees voorzichtig, er zijn meerdere schepen in de nevel verdwenen waaronder een Borg schip.’ Zei Hansen tot slotte toen het gesprek afgelopen was en ze al weer bij de turbolift deuren stond.
‘We doen ons best’ zei Christopher met een glimlach ‘Een fijne tien-jaar terug reunie en doe de Admiraal de groeten als je wilt.’

De vrouw verdween met een instemmende knik in de turbolift waarop Christopher weer naar zijn ready-room liep en hij zijn eerste logboek op de Lagrange opende.
“Het lijkt nog maar een aantal dagen geleden geleden dat ik te horen kreeg dat ik het Commando van de Uss Lagrange zou krijgen. Een Nebula klasse sterrenschip wat een spectaculaire missie te wachten staat. Sinds een lange tijd weer echt ergens heen te gaan waar nog nooit normale exploratie mogelijk is geweest. Onze missie is om nevel RLQ-927 te onderzoeken. Dit was voorheen nog niet mogelijk vanwege de samenwerking van verschillende soorten straling. Zonder de juiste schild-techniek zou je op 6 verschillende manieren dood kunnen gaan;
- derde graads brandwonden over je gehele lichaam;
- je organen worden vloeibaar;
- je longen branden uit je lichaam weg;
- je begint te bloeden uit alle mogelijke lichaams openingen;
- tot slot kan je nog stikken of dood vriezen als de schilden het begeven waardoor de romp aangetast wordt.

Voor het geval de schilden uitvallen hebben we een nood-plan. Deck 15 is ingericht als bunker dek, hier zullen de officieren die niet op de Bridge, Sickbay en Engineering bezig zijn 3 uur hebben om te overleven in plaats van de 15 minuten op de rest van het schip. De drie eerdergenoemde afdelingen zijn voorzien van een intern armour systeem waardoor de officieren het daar ook 3 uur uit kunnen houden, daarna zal de straling te hoog worden en is het eigenlijk de vraag welke van de eerdergenoemde symptomen je het eerst zullen vellen. Al met al niet een wenselijk toekomstbeeld. De belangrijkste taak in de Nevel RLQ-927 is dus het in stand houden van de schilden. Aangezien dit ook weer extra energie vergt en problemen kan opleveren hebben we veel engineers aan boord en een stand-alone krachtbron speciaal voor de schilden mocht er iets met de warpcore gebeuren.
Omdat niet bekend is wie of wat we in de Nevel RLQ-927 tegenkomen daar moet echt een andere naam voor bedacht worden, hebben we ook het ‘genoegen’ om een Starfleet ambassadeur aan boord te hebben. Ik heb hem nog niet ontmoet.
De Lagrange wordt ingeladen met alle mogelijke benodigdheden vanwege het feit dat we maar weinig met Starfleet zullen kunnen communiceren. De straling beperkt de subspace communicatie mogelijkheden. We hebben 10 ‘subspace versterker sondes’ bij ons die we kunnen gebruiken om af en toe contact met Starfleet op te nemen. Aangezien de sondes niet voorzien konden worden van dezelfde schildtechniek houdt elke sonde het maximaal 14 minuten en 48 seconden uit, volgens de exacte theoretische berekeningen van de Vulcan onderzoeker Talak aan de hand van de enkele sondes die de nevel al ingestuurd zijn.

Op dit moment heb ik verder weinig te melden, ik wil nogmaals benadrukken dat ik erg blij ben met deze positie aangezien ik vroeger veel wetenschappelijk onderzoek heb gedaan naar de verschillende effecten van nevels ten opzichte van humanoide en andersoortige levensvormen en waarmee ik niet geheel ontevreden een aantal wetenschappelijke onderscheidingen voor heb mogen ontvangen .
Computer einde logboek”

Christopher stond op uit zijn stoel, het was al weer jaren geleden dat hij zelf wetenschappelijk onderzoek had gedaan naar intergalactische fenomenen en in de tussentijd waren er veel nieuwe ontdekkingen gedaan. De belangrijkste wetenschappelijke ontdekkingen had hij wel bijgehouden, maar een full-time baan als first officer was niet te combineren met het bijhouden van een hele wetenschappelijke tak. Omdat dit een belangrijke missie was kwamen de officieren overal vandaan. Bolians, Vulcans, Trills, Bajorans, noem het maar op. Iedereen had zich opgegeven om mee te doen. Het was een hels karwei geweest om geschikte kandidaten te vinden, vooral vanwege het feit dat het er zoveel waren. Al met al was het een crew geworden die bestond uit getalenteerde officieren van elke kant van het kwadrant. Het zou niet lang meer duren voor de eerste crewleden aan boord zouden druppelen. De Lagrange zou over 24 uur vertrekken...

***

Reply: Iedereen die wil

NOTE": Overigens heeft mijn karakter geen Vulcan wenkbrauwen (vanwege dat hij maar 1/3e Vulcan is en ook heeft hij geen Vulcan opvoeding gehad. (Is overigens ook in mijn Bio te vinden)
Gebruikersavatar
mr_Vulcan
Moderator
Moderator
Berichten: 4775
Lid geworden op: 12 jun 2002, 11:50
Locatie: Upgrade van kelder naar huis
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door mr_Vulcan »

Het was rumoerig in de mess hall. Sydnee zat aan de bar en keek rond verbazend over het feit dat het op een schip met een skeleton-crew toch nog zo druk kon zijn in de mess. Ze vroeg zich af of al die mensen niet aan het werk moesten of dat iedereen tegelijk pauze had of iets dergelijks. Ze vroeg zich ook af waarom ze zelf nog niet aan het werk was. Haar pauze zat er immers 5 minuten geleden al op.

"Gekkenwerk" klonk er mompelend vanachter een PADD aan een tafeltje vlak bij haar.
Het gemompel ging door en trok Sydnee's aandacht. De jonge ensign zat druk te friemelen aan de PADD die hij aan het lezen was. Bij zijn voeten stond een gereedschapskoffer.
"Ik ben niet goed bij mijn hoofd. Wat doe ik hier?!"
"Ja, wat doe je hier?" vroeg Sydnee met een glimlach en schoof bij de ensign aan tafel. Van schrik liet hij de PADD uit zijn handen glippen en keek Sydnee beduusd aan totdat zijn ogen op haar kraag vielen. HIj schoot overeind in de houding.
"Ma' am, sorry ma'am."
"Yikes. Niet zo stijf. Ik heb nu geen dienst hoor. Nou ja, technisch gezien wel, maar dat doet er nu niet toe. Ga zitten." Ze gebaarde de ensign weer te gaan zitten terwijl ze een slok nam van haar thee. "Wil je iets drinken?"
De ensign schudde van nee. Hij maakte zo'n nerveuze indruk dat Sydnee er zelf nerveus van werd. Ze stak haar hand uit.
"Lt.-Cmdr. Sydnee Casteel. Chief Operations."
"O jee..." zei de ensign en schraapte zijn keel. "Ensign Trent Holiday. Assistant O-operations officer."
Sydnee lachtte. "Oh, dus jij bent Holiday. Fijn om je te ontmoeten. We zullen veel met elkaar samenwerken." Haar kalme houding leek Holiday ook wat te kalmeren.
"Nou, goede eerste indruk nietwaar?" zei hij met een scheve lach.
"Maak je niet druk. Als je zo goed bent als ze beweren, zie ik dit wel door de vingers." Sydnee meende wat ze zei. Trent was net overgeplaatst, vers van de academy naar de LaGrange. Als ze hem zo zag, zenuwachtig als hij was, had ze nooit gedacht dat dit haar nieuwe collega zou zijn. Op schrift kwam hij anders heel anders over.
"Nou Trent, ik ben nu eigenlijk wel nieuwsgierig. Ik hoorde je dingen zeggen als 'gekkenwerk' en 'wat doe ik hier'. Hoezo?
Trent slikte. "Nou als u het echt wilt weten. Ik heb hier het missierapport. De RLQ-927 nevel? Enig idee wat er gebeurt als het mis gaat?!"
Sydnee schudde van nee. "Daar ga ik in eerste instantie al niet van uit ensign..."
"Ja maar wat als? Derde graads brandwonden over je gehele lichaam, vloeibare organen, wegbrandende longen. Niet te spreken over bloedingen, overal! En dan mag je hopen dat je tegen die tijd als gestikt of doodgevroren bent door een Structural Integrity Failure! Hier heb ik me niet voor opgegeven."
"Nee inderdaad ensign. Dat heb je niet."
Trent keek verbaasd op. Sydnee leunde naar voren in haar stoel. "Je hebt je opgegeven zodat je kunt dienen op een van de meest geavanceerde sterrenschepen in de vloot met apparatuur waar je op de academy alleen maar van hebt kunnen dromen. Apparatuur die wij gaan managen. Wij als team gaan ervoor zorgen dat al die dingen die je zojuist noemde helemaal niet gaan gebeuren, want daar zijn we voor. Begrepen?"
Holiday keek Sydnee met grote ogen en en knikte instemmend.
Sydnee stond op en sloeg hem tegen zijn schouders. "Zo mag ik het zien ensign. Nou kom mee naar de brug. Mijn pauze is allang afgelopen."
Ensign Holiday pakte zijn koffer en liep achter Sydnee aan. "Eerst wil ik graag naar Engineering. Ik moet eerst deze back-up krachtcellen afleveren... "
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

“…en daarom wensen we je nog heel veel succes en een behouden vaart toe in je nieuwe functie!”
De collega’s van Tom klapten en begonnen een lied in te zetten. De grote ruimte die de mess hall van de Ansingor Nebula Class starship was, vulde zich met geluid en het werd een echt feest.
Echter, Tom werd zoals gewoonlijk al geïrriteerd van het idee dat er überhaupt mensen zouden zingen voor hem en glimlachte wrang. Hij was blij dat de toespraken klaar waren en eindelijk van het podium af mocht komen.
Toen het lied afliep en de collega’s zich deels op de tafels met hapjes en drankjes stortten, waren er nog enkele collega’s die naar Tom toeliepen. Tom had zijn dress-uniform aan en voelde zich er statig in, wat resulteerde in een overheersend arrogant gevoel.
“Tom, ik ga je echt heel erg missen! Je hebt zoveel voor me betekend, echt waar Tom. Beloof je dat je me nog berichten blijft sturen?”
Yeoman Truther was zo hysterisch als altijd…
“Dat denk ik niet Samira, ik ga namelijk een nevel in waar amper communicatie mogelijk is.”
Nog voor yeoman Truther iets terug kon zeggen, nam captain Y’plor Tom even apart en ze namen plaats op een comfortabele bank.
Captain Y’plor was één van de weinige personen waar Tom oprecht respect en ontzag voor had. Captain Y’plor was zeer intelligent en keek altijd vooruit, was erg ondernemend en de beste vriend die iemand kan hebben voor mensen die veel voor hem betekende. Ook was hij vreselijk sluw als het ging om tactische en strategische situaties in de ruimte. Tom was blij dat hij op deze dag nog met zijn Captain kon praten.
“Tom, ik meende het wat ik net zei, en dat weet je ook. Ik ga je missen als First officer en als vriend.”
“Jah.” Dit voelde voor Tom ongemakkelijk en emotioneel aan. Hij zat wat nerveus aan zn ongeschoren gezicht.
“Kom op Tom, wees blij met je nieuwe baan.” ging de captain verder.
“Ja, dat ben ik ook. Wees maar niet bang.” Een korte glimlach kon er net af.
“Maar?” Vroeg captain Y’plor door, hij wist dat het bij Tom altijd iets langer duurde voor hij zei waar het op stond.
“Niks.”
“Tom, zolang je met net zo veel hartstocht je werk uitvoert als je bij mij al die jaren hebt gedaan, dan zal Christopher Ryan de gelukkigste captain van iedereen zijn.”
Tom glimlachte: “Ik zal mijn best doen.” Dit was een van de weinige complimenten die echt belangrijk waren voor Tom.
“Het ga je goed Tom.”
“Dank u captain.” En hij knikte naar de Captain.

Tom stapte op van de bank. Direct sprak een ander crewlid Tom aan. Tom had hier helemaal geen zin in.
“Hou het kort.”
“Sir, ze is gedokt.”
“Dan heb ik werk te doen.” Meer tegen zichzelf, dan tegen het crewlid. Kordaat liep Tom weg van het crewlid. Hij liep nog één keer naar Y’plor, gaf hem een hand en ze keken elkaar betekenisvol in de ogen. Een lange samenwerking tussen captain en First officer hield hier op te bestaan. Tom draaide zich om en liep naar de deuren van de mess hall. Ze gingen open, en weer dicht.

“Meneer Newbury, meneer Newbury!” riep een vrouw met halflange rode haren terwijl ze achter Tom probeerde aan te lopen.
“Wie ben jij?” vroeg Tom geërgerd. Hij keek de vrouw even aan toen hij achterom keek, maar bleef doorlopen door de gang richting de turbolift.
“Sir, ik ben yeoman Alkin, ik moet…” yeoman Alkin kon nog maar net een groepje cateraars ontwijken die met grote dienbladen richting de messhall liepen.
“Sir, wacht, wacht, houd de lift nog even open!” De yeoman liep nu snel naar de lift.
Tom deed niet zijn best om de lift te laten wachten en keek onverschillig naar de haastig lopende vrouw, die een koffer bij zich had. Ze kon nog maar net de lift halen en keek Tom verwijtend aan, omdat hij de lift niet open had geprobeerd te houden.
“Zo, waarheen?”
“Sir, ik, waar u heen moet.” Stotterde de vrouw.
Nu was Tom geïnteresseerd.
“Waar ik heen moet? Je komt voor mij? Wie ben je?” Tom probeerde te ontrafelen hoe deze samenloop was ontstaan terwijl de lift al zoefde naar het deck met de transporter.
“Ja sir, u bent toch First Officer Newbury?” Yeoman Alkin schikte haar uniform.
“Ja dat klopt, en u bent?” Tom werd nu ongeduldig.
De liftdeuren gingen weer open en Tom stapte weer vlug uit en ging op hetzelfde tempo verder met lopen. Dit keer naar de transporter. Yeoman Alkin realiseerde zich snel dat ze haar koffer moest oppakken en weer achter Tom aan moest.
“Sir, u moet naar de Lagrange, ik ook, ik kom voor u werken.” Hijgde de yeoman.
“Ah oke, wat voor werk ga je doen?” Tom drukte wat knoppen in van de transporter.
“Sir, ik ben uw…” De yeoman stopte, want ze zag dat Tom niet luisterde terwijl hij aan de knoppen zat.
“Oke, mevrouw ehh, hoe heet u? Kom op een pad staan, we praten zo verder.”
Beiden gingen in de transporter staan en stonden even later op de USS Lagrange.
“Sir, ik ben hier om te helpen, dit is uw koffer!” de yeoman probeerde een punt te maken.
Tom liep nu direct door de gang, op weg naar zijn kamer. De gang was al vol met mensen die probeerde alles gereed te krijgen voor vertrek. Tom groette een paar mensen en keek toen naar de pratende yeoman die iets lastiger langs alle mensen in de gang kwam met de koffer in haar handen.
“Mijn koffer? Ik heb geen koffer.” Zei Tom verdwaasd en ging voor de deur van zijn kamer staan en keek de yeoman aan.
“Sir, ik ben uw yeoman, en dit is uw koffer. U heeft nu uw dress-uniform aan en in deze koffer zit het uniform dat u deze missie gaat dragen.”
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Tactical_Cube »

1 september 2387
Stardate: 64667.2
12:50 PM


Afbeelding
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange

Christopher had non-stop achter zijn computer gezeten, hij was alleen nog maar bezig geweest communicatie berichten te beantwoorden. Bijna alle belangrijke personen van Starfleet hadden hem een berichtje gestuurd. Normaliter zou hij alleen de priority berichten beantwoorden en de minder belanrijke berichten voor later bewaren. Maar aangezien er eenmaal in de nevel geen normale communicatie mogelijk was had hij besloten om alle berichten in ieder geval te lezen en waar het nodig was een antwoord te sturen.

Starfleet communications
Bericht 85 van 136
----> Cap. Casey ----> Uss Jamestown ----> 30 Augustus 23:23 <----

Beste Christopher, het is al weer langer dan een jaar geleden dat je de Jamestown hebt verlaten maar soms kan ik zweren dat ik jou adviezen nog hoor. Ik wil je alle geluk toewensen, je gaat een geweldige missie tegemoet. En noem één of ander nieuw fenomeentje naar me als het niet teveel moeite is.
Succes en laat het even horen als je weer eens in de buurt bent.
David Casey
----> Einde bericht <----

Met een glimlach stuurde hij een kort maar krachtig berichtje terug waarin hij vertelde dat wanneer hij een sarcastisch fenomeen tegen zou komen deze zeker naar zijn gelijkwaardige collega zou vernoemen. De computer liet twee geluiden hoorde wat betekende dat er weer twee berichten waren binnen gekomen. Misschien moet ik een ghost writer in de handen nemen.

Starfleet communications
----> James Ryan ----> Aarde ----> 1 Augustus 00:01 <----
Beircht 103 van 138


Christopher werd bevangen door een koude rilling dat doordrong tot zijn botten. Hoe kon dit bericht verstuurd zijn? Het was een bericht van zijn vader, maar zijn vader was twee jaar geleden overleden. Wie zou er zo’n zieke grap uithalen? Instinctief had hij het bericht al bijna gewist, maar een bepaald gevoel haalde hem over om het bericht toch te gaan lezen.

---->Vervolg brief <----
Chris ik hoop dat je dit bericht leest en het niet gelijk gewist hebt, in welk geval deze zin ook geen nut heeft in dit bericht. Eigenlijk had hij er net zo goed niet in kunnen staan, maar ik heb besloten gewoon al mijn gedachten op te schrijven en niets te herformuleren. De dag dat ik dit bericht schrijf is 15 April 2385, zoals je wel weet ben ik nu al twee jaar ziek en heb ik waarschijnlijk niet lang meer te leven. Deze brief is ter gelegenheid van het feit dat je nu op het punt staat een prachtige missie te beginnen. Ja ik weet dat ik nog niet hoor te weten dat jij de leiding zult krijgen over de Uss Lagrange en de nevel met die mooie naam gaat verkennen, maar ik heb nog mijn bronnen in Starfleet. Ik wil laten weten dat ik erg trots op je ben en dat ik zeker weet dat je op deze manier geschiedenis zult gaan schrijven. Je broertje staat hier ook naast me, weet je wel dat hij gister 8 is geworden? Hij vraagt wanneer je weer met hem komt spelen. - Pap, Jordan is al meer dan 40 jaar dood. -
Ik hou ontzettend veel van je en het pijnigt me dat ik niet bij het moment zelf zal kunnen zijn. Zet hem op en ik zal altijd op je letten vanuit waar ik ook maar mag zijn.
Je vader
----> Einde bericht <----

Zijn vader was de laatse maanden van zijn ziekte erg achteruit gegaan en hij had dingen gezien die er niet waren. De dag dat hij dit bericht had geschreven kon Christopher als één van de ergere dagen herinneren. Dat hij op zon dag als deze dit bericht had gemaakt en had uitgezocht hoe het er met zijn carriere voorstond betekende veel voor hem. Christopher liep naar de replicator en pakte met trillende handen het glas water wat net voor hem verschenen was. Hij voelde zich opeens heel vreemd, een bericht van een dode. Door de afzender gegevens gedetailleerd te bekijken kon hij zien dat het vanuit zijn ouderlijk huis verstuurd was door zijn moeder die ook nog een kort bericht had meegestuurd. Met een ferme druk op de computer ging de computer uit en liep Christopher naar het raam waar hij languit op de bank ging liggen. De rest van de berichten zouden even moeten wachten, hij was er nu niet in de stemming voor.

Zoals altijd leek rust hem niet gegund en werd er op de deur gebeld. ‘Kom binnen’ zei hij na een diepe zucht en een grote teug water naar binnen te werken. Er kwam een jonge ensign binnen die resoluut in houding ging staan. ‘Doe maar rustig aan hoor.’ Antwoordde hij op haar houding met een knikje om te laten merken dat ze zich kon ontspannen.
Ze liep in militaire pas naar hem toe en overhandigde hem een padd. Mooi nog een bericht.
‘Het is een bericht van Starfleet Command en het was belangrijk dat u het gelijk zou lezen.’
‘Bedankt Ensign...?’
‘Ensign Alisha Rybak sir, afdeling beveiliging.’ Ratelde ze aan één stuk door.
‘Bedankt Ensign Rybak.’ Zei hij terwijl hij de neiging onderdrukte om sir er achter aan te zetten voor de lol, maar hij was niet in de stemming om het een nieuwe ensign voor de grap ongemakkelijk te laten voelen.

Starfleet communications
----> Starfleet Command ----> Admiral Chou ----> 1 September 12:58 <----
Belangrijk

Captain Christopher Ryan, bij deze wil ik je van een urgente kwestie op de hoogte brengen. Wij hebben net vernomen dat uw Chief Science vermist is. Wat er is gebeurd weten we niet, maar hij heeft zich niet gemeld op de afgesproken tijd en plaats. Zijn vorige Captain heeft hem het schip zien verlaten maar heeft daarna niks meer van hem gehoord. Het transportschip heeft hem afgeleverd en daarna zijn we het spoor bijster. Zijn commbadge of levenstekenen zijn ook niet te vinden wat betekend dat hij zich of in ongedekt gebied bevindt of simpelweg verdwenen is. Met andere woorden, we weten het gewoon niet. Starfleet zal natuurlijk de zoektocht doorzetten, maar deze zal ben ik bang niet binnen 24 uur opgelost zijn. Het is dus noodzaak dat er snel een nieuwe Chief Science Officer gevonden wordt want de missie mag geen vertraging oplopen.

Admiral Chou uit.
----> Einde bericht <----

Lieutenant Commander Laurent Tylor was de beste keuze geweest voor de positie en naast het feit dat het erg genoeg was dat hij als persoon vermist was, ging er zo ook een groot talent voor de missie verloren. Als ze geen vertraging op wouden lopen moesten ze binnen 48 uur vervanging hebben geregeld. Over ongeveer 22 uur zouden ze richting de nevel vertrekken waarna ze in ongeveer 24 uur bij de nevel zouden zijn. Een klusje om zijn First Officer te testen. Aangezien het feit dat hij zich nog niet helemaal goed voelde vanwege het bericht van zijn vader besloot hij de opdracht via een computer bericht te versturen.

Intern bericht aan: Tom Newburry
Van: Christopher Ryan
Tijd: 13:02
Prioriteit: Belangrijk

Welkom aan boord van de Uss Lagrange, ik zag aan de transporter-logs dat je aangekomen bent. En alhoewel ik je de rust wil gunnen om al je spullen uit te pakken heb ik nu al een opdracht voor je. Onze Chief Science Officer wordt vermist en we hebben a.s.a.p. een vervanger nodig. Ik stuur je het oorspronkelijke bericht van Starfleet Command mee. Op het moment heb ik het erg druk dus een persoonlijke ontmoeting zit er nog even niet in. Schikt vanavond 18:00 met een etentje?

Ryan uit.
----> Einde bericht <----

Ook verstuurde Christopher alle Chiefs gelijk een bericht waarin hij om een volledige status van de afdelingen vroeg. Hij wou alles perfect in orde hebben voor ze zouden vertrekken. Fouten in de nevel konden ze zich niet veroorloven.
Alle afdelingshoofden over 5 uur een volledig statusrapport inleveren bij de Captain of First Officer
Tot slot stuurde hij de nieuwe Chief of Operations nog een tweede opdracht. De verdwijning van Laurent Tylor voelde vreemd aan. En alhoewel Starfleet Command uitstekende onderzoeken deed hield Christopher van een dubbel-check.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Reply: Newburry en Casteel en alle afdelingshoofden.
Opmerking: Het is niet de bedoeling dat de Chief of Operations gevonden wordt. En er kunnen spel en typfouten in het bericht zitten omdat mijn spellingscontrole niet werkt en ik snel getypt heb :P
Gebruikersavatar
CmdrCrichton
Captain
Captain
Berichten: 2985
Lid geworden op: 16 jul 2003, 20:07

Re: Missie 1: TBA

Bericht door CmdrCrichton »

Afbeelding

31 augustus 2387
Stardate 64661.9
2:33 PM


Proloog

James liep richting het raam en keek uit naar de sterren die voorbij flitsten. Met de palm van zijn hand streelde hij het kozijn en zuchtte diep.
Zijn gedachten dwaalde enkele momenten af, denkend aan herinneringen en ervaringen.
"Zelfs na al die tijd valt me op hoe je bijna als een standbeeld voor dat raam kunt staan." klonk een vrouwenstem achter James.
Hij draaide zich om en zag lieutenant commander Veronica Dawson staan. James glimlacht.
"En zelfs na al die tijd ben je nog steeds de enige die ik niet hoor aankomen."
Veronica lacht.
"Maar ik hoorde dat ik mag je feliciteren, lieutenant commander." Zei James met enige trots in zijn stem.
"Het is nog niet officieel, maar ik word inderdaad gepromoveerd!" antwoordde ze enthousiast.
James en Veronica omhelzen elkaar.
"Het is alleen zo jammer dat jouw promotie gepaard gaat met een afscheid." zei ze enigszins somberder.
"Ja, het valt mij ook niet gemakkelijk, maar het moest gebeuren."
"Je bedoelt dat voorval met Gahlen?
"Ja."
"Dat was niet jouw schuld."
Ze legt haar hand op zijn wang, James legde zijn hand op die van haar.
"Ik weet het, maar captain Bennett ziet dat toch anders."
Veronica zucht en strijkt met haar hand door zijn haar.
"Maar waarom dan de LaGrange? Had je Starfleet niet om een andere toewijzing kunnen vragen? Één waar we wel contact kunnen houden?"
"Het is nieuw onverkend gebied, daarnaast zou het ontzettend goed op mijn cv staan."
"Jij, je ambitie en je gevoel voor avontuur ook."
Veronica zucht nogmaals en kijk met een glimlach naar James.
"Wat?" vraagt hij.
"Zolang je maar weet dat ik wacht tot je terug komt."
James lacht.
"Eerlijk gezegd, ging ik daar wel vanuit."
James knipoogt en Veronica slaat hem op z'n schouder.
"Zelverzekerd mannetje."
Kort en passievol zoenen ze.
"Ik moet nu eigenlijk weer verder. Kom je vanavond nog even langs?"
"Natuurlijk. Ik wil nog graag samen met je zijn, voor ik ga."
"Tot vanavond dan."
Veronica draait zich om en loopt weg. James staart haar na en draait zich vervolgens terug naar het raam, waar zijn gedachten afdwalen naar alle mooie herinneringen aan boord van dit schip.

---

1 september 2387
Stardate 64667.2
1:20 PM


James stapte van de transport pad af, de traan die hij gelaten had voelde hij over zijn wang lopen. Hij veegde deze snel weg en liep vlot, zover dat ging met een zware tas, de transporterkamer uit en groette de daar aanwezige ensign maar half. Hij stapte snel door de hal, de turbolift binnen.

"Mess hall."

Ongeduldig wachtte hij tot de turbolift zijn bestemming had bereikt.
De deuren waren nog niet helemaal open, of James liep de lift uit. Hij liep de mess hall binnen en liep richting het raam, nog net op tijd om een glimp op te vangen van de vertrekkende Minsk. Even in gedachten verzonken bedacht hij zich dat zijn verleden daar vertrok, maar het nam een deel van zijn toekomst met zich mee. De woedde richting zijn, nu, voormalige captain Bennett laaide weer even in hem op. Hij kneep zijn vuist samen en sloot zijn ogen. Hij kalmeerde zichzelf, sloeg zijn tas weer over zijn schouder en liep de mess hall weer uit.

Nu hij geen haast meer had, zette hij rustig zijn weg voort naar zijn quarters. Eenmaal daar aangekomen zette hij zijn tas op het bed en besloot eens rond te kijken. Ondanks dat de Nebula klasse LaGrange kleiner was dan de Galaxy klasse Minsk, was hij aardig tevreden met de grotere quarters die hij nu had. De standaard aankleding, liet alleen wel het een en ander te wensen over.

Hij verliet zijn quarters weer en ging met de turbolift terug naar de transporterkamer. Hij stapt de kamer binnen, dezelfde ensign die hij bij aankomst had gezien was nog aanwezig en schoot in de houding.

"Sir.
"Relax, ensign.."
"Oliviera, sir."
"Relax, ensign Oliviera.

Oliviera's houding ontspande.

"Ik wilde even gedag zeggen en sorry voor mijn onbeschofte entree."
"Dat is in orde, sir.
"Ok, dan zie ik je nog wel."

James verliet de transporterkamer en stapte in de turbolift.

"Bridge."
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

“Yeoman! Waar is de shortlist voor science!?” Schreeuwde Tom terwijl hij druk door de stapels met padds op zijn bureau graaide. Vandaag was gebleken dat de Chief Science was afgehaakt en er moest heel snel een ander komen. Op zijn minst iemand met net zo veel kennis en ervaring als degene die voor de missie was ingepland.
“Alstublieft sir.” En de yeoman pakte een padd van een vrije stoel midden in de kamer van de First Officer.
Tom keek haar betekenisvol aan.
“Sorry sir.” stamelde de yeoman en ze gaf Tom de padd.
Tom nam plaats achter zijn bureau en ging begon de lijst te lezen.
“Sir, hoe kan het dat we morgen al vertrekken en er nog geen Chief Science officer is?”
Tom keek op van de padd, leek er even over na te denken en ging weer verder met lezen.
Terwijl yeoman Alkin probeerde het bureau en de rest van de kamer ietwat op te ruimen, bleef ze doorgaan met vragen stellen. Ze leek erg geïnteresseerd in de missie, maar op een ander niveau dan waar ze voor was aangenomen.
“Sir, wie staan er allemaal op de lijst? Het kan toch niet zo zijn dat er straks zomaar iemand de Chief Science officer wordt?” vroeg Alkin.
Tom keek weer op van zijn pad en antwoordde.
“Yeoman, je denkt toch niet dat Starfleet hier geen rekening mee houdt? Er zijn verschillende Science officers getraind om op deze missie mee te gaan. Dat Robertson nu niet meegaat, is omdat hij niet te bereiken is! Ongelofelijk. Dus nu moet ik van de getrainde officers iemand kiezen die morgen met ons meegaat. Daarom wil ik dat je nu met Beringo, Val’tir en Porvange een afspraak plant voor vandaag.”
“Sir, wilt u ze alle drie tegelijk spreken of…” Maar yeoman Alkin, kon haar zin niet afmaken.
“Nee, Alkin, ik wil ze één voor één spreken. Ik wil een goede beslissing nemen, zodat deze missie straks gladjes kan verlopen.” Hiermee gaf Tom de padd met de lijst terug aan de yeoman en ging weer achter zijn bureau zitten.

Even later kwam de yeoman weer binnen. Ze had een padd in haar hand, maar ze wist niet wat ze er mee moest. Ze durfde het niet te geven aan Tom. Waarop Tom haar afwachtend bleef aankijken.
Dit duurde net iets te lang voor de yeoman en ze wilde zich eigenlijk alweer omdraaien om maar weg te lopen.
“Geef die pad hier yeoman, wat wil je er anders mee doen?” Vroeg Tom dwingend.
“Sorry sir, het is alleen, ik kan er niks aan doen, ik..” ze gaf de pad aan Tom en hij las direct het bericht.
“Sir, ik heb geprobeerd ze alle drie te bereiken, en ook de anderen van de lijst, maar niemand kon, echt waar!” Ging de yeoman maar door.
“Oke, oke, hou op met dat gezeur! Je kan er niks aan doen, oke! Dus we hebben alleen officer Duvar over. Prima, prima! Echt, helemaal goed!” Zei Tom vol sarcasme.
“Zorg dat ik hem in het komende uur nog spreek.”
“Oke sir, ik doe mijn best.”
“Hm.”
Yeoman Alkin verliet de kamer van Tom en ging naar haar eigen kamer die grensde aan Tom zijn kamer. Daar had ze een eigen desk en computer. Hier ving ze afspraken op en deed ze administratief werk voor Tom.

“Hoe is het mogelijk? De grootste onderzoeksreis na al die tijd en niemand in Starfleet is gekwalificeerd of gezond genoeg om de Chief of Science te zijn. De belangrijkste post voor deze missie! Hoe is het mogelijk!” Tom sprak hardop en liep druk heen en weer in zijn kamer. Hij keek af en toe naar buiten, naar het spacedock.
“En de enige die wél kan komen is een jong broekie dat aan zijn eerste echte missie moet beginnen. Ongelofelijk!” Tom was cynisch.
Op dat moment schraapte yeoman Alkin haar keel en Tom keek naar de deuropening die aan yeoman Alkin haar kamer grensde.
“Het jonge broekie is hier, sir.” Grapte de yeoman, die Tom had horen praten.
Tom gromde en zei dat hij nog even moest wachten.

“Ben je echt zo’n jong broekie officer Duvar?” De yeoman glimlachte, terwijl ze nog iets te drinken inschonk voor de wachtende officer.
Duvar moest ook even grinniken. “Niet eens, ik heb al genoeg ervaring, zeg maar.”
“Zozo, dus je weet wel hoe alles werkt enzo?” Alkin gaf Duvar een bekertje water.
“Jazeker, ik heb vaak genoeg bewezen dat ik een aanwinst ben voor Starfleet en de mensheid, en science zit gewoon in mijn hart.” Duvar wilde een slokje nemen, maar Tom kwam binnen, keek Duvar aan en wees naar Tom zijn kamer.
Duvar keek de yeoman nog even aan en liep Tom zijn kamer in.
“Volgens mij is hij de perfecte kandidaat.” Zei de yeoman tegen Tom. Tom fronste en liep zijn kamer in. “Niet storen.”

Tom zat achter zijn bureau met het CV van officer Duvar in zijn handen en keek Duvar aan. Duvar zette zijn bekertje water weg en keek Tom aan.
“Je wordt de belangrijkste man voor deze missie, jij bepaalt of dit een succes gaat worden of dat we jammerlijk falen. Jouw adviezen aan de captain bepalen of de captain de juiste keuzes maakt voor alle crew op het schip. Weet je dat?”
“Je maakt het er nou niet aantrekkelijker op Tom, je weet toch wel dat ik je enige keus ben op dit moment?”
“Ja.”
Tom keek naar Duvar zijn CV.
“De kans bestaat dat je trekjes hebt waaraan ik me ga ergeren. Ik ken ze nog niet, maar je straalt uit dat je geschoold bent in Oosterse filosofie.”
“Science, bedoel je.” Zei Duvar.
“Is dat beter of erger?” vroeg Tom.
“Geen idee.” Hij moest glimlachen.
Tom glimlachte ook, maar dit was van korte duur.
“Duvar, morgen komt de Captain, of hij is er al, maar wees op tijd.”
Duvar besefte dat hij al was aangenomen.
“Dank u wel sir.”
“Jah.” Tom knikte en stond op. Duvar stond ook op. Duvar wilde zijn hand uitsteken om Tom te bedanken, maar Tom riep yeoman Alkin om Duvar uit zijn kamer te begeleiden.

Yeoman Alkin liep even later weer Tom zijn kamer binnen. Tom schrok even op.
“Wat is er? Waarom loop je zomaar binnen?”
“Sorry sir, maar daar moet u aan wennen. Er is nu een bericht van de captain binnengekomen voor u. U bent uitgenodigd voor een etentje vanavond, om even kennis te maken.”
“Hm, ja, is goed, ja is goed, regel dat maar.”
Laatst gewijzigd door Guess who? op 02 sep 2009, 22:23, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18795
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Blind Guardian »

Afbeelding

Tot de dood ons scheid, tot de dood ons scheid dacht Moes ... Dat zij de predikant, ze Elisa stond er op om het huwelijk multi-cultereel te doen daar in de grote tuinen van het MIlton Keynes Hotel net buiten de aggloromatie Londen, er waren een predikant en een iman aanwijzig maar beiden hadden eerder een ceremoniale functie dan ze echt nodig waren, Moes vond het onzin dat de predikant en de iman uitgenodigd waren, maar zij stond er op, en verdomd wat was hij verliefd op haar ... Hij was haar nog steeds niet vergeten die losjes fladdertjes na haar dood waren niks bij haar, de spannende nachten met haar te kort en te snel voorbij, en de verliefheid zijn ouders waren trots gewees dat hun oudste zoon eindelijk ging trouwen, ze zouden er niet om rouwen dat zij geen Arabier was maar een rasbloed Engelse met stamlijnen naar het oude Victoriaanse Koningshuis, het was in een moment afgelopen, verschrikkelijk het zou een vakantie hebben moeten zijn geweest, zijn ouders, Elisa, en de kleine David, naar familie-leden op de nieuwe kolonie Nieuw Marrakech, Moes had nog nagedacht om op Nieuw Marrakech te gaan wonen het was een aardsparadijs voor die verschrikkelijke termieten plaag ... de Domion er huis hield, het was een soort van natuurlijk Risa, een wereld waar het praktisch altijd rond of boven de 20 graden was, Moes had nog willen wonen samen met de jonge David en zijn vrouw een leuk landhuis met zwembad, een eigen tennisbaan, maar die droom was in een keer over dankzij die verotte Domion, geen heftige nachten meer, geen liefde meer, verdomme wie had nou bedacht als er uberhaupt een God was, een Allah, een Jehova of wat voor verdomme wat voor naam dat ding moet dragen waarom hij ....

Aankomst USS LaGrange in Tien Minuten , Moes schrok wakker ... Verdomme .... 'Computer, geef mij een emmer om over mij heen te gooien'... 'Opdracht niet mogelijk, sir'... Een diepe zucht, verdomme stom ding, de modernste technologie aanwezig maar niks verbeterd sinds de dagen van de legendarische epos van Kapitein Kirk ... 'Okay, zo ik s.v.p, een glas met koud wakker kunnen krijgen, jah graag een graad of 10 warm, wacht een mok is dat ook mogelijk'.' Opdracht word uitgevoerd'... Moes gooide het glas over zich zelf heen en keek naar zijn zelfrefelectie op een computerscherm ... 'Verdomme'... Vloekte hij uit ... Ik hoop dat er op de LaGrange een kapper is volgens mij ben ik al drie maanden tijd niet naar een kapper geweest, mijn haar zit er niet uit voor een starfleet officier.... Hij pakte zijn Tricorder, en keek nog heel snel naar foto van zijn zoon David ... Wat groeit die knaap snel hij is nou al groter dan ben ik, dat zullen wel Europeese genen zijn van Elisa, Hij glimlachte voor een moment maar keek vrij snel daarnee redelijk droevig .... 'Aankomst USS LaGrange in Vijf Minuten, de brug van de USS LaGrange vraagt om een authoriteitscode'... 'Alfa Golf Echo, Tango, Tango , Luitenant Commander Mustafa Hussein ibn Rachman, jr, vraagt permissie om te dokken'... Een jeugdige stem antwoorde hem. 'Permissie om te dokken, welkom aan boord Luitenant Commander Rachman, Ensign Tivaria uit'. Het luik van de USS LaGrange opende zich voor zich, en Moes vroeg de computer om handmatige bediening, nog steeds kon hij niet hebben om zijn shuttle op automatische bediening in de dokruimte te late loodsen ... Moes Manuvreerde met alle gemak van een ervaring piloot in de dokruimte van het schip, de Elisabeth Taylor I zijn zelfgemaakte shuttle vernoemd naar zijn late vrouw was gedockt in de USS LaGrange ... Een jeudige ensign een leuk uitziend ding vond Moes kwam naar hem toe, toen hij uitstapte ... 'Welkom op de USS LaGrange Luitenant Commander Rachman, de Kapitein is op aan het wachten op de brug, als u wilt kunnen wij alvast uw spullen uitlaten en in uw kwartier zetten, we komen er langs als we naar de brug toe gaan, overigens niet om beleefd te zijn die shuttle heeft uw die zelf gemaakt'. Moes glimlachte. 'Ensign dit is een shuttle van Rachman Kwaliteit gaat terug tot wevers van Perzische tapijten in de 13e eeuw Na Christus, mag ik overigens u naam nog weten'. De Ensign klonk geschrokken. 'Ooh sorry, helemaal vergeten ik ben Ensign Arnoldus, ik val onder uw station, eigenlijk zo uw adjudant Lieutenant Aglar u komen ophalen maar lieutenant Alglar is enigzins vertraagd'.... 'Okay dan laten we verder gaan, laat de crewleden mijn baggage maar uit mijn shuttle halen het is niet zoveel een tas of twee, deze rugzak draag ik zelf wel zitten wat persoonlijke items in, overigens de naam Arnoldus, is dat Hollands ?', de Ensign riep wat orders uit over de twee crewleden die bij haar waren twee jonge knapen die waarschijnlijk niet eens ouder waren dan een jaar of achtien/negentien. 'De Naam Arnoldus, Sir, u zit binnen goed, de naam komt eigenlijk uit het zuiden des lands, Brabant, Belgie het heeft te maken met een klooster met de zelfde naam maar eerlijk gezegd ben ik niet zo in thuis'.'Het is je vergeven, laten we verder lopen ik ben wel benieuwd om de kapitein te ontmoeten ...

Na een korte wandeling werd hij eerst rondgeleid door zijn kwartier heen, een aardig slaapvertrek natuurlijk minder dan zijn appartement in Parijs, maar hij had niet anders verwacht, hij observeerde het schip ook in een oogopslag zoals hij dat normaal deed, een heel interessant schip, Nebula Class hij had weleens schepen gebouwd in de dagen dat de Domion Oorlog net begonnen was, dus hij kende ze wel maar deze was uiteraard een nieuwe versie van na de oorlog ...

Niet veel later kwam hij op de brug van het schip aan het was niet echt druk op de brug maar hij zal al enkele officieren op het schip waarvan de kapitein, hij had de kapitein niet eerder ontmoet en slecht gesproken met hem via vidcom systemen maar hij herkende de jeudigd uitzinde kapitein wel ...

De kapitein zag hem ook en liep naar hem toe, 'Welkom op de Brug, luitenant commander Rachman'. Moes knipte beleefd, en groete saludeerde de kapitein netjes, 'Luitenant Commander Rachman, is klaar om zijn station te inspecteren'. De kapitein glimlachte hij had gelezen dat Luitenant Commander Rachman een no-nonsens type was en tijdens hun gesprekken kon hij dat wel enigzins waarderen, vandaar dat hij en de expertise op het gebied van vliegen aan was genomen ... 'Luitenant Commander u kunt naar uw station gaan graag nodig ik uw uit voor een officieren diner in de officieren mess hall later vandaag, overigens het lijkt me een eer om zo spoedig mogelijk uw zelfgemaakte shuttle te mogen bewonderen'. ' Dat begrijp ik helemaal kapitein, en ik neem uw aanbod voor het diner aan'. Hij saludeerde nog een keer en kreeg een salut terug van de kapitein terwijl hij naar zijn station liep ...

Re: Aan een ieder op de brug
Laatst gewijzigd door Blind Guardian op 03 sep 2009, 18:48, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
mr_Vulcan
Moderator
Moderator
Berichten: 4775
Lid geworden op: 12 jun 2002, 11:50
Locatie: Upgrade van kelder naar huis
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door mr_Vulcan »

Afbeelding

Sydnee liep met het statusrapport door de gangen van de LaGrange. Ze had ensign Holiday aan het werk gezet op de brug met een stapeltje gemodificeerde specs van het energiedistributienetwerk die ze zelf had herschreven. Daar was hij momenteel wel even zoet mee. In de tussentijd had ze een OPS systeemcontrole gedaan en was nu onderweg om het te overhandigen aan de First Officer. Newbury dacht ze dat hij heette.
Ze had zich eerder die dag al gemeld bij captain Ryan en aangezien die nu veel meer aan zijn hoofd had gezien de hoeveelheid data die aan hem gericht was , besloot ze dit rapport aan de XO te overhandigen. Daarnaast vond ze dat het de taak van de overste was om rapporten en dergelijke af te handelen. Niet die van de captain.

"Goedemiddag. Ik kom voor commander Newbury. Ik heb hier een statusrapport en..."
"Heeft u een afspraak?"
"Een afspraak?"
"Ja, de commander heeft het ongelofelijk druk en is alleen beschikbaar in noodgevallen. Dus tenzij u komt voor de positie van Science officier ben ik bang dat de commander geen tijd voor u heeft."
"Science? Alsjeblieft niet." lachte Sydnee en stak haar hand uit. "Lt.-cmdr Casteel, Chief Operations Officer."
"Yeoman Alkin, Cmdr. Newbury's Personal Assistent." zei ze glimlachend terug terwijl de twee elkaar de hand schudden.
"Als je de tijd hebt om iemand de hand te schudden werk je niet hard genoeg yeoman." klonk er plots.
"Commander." schrok Alkin op en griste een stapeltje PADD's van haar bureau die ze aan Newbury overhandigde.
Sydnee konhet gesprek niet volgen, maar in haar ogen vond ze Newbury maar wat nors overkomen. Ze kon het wel begrijpen, net aan boord en gelijk flink aan de slag.
"Commander, ik ben...."
"Sydnee Casteel. Ik weet het. Chief Operations. Ik heb je file gelezen. Indrukwekkend. Ik verwacht veel je.
"Ehm...dank u."
"Bedank me nog maar niet."
"Juist...ik heb hier het statusrapport voor u van afdeling Operations, ik kan u mededelen dat..."
"Ja, ja, dat staat vast allemaal in dit rapport, ms. Casteel. Dank u. Als u me wilt excuseren, ik heb nog veel te doen."
De commander verdween in zijn kantoor en liet Sydnee verbouwereerd achter. Het enige wat ze nog dacht was Arme Alkin"
"Sorry, de commander heeft het erg druk."
"Dat zie ik. Ik eh....tot ziens." en ze liep naar buiten. Newbury wist van wanten, dat stond vast. Wat ook vast stond was dat ze nog flink aan hem moest wennen...

De volgende stop, Ship's Library. Op de weg er naar toe begon Sydnee al te merken dat het schip drukker werd. Meer en meer mensen monsterde aan en alles begon langzaam op te starten. Eenmaal aangekomen nam ze plaats achter een console. Het is normaal dat het stil is in de Library, maar op dit moment was de Library het laatste waar iemand bezig was. Sydnee had dus alle rust van de wereld en naam de gelegenheid om haar uniformjas even uit te doen en haar mouwen op te stropen. Naast haar lag een PADD met een verzoek van de captain, speciaal aan Sydnee gericht. Blijkbaar was de nieuwe Chief Science verdwenen en niemand wist waar hij was.
Lt. Taylor's verdwijning werd al onderzocht, maar blijkbaar wilde Ryan nog een second opinion.
Zou hij weten dat ik vroeger hacken als hobby had? dacht Sydnee bij zichzelf. Ze schudde de gedachte van zich af. Nonsens, je bent Chief Ops, standaard routine en hij wil kijken wat je in huis hebt

Naast het standaard werk, zoals waar Taylor het laatst gezien werd, kon Sydnee niets vreemds vinden. Voorbeeldig officier, keurige staat van dienst, wetenschappelijk expertise...
"Wacht eens even. Taylor? Van Taylor Moon Exports?" Sydnee leunde achterover in haar stoel en tikte wat nonchalant meer gegevens tevoorschijn wat haar vermoedde bevestigde. Dit was interessant. Laurent Taylor was de kleinzoon van Exportgigant Gordon Taylor. Taylor Moon Exports was berucht om haar, overigens nooit bewezen, connecties met het Orion Syndicate. Dat zal voor Laurent moeilijk geweest zijn om zichzelf te bewijzen in Starfleet. Je krijgt al erg snel een stempel mee.
Ze noteerde haar bevindingen in een rapport en stuurde het naar de captain. Starfleet was er hoogstwaarschijnlijk al lang van op de hoogte, maar om dit even te melden kan geen kwaad. Het was ook de enigste aanwijzing die ze kon vinden.

Arme Laurent, deze baan was hem op het lijf geschreven, zelfs als hij nog opduikt, zijn ze hier al druk op zoek naar een vervanger en als we in de nevel zitten, is zijn kans helemaal verkeken. Jammer, hij is echt een schatje.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Tactical_Cube »

1 september 2387
Stardate: 64667.4
3:05 PM/15:05


Afbeelding
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange



Na weer bijgekomen te zijn van het bericht van zijn overleden vader was het werk weer gewoon door gegaan. En werk was het zeker, alle berichten waren eindelijk afgewerkt en dan was er nog genoeg te doen. Maar zoveel werk gaf Christopher wel genoegdoening. Hoewel hij het niet altijd zo druk wou hebben was het af en toe toch erg lekker. Rachman jr. had zich al voorgesteld. Volgens zijn gegevens zou hij het schip prima kunnen besturen in de nevel. Om alle Chiefs te leren kennen had hij voor vanavond een etentje in de Officers Mess gepland. Zo kon iedereen elkaar ontmoeten en er was natuurlijk genoeg om over te praten, dat ging tijdens een informeel etentje soms beter dan tijdens een formele vergadering.

Het rapport van Casteel was ook al binnen gekomen, ze had de klus binnen twee uur geklaard samen met het andere werk wat ze nog te doen had. Ze was dus echt zo snel als haar reputatie deed geloven. Het onderzoek was ook nog grondig geweest, er was naar boven gekomen dat de familie van Taylor mogelijk connecties met het Orion Syndicat. Dat was 40 jaar geleden groot nieuws geweest, Taylor Moon Export was erg in het diskrediet gebracht en had moeite om haar klantenbestand te behouden. Na wat wel honderd rechtzaken leek had de meervoudige kamer van het intergalactische privaatrechtelijke Hoge gerechtshof besloten dat niet bewezen was dat Moon Export connecties had met het Orian Syndicate. En werden de journalisten die het mogelijke gerucht, want er zat zeker een apart luchtje aan de zaak, veroordeeld wegens smaad en hadden alle kranten, nieuwsprogramma’s e.d. rectificaties moeten uitzenden dan wel schrijven. De informatie was tegenwoordig niet meer op veel plekken te vinden, Moon Export had een advocatenleger zonder geweten in de hand gehad en een slecht woord over het bedrijf kon je al snel een eerste-rangs plaats bij de rechter bezorgen. De kans was echter klein dat de verdwijning van Taylor met het Syndicate te maken had, maar het was zeker geen detail om zomaar te vergeten. Met een gerust gevoel legde Christopher het rapport weer neer, met Casteel zaten ze goed. Nou was het nog afwachten hoe de rest in het echt zou bevallen. Hij was vooral benieuwd naar zijn First Officer Newburry, hij was een uitstekend officier maar kon volgens verhalen erg hard uit de bocht komen.

Off:
Effe een korte post.
Het lijkt me een goed idee om na het etentje richting de nevel te gaan.
Laatst gewijzigd door Tactical_Cube op 03 sep 2009, 19:00, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Guess who? »

Afbeelding


Het diner

De officers mess was een stijlvol ingerichte ruimte waar een grote ronde tafel met stoelen stond. De tafel was al volledig volgens etiquette gedekt. In de officers mess werd zachte sfeervolle muziek afgespeeld. De ruimte had twee ingangen. Eén voor de gasten en één voor de kelners die van en naar de keuken liepen.
Alle chiefs of staff waren al aanwezig en zaten aan tafel. Iedereen was wel in gesprek. Er werd nog op één iemand gewacht, degene die aan het hoofd van de tafel mocht zitten; de captain.
Om 1800 uur zou het diner aanvangen en konden de officers op een informele manier kennis met elkaar maken. Iedereen was in zijn of haar dress uniform en de sfeer was goed.

Voorafgaand aan het diner.
“Zo kunt u niet gaan, sir.” Alkin was vastberaden.
“Wat? Hoe bedoel je?” Tom was oprecht verbaasd en bedacht zich wat er aan de hand kon zijn.
“Sir, u heeft dit dress uniform al eerder aangehad vandaag, dat kunt u niet maken, dat is niet netjes.” Yeoman Alkin liep al naar een kast in de kamer van Tom en trok een la open.
“Kijk sir, deze kunt u aan.” En Alkin liet het nieuwe, en vooral schone, dress uniform zien.
Tom voelde zich als een klein kind en liet Alkin volledig het woord voeren en de beslissingen nemen. Als het ging om goede smaak was Alkin zijn beste hulp.
“Ehm, oke, dus, nu moet ik mij nog omkleden? Hoe laat was dat diner?”
“Over tien minuten al, om 1800 uur.” Antwoordde Alkin met een vastberaden knikje.
“Oke, dankjewel, ik doe m’n best.” Tom vond het belangrijk dat hij er uit zag zoals het hoorde, maar had Alkin hard nodig om daarin succesvol te zijn.

“Mag ik nu gaan?” Vroeg Tom licht grappend en mopperend. Het feit dat de werkdag er officieel op zat, maakte dat Tom wat losser was. Hoewel de werkdag nooit helemaal over is op een starship, maar dan op zijn minst zijn officiële dienst.
Yeoman Alkin schikte de bovenkant van het uniform nog iets en schoof een pip iets rechter op de kraag. “Ja, zo is het helemaal goed, jahoor, sir, u kunt gaan. Als u net zo vrolijk blijft als nu zullen de andere tafelgasten niet eens zo’n nare avond hebben.” Alkin was ietwat overmoedig, maar dacht dat ze deze opmerking wel kon maken.
“Ja ja, ik weet het nu wel, tot straks. Bedankt.”
Yeoman Alkin had een grote glimlach op haar gezicht toen Tom langs haar liep richting de gang en naar de turbolift.
~Wie moet ik nog spreken? Eigenlijk iedereen, Rachman, Howard, T’Pau en Ryan. Misschien nog even een wat formeler gesprek met mevrouw Casteel. Duvar moet ik in ieder geval in de gaten houden, kijken of hij wel echt zo goed is. Niet dat we er nog wat aan kunnen doen.~
“Verdomme.” Vloekte Tom, eenmaal in de lift. Hij was er nog steeds kwaad over dat het met de Chief science zo gelopen was.
~Misschien dat de captain daar nog meer van wist, al was het maar iets. Dat kwam later wel, nu eerst een ínformeel diner.~
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Guess who? »

AfbeeldingAfbeelding

Joined Post Christopher Ryan / Tom Newbury
Officers Mess 1800 hours

Tom liep de officers mess binnen met een zelfverzekerde uitstraling, de officers die er al zaten, stopten hun gesprekken even en stonden op en Tom liep iedereen even langs om een hand te geven en zich officieel voor te stellen.
Iedereen ging weer zitten en ook Tom nam plaats, naast het hoofd van de tafel.
Tom keek de tafel rond en zag dat iedereen er was.
~Heel goed.~
Lieutenant commander Casteel zat recht tegenover Tom en dus aan de andere zijde van het hoofd van de tafel. Tom keek haar even aan, ze was in gesprek. Casteel kwam over als een ijzersterke vrouw met minstens zo vrouwelijke charmes. Zij beviel hem wel.
Naast Tom zat James de Chief van Tactical en Security. Hij was ietwat stil. Er was niemand die Tom aansprak. Of dat ze het niet durfden, of dat ze gewoon te druk waren in hun eigen gesprekken, Tom wist het niet. Sterker, Tom merkte het niet eens en nam een slokje van zijn ale.

***
De eerste dag was razendnsel voorbij gegaan en voor Christopher het had geweten was het kwart voor zes en zat hij nog in zijn ready room. Met grote passen snelde hij zich naar zijn kamer waar hij het dress uniform eerder die dag al had laten klaarleggen. Terwijl hij zijn kamer binnen liep meende hij een zwakke zweetlucht te ruiken. Mooi dan kan ik ook nog douchen... Binnen 2 minuten had hij zijn kleren uitgetrokken, was hij onder de douche gaan staan en had het snel-programma gestart. Na wat zeker langer dan een kwartier leek liep Christopher dan eindelijk de Officers Mess binnen. Iedereen had al plaatsgenomen en het zag er uit als een gezellige groep officieren. Naast het hoofd van de tafel zat zijn First Officer Tom Newbury, niemand leek met hem in gesprek te zijn. En het leek Tom ook niets uit te maken. Zodra de eerste persoon doorkreeg dat hij binnen gekomen was leek de rest als schapen te volgen. Iedereen stond op en ging in de houding staan.
‘At ease’ zei Christopher onmiddelijk op een zachte toon.
‘Bij deze wil ik jullie allemaal van harte welkom heten op de Uss Lagrange, ik ben Christopher Ryan. Een aantal van jullie heb ik al ontmoet en ik kijk er naar uit om de rest van jullie te leren kennen. Er is veel te bespreken over de nevel voor we vertrekken en daar komt de tijd ook nog voor, maar vanavond is om elkaar beter te leren kennen. In mijn jaren als officier heb ik gemerkt dat het helpt om elkaar persoonlijker te leren kennen, daar is deze avond dan ook voor. We laten ons werk vallen en vergeten rang en positie. Ik zou zeggen, eet smakelijk.’
***

Nadat de captain binnen was gekomen en iedereen hartelijk had toegesproken, ging ook Tom zitten.
“Goedenavond sir.” En Tom knikte beleefd.
“Goedenavond Tom, goed je te zien.” Zei de captain enthousiast. Tom voelde zich wat opgelaten. De sfeer en de setting impliceerde dat Tom of de captain nu een gesprek moest beginnen over informele ontspannen dingen.
“Sir, wat is er in hemelsnaam fout gegaan met de voorbereidingen?” Brieste Tom.
Hij zat er nog erg mee dat hij vandaag de hele dag bezig was geweest met het probleempje Chief Science.
“Daar gaan we het nu niet over hebben Tom, hoe was je afscheid op de Ansingor?” De captain was duidelijk in wat de bedoeling was van de avond en bedoelde het goed. Dit straalde hij ook uit en Tom begreep meteen dat hij zich moest inhouden en ontspannen. Precies wat Alkin had geadviseerd.
“Sorry, sir.”
“Dat geeft niet, hoe was het?” captain Ryan glimlachte en zag hoe Tom bezig was.
“Hmm, nouja, veel gedoe. Ik ga captain Y’plor missen.”
“Hoe bedoel je missen? Je hebt een nieuwe captain.”
“Sir, maar u moet zich voor mij nog bewijzen. Daar heeft Y’plor acht jaar de tijd voor gehad en hem is het gelukt.”
Er viel een korte ongemakkelijke stilte.
“Het is niet dat ik u niet mag, dat weet ik nog niet. Ik weet alleen dat u zich voor mij nog moet bewijzen. Ik zal me desalniettemin volledig inzetten voor de missie sir.”
“Dat verwacht ik ook van je en ik respecteer het dat je in zo’n korte tijd zoveel werk hebt gedaan vandaag.” De captain hintte nog even naar het geval van de Chief of Science, maar wilde vooral Tom gerust stellen. Christopher Ryan wist dat Tom een lastig te overtuigen persoon was. Maar had wel al meteen door dat de beste manier was om gewoon goed werk te leveren, iets wat voorop stond bij Christopher.
“Zeker, sir, bedankt. Waarom wilt u deze missie leiden?” Tom wilde nu direct doorgaan met zijn nieuwe captain te ontleden. Tom nam nog een slokje van zijn ale.
“Tom, deze missie is de basis waar Starfleet en de federation op zijn gebouwd. Na al die jaren is het tijd geworden om met gezamenlijke krachten het universum verder te ontdekken. Om samen aan technieken te werken die ons verder brengen in het heelal en als rassen naast elkaar. Ik denk dat het leiden van deze missie, het grootste is wat ik kan doen voor ons.”
Tom was onder de indruk. Hij keek de captain aan. Hij snapte wat hij bedoelde en voelde zich sinds het vertrek van vanmorgen, van zijn oude captain, pas weer echt geroerd. En gerustgesteld.
“Sir, het is een eer om voor u te dienen.”

“Ah, daar komt de eerste gang!” zei James West verheugd.

***
Het gesprek met Tom was verlichtend geweest, hij was ongeveer zo als Christopher hem verwacht had en hij probeerde Tom dan ook een beetje uit de kast te jagen. Soms had hij nog wat kinderlijke trekjes en hij vond het af en toe leuk om mensen een beetje op de stang te jagen of uit te lokken. Natuurlijk kon dat als Captain lang niet altijd en hij maakte dan ook gebruik van de situatie.
‘En ik zie uit naar onze samenwerking.’ Vervolgde Christopher toen het voorgerecht neergezet was. Zalm met honing-mosterd dressing met pijnboompitten en ruccola.
‘Over Captain Y’Plor gesproken trouwens, ik kan me nog herinneren dat altijd de popi-jopi probeerde uit te hangen in het derde jaar. Ik vond het dan ook erg leuk toen ik tot klassenoudste werdt verkozen boven hem. Volgens mij heeft hij het me nooit vergeven.’ Zei Christopher terwijl hij zich opstelde voor wat komen zou.
***
“Wat?” mompelde Tom, beduusd door de vraag van Christopher. Hij vermande zich direct toen hij zag dat Christopher dat niet helemaal hoorde.
“Klassenoudste, zei u? U moet gevreesd zijn door al uw medeleerlingen. Dat kan niet anders. Gelukkig is Y’plor wel op het niveau van zijn leeftijdgenoten gebleven en samen met hen gegroeid. Hij was in ieder geval geen loner. Maar dat zult u vast wel begrijpen, als… klassenoudste.” Tom glimlachte, lichtelijk gemeen.
De captain kon er hartelijk om lachen.
Miriam
Admiral
Admiral
Berichten: 14285
Lid geworden op: 14 feb 2005, 14:12

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Miriam »

Insert Picture here

Commander T'Pau

Het was niet lang voor dat T'Pau arriveerder op de Starbase om vanaf daar met een shuttle te vertrekken naar de Uss Lagrange. Dat was het schip waar zij de komende jaren zal gaan dienen als; chief medical.

Het was druk op de starbase. Er veel mensen overal heen, het duurde dan ook een lange tijd voor dat T'Pau het juiste shuttle dok had gevonden. Het leek er op dat ze alleen zou zijn op deze vlucht maar een paar minuten na de tijd dat men aanwezig moest zijn arriveerde er ook wat jonge ensigns.
*Zucht* ~Typisch iets voor mensen om later te arriveren dan word verwacht. dacht T'Pau.
Het duurde dan ook niet lang en de shuttle vertrok uit het dok richting een imposant uitziende Nebula Class.
*T'Pau keek uit het raam naar de voorbijgaande sterren* en ze dacht na over de komende reis. Het zou namelijk weer een lange tijd duren voor zij haar man weer zag. Ze had eigenlijk niet eens fatsoenlijk afscheid kunnen nemen omdat hij aan de andere kant van het kwadraat zat. Maar dat was iets wat ze van te voren wisten en waar ze allebei goedkeuring mee hadden.

Terwijl T'Pau ingedachte lijkt weg te dromen klinkt het ineens over de com speaker.
=/\= We zijn gearriveerd op de USS Lagrange =/\=
De meute staat op en probeert zich tegelijk door dié ené uitgang te wringen. T'Pau blijft kalm en loopt als laatste van boord richting de uitgang. Terwijl ze uit de shuttle loopt komt een crewman haar tegemoet met een doos waar haar kat eman in zit.
"Ik kan hem ook naar uw hut stralen commander" zegt hij terwijl hij de doos overhandigt. "Crewman, denk je niet dat als ik dat wist ik hem niet gelijk van af de Starbase had getransporteerd naar mijn vertrek?" antwoord ze terwijl ze de doos aanneemt en wegloopt richting de uitgang.

USS Lagrange

Het schip was een zelfde als de T'kumbra en T'Pau kon zich hier dan ook al makkelijk aanwennen. Ze liep de lange gangen door richting de dichtstbijzijnde turbolift. T'Pau wist niet wat ze eerst zou doen, een bezoek brengen aan de ziekenboeg of naar haar vertrek.
Daar was de lift er stapte welgeteld een bolian uit die haar beleefd groeten, ze groeten beleefd terug en stapte de lift in. Daar zette ze de doos met eman op de grond en bleef even nadenken waar ze eerst heen zou gaan. Uiteindelijk besloot ze maar eerst naar haar kamer te gaan om zich daarna officieel aan te melden bij de captain.
"slaap vertrekken"
De lift kwam in beweging en schoot richting de medical bay. Zei het niet dat er onder weg iemand instapte. Het was een Petty officier. hij knikt naar haar "commander"
Tpau: "Chief"
Er heerst een ijzige stilte in de lift tot de officier deze doorbreekt en vraagt: "Leuke kat, is die van u?"
T'pau kijkt om: "Staan er nog meer personen in deze lift? Ja die is van mij."antwoord ze op een manier waarop het gesprek snel is afgekapt.
De lift is ondertussen ook bij de slaap vertrekken. T'Pau *pakt de doos op en stapt de lift uit.

slaap vertrekken

Aangekomen in haar kamer *kijkt T; Pau eens rond.* Het zijn best grote vertrekken er staat een doorzichtige glazen eettafel rechts van haar. Ze heeft aan het einde een 2 persoon bank staan en een koffie tafel. *Ze loopt naar het raam en kijkt naar links.* Daar zijn de slaapvertrekken en rechts van haar is een tweede vertrek met replicator. Niet slecht dacht ze bij zich zelf, al was het op de T' Kumbra beter
Ze laat eman los en deze begint meteen nieuwsgierig zijn nieuwe onderkomen te inspecteren.
Er klinkt een piepje van uit het lcars scherm. T'Pau kijkt er op en ziet staan inkomende communicatie
Wonderbaarlijk hoe die mensen nog steeds de mogelijkheid zien om de gregoriaanse kalender te gebruiken. Op de T'Kumbra gebruikte ze een interstellaire indeling deze kwam overeen met een realistisch tijds bestek.
Ze besloot de oproep te negeren en eerst een warme douche te nemen.
Gebruikersavatar
mr_Vulcan
Moderator
Moderator
Berichten: 4775
Lid geworden op: 12 jun 2002, 11:50
Locatie: Upgrade van kelder naar huis
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door mr_Vulcan »

Afbeelding

Sydnee vond het allemaal best spannend. Nog geen dag aan boord en gelijk een senior staff diner. Goed plan, kon ze gelijk iedereen wat beter leren kennen. Ze zat bij Rachman in de buurt, maar van hem kon ze nog niet echt hoogte krijgen. Hij zag er uit als een joviale kerel die van zijn werk hield, het was nogal rumoerig dus ze kon zijn gesprek niet helemaal volgen, maar het ging over een shuttle. Sydnee ging er even goed voor zitten. Ze had al wel een voorstel rondje gedaan, dus ze wist wie iedereen was, maar ze kende niemand persoonlijk. Rachman dus.
James West, goed geschikt voor security. Hij had er het lijf voor, alleen kon hij wel wat werken aan een glimlach. Zou hij het wel leuk vinden hier? Aan de andere vond ze dat de beveiliging altijd van die norse figuren waren. Of was dat te stereotyperend?
T'Pau. Vulcan, dat zegt genoeg. Dat worden weinig bezoekjes aan sickbay in ieder geval. Eigenlijk kon ze tegen T'Pau wel zeggen dat ze het niet zo op Vulcans had en dat had haar waarschijnlijk niet eens iets uitgemaakt. Ze vermoedde dat dit niet meer ging worden dan een professionele werkrelatie.
Tom Newbury had ze al vluchtig ontmoet, maar ze hoopte dat ze tijdens het diner wat meer van de man te weten zou komen. Ze kreeg er echter twijfels in, want echt moeite om zich te mengen met de rest deed hij niet. Alleen met de captain die wat later binnen kwam. De captain was een figuur apart. Gelukkig werkte zijn Vulcankant niet nadelig in méérdere opzichten. Ze werd uit haar gedachten getrokken door de eerste gang. Mooi op tijd want ze barstte van de honger.

...

"Hmmm, dit was echt overheerlijk. Complimenten aan de chef." Ze kleurde een beetje rood en leunde richting de captain en zei op een half fluisterende toon "Dit is toch geen replicatorvoedsel? Anders sla ik hier een figuur en heeft dit schip verdomd goede replicators."
Ryan moest glimlachen. Terwijl het voor Newbury blijkbaar lastig was om gelijk informeel met hem om te gaan, leek het voor Casteel geen enkel probleem te zijn.
"Geen zorgen Sydnee, mag ik Sydnee zeggen?"
Casteel knikte. "Natuurlijk....Chris." waarna er blijkbaar een aardappeltje verkeerd schot bij Newbury.
Ze wilde kijken hoe ver ze kon gaan. De captain wilde informeel, dan kon hij dat krijgen. Kon ze gelijk peilen wat voor vlees ze in de kuip had. Op de werkvloer zou ze het natuurlijk professioneel houden. Ze verwachtte in ieder geval veel vuurwerk tussen de captain en zijn first officer. Ze vermoedde dat haar nieuwe captain wel wat tegengewicht kon gebruiken.
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18795
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Blind Guardian »

Afbeelding

Moes zijn persoonlijke aid ensign Arnoldus waarschuwde Moes dat zijn officiers diner over een uur was zoals afgesproken, , 'Dank je Ensign, had je nog een idee wanneer Lieutenant Aglar aan komt'.' Ja sir, ik heb net bericht doorgekregen dat hij morgenochtend zal arriveren, schijnbaar had hij op Bajor nog wat familie affaires af te handelen'.'Okay dank u voor de informatie, aangezien u de hoogste in rang ben neemt u de post van mij over'.' Dat zal ik doen sir, gaat u nou maar naar het diner toe'. 'Dat klopt maar ik moet nou tuurlijk eerst nog even mijn ceremoniale uniform aan trekken'.

... Een korte periode later ...

Aangekleed in zijn ceremoniale uniform, [Í] God, hel dat ding kribbelt als de 'tering'[/i], kwam hij aan bij de officier mess, aangekomen was hij zoals gewoonlijk een rustige persoonlijkheid, en niet dat erg spraakzaam, de gesprekken die hij in flarden her en der oppakte hadden weinig betekenis, Moes nam zijn plaats aan de tafel en de gebruikelijke starfleet saluten

De kapitein Christopher Ryan was al vrij snel in druk gesprek met Tom Newbury de commander van het schip, T'pau de dokter van het schip zat ook aan de tafel alleen Moes had geen flauw benul wat hij moest denken van deze vulcan, hij had eens 3 maanden met zijn vrouw gewoond op Vulcan maar in die drie maanden tijd kreeg hij echt maar weinig hoogte van de Vulcans een logisch ras naar hun zeggen, in die drie maanden had hij veel geleerd met betrekking tot sterrenschepen techniek maar om nou te zeggen dat het een gezellig volk is om een pilsje mee te drinken na een late dienst neen niet echt. Sydnee Casteel de chef van OPS zag er leuk en uitdagend uit ... Maar al gauw werd er gesproken over ditjes en datjes en maakte de kapitein nog wat opmerkingen over zijn shuttle ....
.... 'Ooh mijn shuttle, ja, het is ter nagedachtenis van mijn overleden vrouw Elisabeth Taylor'. 'Dat is een mooi gebaar'. Antwoorde de kapitein met een glimlach, 'Ik heb het idee dat ik jouw shuttle al eens eerder heb gezien kan dat kloppen ?', 'Neen, Ja eigenlijk wel ... Mijn Shuttle is gebaseerd op Luitenant Commander Tom Paris zijn shuttle de Delta Flyer'.' Ooh dan heb je er vast wel interessante verhalen over te vertellen, Moes '?' Niet echt dat interessant, een jaar of vijf zes terug ontmoete ik Tom Paris per toeval samen met Luitenant Kim in een Pub vlakbij Starfleet Academy, was geheel toevallig, we raakte in gesprek, ik had al wat ideeen en Tom en hebben toen gewerkt aan de Elisabeth Taylor, aangezien ik voor mijn werk veel in Parijs zat heeft wel ongeveer twee jaar geduurd voor dat hij klaar was, Tom Paris zelf was ook bezig aan zijn eigen delta-flyer te verbeteren'. Waarop James Howard antwoorde, 'Zitten er nog wapens op trouwens '?' Niet dat belachelijk veel er zit standaard bescherming op meer in de vorm van gemodifeerde phasers, de shuttle is meer op zijn snelheid en wendbaarheid gemaakt, de kleine reactor kan voor een aantal warpen zorgen, het heeft ongeveer een week geduurd om met die ding naar de basis te vliegen'..... Waarop de kapitein antwoorde, 'Netjes vanaf Mars ?, niet slecht, ik neem uw uitnodigen aan om na het diner hem te mogen bezichtigen'....

Re: Aan iedereen die het wil
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Tactical_Cube »

1 september 2387
Stardate: 64667.8
6:42 PM/18:42


Afbeelding
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange


"Natuurlijk....Chris." antwoordde Sydnee op de vraag of Christopher haar bij haar voornaam mocht noemen. De reactie van Sydnee leek een kronkeling in de slokdarm van Tom Newbury te veroorzaken die vluchtig zijn glas met water pakte. Christopher had het gevoel dat hij het wel goed zou kunnen vinden met Sydnee Casteel. Hij hield wel van mensen die niet bang waren om grenzen op te zoeken. Al met al waren ze daar als Starfleet officieren ook constant mee bezig, grenzen van het heelal en het doorbreken van theoretische grenzen.
Voor vanavond had hij al het voedsel en drinken laten bezorgen, niet gerepliceerd voedsel had toch altijd net een betere smaak. De speciale aard van de missie leek om echt voedsel en echte alcohol te vragen. En terwijl de alcohol in begon te werken dacht Christopher even terug aan vroeger en kreeg hij gelijk weer zin om te stappen, soms had hij het gevoel dat hij wat in zijn jeugd was blijven steken. Maar daar zou het de komende tijd waarschijnlijk niet van komen.

De avond verliep verder uitstekend, niemand leek zich meer te verslikken. Al met al leek de senior staff een open stel personen. T’pau de Vulcan Chief Medical leek zich soms wat aan het gedrag van mensen te irriteren maar liet dit verder niet echt merken. Christopher had zelf geen Vulcan opvoeding genoten, als je het genieten zou kunnen noemen, ook al was hij wel 1/3e Vulcan. Sporadisch had hij wat vakantie weekenden bij zijn oma op Vulcan doorgebracht en hij moest eerlijk zeggen dat hij de Vulcans als ras ontzettend respecteerde maar dat hij soms medelijden met ze had. Als Vulcan zou je nooit zo van het leven kunnen genieten zoals het leven bedoeld was. Een goede lach of huilbui kon wonderen doen, althans dat was zijn visie.

Rachman vertelde over zijn zelfgemaakte shuttle die nu aan boord van Lagrange stond. Het was een aanpassing op de Delta Flyer van Tom Paris. De Delta Flyer was met een aantal veranderingen in grote productie opgezet en elk schip had er eigenlijk wel één of twee. Ze waren veel wendbaarder dan een normale shuttle en hadden betere defensie en aanval mogelijkheden. De shuttle heete nu officieel Starfleet Shuttle klasse 10, maar werd vaak toch aangehaald als een Delta Flyer. Christopher keek uit om de shuttle te bekijken. Als hij aan Starfleet eisen voldeed zou hij misschien nog wel eens gebruikt kunnen worden tijdens de missie, als Rachman dat tenminste toestond. De shuttle was gebouwd ter nagedachtenis aan zijn vrouw dus afgezien van de emotionele waarde van een zelfgebouwde shuttle had deze shuttle nog een extra lading emotionele waarde.

Net toen hij het gesprek met Sydnee Casteel wou vervolgen kreeg hij ineens een vreemd gevoel in zijn lichaam. Hij leek meer moeite te moeten doen om voldoende zuurstof naar binnen te krijgen en zijn lichaam voelde opeens heel warm. Instinctief keek hij gelijk naar zijn eten, hij was allergisch voor kruidnagel. Op zijn bord lag nog een restje van de runderlappen die hij net gegeten had. En nu hij er over nadacht had hij wel kruidnagel kunnen proeven. Bij gerepliceerd voedsel had hij er nooit last van, aangezien de gerepliceerde smaak van kruidnagel niet dezelfde samenstelling had.
‘Hoe heb je de runderlappen gemaakt?’ stamelde hij uit aan de kok die net een aantal lege borden aan het afruimen was. Terwijl hij dat zei merkte hij dat alle ogen zijn kant op gingen. Als er daadwerkelijk kruidnagel bij de bereiding gebruikt was kon hij dat wel begrijpen. Hij zou nu langzaam rood worden en het zou steeds moeilijker worden om te ademen, in het ergste geval zou hij in shock raken.
‘We hebben de runderlappen een uur met kruidnagel laten doortrekken.’
Kut
‘Dan wordt het denk ik tijd dat ik een bezoekje breng aan de ziekenboeg, ik heb de assistent kok namelijk laten weten dat ik allergisch ben voor kruidnagel.’ Kreeg hij er nog net uit met een piepende ademhaling. En net toen alles zwart begon te worden kon hij een lichte paniek aan de tafel waarnemen.

Reply: T’pau en iedereen die wil.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

Christopher Ryan piepte en hijgde en Tom keek direct wat er aan de hand was. De captain kreeg groene vlekken in zijn gezicht. Tom keek T’Pau aan.
“Doe iets!” Beval Tom.
Chief Medical T’Pau greep al snel in en liet een tweetal medical officers komen. T’Pau was de rust zelve en dat zorgde ervoor dat de Chiefs aan tafel ook wat tot rust kwamen.
“Hoe is het met hem?” Tom was wat geschrokken. Zulk soort dingen moesten niet gebeuren vlak voordat een missie begon. En al helemaal niet déze missie.

T’Pau inspecteerde de captain en controleerde zijn luchtwegen en dergelijke.
“Iedereen kan gerust zijn, de medical officers die zometeen zullen aankomen, hebben maar één hypospray nodig om de captain weer de oude te laten worden. We zijn bekend met zijn allergie. Toch zullen we de captain ter observatie meenemen naar sickbay.”

De medical officers arriveerden en hielpen de captain. Hij knapte zichtbaar op van de hypospray en kon rustig wandelend naar sickbay, als steunend op de medical officers. Chief T’Pau volgde.
“Jij hebt de brug, number one.” Grapte Ryan zwakjes.

Tom nam het woord en stond op.
“Collega’s, ik ga er van uit dat er niks aan de hand is en we ons geen zorgen hoeven te maken.” Tom was zelf ook al rustig en keek iedereen aan. Niemand leek meer geschrokken.
Sydnee maakte de opmerking dat ze alle vertrouwen in de medical chief had.
Daar ben ik het volledig mee eens. En als er mensen zijn die het diner nog voort willen zetten, die mogen dat doen. Er is nog een dessert. Zelf ga ik even langs in sickbay, als jullie willen mogen jullie ook mee. Desnoods met dessert. Tom vond zijn eigen grapje wel grappig, maar niemand reageerde echt hilarisch. Een kleine glimlach kon er wel af bij sommigen, maar Tom zag niet of dat nou om zijn grap was, of iets anders.
“Ik zie jullie in ieder geval morgen weer allemaal. Een goede avond toegewenst en wees op tijd iedereen.”
De officers stonden even beleefd op en Tom verliet de ruimte.
~Dat moet er nog bijkomen, dat de captain de eerste dag niet eens meemaakt. Nouja, het viel erg mee, dus dat moet goedkomen.~
Tom liep kordaat door de gangen naar de turbolift en kwam al snel aan bij de medical bay. Deze zag er nieuw en professioneel uit. Het had een erg rustgevende en betrouwbare uitstraling. Iets wat Tom nog meer geruststelde.

Tom zag de captain op het bed zitten. De captain was al volledig hersteld en ondanks dat hij moest blijven liggen, was hij eigenwijs genoeg om dat niet te doen.
“Ah Tom, ik ben in orde, heeft dat replicatorspul toch één voordeel. Je krijgt er geen allergische reacties van.” Grapte Ryan.
“Dat zijn dan ook gelijk alle voordelen.” Mopperde Tom.
“Captain, ik zie dat u verder in goede staat bent, ik heb de staff gewezen op het dessert en gezegd dat ze zo vrij zijn om…”
“Tom, ik geloof dat je het allemaal perfect hebt geregeld. Ga lekker naar je hut, dan gaan we morgen echt beginnen. Het was een gezellige avond toch?”
“Ja, het was gezellig, ondanks dat het wat vreemd voelde zo informeel te zijn. Maar inderdaad, het was gezellig.”
“Kijk, dat wilde ik horen, Tom, nog een goede avond.”
“U ook sir, dankuwel.” En Tom draaide zich om, keek nog even rond en vertrok naar zijn hut. Daar aangekomen ging hij nog wat padds doornemen en op tijd naar bed om morgen helemaal fit te zijn.
Gebruikersavatar
CmdrCrichton
Captain
Captain
Berichten: 2985
Lid geworden op: 16 jul 2003, 20:07

Re: Missie 1: TBA

Bericht door CmdrCrichton »

Afbeelding

Nadat James wat collega's op de brug had ontmoet en zijn nieuwe werkplek had gezien, stond hij in de turbolift op weg naar de security office om daar zijn assistent chief te ontmoeten. Lieutenant Javin was zijn rechterhand in alle zaken die met security/tactical te maken hadden. Maar James dacht helemaal niet aan het ontmoeten van Javin, hij had net zijn nieuwe werkplek gezien en hij voelde zich weer even 12 jaar oud. Toen mocht hij voor het eerst van zijn pleegvader in een shuttle vliegen, wat was hij daar enthousiast over. Datzelfde gevoel bekroop hem nu weer, maar werd verstoord door het stoppen van de turbolift. De deuren openden zich en James stapte door de hal richting de security office, daar trof hij lieutenant Javin die spontaan in de houding schoot.

"Relax, lieutenant."
"Ja, sir."
Javin's houding ontspande zich.
"Ik ben James West, de nieuwe chief security-tactical. Zei James opgetogen.
"Ellouisse Javin, sir. Uw assistent chief."
Ze schudden elkaar de hand.
"Ik moet alleen wel weer gaan, sir. We hebben om twee uur een training gepland staan met de security officers.
"Dat is helemaal in orde lieutenant, ik kom zo nog wel even inspecteren hoe de training verloopt."

Javin knikte en liep weg, James keek haar even na en nam daarna plaats achter zijn bureau. Hij zette de monitor aan en logde in op het netwerk. Hij vernam dat er om zes uur een onofficieel etentje zou plaats vinden.
~Ik kan me niet voorstellen dat de captain, zomaar een dergelijk dinnee zou organiseren...~ Hoorde hij zichzelf denken en zuchtte eens diep.
Na het lezen van Chris' zijn personal file, zette hij gewoon veel vraagtekens bij de gaten die er in de biografie van de captain zijn. James' vertrouwde niemand snel, dat was ook immers zijn taak altijd al geweest.
~Nou ja, we zien wel, misschien blijkt in de toekomst dat hij toch mijn vertrouwen kan winnen.~
Daarnaast was James wel enthousiast over het ontmoeten van de senior staff.



1 september 2387
5:50 PM


James had net zijn ceromoniële uniform aangetrokken en schreef nog snel even een berichtje naar Newbury, hij had nog wat voorstellen voor aangepaste veiligheidsmaatregelen voor in de nevel. Gezien ze niet wisten wat ze tegen zouden komen en hij vermeldde zijn twijfels over de captain. Het was toch iets wat hem dwars zat en waarvan hij vond dat hij er een melding van moest maken. Nadat hij zijn bericht verstuurd had verliet hij zijn kamer en ging op weg naar het diner.
Bij het diner hing een gezellige sfeer, hij stelde zich voor aan de collega's die hij nog niet ontmoet had en na een drankje nam iedereen langzaam aan plaats.Na een tijdje kwam Tom Newbury binnen en nam naast James plaats. Echter had James zelf dit niet echt door want hij was druk bezig een gesprek gaande te houden met T'Pau. Iets aan Vulcans had hem altijd al gefascineerd, maar hij kon zijn vinger er niet opleggen wat dat precies was. Het gesprek liep echter van geen kanten en vielen steeds stiltes door de afkappende antwoorden van T'Pau. James had eindelijk door dat Tom niet echt werd aangesproken en op het moment dat hij dat zelf wilde gaan doen liep de captain binnen.

Enige momenten later had James doordat de Newbury en Ryan praten, geïntrigeerd luisterde hij mee. In de woorden van Ryan aan Newbury leek de captain een andere man dan zijn dossier aanduidde, had hij hem dan toch verkeerd ingeschat? Had hij er juist aan gedaan Newbury dat bericht te sturen? Plots drong de geur van eten door tot hem door, hij had de gehele dag nog geen hap kunnen wegkrijgen na het afscheid. Maar nu begon zijn maagje toch wel echt te rommelen.

"Ah, daar komt de eerste gang!" riep hij voordat hij door had dat het eruit schoot.

Iedereen keek hem een beetje vreemd aan, maar richtte zich daarna vooral op het eten.

Na nog wat interessante gesprekken, waaronder met Rachman over zijn shuttle en Sydnee die hij ervan moest overtuigen dat hij niet een of andere omhooggevallen norse security officer was, liep het diner langzaam ten einde.
Vlak voor het desert kreeg Ryan een allergische reactie op een van de ingrediënten, na wat lichte paniek werd hij geholpen en verliet samen met T'Pau het diner. Niet veel later ging ook Newbury, die hij nog steeds niet gesproken had.
Omdat het goed leek af te lopen kon hij er van binnen wel om lachen. Hij was inmiddels wel toe aan wat tijd alleen, na het dessert verliet iedereen langzaam de officers mess. James zette koers richting zijn kamer, hij wilde Veronica nog graag een berichtje sturen voordat ze morgen de nevel ingingen.
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

Tom dacht dat hij nu zijn laatste padd afgewerkt had, maar toen kwam Alkin binnenstappen.
“Sir, ik weet dat het laat is, maar ik heb nog een bericht voor u.”
Tom keek Alkin verveeld aan en zuchtte.
Alkin gaf de padd en Tom nam ‘m aan.
“En hierna geen berichten meer, ik ga zo slapen.”
“Ja, sir. Welterusten sir.”
“Oke.”
Alkin draaide zich om en liep de kamer uit.
Tom keek haar nog even na en wachtte tot de deuren weer gesloten waren.
Zuchtend zocht Tom nog een comfortabele houding op zijn stoel en besloot op te staan en de padd op zijn bureau te leggen.
“Eén nummer 44.”
*Processing*
Tom pakte het glas met ijsklontjes en een lichtbruine vloeistof. Het voelde vertrouwd aan.
Op een avond als deze, als er al teveel werk is gedaan voordat de missie is begonnen, dronk hij graag een whiskey.
Nu kon Tom rustig plaatsnemen in zijn stoel, nam een slokje van zijn whiskey en nam de padd erbij met het bericht erop.

***
Intern bericht aan: Tom Newburry
Van: James H. West
Tijd: 17:54
Prioriteit: Normaal


Beste Tom,

Gezien dat we morgen de nevel binnen gaan en we niet weten wat we daar kunnen verwachten, lijkt het mij wijs wat veiligheidsmaatregelen te implementeren. Zodat we niet voor onnodige verrassingen komen te staan.
Allereerst, lijkt het me slim meer security actief in te zetten. Om oververmoeidheid te voorkomen lijkt mij dit het beste in korte shifts te doen.
Mogelijk dat het ook wijs is, de rest van het personeel weer met enige regelmaat aan oefeningen te laten deelnemen. Velen in engineering of sickbay hebben sinds de academie of de oorlog geen wapen meer aangeraakt.

Daarnaast is er nog iets anders wat me dwars zit sinds ik de file van captain Ryan gelezen hebt, mogelijk dat ik te achterdochtig ben, maar die gaten in zijn verleden zinnen me niet. Misschien dat jij hier wat meer licht op kunt werpen?

Met vriendelijke groet,
James H. West
chief Tactical/Security

----> Einde bericht <----
***
Tom schrok niet heel erg van de woorden van James. Hij vond het wel logisch dat de chief Tactical/Security wat wantrouwend was.
~Zo zijn ze nou eenmaal.~
Het was wel zo dat Tom gelijk moest geven aan James, die gaten waren ook echt vreemd. ~ Maarja, wat wil je van een kwart Vulcan, kwart mens. De meeste Vulcans zijn vreemd en de meeste mensen ook.~ Tom nam nog een slokje van zijn whiskey. Het brandde lekker weg in zijn keel.
Met de voorstellen van James was hij het helemaal eens en hij gaf met een kleine aantekening aan dat yeoman Alkin morgen hieraan een ‘go’ mocht geven.
~James mocht zelf verder uitzoeken wie hij het liefst op welke shifts wilde hebben. Dat is zíjn werk. ~ Hiermee legde Tom de padd in het treetje van ‘afgehandeld werk’ dat op zijn bureau stond.

Toch keek Tom nog even op zijn computerscherm. Alsof het iets uitmaakte, keek Tom even zijn kamer in. Vervolgens weer naar het scherm.
Het CV van captain Christopher Ryan verscheen voor Tom zijn ogen.
~Hmm, oke, er staan wat classified dingen in, dat hoeft niet heel schokkend te zijn inderdaad. Wat wél vreemd is, is het stukje uit zijn jeugd dat verwijderd is. Ik wil weten waarom dat verwijderd is.~
Tom nam nog een slokje van zijn whiskey.

Hij schoof een la open aan de rechterzijde van zijn desk. Hieruit pakte Tom iets wat hij niet vaak meer gebruikte. Een pen. En papier.

~Hmm, hoe begin ik dit. Aan James, onderzoek verwijdering passage. Voor vertrek.~
Miriam
Admiral
Admiral
Berichten: 14285
Lid geworden op: 14 feb 2005, 14:12

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Miriam »

Insert picture here

sickbay

Nadat commander Newburry de sickbay had verlaten bleef captain Ryan op het zieken-bed liggen. Hij wachten tot dat T'Pau terug kwam.
Niet veel later kwam T'Pau aanlopen. Ze had nog een hypospray bij zich. "Goed Captain ik spuit dit even in uw nek en binnen 24 uur moet uw lichaam volledig genezen zijn."
*Rayn knikt en T'Pau zet de spray in zijn nek.*
Binnen luttele seconden zit de de substantie bij Ryan ij zijn nek. Het proces verloopt zwijgzaam tot dat Christopher besluit om een conversatie te starten. "En T'Pau wat verwacht jij van deze missie?" vraagt hij uit in tressen en min of meer om de stilte te doorbreken. *T'Pau kijkt d Christopher aan en antwoord dan: "De missie is in een onbekend gebied, het is dus moeilijk om hier te kunnen in schatten wat je hier van kan verwachten." Het was een typisch antwoord om een eventuele conversatie te stoppen. Maar Ryan besloot niet dat deze kille vulcan stilte zou winnen en hervatte het gesprek "Het was wel jammer dat het eten een beetje vroegtijdig werd beëindigd of niet?"
T'Pau keek hem aan "Het idee was was vast niet verkeerd bedoelt alleen het had voor mij niet gehoeven, iniedergeval Captain u kunt gaan."
*Ryan ging recht opzitten* "Mooi dan kan ik mij gaan voor bereiden op de reis morgen" antwoord hij enthousiast.
*T'Pau knikte* "Tot op de briefing, captain!"

Terwijl Ryan de ziekenboeg uitliep liep T'Pau naar haar bureau om de status van de medische apparatuur te bekijken. Ze keek rond in de ziekenboeg. Het was er leeg, hier en daar stonden wat bedden op een rij en aansluitend met een kastje. Maar er was nauwelijks personeel te bekennen. Het licht reflecteerde op de muren, waaruit je kon opmaken dat dit schip echt net nieuw was.
T'Pau activeert het scherm en begint rustig te lezen.

Na enkele minuten klinkt de stem van Ryan over de comlink: =/\= Ryan voor T'pau. Kun je onmiddelijk wat mensen sturen naar de turbolift ik....ik....Krijg.....geen.....l...lucht =/\= Direct na het bericht sommeert T'Pau twee crewman naar de lift.
Daar hing de captain tegen de lift wand aan.
"Er is volgens mij iets niet goed ik voel me duizelig en mijn maag draait rondjes."
"Komt u maar captain" zegt de een terwijl hij de rechterhand van de captain over zijn schouder legt. Det weede crewmen doet het zelfde en ze lopen samen met de Ryan op de rug terug naar de sickbay.

T'Pau had ondertussen een bed klaar gemaakt en bereide de nodige spray's voor.
Niet veel later kwamen de twee crewman door de deur opening met de captain op de rug.
"Leg hem maar hier neer." zegt T'Pau terwijl ze naar het bed voor haar wijst.
Moeizaam word de captain op het bed gelegd. * hij kijkt om zich heen* en begint dan "Ik denk dat er iets niet goed is.
Deze semi-grappig bedoelde opmerking gaat helemaal voor bij aan T'Pau en ze zet een spray in zijn nek.
"Zie je wel ik had gelijk, veels te overmoedig." zegt ze terwijl ze de spray weer los laat.
*Christopher keek haar aan* "Ik denk dat je gelijk had, jullie ook met je Vulcan logica"
"Jullie ook met je menselijke onstuimigheid" zegt T'Pau er direct achter aan.
T'Pau had nu een ander middel gegeven wat voor minder complicaties gaf het enige nadeel is dat hij een paar uur rust moest houden.
"Maar kan denk je dat ik de lancering kan meemaken." vraagt hij nieuwsgierig aan T'Pau
"Dat ligt er aan hoe u zich zelf voelt. Als de misselijkheid begint te zakken dan heelt het lichaam maar dat kan dus even duren dat ligt er aan hoe snel uw lichaam regenereert, dat is bijna onmogelijk te bepalen." antwoordde ze terwijl ze een pil pakte en deze in de mond van Ryan duwde.
"hmmpf......... moest dat nou" antwoord Ryan terwijl hij met moeite het medicijn doorslikt.
"Is tegen de misselijkheid. blijf nu rustig liggen op het bio-bed, ik neem wat dossiers door." antwoordde T'Pau terwijl ze wegliep "O, en niet eigenwijs zijn door te proberen op te staan, daarmee wek je het juist op" voegde ze er aan toe terwijl ze terug liep naar het kantoor.
Laatst gewijzigd door Miriam op 10 sep 2009, 23:43, 1 keer totaal gewijzigd.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Tactical_Cube »

1 september 2387
10:00 AM


Afbeelding
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange


Terwijl hij zijn eerste voet naast het sickbay-bed zette voelde hij zijn maag al weer omkeren en kreeg hij spijt van het feit dat hij weer had geprobeerd op te staan. De vorige misselijkheid was net een kwartier voorbij nadat hij weer rustig was gaan liggen. T’Pau had hem verzekerd dat alles weer goed was maar dat hij de komende aantal uren nog last zou hebben van zijn verteringssysttem. Zijn lichaam had een hevige afweerreactie gehad, als er geen mensen bij waren geweest had het resultaat vele malen ernstiger kunnen zijn. Er was al een nacht voorbij gegaan en Christopher begon door te krijgen dat hij niet bij de lancering van de missie zou kunnen zijn over een half uur. Dat gevoel deed hem net als een klein kind voelen die zijn zin niet kreeg en als de misselijkheid niet zo erg was geweest was hij gewoon naar de Bridge gegaan. Hij had graag het commando gegeven om het schip voor de eerste keer te laten starten, maar als hij dat nu zal doen zou er waarschijnlijk wat gal achter het commando aan komen en dat was geen beeld wat hij de rest van de officieren toewenste.

Met een zucht ging hij weer ‘comfortabel’ liggen en keek een minuut naar het monotone Sickbay-plafond, als de schilden in de nevel uit zouden vallen zou dit een hermetisch afgesloten bunker worden, dan zou hij hier absoluut niet willen zijn. Zijn plek was op de Bridge... over een paar uur... Christopher pakte één van de vele padds naast hem en begon te lezen. Hij mocht dan niet op de Bridge kunnen zijn maar dat weerhield hem er niet van de rest van zijn werk niet te doen. De Starfleet Ambassadeur was nog steeds niet aangekomen en hij had ondertussen te horen gekregen dat deze hen halverwege de nevel op zou wachten op een Prometheus klasse schip. Zolang het niet Ambassadeur Troi was kon hij met de keuze leven om een Ambassadeur mee te nemen. Er kon hun van alles te wachten staan in de nevel en Starfleet vondt het van het uiterste belang om in dat geval een ambassadeur op voorraad te hebben.

Off:
Heb effe geen inspiratie verder :P binnenkort weer een inspiratievolle post
Gebruikersavatar
Guess who?
Admiral
Admiral
Berichten: 13287
Lid geworden op: 12 apr 2004, 16:42
Locatie: Delft
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Guess who? »

Afbeelding

Het was vroeg in de ochtend dat Tom al met een mok zwarte koffie achter zijn bureau zat met wederom een stapel padds voor zich.
”Oke, deze gedaan, en wat is dit?” mompelde Tom voor zich uit terwijl hij de padds las en bekeek hoeveel werk hij nog moest doen.
“ALKIN!!!” schreeuwde Tom, terwijl hij een padd hard op zijn bureau gooide.
“Sir!” riep Alkin vanachter haar bureau en de deur die tussen de twee kamers zat.
Alkin stond direct op en rende naar Tom.
“Sir, wat is er aan de hand?”
“Waarom wist ik niet dat er nog een ambassador komt?” Tom was boos, omdat hij het liefst alles wist wat er vandaag moest gebeuren.
“Sir, sorry, ik dacht dat u dat al wist?”
“Hm, dat dacht ik wel weer. Waarom gaat er een ambassador mee? Wat wil hij weten en wie is het?” vroeg Tom ongeduldig.
“Het is een vrouw.” Alkin nam even een adempauze.
“Oke, en?” Tom werd ongeduldig.
“Nou, Starfleet is er vanuit gegaan dat als we naar een plek gaan, er misschien wel nieuwe rassen te ontdekken zijn. En dan moet er iemand de mens representeren en op een diplomatieke manier kennis maken.” Alkin was blij met haar antwoord.
Tom keek haar aan alsof ze gek was geworden.
“Oke, goed, erg logisch inderdaad, wij kunnen die taak niet aan inderdaad. Al deze getrainde crewleden kunnen dat niet…” antwoordde Tom cynisch.
Alkin verzette haar voet en keek wat onzeker.
“Maargoed, de captain mag dat opknappen dus.”
Alkin was stil.
“Wat is er?”
“De captain is nog in sickbay…” probeerde Alkin voorzichtig.
“Oh, maar.. oh. Nee! Niet ook dat nog! De captain is ziek op de dag van vertrek? Sinds wanneer word ik daar niet meer wakker voor gemaakt? Ok, Alkin, bedankt voor dit nieuws, echt, heel erg bedankt!” Tom was kwaad en wachtte tot Alkin weer naar haar bureau vertrok.
Tom draaide zich om en liep naar zijn bureau.
“Alkin?”
Tom draaide zich alweer gelijk terug en ook Alkin die bijna bij de deur was draaide zich weer om.
“Hoe laat komt de ambassador?”
“Ze is er al.” Biechtte Alkin op.
“Ah, echt fantastisch.”


Even later.
Tom liep door de gangen van de LaGrange en Alkin liep in zijn kielzog met een padd.
De enorme deuren naar de bridge waren geopend.
Tom liep erdoorheen en bleef na twee stappen stilstaan en keek even rond. Het was een drukte van jewelste op de brug.
Communicatie tussen het dock en de LaGrange was gaande. Crew liep tussen de verschillende stations en op en af van de bridge. Ensign Al’Duu stootte per ongeluk tegen Tom aan toen hij van de brug naar de gang liep. Tom liet het maar begaan, hij genoot ervan om al die drukte te zien. Het gaf een gevoel dat het belangrijk was wat hier gedaan werd en dat iedereen zijn uiterste best deed om er een succes van te maken.
Tom draaide zich weer naar Alkin, die net zó genoot van de drukte.
Ze keken elkaar aan en wisten dat het hiermee begon. Tom keek weer naar de brug en liep richting het viewscreen.
De brug viel stil.
Tom schraapte zijn keel. De ogen waren op hem gericht en Tom voelde een verantwoordelijk gevoel.
“Goedemorgen iedereen. Zoals jullie zien is de captain niet bij mij. Hij is nog in sickbay. Dit betekent dat ik samen met jullie dit dock zal verlaten en het begin zal maken van deze reis. Het zal een dag of twee duren voor we bij R-32… de nevel… zijn. Daarna begint het echt.”
Tom stapte naar de captains chair en nam plaats. Op dat moment ging alle drukte weer verder. Mensen begonnen weer druk te praten en er werd weer haastig heen en weer gelopen. Alkin keek naar Tom, ze had bewondering voor hem.

“Goedemorgen meneer Newbury.” Zei een vriendelijk klinkende stem.
Tom keek naar links en zag een donkere vrouw in een statig starfleet uniform naast hem staan. Voordat Tom haar aansprak keek hij eerst naar rechts, waar yeoman Alkin in een stoel en een scherm voor haar nog enkele klussen verrichtte.
“De ambassador, sir.” En Alkin knikte.
Tom keek weer naar links.
“Een hele goedemorgen ambassador Prenzela.” Tom glimlachte flauwtjes.
De ambassador keek even wat ze moest doen, want niemand stond voor haar op, dus besloot ze het gesprek maar voort te zetten.
“Ik heb gehoord dat we de captain nog even moeten missen. Dat is zeker jammer, captain Ryan is een heer die ik graag in mijn gezelschap heb.”
Tom voelde zich lichtelijk beledigd.
“Helaas, ik zal uw gezelschap zijn. Hopelijk valt het u niet al te zeer tegen.” Tom glimlachte om zijn sneer.
De ambassador leek daar geen oog voor te hebben en keek naar een beeldscherm waar de nevel op te zien was.
“Het is een uiterst gevaarlijke nevel, is het niet?” begon de ambassador.
Tom wilde antwoorden.
“Jaja, ik ben helemaal getraind om deze woeste omgeving te overleven.” De ambassador gniffelde lichtjes. Tom begon zich te ergeren.
“Is dat zo ma’am?” vroeg Tom sarcastisch.
“Jazeker, bij Red Alert wordt het echt gevaarlijk.”
Tom keek even naar Alkin, als een soort van vraag om toestemming. Alkin schudde ‘nee’. Tom glimlachte.
“Ma’am, dan weet u ook waar de bunker voor is?”
“Euh, jawel, dat is wanneer ik mij moet begeven naar de veiligheidsruimtes.”
“Zo ongeveer. Als u zich in sickbay, engineering of op de brug bevindt, dan zult u daar blijven. U heeft dan 35 seconden om te zorgen dat u zich niet in de deuropening bevindt, want dan sluiten de 67 centimeter dikke deuren zich. Dan kunt u nergens meer heen. Niet erin of eruit. Dan moet iedereen in die ruimte uw vriend zijn… voor zolang als het duurt. Terwijl de rest van het schip langzaamaan vergaat.”
“Zozo, u maakt mij wel bang zeg. Maar zeg eens, hoe heet dat alert?”
“Het Kessler-alert. Maar de meesten noemen het simpelweg: Hel.”
Tom was tevreden over zijn aanpak om de ambassador aan het schrikken te maken en keek weer rustig naar het viewscreen.
Yeoman Alkin kon een glimlach niet onderdrukken.

Tom zat nog steeds op de captains chair te wachten op het moment van vertrek. Het was ondertussen al laat in de middag. De voorbereiding duurde niet langer dan normaal, maar er waren een paar probleempjes geweest die opgelost moesten worden. Gelukkig was dit allemaal gelukt.
Even voelde Tom aan zijn broekzak, door de stof van zijn broek voelde hij het opgevouwen papier.
~Niks gevonden. Dat was alles wat er op stond. Niks gevonden.~
Het was dan wel maar één dag geweest, maar Tom had James hoog zitten.
~We komen er vanzelf achter of er echt niks was.~

“Sir, we zijn gereed voor vertrek.” Sydnee Casteel glunderde bij het uitspreken van deze woorden. Zij was verantwoordelijk geweest voor het coördineren van vrijwel alle processen op deze dag. Tom draaide zich om in zijn stoel om naar Sydnee te kijken.
“Dankjewel Sydnee, uitstekend werk.” Tom was oprecht tevreden.
De First officer van de USS LaGrange opende een kanaal, waardoor zijn stem over het hele schip te horen zou zijn. Ook in sickbay.
“Goedemiddag iedereen. Zojuist heb ik, jullie First Officer, zittend in de captains chair. Sorry Chris. Zojuist heb ik van Chief of Operations Sydnee Casteel te horen gekregen dat jullie allemaal keihard hebben gewerkt en de USS LaGrange succesvol gereed voor vertrek hebben gesteld. Nu begint het echte werk. Ik heb er vertrouwen in dat jullie dit aankunnen en we verder gaan, waar nog niemand ooit is geweest.”

Er werd geklapt op de brug en Tom keek rond en genoot.
“Chief Rachman, Warp 8, engage.”
“Yes, sir.”

Tom keek naar yeoman Alkin.
“Hier gaan we.”
De yeoman knikte.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Tactical_Cube »

LET OP: Een skip van 3 dagen!!!!!

4 september 2387
Stardate: 64674.9
08:00


Afbeelding
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange



Christopher was blij dat hij weer helemaal normaal kon eten, de afgelopen twee dagen was zijn maag af en toe nog wat van streek geweest als hij kruidig eten innam. Hij had dan ook alleen flauw eten gegeten, iets waar hij eigenlijk niet erg van hield. Tot op een zekere hoogte mocht eten lekker gekruid worden zodat de smaakpapillen gestimuleerd werden. De LaGrange was nu nog maar een paar uur van de nevel verwijderd, ze hadden de afgelopen dagen op hoge warpsnelheid hun reis afgelegd. Als je naar het viewscreen zou kijken met maximale vergroting zou je al een groen iets kunnen opmaken. De nevel besloeg vele sectoren en het zou dan ook nog een hele klus worden om hem in zijn geheel te onderzoeken. De ambassadeur die aan de LaGrange toegewezen was leek erg mee te vallen. Haar volledige naam was Sherry Johnson Prenzela en Christopher had dan ook al een etentje samen met haar achter de kiezen zitten. Het was een erg intteligente vrouw en ze leek goed op de hoogte te zijn van het gevaar, maar ook de geweldige ontdekkingen die ze in de nevel zouden tegen kunnen komen. Newbury had haar ook op de hoogte gebracht van het Kessler-alert, ze leek al rillingen te krijgen bij het noemen van de naam. Christopher had haar een beetje gerust kunnen stellen, Newbury had het alert klaarblijkelijk een beetje overdreven voor zijn eigen genot. Het was waar dat het absoluut geen pretje was om alle crewleden op één dek te proppen en ingesloten te zijn door dikke stalen deuren. Maar mochten de schilden het begeven in de nevel dan waren die ongemakkelijkheden zeker te prefereren boven de gevolgen van de nevel zelf.

‘Computer stop de douche.’ Zei Christopher en onmiddelijk stopte de hete straal water en liepen de laatste stralen water over zijn lichaam het putje in. Een gewone douche bleef een stuk fijner dan een sonische douche, die erg handig waren als je haast had. Na een half uur gefitnesst te hebben was hij onmiddelijk onder de douche gestapt, zijn dienst zou over een half uur beginnen en eigenlijk wou hij nog even lekker met een kop warme chocolademelk met slagroom genieten van het uitzicht die de sterren boden. Als ze eenmaal in de nevel waren zouden ze waarschijnlijk een lange tijd geen sterren meer zien. Toen hij net een hemd en broek had aangetrokken ging de bel.
‘Momentje’ zei Chrstipher met een verheven stem.
‘Moment zei ik.’ Schreeuwde hij nu toen de bel een seconde later weer was gegaan.
Toen de bel een seconde of twee later weer ging stopte Christopher zijn pogingen om zijn uniform aan te krijgen, zijn uniform leek elke keer meer in de knoop te raken, en liep hij naar de deur toe.
‘Hebben we tegenwoordig geen gedulde meer?’ zei hij geirriteerd toen hij de deur handmatig opendrukte met een knop.
Voor hem stond een jongeman van waarschijnlijk een jaar of dertig en hij leek nog niet gelijk door te hebben dat de deur open was gegaan. Met een zwaai voor zijn ogen langs leek hij echter terug in de realiteit te komen.
‘Eh... sorry Captain ik was diep in gedachten.’ Stamelde hij uit.
‘Hield je daarom je hand op de bel gedrukt?’
‘Hehe nogmaals sorry ik was met mijn gedachten al helemaal in de nevel, ik liet een aantal hepotetische situaties plaatsvinden.’
‘Klinkt goed, is dat de reden dat je voor mijn deur staat?’
‘Nou nee... laat ik mee eerst even voorstellen... Ianto West, hoofd van het N.R.G. team hier aan boord.’
‘Natuurlijk, sorry dat ik nog niet op je berichten heb kunnen reageren, kom binnen.’

Het N.R.G. was een onderzoeks organisatie van de civiele tak van de United Federation of Planets, zij deed onafhankelijk onderzoek naar Nevels en had vele roemmakende onderzoeken op haar naam staan. Officieel stond de Nebula Research Group los van Starfleet maar tijdens deze missie stonden ze onder gezag van Starfleet. Ze waren toegevoegd omdat de U.F.P. een onafhankelijk team mee wou hebben, af en toe waren er relletjes tussen de militaire en civiele tak van de U.F.P. en ze hadden er op gestaan dat er een delegatie van het N.R.G. mee ging.
‘Toch maar niet voor een Starfleet uniform gekozen mr. West?’ vroeg de Captain terwijl hij Ianto West van top tot teen bekeek. Ianto West droeg een pak met stropdas. Christopher kon begrijpen waarom hij geen Starfleet uniform aan had. Het pak samen met het uiterlijk van Ianto zorgden voor een mooie impossante verschijning tussen alle Starfleet uniformen in.
‘Nee ze zitten me niet zo lekker en als ik een militair had willen worden was ik wel naar Starfleet gegaan.’
‘Starfleet mag dan wel militair zijn maar dat betekent niet dat we alleen maar met militaire aangelegenheden bezig zijn.’
‘Nee, nee dat snap ik maar....’ Zei Ianto terwijl hij al weer afgeleid leek te zijn. Hij bekeek Christophers kamer en leek even bij zijn diploma te blijven hangen. ‘Sorry, hoe oud was u ook al weer?’
‘Ik ben 56.’ Werd er geantwoord. Na een seconde van verbazing op het gezicht van Ianto vervolgde Christopher: ‘Ik ben 25% Vulcan en heb een hogere levensverwachting, vandaar.’
‘Natuurlijk, sorry, had ik moeten weten. Ik zal ter zake komen.’

Het gesprek ging over het al veel besproken Kessler-alert. Ianto vertelde Christopher zonder enige terughoudendheid dat hij het vertikte met zijn team opgesloten te zitten op het bunker dek als het schip in gevaar zat. West was ervan overtuigd dat zijn team meer van nevels wist dan de standaard Starfleet –officier. Enigzins overtuigd gaf Christopher dan ook toe en spraken af dat wanneer het Kessler-alert afgekondigd werd twee van de acht personen van het team zich naar de Bridge zouden begeven. Verder hadden ze het nog over Christophers tijd als onderzoeker, hij had meermalen een uitnodiging gekregen om bij het N.R.G. te komen maar het was er nooit van gekomen. Ze spraken af dat West aanwezig zou zijn op de Bridge als ze de nevel over een paar uur binnen zouden treden en Christopher begon zijn dienst door onmiddelijk naar de Bridge te gaan. Hij was van plan over een uur een Kessler-drill te plannen, iedereen moest precies weten wat hun te wachten stond als de schilden het zouden begeven. Iedereen zou maar een beperkte tijd hebben voordat de deuren zouden sluiten vanwege de veiligheid. De personen die het tragischerwijs niet zouden redden stond een onplessante toekomst te wachten. Maar voor nu zou de dag rustig beginnen.

'Miss Casteel zou u voor mij een laatste check-up van de systemen willen doen? Ik wil namelijk een Kessler-alert drill uitvoeren straks en ik wil geen problemen.' Vroeg Christopher op zachte toon aan Casteel die mooi op tijd was verschenen. Het Kessler-alert zou veel systemen beinvloeden en de krachttoevoer drastisch veranderen.

Reply: Casteel
Gebruikersavatar
mr_Vulcan
Moderator
Moderator
Berichten: 4775
Lid geworden op: 12 jun 2002, 11:50
Locatie: Upgrade van kelder naar huis
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door mr_Vulcan »

"Miss Casteel zou u voor mij een laatste check-up van de systemen willen doen? Ik wil namelijk een Kessler-alert drill uitvoeren straks en ik wil geen problemen." vroeg de captain.
"Ik ben u al vooruit, sir. We krijgen groen licht van alle afdelingen op Stellar Carthography na. Ze schijnen plots problemen te krijgen met hun Manual Sensor Imaging Display. Ze kijken het momenteel na. Niet belangrijk genoeg voor oponthoud, sir."

Sydnee was benieuwd naar de test met het Kessler alert. Op dit moment zou ze met niemand van dit schip in één ruimte willen zitten. Waar zou je het in hemelsnaam met elkaar over moeten hebben terwijl je weet wat er buiten die dikke deuren gebeurt...

Een stortvloed van gegevens rolde over haar scherm heen, terwijl Holiday vanachter het MSD de secundaire taken voor zijn rekening nam. Het was merkbaar dat iedereen op het schip nog niet op elkaar afgestemd was. Uitgaande van alle data die ze binnen kreeg vanuit het hele schip was een lichte chaos merkbaar.
Gebruikersavatar
Tactical_Cube
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 8488
Lid geworden op: 20 apr 2004, 20:41
Locatie: Harlingen

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Tactical_Cube »

4 september 2387
21:45


Afbeelding
Christopher Ryan
Commanding Officer of the USS Lagrange


Bij noodtoestanden waren altijd slachtoffers te verwachtten en hoewel Christopher perfectionistisch was lag het niet in zijn doel om bij de Kessler alert oefeningen 0 slachtoffers te bereiken, dat was zo goed als onmogelijk. Wanneer het Kessler alert nodig was moest er wel iets heel fout zijn gegaan. Maar tot nu toe waren de oefeningen catastrofaal verlopen, bij de laatste oefening was 1/3e van de crew theoretisch omgekomen. De vierde oefening stond voor over een paar minuten gepland. Christopher zou net zolang doorgaan tot iedereen de protocollen en de uitvoering kon slaapwandelen, de oefening was geslaagd wanneer niet meer dan 1/15e van de crew buitengesloten zou worden. In het geval van de Uss Lagrange zou dat neerkomen op 52 waarschijnlijke slachtoffers.

Met een zucht ging plofte hij neer op de Captains chair, de vorige oefening was hij vanuit zijn vertrek begonnen, je wist nooit wanneer het Kessler alert van kracht zou worden en het was hypocriet om te geloven dat hij elke keer op de Bridge aanwezig zou zijn, wat overigens samen met Sickbay en Engineering de meest gemakkelijke plek was aangezien je dan gewoon kon blijven waar je was. Inmiddels lag het schip pal voor de nevel gestationeerd. De missie had door de tegenvallende oefeningen al enige vertraging opgelopen. Wanneer het Kessler alert opgeheven werd duurde het een uur om alles en iedereen weer op orde te krijgen. Dit keer was het de beurt voor Tom en een aantal andere officieren om de oefening vanuit een andere plek dan de bridge te beginnen.

“Start de oefening” zei Christopher in de richting van Casteel die onmiddellijk een aantal commando’s intoetste.
~WAARSCHUWING KESSLER ALERT IS GEACTIVEERD, U HEEFT 1 MINUUT OM DE GEDESIGNEERDE VEILIGHEIDSZONES TE BEREIKEN. HERHARLING: WAARSCHUWING…”
Werd de inmiddels bekende tekst door de computer opgelezen.
Nu was het afwachten hoe het dit keer zou verlopen. Via het viewscreen bekeek Christopher de gemoederen op de lagere dekken. Het was een grote chaos, overal probeerden mensen zo snel mogelijk naar de veiligheidszones te gaan. T’pau had al een paar gekneusde ribben en benen mogen opknappen vanwege het dringen.
~WAARSCHUWING U HEEFT NOG 15 SECONDEN OM DE GEDESIGNEERDE VEILIGHEIDSZONES TE BEREIKEN.~

‘God allemachtig hoe vaak gaan we deze oefening nog doen?’ zei Ianto lichtelijk geïrriteerd terwijl hij samen met een teamlid binnen kwam lopen en naar zijn station liep.
‘Net zolang tot ik tevreden ben met de resultaten.’ Antwoordde Christopher zonder om te kijken. Zijn gezichtsveld was gefixeerd op het scherm. Om de één of andere reden leek het dit keer een stuk beter te gaan. Toen hij iemand naast zich hoorde ploffen besloot hij om toch om te kijken, het was de ambassadeur. Buiten adem keek hem aan.
‘Gaat het een beetje?’ vroeg Christopher meelijwekkend, de Admiraal leek nog steeds een hartaanval te krijgen bij het woord: Kessler Alert.
‘Ja zeker, ik zit aan de kalmeringsmiddelen, ik heb me nog nooit zo rustig gevoeld.’ Grapte ze terug.

~GEDESIGNEERDE VEILIGHEIDSZONES ZIJN HERMETISCH AFGESLOTEN.~ Klonk de computer tot slotte, het was voorbij.
Christopher durfde de uitslagen bijna niet te vragen maar vroeg het na de moed bij elkaar te hebben geschraapt toch aan de computer.
~41 crewleden hebben de gedesigneerde veiligheidszones niet gehaald en zijn gestorven.~
Het antwoord bracht een nog steeds een koude rilling teweeg. 41 crewleden verliezen was verschrikkelijk, maar het was binnen de grenzen die Starfleet aan het alert had gesteld.
‘Alle hens, dit is de kapitein. Ik wil jullie melden dat de oefening dit keer binnen de gestelde parameters is beëindigd, echter verwacht ik bij een echt Kessler Alert een beter verloop. De organisatie kan nog beter dan dat deze nu is en ik zal iedereen dan ook nogmaals de protocollen opsturen. Maar voor nu wil ik iedereen bedanken, zodra alle systemen weer normaal functioneren gaat de echte missie van start en gaan we de nevel binnen. Captain out.’
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18795
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Blind Guardian »

De Kessler oefening nog in zijn geheugen grift teveel van zijn team waren 'gestorven', dus dat vergde nog een en andere aan meetingen en 'teambuilding', Moes op zich zelf was nogal een alleenstaander, maar de laatste oefening had hem duidelijk gemaakt .. Zijn spaceshuttle was goedgekeurd de kapitein en de vaste belangrijkste officieren hadden er met grote ogen naar toe, iedereen ... hoogsuit behalve T'Pau de Vulcan zoals altijd een Vulcan ...

Luitenant Aglar bleek een fijn soort te zijn een uitstekende second in command die hem kon waarnemen, Aglar was midden 30 en van Bajoraanse / Trilse afkomst maar mede, hij zelf was niet 'jointed', zoals bijvoorbeeld de legendarische familie Dax was, zelf kon hij er niet om rouwen daarnaast was het door zijn gecombineerde afkomst zowel Bajoraans en Trills toch al te moeilijk om een Symbiont in hem te krijgen ...

Het was Luitenant Aglar die, Moes na enig wat moeite had overtuigd dat een gesprek met zijn crew doch belangrijk was, vandaag was het dan zo ver, de ongeveer 30 mannen en vrouwen in een geimproviseerde ruimte een paar dekken beneden aanspreken, ging redelijk goed ... Ook zouden er in de aankomende weken nog persoonlijke gesprekken volgen, ondanks Moes redelijk gesloten was zijn ervaringen in de voorafgaande Domion oorlog hadden van hem uiteindelijk toch een modaal officier gemaakt ....

Een dag na de Kessler oefening tegen de avond besloot hij nog wat te vliegen met zijn shuttle, heerlijk waren die momenten dat hij tot zich zelf kon komen, de gedachten aan zijn geliefde en zijn tiener-zoon ... Tot hij in zijn shuttle een nood oproep hoorde ... 'Computer, vertaal deze nood oproep', ... 'Mustafa de taal van de ze oproep is onbekend'... 'Computer verzend de oproep naar de uss Lagrange direct'... 'Opdracht in uitvoering'....

Re: Iedereen die wil ... Ik heb de aard van de nood oproep even vrij gelaten ter beslissing van de sim - leiders ....
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18795
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Blind Guardian »

En toen kwam er een roze olifant na bijna tien jaar , en die blies het verhaaltje uit ...

:lachhuil:
Gebruikersavatar
X-File
Vice Admiral
Vice Admiral
Berichten: 7388
Lid geworden op: 10 jun 2002, 22:26

Re: Missie 1: TBA

Bericht door X-File »

Zo eindigen op een cliffhanger...

Fanfic schrijvers ergens die dit verhaal kunnen afmaken?
Gebruikersavatar
Blind Guardian
Fleet Admiral
Fleet Admiral
Berichten: 18795
Lid geworden op: 23 jun 2002, 21:14
Locatie: Postbus
Contacteer:

Re: Missie 1: TBA

Bericht door Blind Guardian »

X-File schreef:Zo eindigen op een cliffhanger...

Fanfic schrijvers ergens die dit verhaal kunnen afmaken?
Vast wel
EMH
Admiral
Admiral
Berichten: 13484
Lid geworden op: 08 jul 2003, 16:54

Re: Missie 1: TBA

Bericht door EMH »

Schrijversteam van GTST wellicht.
Plaats reactie